Hallo allemaal,

Sorry voor het stukje van vorige keer, maar ja zulk soort dingen horen er helaas ook bij op zo'n reis. Het kan niet alleen maar feest zijn helaas. En het leven gaat door bizar genoeg, en onze reis dus ook... Want ondanks alles hebben we wel een paar ongelofelijke leuke dagen achter de rug, waarvan ik het verslag jullie niet wil onthouden!

Ons Great Ocean Road avontuur begon al bij de garage. Om het makkelijk te maken was onze glimmende Toyota Corolla een automaat, alleen wat is de stand om te rijden? D-3 dus. Meteen de eerste straat verkeerd gereden en het is best moeilijk om terug op de juiste weg te komen als je niet rechtsaf mag waar je dat wel wil. Flauw hoor. Ook flauw is het volgende mopje: Hoe weet je of een toerist wil afslaan? Antwoord: Hij zwaait met z'n ruitenwissers. Want hoewel het stuur netjes aan de andere kant zit, is spiegelen blijkbaar te moeilijk. Oké het is best prettig dat gas en rem hetzelfde zitten als we gewend zijn (rem links toch?), maar het is gewoon echt niet logisch om te moeten knipperen met de hendel aan de buitenkant van het stuur. Hilariteit alom dus elke keer als we snel moeten afslaan (als je namelijk de tijd hebt om er over na te denken, gaat het goed) en de ruitenwissers plotseling tot leven komen!

Maar goed het rijden gaat verder prima, linksrijden valt eigenlijk heel erg mee en de Great Ocean Road is werkelijk ad-em-be-ne-mend! Slingerende wegen langs witte surfstranden, rotsformaties en na elke bocht weer een nieuw spectaculair panorama. Het klinkt overdreven, maar dat is het niet. De eerste nacht hebben we overnacht in Lorne, een schattig kustplaatsje met rellende kakatoo's in het park en een hostel met veranda. Daar hebben we een (achteraf nogal hardnekkige) lifter opgelopen. Hardstikke aardige gozer en of ie met ons mocht meerijden naar Apollo Bay. Prima, we gingen toch die kant op. Onderweg eindelijk koala's in de bomen gespot. Over de Grey River Road gewandeld (de plek om koala's te spotten volgens de Lonely Planet en dat bleek ook wel), waar we in totaal 38.5 koala's hebben geteld. Die halve omdat we echt niet zeker wisten of het er één was. En we kwamen ook nog een wallibi-moeder moet jong tegen. Oh, en het is dus niet waar dat er vier koala's uit de boom komen rollen als je eraan schudt, want er zit er namelijk altijd maar één per boom. Echt. Ze zijn blijkbaar niet zo happig op het delen van hun toxische eucalyptusblaadjes. Gekke buidelbeestjes. Maar zo schattig!

Toen doorgereden naar Apollo Bay en daar begon het gelazer met de lifter. Want hij stapte niet uit. Nou ja hij stapte wel uit, maar liet z'n spullen in de auto terwijl we gingen lunchen. En daarna ging hij doodleuk mee wandelen. Nu is dat op zich niet zo erg, maar vraag het even. Toen dus maar subtiel duidelijk gemaakt dat ie die dag nog mee mocht, maar de volgende dag maar weer z'n eigen plan moet gaan trekken. Dan staat er een flinke wandeling naar een stel watervallen op de planning en een tripje langs de Twelve Apostels; twaalf rotsen in de oceaan waarvan er nu nog maar 6 over zijn. En de London Bridge, een brugvormige rotsformatie die tegenwoordig continu 'openstaat' aangezien de boog een paar jaar geleden is ingestort. Tsja, het slijt met nogal zo'n oceaan! Daarna is het einde van de Great Ocean Road alweer in zicht en gaan we een stukje landinwaarts naar het Grampians natuurpark.

Jullie horen er weer van.

Liefs,

Nathalie