Hallo allemaal,

Welkom op de donderdag! Wij waren er al een uur of tien eerder mee begonnen, maar ik ben blij dat jullie je nu eindelijk ook op deze dag van de week bevinden. Dat praat toch wat makkelijker.

Ik zal jullie trouwens niet langer in spanning houden, had blijkbaar ongemerkt een cliffhanger van het vorige verhaal gemaakt aangezien vijf verschillende mensen ondertussen hebben gevraagd hoe het met de lifter is afgelopen (en meer lezers hebben we geloof ik niet ;)); maar… we zijn van hem af! We zijn de volgende ochtend snel weggereden bij het hostel en bij de derde scherpe bocht liet ie de trekhaak los gelukkig.

Die ochtend hebben we heerlijk gewandeld door het Cape Otway National Park. En je voelt je toch bijzonder sportief als je over een wandeling waar 2.5 uur voor staat, maar een uur doet! Dikke-Amerikanen-tempo noemen ze dat geloof ik. We hebben dus maar meteen drie wandelingen gedaan. Daarna langs de (oogverblindende) kust doorgereden naar Port Cambell, maar niet voor gestopt te hebben bij de (zeer toeristische) Twelve Apostels, een verzameling rotsformaties in zee waar er nu nog maar zes van over zijn. Eén keer in de zoveel tijd stort er eentje in. Tsja, wat wil je als er zo'n oceaan tegen je aan beukt?

Het hostel in Port Cambell was walgelijk nieuw. Strak, modern, leeg, hol, saai. En wie staat er tot onze verbazing in te checken als we terug komen van het boodschappen doen? DE LIFTER!!! Oeps, beetje genant, maar ja eigenlijk ook niet ons probleem. Op z'n uitnodiging om te gaan kaarten zijn we dus ook maar niet ingegaan (hallo, we zaten te lezen!) en na het cremeren van de kip (niet mijn schuld, de marinade brandde aan) hebben we ons maar in onze (lege, holle, saaie) kamer verscholen en onze tassen eens goed gereorganiseerd. Mag wel eens na twee-en-een-halve maand!

De volgende dag vroeg op pad (zonder de lifter natuurlijk, hij had zich dan wel vastgetekend aan de ruitenwissers maar bij de eerste de beste afslag zetten wij die natuurlijk 'per ongeluk' aan en was ie weg) en via de MacDonalds (internet) en de Coles (boodschappen voor drie dagen) naar Port Fairy gereden. Was niet zo pittoresk als we gehoopt hadden, maar hebben daar wel lekker in het park zitten lunchen en een onverwacht leuke wandeling gemaakt naar een vuurtoren.

Daarna flink kilometers gemaakt landinwaarts. Het was vooral heel gaaf om soms 30 km aan één stuk geen tegenliggers tegen te komen. En dat dan ook nog eens door een woest, dor landschap (denk: MacCleod's daughters)… Wow! Al is het best schrikken als er ineens een walibi in de berm opduikt! Wees gerust, hij kan het navertellen. Aangekomen in Halls Gap (lees: middle of natuurnowhere) een superschattig hostel met…. INTERNET!! Nou ja, eigenlijk had ik niet verbaasd hoeven zijn, want Jorine had het de nacht daarvoor gedroomd. Tsja, en als Jorine het droomt... Vanmorgen hier een supergave wandeling gemaakt naar de Pinnacle. Die was zelf niet zo bijzonder (dat krijg je als je er een lelijk hek op zet) maar de omgeving en het uitzicht was wel adembenemend. Op de weg terug naar beneden ons gezonde boerenreisverstand maar weer eens laten blijken toen we ineens geen pijltjes meer zagen en we besloten toch maar een stukje terug te lopen. En toen bleek dus dat we een pijltje hadden gemist die een totaal andere richting op ging. Wie weet waar we anders terecht waren gekomen!

Vanmiddag alvast wat dingen geregeld voor Nieuw Zeeland: een huurauto en een vlucht terug van het zuiden naar het noorden aangezien om ons een hoop gescheur te besparen. En voor 50 euro is dat best de moeite waard! Morgen blijven we nog een dagje hier in de Grampians (lees: wandelen) waarna we een dagje doorbrengen in Ballarat, een oude rijk-geworden-door-de-goudmijnstad. Zondagochtend brengen we de auto terug (een dagje later dan geboekt maar dat was geen probleem) en 's middags vliegen we! SPANNEND! Of is dit dan weer een cliffhanger? ;)

Geniet van het mooie weer mensen, dat doen wij ook! J

Liefs,

Nathalie