Door marleen

Een berichtje van ons uit Montevideo, Uruguay, waar het heerlijk toeven is met zo´n 32C en een heel relaxed sfeertje op straat. Morgen gaan we hier oud en nieuw vieren, ergens in een lokale kroeg, die zijn er genoeg, dus dat zal vast goed komen.

Voor iedereen thuis een hele fijne jaarwissling en een gelukkig 2009!

Op 20 december zijn wij vanuit de Mennonieten kolonie, Loma Plata, vertrokken naar Asuncion, de hoofdstad van Paraquay. We hadden een bus met airco en zitplaatsen, maar omdat het bijna kerst was, zat de bus tot de nok toe vol met vermoedelijk familie bezoekers. Airco kon de hitte van de Chaco duidelijk niet de baas. Zwetend, plakkend en met weinig zuurstof in onze longen was het een aantal uren echt afzien, totdat we zuidelijker kwamen, waar het, slechts ietsjes, koeler was. Airco betekent ramen dicht, dus je kan wel raden wat dat deed met de luchtkwaliteit in de bus.

Tegen de avond kwamen we aan in Asuncion, waar we besloten toch maar weer bij de mennonieten te gaan logeren. We waren moe en de bus stopte er voor de deur. (From menno to menno, all across Paraguay).

Om geld te besparen namen we een kamer zonder airco, achteraf gezien kostte het wel minder geld, maar een hele hoop extra energie. Asuncion doet toch nog zo´n 42C, daar hadden we niet op gerekend. Verder was het leuk bij de Menno´s, of in elk geval bijzonder. Hier hadden ze namelijk nog echt een traditionele kleding aan: mannen met donkere broek en wit overhemd, opgeleukt met brettels, vrouwen in donkere jurken tot over de knie, een ceintuur om je middel, veel gesteven plooien in de rok, een middenscheiding in het haar, een hoofdoekje op, vast gesteld met schuifspeldjes en allemaal dezelfde bril (kleine glaasjes, zonder montuur rondom het glas).

Dat is toch niet echt schaterlachen en luidruchtig grappen maken bij het ontbijt (of waar dan ook). Een andere wereld...

Zondag 21 december 2008

We bekijken vandaag de stad Asuncion. Het is bloedheet en alle winkels zijn dicht. De activiteit beperkt zich tot een wandeling naar het luch restaurant. Lekker eten in authentieke sfeer van rond 1900. Buikje vol en weer terug wandelen naar de Menno´s.

We nemen een bus naar het busstation om een kaartje te kopen, maar zonder paspoort kan dat niet, dus we keren onverrichterzake terug.

´s Avond genieten we van onze (inmiddels) oude vertrouwde yoghurt met fruitmaaltijd en vertoeven we op het dakterras, om buiten het zicht van de andere gasten, lekker wat te hangen en te lezen.

Maandag 22 december 2008

De stad heeft een metamorfose ondergaan. Overal is verkeer, de winkels zijn open en er zijn zutkramen te over. Joepie! Nog steeds heet, delen we de dag op in kleine stukjes. Chinese vega lunch met airco, daarna weer even wandelen. Met de tanden op elkaar en het zweet op onze ruggen wagen we ons aan de stadswandeling (leuk.. not!). Onderweg bivakkeren we een uur in het postkantoor (met airco) om kerstkaarten te schrijven. Zo komen we de dag wel door, maar zelfs om 20.00 uur is het nog ondragelijk heet. Een normale dag noemen ze dat hier.

Terug bij de Menno´s mogen we even douchen om ons op te frissen voor de nachtbus. Om 24.00 uur gaat er een bus naar Ciudad del Este, de grens met Brazillie en Argentinie.

Dinsdag 23 december

Nog nooit waren we in zo´n luxe bus. Er zaten maar 3 stoelen per rij, waarin we heerlijk hebben geslapen. Helaas komen we al om 6 uur in de ochtend in Ciudad del Este aan. We nemen een lokale bus naar de grens met Brazillie. We willen de Iguazu Falls bekijken, maar hebben nog niet echt een idee hoe we dat gaan aanpakken. Omdat we niet eindeloos vaak de grensen willen oversteken, besluiten we bepakt en bezakt in een keer door te reizen naar de Braziliaanse kant van de Falls. We kunnen onze bagage daar stallen in grote lockers, waarna we op pad kunnen.

Het lijkt wel een pretpark, allemaal gezinnetjes en grote bussen vol touristen, restaurantjes en georganiseerde kaart verkoop, een info balie en nette wc´s. We denken glimlachend terug aan Victoria Falls in Zambia, waar de kaartjes gewoon worden verkocht in een klein huisje aan het begin van het pad. Dit is andere koek.

We worden met een bus 11 km het park ingereden. Daar stappen we uit om zo´n 1200 meter te lopen met veel uitzicht op de falls aan de overkant. Omdat we wat tussen de bussen in gaan beginnen, zijn we heel even met zijn tweetjes en twee neusberen die ons tot 40 cm naderen en niet te vergelijken zijn met hun schuwe soortgenoten in de Pantanal. We zijn bijna bang dat ze ons gaan bespringen op zoek naar voedsel, maar gelukkig daar komt de volgende lading touristen en weg zijn de beren.

De falls zijn mooi, maar eigenlijk haast te mooi en perfect om er echt van te houden. Het doet me vaak denken aan zo´n Chinese prent op een kalender die je krijgt als je Chinees gaat afhalen rond de kerstdagen. Kitscherige perfectie. 275 verschillende watervallen klateren liefelijk tussen bemoste stenen met helder groen, hier en daar fleurt een regenboog de boel wat extra op en zorgen vogels en vlinders voor het volledige kleuren pallet. Eigenlijk ideaal voor ¨the joy of painting¨ van Bob Ross.

Aan het eind van het pad is een betonnen brug gemaakt waarover je kan lopen en heel dicht voor de watervallen kan komen, bij Devil´s Throat. Hier klettert echt enorm veel water omlaag. Dit is werkelijk een fantastische plek, waar je ook heel erg nat wordt, maar dat is gezien de heftige zon en hoge temperaturen alleen maar een verademing. Vanboven is er nog een uitzichtspunt waar we van genieten, voordat we weer de bus terug nemen.

Wederom bepakt en bezakt pakken we een bus naar de andere grens, Argentinie. Drie landen in 1 dag! Tegen de avond komen we aan in een jeugdherberg. Althans dat dachten we. De bus stopt voor een enorm pand met een groot luxe zwembad, het lijkt wel een resort. We barsten in lachen uit, maar nee, dit is gewoon de jeugdherberg.

We worden lid van Hostel Inn International en horen er nu dus helemaal bij :)

We hebben een erg gezellige dorm (slaapzaal) en ontmoeten meteen veel leuke mensen. Onze eerste medereizigers sinds de Pantanal!

Woensdag 24 december 2008

Vandaag willen we de Argentijnse kant van de Falls gaan bekijken. We hebben de wekker gezet, maar als we wakker worden regent het pijpestelen en aan de wolken te zien zal dat nog wel even doorgaan.

Na het ontbijt is het droog, maar nog steeds bewolkt. We besluiten toch te gaan. Te veel zon is immers ook een crime.

Aan de Argentijnse kant is het stukken verder lopen om alles te zien, dus we zijn eigenlijk wel blij met de wolken. Tess uit Nieuw Zeeland is vandaag met ons mee en we hebben het ontzettend gezellig en relaxed. We zien de watervallen van dichterbij, bezoeken een eilandje onderaan de falls waar we zwemmen en zien nu de watervallen van Devils Throat van de bovenkant. Erg indrukwekkend. Super!

Aan het begin van de avond zijn we terug in het hostel, waar we nog effe een uurtje slaap pakken voordat het kerstdiner begint.

We hadden niet echt in de gaten dat hier 24 dec. de belangrijkste dag is om kerst te vieren, daarna houdt het eigenlijk wel op met de pret. Het kerstdiner bestaat uit een buffet met bbq, een glas champagne en gratis caipirinas. We ontmoeten tijdens het eten een leuk Nederlands stel dat ook op huwelijksreis is. Na het eten worden we getrakteerd op een Argentijnse dansvoorstelling, wat eigenlijk meer weg heeft van een lapdance. Daarna hangen we tot diep in de nacht in de pool. Wat een kerst!

25 december 1e kerstdag

Omdat het gisteren zo laat geworden is liggen we het grootste deel van de dag in bed. We hebben een dorm met Airco, dus daar moet je goed van profiteren.

´s Avonds brouwen we een simpele pasta en eten met Tess aan het zwembad.

26 december 2e kerstdag

Om nog wat langer in de luxe te kunnen wentelen blijven we een extra dag. We lezen en relaxen aan het zwembad en vanaf een uur of drie in de middag gaan de voetjes van de vloer (althans de onze....). We gaan helemaal los op de dansvloer op muziek van de enthousiaste en af en toe meedansende dj. Het lijkt wel een private party, maar een enkele keer komen er toch wat anderen meedansen. We zijn in elk geval weer helemaal ontladen en onvelt de voeten althans. Dansen op blote voeten levert toch wel wat blaren op en gratis caipirinas! Wat een super kerst!

zaterdag 27 december 2008

Het moet er weer eens van komen, vertrekken! We trekken vandaag naar Possadas, op de grens met Paraguay, om daar opnieuw de grens over te steken naar Paraguay.

Tess reist met ons mee, maar bij de grens aangekomen blijkt ze een visum nodig te hebben. We spreken af elkaar morgen in Possadas te treffen, waarna we met zijn tweeen doorreizen naar Encarnacion. Wij willen morgen de ruines van de jezuieten bezoeken in Trinidad.

Zondag 28 december 2008 Door Jeroen

Wederom een zonnige dag met broeierige temperaturen. Rond 11 uur pakken we een bus naar Trinidad, een uurtje verderop. Waar zich een Unesco World Heritage Site bevindt, dus... off we go! Zoals beloofd door de Lonely Planet houdt het niet over aan bordjes met tekst en uitleg, dus met de karige kennis die we hebben en onze fantasie vullen we de gaten in de muren en verdwenen daken aan. Het is een erg mooie plek, met grote gebouwen uit natuursteen. Onder een vertrouwd fel Paragyuaans zonnetje lopen we rond en schieten plaatjes. Als we wachten op de bus terug denkt Marleen met weemoed terug aan Oost Groningen, waar het openbaar vervoer op zondag ook een rustdag heeft. Na lang wachten komt de bus en haasten we ons terug naar Argentinie, om te gaan eten met Tess. We komen drie (!) minuten te vroeg aan en vinden onszelf hele stoere reizigers. Met de nachtbus gaan we naar Gualiguachu (?).

Maandag 29 december

Probleempje: de weg naar Urugauy is geblokeerd door activisten die tegen de bouw van drie grote papierfabrieken in de regio zijn. We mogen twee uur terug met de bus naar de vorige grensovergang. Nog een bus en nog een bus verder zijn we zo gaar als een worstebroodje uit de magnetron (ondanks of dankzij alle airco), aangeland in het koele (30 graden) Montevideo. De stad valt op door zijn brede, groene straten. Het zou hier wel eens leuk kunnen worden. We slapen in een hotel met een plafond van minsterns vier meter hoog en een boel mooi (en niet heel erg schoon) oud spul.

Dinsdag 30 december

Fris uitgeslapen en na een lunch van stokbrood met mozarella en chips en drinkyoghurt, onder het genot van twee afleveringen van Friends, zijn we er helemaal klaar voor. De stad blijkt inderdaad erg mooi te zijn en de mensen erg vriendelijk. De capuchino die we bestellen roept herinneringen op aan verkeerd afgestelde koffieautomaten, maar dat mag de pret niet drukken. Fijne stad.

Wij hopen op een spetterend oud en nieuw en wensen jullie hetzelfde toe! Tot in 2009!