He allemaal,

Daar zijn we weer. Gisteren al na bijna een uur puzzelen met het enorm trage netwerk wat foto`s neergezet van de trein en het eiland Olkhon. Vandaag een verhaaltje.

We doen zoveel... moeilijk om te bedenken waar te beginnen. Eerst maar over de treinreis?

Na een avondje moskou hadden we begin volgende middag snel de trein te pakken richting Irkutsk. Onze 4 persoons coupe deelden we met moeder en zoon. Beiden spraken geen woord Engels en ook onze wederzijdse gebaren leken niet echt te begrijpen.... Verder waren er nog 2 Nederlanders in de trein ook onderweg naar Irkutsk. Andere touristen hebben we niet gezien. Op een aantal stations werd wat langer gestopt en dan kon je soms iets te eten kopen op de perrons, een ware markt. Zoals op de foto`s te zien is. Andere dagen moesten we het echt redden met onze eigen noodlesoepjes. Iets eten in het trein restaurant durfden we niet zo goed aan (om nu gelijk al te beginnen met voedselvergiftiging...). De bistro was altijd verlaten, kaart enkel russisch en de medewerkers niet zo behulpzaam.... Maar een biertje was er goed te drinken. Na 4 hele dagen treinen en een aantal verschillende andere coupe bewoners te hebben meegemaakt, waarvan we het russische kaartspel Doerakken hebben geleerd (soort klootzakken), kwamen we aan in Irkutsk.

Irkutsk is niet zo`n spannende stad, daarom hebben we de volgende dag snel een minibusje gepakt naar het eiland Olkhon, 7 uur rijden. Toen na 5 uur rijden de verharde weg opeens ophield realiseerden we ons pas naar wat voor afgelegen stek we onderweg waren... gelukkig konden we goed aan dit idee wennen toen we 2 uur aan het wachten waren op de veerboot. :(

Op Olkon verbleven we in Nikita`s guesthouse. Een uitstekende plek waar we 3 echte (simpele) maaltijden per dag kregen (joepie!). Op het eiland mag je overal wild kamperen en daar maken veel mensen gebruik van, wij waren er net in het na seizoen dus erg druk was het niet. Wel konden we 'genieten' van alle kampeerplek resten die nog overal lagen. Russen zorgen verschrikkelijk slecht voor hun natuur, overal langs de kusten lagen enorme stapels troep, flessen, plastic echt afval gewoon. Iedereen laat het lekker liggen daar waar ze gekampeerd hebben. Als klap op de vuurpijl stort ook het hele dorp hun afval gewoon in een stukje natuur achter het dorp.... grr. Op het eiland hebben we gefietst, gewandeld en een tour gemaakt naar het noorden (ook weer 4 uur verder met de auto). Het guesthouse was een uitstekende ontmoetingsplek voor andere backpackers. We hebben goede tips gekregen van mensen die de treinreis de andere kant op hebben gemaakt.

De treinreis van Irkutsk naar Ulan Baator was een veel grotere toeristische attractie... Wij deelden het treinstel met eeen aantal schandinavische groepsreizen (gemiddelde leeftijd 55+). Russen of mongolen waren in geen velden of wegen te bekennen. In de trein vernamen we dat de vlieg tarieven tegenwoordig zo laag zijn dat deze vaak aantrekkelijker zijn dan een ander half daagse treinreis. Zelf begonnen we de voordelen van vliegen ook in te zien toen we 11 uur deden over de grensovergang Rusland mongolie.... paspoorten inleveren, formulieren invullen, de locomotief zien wegrijden om pas uren later weer terug te komen.... gezondheidscheck (ik (ellen) heb ernstig moeten liegen ivm een eerder opgelopen voedselvergiftiging.. :s).

Nu dus in Ulan Bator, morgen vertrekken we voor een 6 daagse trip naar een meer, als we terugkomen waarschijnlijk nog een 7 daagse trip naar de Gobi woestijn en dan is het op naar Bejing!

Nog een puntje ter informatie, ellen`s telefoon werkt niet in mongolie. Telfort heeft namelijk geen roaming overeenkomst. Smsjes ed mogen dus allemaal naar Jelmer gestuurd worden ;) (06-24817353)

groeten uit zeer zonnig ulan bator!