Woensdag 21 januari (door Marleen)

Na het internetten komen we op straat de wijndrinkers van Ushuaia tegen (De Belgen, Amerikanen en de Tjech). We praten even bij en zien elkaar later weer bij de Chinees waar we samen alles eten wat we kunnen. Een enorm buffet, met overigens weinig Chinees, maar wel erg lekker. Leuk om elkaar weer even te zien en bij te praten.

Donderdag 22 januari

Onze bus naar Puerto Natales vertrekt rond 8.00 uur in de ochtend en dat vinden we toch best wel vroeg. We verlaten, nog niet helemaal uitgeslapen, een druilerig Punta Arenas. De bus, voornamelijk gevuld met reizigers, is redelijk leeg, dus we kunnen heerlijk twee stoelen pakken, lekker lezen en een beetje dutten in het doorbrekende zonlicht. In het begin van de middag komen we aan in Puerto Natales. Uitvalsbasis voor de Torres del Paine!

Bij de bus staan mensen driftig reizigers te werven voor hun hostel, buskaartjes etc. We zijn niet echt voorbereid, dus stappen graag bij de aardige dame in de auto die ons naar Hostel El Mirador brengt. Heel liefdevol en kleurrijk ingerichte kamers, super schoon en ietwat kitscherig (met porseleinen beeldjes in alle kleuren en maten). De dame kan ook al voor morgen een buskaartje boeken naar de Torres del Paine. Chilenen zijn echt super aardig en deze is ook nog eens efficient!

In de middag lopen we door het dorp en gaan naar een voorlichting over de 5 daagse trektocht die we willen gaan ondernemen. Zonder gids en met tent en eten voor 5 dagen; wij kunnen wel wat tips gebruiken! Het verhaaltjes is erg leuk en het zaaltje zit vol soortgenoten die allemaal morgen gaan vertrekken. Na het praatje doen we onze boodschappen: ladingen instant voedsel, pap, soep, mueslirepen, noten, chocola, gedroogd fruit en crackers. Dat worden 5 heerlijke dagen!

In het hostel herpakken we de tassen en laten alle onnodige bagage achter. Met twee lichtere, maar nog steeds behoorlijk zware backpacks zijn we klaar om te gaan trekken: de W-route van de Torre del Paine, ons door iedereen aangeraden en blijkbaar Wereldberoemd!

Vrijdag 23 januari

We worden om 7.30 uur voor de deur opgehaald. Alles is hier echt super georganiseerd. De kleine bus brengt ons naar een grotere, waarin we 2,5 uur lang rijden naar de ingang van het park. We zitten voor twee Nederlanders in de bus (Willeke en Ivo uit Haarlem), waarmee we lekker kletsen, dus de tijd vliegt voorbij. We lopen de W van links naar rechts, dus moeten we nog verder met de bus en daarna nog met de boot.

Vanuit de bus zien we veel Guanoco´s (een soort Lama die je hier hebt), ook zien we een zoutmeer met Flamingo´s en in de verte de bergen (Zijn dit nou de Torres? - We vragen het ons 5 dagen lang af!). Vanaf de boot zien we rotsige bergen en super blauw water. Het is hier zo mooi, het kan nu al niet meer stuk!

Als we rond 13.00 aankomen, begint eigenlijk pas onze echte trektocht! In de benen met zo´n 8 kilo op je rug (wat meer voor de mannen!). We lopen samen met Willeke en Ivo het eerste traject. Door bossen, langs bergbeekjes (waaruit je kan drinken), watervalletjes en rotspartijen. Het is echt super om hier te zijn. Als we bij het eerste soort van uitzichtspunt komen, zien we in de verte Gletsjers Grey. Een sneeuw/ijsmassa van formaat, waar af en toe brokken afvallen die in he meer drijven en langzaam smelten. We houden ons goed aan het 30 minuten lopen, 5 minuten pauze schema, maar maken tussen door ook veel foto´s, waardoor we er toch wat langer dan verwacht over doen. Het weer is prima, best zonnig en lekker wat wind, dus het is echt genieten.

Tegen de avond komen we op de eerste camping aan, die valkbij de Gletser ligt. We geniet van onze eerste maaltijd: een pakje aardappelpuree met smeerkaas. En genieten van het gezelschap. Het lukt me met een stok een stuk ijs uit het water te halen, wat driftig van hand tot hand gaat voor de foto! (Hoe oud zal dit ijs al zijn?)

Na het eten is er nog een korte trip naar de Mirador. Van daaruit is er een betoverend uitzicht op de Glesjer, met dikke stukken ijs ervoor en een prachtige zacht roze lucht! Een mooi moment om de nieuwe camera te benutten.

De nacht in het tentje is berekoud en niet echt grappig. Mijn slaapzak, met een sticker die comfortabel tot 0 C vermeldt, zag er in de winkel veelbelovend uit, maar weet zich niet bepaald waar te maken. Met vele lagen kleren aan lig ik de hele nacht te bibberen. Ik vraag me af wie er wel comfortabel zou kunnen slapen in deze kou, maar manlief naast mijn draait zich nog eens om, dus ik weet het antwoord al!

Zaterdag 24 januari

Om 7 uur gaat de wekker en ik ben blij dat ik er eindelijk uit mag. Het lukt ons om te douchen (een douche voor zo´n 60 stinkende wandelaars) en enigszins opgewarmd beginnen we aan het ontbijt. Koffie en warme pap met gedroogd fruit en noten. Het is warm, dus heerlijk! Het duurt een tijd voordat we het hele campement weer hebben opgebroken en alles weer in 2 tot 3 lagen plasticzakken hebben gepropt tegen eventuele regen, maar tegen 10 uur zijn we dan klaar voor vertrek.

Het eerste deel van de route is hetzelfde als gisteren (we lopen namelijk een route in de vorm van de letter W, vandaar de naam...). Het gaat stukken sneller nu de foto´s gemaakt zijn en we het uitzicht een beetje kennen. Nog steeds erg mooi, maar het scheelt algauw een uur.

Bij de aanleg plaats van de boot halen we Ivo en Willeke in, die wat langzamer lopen in verband met een enorme hoeveelheid blaren. We lopen een stukje samen verder op weg naar de volgende camping. Deze route gaat langs los Cuernos (zie foto), maar goed, wij dachten nog steeds dat dat misschien de Torres zouden zijn. Deze gratis camping heeft geen douche, maar wel wc. We eten pasta en duiken vroeg in onze tent. Extra maatregelen: nog meer kleren, een jas om de voeten, twee paar sokken, alle vuilniszakken onder de mat. Resultaat van poging 2: ´Het kon minder´ Joepie!

Zondag 25 januari

Vandaag begint dag 3. Inmiddels voelen we ons enorme bikkels, zijn onze tassen iets lichter en heb ik links 2 blaren en rechts 5. Off we go!

Vanaf de camping lopen we een stuk naar het Noorden en daarna weer dezelfde weg terug, dus we kunnen de tent laten staan en effe zonder alle zut wandelen! Dat gaat een stuk sneller. We kunnen zo ver lopen als we zelf leuk vinden en dan weer terug. Wat nogal een vreemd begrip is, want aangezien je al het geploeter sowieso voor je lol doet, zou je toch gewoon dat hele stuk moeten doen? Nou ja, 40 minuten voor het eindpunt houden we het voor gezien en rennen terug. Echt rennen, want met onze gehuurde wandelstokken spurten we iederen in noodvaart voorbij, omdat het ons zo aan skieen doet denken. (Uiteraard haalt iedereen ons weer rustig in als we hijgend zitten bij te komen :) )

Bij het uitzichtspunt op een andere Gletsjer zien we een paar keer een stuk ijs omlaag vallen, wat gepaard gaat met donderend geluid (veel later dan het beeld!), een kleine lawine en vreugde zang en dans van de Israelische toeschouwers. Israels is ruimschoots vertegenwoordigd in Patagonie. Je ziet er bijna nog meer dan dat je Chilenen ziet. We komen terug op de camping, houden een lange siesta en beginnen dan aan het tweede deel. We komen na een fikse omweg laat en moe aan op de volgende camping en vinden na enig speuren een mooie, zij het onbeschutte plek.

Maandag 26 januari door Jeroen

Onze tent is een supertent. Het kan hier stevig waaien en de tent deukt flink in, maar houdt zich kranig. Het uitzicht uit de tent is extatisch, maar we moeten snel weer door. Het wordt een lange dag. We lopen uiteindelijk bijna de hele dag met een Nederlands stel (Thijs en Sara) op en dat houdt de pas er flink in. We zien onderweg op het meest populaire stukje van de route hordes mensen lopen met een daypack (om de Torres te gaan zien) en vinden onszelf heel stoer. De wandelstokken komen goed van pas als we omhoog gaan en de wind meer stevig aantrekt. We gaan vroeg naar bed, want om kwart over vier in de ochtend gaat de wekker. We ´moeten´de Torres zien bij het gloren van de dag! Dan kleuren ze namelijk helemaal oranje.

Dinsdag 27 januari

Oh nee, het is de echte wekker en geen droom! Gehaast kleden we ons aan en als we net klaar zijn staan Thijs en Sara voor de deur. We lopen het eerste stuk, bijgelicht door onze headlights, naar boven. Na een tijdje hebben we genoeg licht om te zien dat het vandaag erg bewolkt is. De kleurenpracht die ons belooft is op menige foto blijft bij een zwak paars oplichten van de sneeuw en een rots die een herinnering aan oranje aanneemt. We blijven hoopvol wachten tot `het´ moment zal komen, maar later blijkt dat dit toch echt het hoogte punt was. In alle vroegte op de rand bij de Torres slingeren we ons brandertje aan in de ijskoude wind en proberen het water aan de kook te krijgen voor de koffie en havermout. Het was koud, het was nat en het uitzicht was niet anders dan suboptimaal te noemen, maar het was gezellig en we hebben het toch maar mooi gedaan. En... we weten eindelijk zeker welke rotsen de echte Torres zijn. Eenieder die nu nog durft te beweren, dat wij niet tot het uiterste gaan voor een volwaardige levensveranderende ervaring mag zijn twijfels uiten op de messageboard en is bij onze terugkomst van harte uitgenodigd voor een hartig kopje koffie.

Om even terug te komen op het voorgaande: vooral Amerikanen hebben de neiging om een beetje hysterisch te doen over hoe mooi alles wel niet is. Een Amerikaans meisje omschreef met wijdopengesperde ogen de dag dat ze de Iguazu Falls voor het eerst zag als de mooiste van haar leven en de door Amerikanen geschreven hoofdstukken in onze Lonely Planet staan vol superlatieven.

De tocht naar beneden verloopt vlot en na enige tijd en de nodige schitterende panoramas zitten we in een bloedhete bus. Als we net frisgedouchet in onze kamer in het hostel zitten, staan Ivo en Willeke voor de deur: of wij niet misschien hun camera en jas hebben meegenomen die ze in de bus hadden laten liggen. Dat hebben we niet en tot nu toe hebben ze hun spullen nog niet terug. Klote. We trakteren onszelf op hele goede pizzas en vallen als een blok in slaap.

Woensdag 28 januari

Het duurt even voor we op gang zijn, maar dan kan het vertek uit Puerto Natales georganiseerd worden. Morgen gaan we naar El Calefate in Argentinie om naar de levensveranderende Perito Moreno gletsjer te gaan kijken. Hoewel de schoonheid van de gletsjer onomstreden is, benadrukken partijen die er geen commercieel belang bij hebben, de enorme stroom toeristen die er dagelijks neerstrijkt, op zoek naar hun unieke, levensveranderende ervaring. Om de schijn op te houden gaan we kijken of we samen met Ivo en Willeke een auto kunnen huren of een taxi delen om er voor de grote massa te zijn.

Ondanks het achter alle bergmeertjes, besneeuwde toppen en weidse vergezichten loerende cynisme, hebben we er echt zin. Misschien doen we gek en gaan een wandelingetje maken op de gletsjer of een ijswand beklimmen. Uiteraard wagen wij onze onervaren Nederlands konten niet aan dit soort activiteiten zonder deskundige begeleiding en leuk outdoor speelgoed voor de nodige grip.