Hi Folks!

Jullie zullen merken dat we in het volgende verslag nogal vaak superlatieven als 'prachtig', 'adembenemend' en 'schitterend' gebruiken. Soms zullen jullie misschien zelfs denken: 'Nu zijn ze toch echt wel aan het overdrijven.' Maar geloof ons… dit doen we niet!Akkoord, er zijn mooie bergen, stranden en andere knappe gebieden elders ter wereld, maar het lijkt gewoon of ze een ultieme selectie van alle mooie landschappen hebben genomen en dat ze deze in 1 geheel hebben laten smelten in Nieuw-Zeeland. Wij vinden het hier TOP!

Na een woelige oversteek van de Cook Strait, rijden we zondagavond onze eerste meters op het Zuidereiland. We laten Picton achter ons en zetten koers naar Kaikoura. Omdat het al laat is, stoppen we halverwege bij een rest area om te slapen. De volgende morgen rijden we het laatste stuk naar het schiereiland en stoppen we bij de visitor centre. Hier nemen we een paar brochures mee en gaan we eens horen wat het kost om met de dolfijntjes te zwemmen. Wanneer we aankomen bij het kantoor van de 'Dolphin Encounters' krijgen we echter te horen dat ze met een wachtlijst werken omdat het zo druk is. Wij zien het niet echt zitten om te wachten, vooral omdat er buiten de activiteiten op zee niet veel te zien is in Kaikoura. Daarom rijden we naar 'The Whale Watch station' en boeken we een tour om in de namiddag naar walvissen te gaan kijken. Ook niet slecht! Hierna rijden we naar een camping aan het strand en betalen we nog eens om te overnachten. Na 4 dagen kunnen we nog wel eens een warme douche gebruiken!

Het is ongeveer 15u wanneer we terug aankomen bij 'The Whale Watch' waar we de verplichte veiligheidsvideo te zien krijgen. Na de video stappen we op de bus en worden we naar de haven gebracht. De zoektocht naar de walvissen is begonnen! Terwijl we naar de open zee varen, geeft een van de crewleden meer uitleg over de sperm whale (no kidding), de walvis die we hopelijk gaan zien.

De sperm whale is met zijn volwassen lengte van 20 meter het grootste roofdier en de grootste walvis met tanden ter wereld. Zijn dieet bestaat vooral uit inktvis, tonijn en yellowfish. De walvis kan tot langer dan een uur op de bodem van de oceaan blijven, waarna hij ongeveer 10 minuutjes naar boven komt om zijn longen terug te vullen. Als dit gebeurt is, daalt hij binnen de 7 minuten meer dan 1000 meter af!

20 minuutjes later is het zo ver: we mogen naar het bovendek en zien een sperm whale 'dobberen' op zee. Supergraaf! De walvis is een mannetje en is zeker 18 meter lang. We kijken in stilte naar dit machtige beest en zien hem even later zijn staart opheffen om aan zijn duik te beginnen.

Een halfuurtje later hebben we opnieuw geluk en zien we onze 2e walvis water in het rond spuiten. Het lijkt wel of we naar een documentaire aan het kijken zijn met als enige verschil dat dit echt is! Even later meren we terug aan in de haven en zitten we allebei een beetje met een dubbel gevoel. Oké, het was adembenemend om walvissen van zo dichtbij te zien maar waarom moeten die verdomde tours toch altijd zo duur zijn? We hebben nog maar eens ondervonden dat het niets voor ons is om bijvoorbeeld met zen allen op een boot te kruipen en hiervoor zoveel te betalen. Dit is nu jammer genoeg eenmaal hoe het werkt niet? Er zijn weinig dingen gratis in het leven… Ook het feit dat Sige tijdens de hele boottocht kotsmisselijk is, geeft natuurlijk een wrange nasmaak. MAAR, genoeg gezeurd! Que sera, sera en het was prachtig om walvissen in het wild te zien!

Terug op de camping eten we wat, genieten we van de luxe en vallen we nawiebelend in slaap. Het was al bij al een mooie dag!

Op dinsdag rijden we opnieuw een heel stuk richting Nelson. Tijdens de rit komt Sige met het geweldige idee om te doen alsof het Jasper's verjaardag is. Onder die omstandigheden kan natuurlijk al eens wat meer dus stoppen we langs de weg en kopen een Crayfish (= soort kreeft, lokale delicatesse) die we opeten aan de rand van de oceaan. Zalig! 's Avonds stoppen we op zo'n 30 km van Nelson en maken we nog eens goede Vlaamse kost: peekesstoemp met worst! Njammie

Woensdag rijden we voorbij Nelson en Motueka naar Split Apple Rock beach, een prachtig strandje aan de voet van het Abel Tasman National Park.

Het strand is ingesloten in een mooie baai en dankt zijn naam aan het feit dat er een gespleten rots in het water ligt die lijkt op een… appel!

Na een korte afdaling zetten we onze voeten in het goudgele zand en zien we dat het hier best rustig is. Enkel jammer dat het zonnetje er niet echt doorkomt… De Split Apple Rock ligt dicht aan het strand en is best een leuk zicht. We gaan liggen en na een tijdje zwemt Jasper naar de rots om hem eens van dichtbij te bekijken. De zee is best wel koud maar het loont toch de moeite: er zwemt plots een kleine, blauwe pinguin aan Jasper's neus voorbij!

In de late namiddag wandelen we terug naar de auto en rijden we al een stukje richting Saint Arnaud, het grillige binnenland in. Hier gaan we morgen eens een kijkje nemen bij de meren van het Nelson Lakes National Park. Komt goed!

Donderdagmorgen rijden we het laatste stukje richting St. Arnaud en stoppen we bij het DOC Visitor Centre aan lake Rotiti. We vragen wat meer info over de wandelingen die je er kan maken in de omgeving en besluiten om nog eens zot te doen: We gaan Mt. Robert beklimmen!

Na een steile(lees: STEILE) beklimming van 1,5u staan we op de top van deze 1421m hoge berg en hebben we een schitterend uitzicht over het meer en het St. Arnaud gebergte. We zitten nu boven de boomgrens en hoewel er een fris windje waait voelt het echt goed aan om hier zo te staan. Voor deze uitzichten zetten we ons graag in het zweet! Nadat we onze boterhammen op hebben, beginnen we aan de afdaling via een andere route. Op deze manier moeten we niet langs dezelfde weg terug en zien we ook de andere kant van de berg. 2 uurtjes later komen we terug aan op het beginpunt. Even stoefen: we hebben 3,5u gewandeld over een tocht waar je 5u voor krijgt. We zijn TOPFIT ;-)

Hierna rijden we terug naar St. Arnaud en nemen we een lekkere warme douche bij een DOC kampplaats. Fris gewassen trekken we nu verder richting een kampeerplekje dichtbij het volgende meer: Lake Rotoroa. Hier zetten we de camper naast een riviertje waar we bij het uitstappen aangevallen worden door sandflies. Dit zijn irritante minivliegjes die best hard bijten. Klote insecten! We blijven dus maar wat in de camper zitten dan en ontspannen na een dag vol inspanning. Da's dubbel zo goed! :-)

Vrijdag is een prachtige dag! Het zonnetje schijnt al lekker en er is geen wolkje te bespeuren. Dat zien wij graag zenne! We komen best vroeg aan bij Lake Rororoa, het 2e meer van het Nelson Lakes NP en het is hier nog lekker rustig. Het uizicht over het water met op de achtergrond hoge bergen en een hemelsblauwe lucht is bangelijk. We zouden hier graag wat willen blijven maar moeten jammer genoeg vluchten voor de tientallen sandflies die ons allemaal tegelijk aanvallen. Er is echt geen ontkomen aan, die kleine rotvliegjes verstoren alle pret.

We rijden dus maar verder en stoppen bij een camping vlakbij Murchison waar we kunnen zwemmen in de Buller River. Het bevalt ons hier wel. We vinden een plekje waar we op rotsen kunnen liggen en genieten de hele dagvan het heerlijke weertje.En passant doen we onze was en plas nog eens en kunnen we er op het einde van de dag weer helemaal tegen!

Zaterdagmorgen vertrekken we al vroeg richting Westport, de eerste stad die we bezoeken aan de West Coast. Er is hier geen zak te zien, maar dat maakt niet veel uit want wij komen hier toch alleen maar om even te internetten en langs de supermarkt te gaan.

Weer een paar dollars armer gaan we verder richting Punakaiki om hier naar de beroemde 'Pancake Rocks' te gaan kijken

We stoppen bij de Visitor Centre en we overwegen even om een wandeling te maken maar laten dit plan al snel varen. We zijn te tam vandaag, het zit er niet in! :-) Gelukkig overleven we de wandeling naar de Pancake Rocks nog net! De rotsen zien er best wel mooi uit. Het heeft echt wel iets. Ook de verschillende 'Blowholes' die door de jaren heen tussen de rotsen gevormd zijn, zijn de moeite. Het is enkel jammer dat het nu laagtij is… bij hoogtij en wilde zee moet het hier nog veel spectaculairder zijn.

Terug bij de camper aangekomen, wandelen we nog even naar een telefooncel en boeken we voor maandag een wandeling van een hele dag op het ijs van de Franz Josef Glacier. Hopelijk wordt dat ook de moeite, we hebben er in ieder geval veel zin in! Hierna rijden we verder en stoppen we nog bij Lake Makinapua vooraleer we op zoek gaan naar een mooie rest area. Het meer is omringd door tropisch regenwoud en het is hier lekker rustig. Het zonnetje komt er uiteindelijk nog door en we houden even lekker ons gemak. 's Avonds vallen we al vroeg in slaap na het zoveelste bord spaghetti van deze reis, maar voor de rest hoor je ons niet klagen hoor… ;-)

Op zondag ondervinden we dat de West Coast de natste regio van Nieuw-Zeeland is: de volgende dagen krijgen we een uitloper van een tropische storm en ook vandaag regent het de hele dag. We rijden verder richting het zuiden en stoppen in Okarito, een klein dorpje aan de zee. Dit dorpje staat vooral bekend om zijn lagoon, de grootste van NZ. Bij helder, mooi weer kan je met een kajak de lagoon opgaan en prachtige uitzichten krijgen over de besneeuwde bergtoppen van het Westland National Park. Jammer genoeg zit de lucht bij ons momenteel helemaal dicht.

We rijden dan maar naar de openbare kampeerplaats en stoppen hier even om te kijken wat we nog kunnen doen. Tot onze verbazing zijn hier zelfs douches waar je maar 1 dollar voor moet betalen! Even later ontmoeten we Gerwin, een vriendelijke Oostenrijker. We slaan een praatje en gaan daarna een filmpje kijken in ons campertje. Het is toch zeikweer… Gelukkig klaart het in de namiddag toch nog op en maken we samen met Gerwin een strandwandelingetje. We verbazen ons erover hoe ongerept de stranden hier zijn. Er ligt nergens vuil, enkel aangespoeld hout en naast het strand staan hoge,groene kliffen waarrond wat mist hangt, echt mooi. Na een tijdje worden we ook hier weer opgevreten door de sandflies en komt ook bij ons het hongergevoel naar boven. We wandelen dan maar terug, eten wat, nemen een lekker warme douche en zetten ons 's avonds nog gezellig met een paar mensen rond het kampvuur.

Maandagmorgen wrijven we al vroeg de prut uit onze ogen en rijden we naar Franz Jozef. We gaan vandaag de gletsjer beklimmen!

De Franz Josef Glacier is de steilste, commercieel gegidste gletsjer ter wereld. Wat hem zo uniek maakt is het feit dat hij tot zo laag boven de zeespiegel komt. Het hoogste punt bevindt zich op 3500 meter terwijl het laagste punt slechts 200 meter hoog is. Dit is vrij uitzonderlijk!

Nadat we voorzien zijn van de nodige uitrusting, gaan we op weg. We wandelen eerst een halfuurtje door het regenwoud en komen dan plots in een riviervalei. Vanaf hier hebben we voor het eerst een super vet zicht op de ijsmassa! Het is echt gek om plots voor een berg vol ijs te staan nadat we eerstdoor een stuk regenwoud gelopen hebben.

De gidsen verdelen ons in groepen en we trekken uiteindelijk met z'n achten naar de voet van de gletsjer. Het zal 6u duren voor we hier opnieuw staan…

Tijdens de wandeling gaan we over, onder en tussen de brokken ijs. We zien hele mooie dingen en ook de omgeving is weer echt knap. Jammer genoeg is onze gids niet zo goed en moeten we tijdens de wandeling nogal vaak wachten omdat hij een pad in het ijs moet slagen met zijn pikhouweel.Gelukkig wordt de dag nog goedgemaakt wanneer we tussen een heel smalle 'gang' van ijs moeten en Gerard, een iets gezettere Nederlander, bijna vast komt te zitten. Het is hilarisch om te zien hoe hij zich erdoor moet worstelen! Gelukkig kan hij er zelf ook nog (een beetje) mee lachen.

Al bij al sluiten we de dag toch met een goed gevoel af. Niet al onze verwachtingen zijn ingelost, maar het is toch cool om op een gletsjer gewandeld te hebben.

Na de wandeling checken we het weer en zien we dat het morgen echt triestig wordt. We beslissen dan maar om zo snel mogelijk de West Coast te verlaten. Normaal gezien zouden we morgen een wandeling rond Lake Matheson en de Fox Glacier maken, maar het heeft echt niet veel zin om dit te doen als de lucht helemaal dicht zit. Zo krijg je niets te zien van het spectaculaire uitzicht…We rijden verder richting het zuiden en stoppen op een mooi plekje aan de zee om de nacht door te brengen. Hopelijk valt het weer hier morgen nog wat mee…

Niet dus! Dinsdag is echt een triestige dag. Tijdens onze rit door de Haast Pass worden we er zelfs een beetje gefrustreerd van. We zien niets van de schitterende omgeving waar deze route voor bekend staat en vragen ons af of we misschien toch niet 1 dag langer in Franz Jozef hadden moeten blijven. We leggen ons er uiteindelijk maar bij neer, het is onmogelijk om alles van de eerste keer goed in te schatten, toch?

Gelukkig zijn er onderweg nog een paar stops die de moeite waard zijn. Zo wandelen we naar 2 mooie watervallen langs de weg en zien we het superblauwe water van de 'Blue Pools'. Wanneer we over de Pass zijn, klaart het gelukkig al een beetje op. We stoppen in Wanaka, de eerste 'grote' stad die we tegenkomen en gaan langs het DOC Information Centre van het Mt. Aspiring National Park. Hier krijgen we een kaartje met wandelingen die we in dit supermooie wandelgebied kunnen doen. Een ranger vertelt ons dat het weer morgen zal opklaren en we besluiten om al naar de parking van het National Park te rijden. Wanneer we hier tegen de avond aankomen, zijn de bergen nog steeds gehuld in de wolken. Hopelijk wordt het morgen beter, dan kunnen we een wandeling maken naar de Rob Roy Glacier. Deze moet echt prachtig zijn!

De volgende morgen worden we gewekt door het geloei van koeien die vlak naast ons staan. Nooit gedacht dat dat geluid zo irritant kon zijn! Het is intussen opgeklaard en voor het eerst krijgen we een goed beeld over de machtige omgeving waarin we staan. Even later zijn we klaar en vertrekken we gepakt en gezakt richting de Rob Roy Glacier. We steken een wiebelende hangbrug over en beginnen aan een 2u durende klim. Onderweg passeren we mooie stukken bos vol watervalletjes en moeten we aan paar beekjes oversteken. Stilletjes aan komen we dichter en dichter bij de gletsjer en soms kunnen we er al een glimp van opvangen. Het ziet er echt spectaculair uit!

Uiteindelijk komen we bij het uitzichtpunt van de gletsjer aan en picknicken we in een omgeving die misschien wel de mooiste is die we ooit al hebben gezien. Damn, wat is het hier graaf! De uitzichten over de vallei met watervallen die in een grote leegte storten en de gletsjer, zijn adembenemend. We voelen ons hier klein en beseffen dat we geluk hebben om hier te kunnen staan (melig hé ;-)).

We eten onze boterhammetjes op en worden hongerig aangekeken door een paar Kea's, de enige Alpine papegaai ter wereld! Een halfuurtje later kijken we nog een laatste keer goed rond, in de hoop dat dit beeld nog lang in onze gedachten zal blijven, en wandelen we nagenietend terug naar de auto.

Vanuit Wanaka rijden we nu richting 'The Southern Lakes', een paar schitterende meren in het binnenland. Tijdens de rit verbazen we ons erover hoe afgelegen en puur hier alles nog is. Hier rij je niet van het ene dorp in het andere zoals bij ons, maar bevind je je meestal tussen de bergen of uitgestrekte grasvelden. We stoppen ergens langs de weg en trekken morgen verder naar Lake Tekapo. Ook hier kijken we weer naar uit.

Donderdag worden we teleurgesteld wakker: de lucht zit potdicht! Dit is toch niet het weer dat ze voorspeld hadden? We rijden naar Twizel en stoppen bij een cafeetje om een warme choco te drinken en het weerbericht te checken. We zien het niet echt zitten om naar de meren te rijden als het slecht weer is. Gek genoeg lijkt het weerbericht toch oké… En dan zien we plots dat we ons vergist hebben. We hebben het weer gecheckt voor 'The Southern Lakes', maar nu blijkt dat de meren waar wij naartoe rijden in het 'Canterburry High Country' liggen. Hier wordt het 3 dagen slecht… Foutje! We beslissen dan maar om terug te rijden naar waar we gisteren nog zaten, 'The Southern Lakes' :-).

1,5 uurtje later arriveren we terug in Wanaka en ondervinden we dat het weer in Nieuw-Zeeland echt wel onvoorspelbaar is: ook hier is het grijs. We zetten ons dan maar ergens aan de kant en doen een middagdutje. 's Avonds rijden we naar cinema 'Paradiso', de plaatselijke bioscoop. Alles is hier anders dan in een gewone cinema en dat maakt het zo leuk! Er is maar 1 zaaltje en we kijken naar de film vanuit 1 van de vele luie zetels die erin geplaatst zijn. Tijdens de pauze gaan we naar het gezellige cafeetje en eten we onze pizza's die we voor het begin van de film besteld hadden. Hierna ploffen we terug in de zetel en kijken we het tweede deel van de film. Hoewel we hem niet helemaal snappen (soms moeilijk te volgen zonder ondertiteling), moet dit zowat de leukste filmervaring zijn die we al gehad hebben! We zijn het erover eens: zoiets zou er bij ons ook moeten zijn.

Na de film rijden we terug naar de parking van het Mt. Aspiring National Park. Als het weer morgen mee zit gaan we hier nog eens op verkenning ;-).

Op vrijdag maken we een mooie wandeling in het National Park. Deze keer volgen we de riviervallei tot we na 2 uurtjes wandelen bij 'The Aspiring Hut' aankomen. Vanuit deze Alpenhut kan je normaal gezien Mt. Aspiring en andere bergen zien, maar jammer genoeg zitten deze vandaag in de wolken. We eten in de hut en beginnen daarna aan de terugweg. Tegen de late namiddag komen we terug aan bij de camper en hebben we toch weer 18km afgelegd. Wij worden nog echte!

Normaal gezien zouden we terug naar Wanaka rijden, maar omdat we hier allebei geen zin in hebben, blijven we nog een nachtje hier. Morgen komt er weer een dag en het is echt niet erg om in een omgeving als deze te slapen. Het enige nadeel is dat we hier qua eten niet echt op voorzien zijn. Dan maar een paar boterhammen,fruit en snoep als avondeten hé!

Zaterdag is het nog eens zo'n typische 'regeldag'. We rijden terug naar Wanaka en stoppen bij de bib om op het internet te gaan. Dit zijn zo de minder leuke momentjes van de reis die er nu eenmaal bijhoren. Hierna rijden we naar Lake Wanaka en denken we nog wat na over onze trip doorheen Zuid-Amerika.

's Avonds eten we nog lekker in het zonnetje vooraleer we terug richting Lake Tekapo rijden. Deze keer hebben we het weerbericht voor de juiste regio nagekeken: 'Morning clouds and fine in the afternoon'. Daar doen wij het wel voor!

Onder het motto 'tweede keer, goede keer' komen we uiteindelijk zondagmorgen bij Lake Tekapo aan. Het zonnetje schijnt nu gelukkig wel af en toe, al liggen de omringende bergen toch weer in de wolken. Dit is wel jammer want zo zien we niet alles van de schitterende omgeving waarvoor dit meer bekend staat. Na 2 weken gratis kamperen rijden we nog eens naar een holiday park. We hebben een mandje vol vuile was en de batterijkes moeten nog eens opgeladen worden.

In de namiddag rijden we langs 'The Church of the Good Shepherd', een superschattig kerkje met een machtig uitzicht. Jasper gaat net niet op de knieën, het scheelt echt niet veel! Hierna rijden we naar de andere oever van het meer en genieten we lekker lui van de zon. 's Avonds maken we nog een wandelingetje langs het meer en leert Jasper Sige (tevergeefs) keilen ;-).

Maandag. Normaal gezien is dit veruit de meest gehate dag van de week: het weekend zit erop, er zit nog teveel alcohol in je lijf en vrijdag lijkt nog zo ver weg. Normaal gezien… Maar niet op reis! Als we dan al weten wat dag het is, genieten we op maandag net dat tikkeltje meer, en zeker vandaag. In tegenstelling tot gisteren is er geen wolkje te bespeuren en gaan we een prachtige dag aan één van de mooiste meren van Nieuw-Zeeland tegemoet.

Het actieve gedeelte houden we voor 's morgens. We wandelen naar de top van Mount John waar we een schitterend uitzicht hebben, 360° om ons heen. Voor ons ligt Lake Tekapo, achter en rechts van ons de bergtoppen van het Mt. Cook National Park en links de dorre grasheuvels van het Canterburry High Country. Perfect!

Bovenop Mt. John staat een sterrenwacht met de grootste telescopen van Nieuw-Zeeland. De omgeving staat hier namelijk niet enkel bekend om het meer, maar ook om de mooiste en donkerste sterrenhemel van het land. Je kan hier zelfs echt duidelijk de melkweg zien.

Na de wandeling komt het passieve gedeelte aan bod. We leggen ons aan een rustig strandje bij het meer en houden een tam namiddagje. De dag zit nog vol verrassingen: zo zien we hoe 20 chinezen en 2 acteurs een reclamespotje opnemen en krijgen we van een vriendelijke Kiwi het aanbod om bij hem thuis al onze batterijen op te laden en een douche te nemen (jammer genoeg hebben we dit gisteren gedaan, bad timing :-().

De grootste verrassing volgt echter na het eten. We zijn nog alleen aan het meer wanneer er plots een Nieuw-Zeelandse familie aan komt rijden. Zij komen ook nog genieten van het lekkere weer en laten hun bootje in het water om nog wat te gaan waterskiën. Jasper wordt toch wat benieuwd en vraagt aan 1 van de meisjes of het moeilijk is om te leren. Ze begint te lachen en zegt dat hij het zelf maar eens moet proberen. Dat ziet Jasper wel zitten!

We wandelen met haar mee naar de rest van de familie en worden heel vriendelijk ontvangen. Even later hijst Jasper zich in een wetsuit, klikt hij de reddingsvest vast, schuift hij zich in de latten en kruipt Sige mee op de boot om wat 'spectaculaire' foto's te trekken ;-). Ready to Rock & Roll!

Het wordt al snel duidelijk dat je deze sport leert met vallen en opstaan. Jasper slaagt meerdere keren gigantisch hard op zijne zak, maar kan toch een paar keer voor even rechtstaan. Het is echt wel leuk! Een halfuurtje later varen we terug naar het strand en wikkelt Jasper al bibberend een handdoek om zich heen. Het water is maar 15°C, da's toch wel koud na een tijdje.

Wanneer hij terug opgewarmd is vraagt Imma, één van de dochters, of hij eens mee op de screamers wil. Jasper kruipt mee op één van deze opblaasbare kussens en wordt daarna tegen een hoge snelheid over het water gesleurd. Ook dit is echt lachen!

Na al deze wateractiviteiten stelt de familie voor om even terug op te warmen met een lekkere douche in hun vakantiehuis. Daar zeggen wij niet nee tegen! En zo eindigen we de avond in een mooi huisje met een drankje en leuk gezelschap. Bij het doorgaan geven ze ons nog hun GSM nummer en zeggen ze ons dat we altijd welkom zijn bij hun huis in Timaru wanneer we hier begin Februari langsrijden. Zo zouden er meer mensen moeten zijn, hopelijk zien we hen binnenkort weer!

De volgende morgen worden we op een hele mooie plek wakker. We zijn gisteren nog een stuk terug richting Lake Pukaki gereden en hebben nu een bangelijk zicht over het meer en Mount Cook, de hoogste berg van Nieuw-Zeeland. Na het ontbijt rijden we hierheen en maken we nog 2 korte wandelingen in het omliggende National Park. De uitzichten over de vallei en Mount Cook zijn opnieuw super. Wat is het Zuidereiland toch mooi! In de namiddag stappen we terug in de camper en rijden we al een heel stuk richting Queenstown, onze volgende stop.

- The End -

Dikke kussen, grote knuffels, warme groetjes en veel koude pintjes toegewenst!

Jasper & Sige, uw verslaggevers ter plaatse.

Wist je dat:

-Er in Nieuw-Zeeland meer schapen dan mensen leven? 15 miljoen schapen (vroeger 150 miljoen!) tegenover 4 miljoen mensen. Mèèèèèèèèèèèèèiiii!

-Je hier op 1 dag kan surfen en snowboarden tegelijk?

-Je hier vanaf 16 je rijbewijs al kan halen en jongeren een auto op krediet kunnen kopen?

Zo kunnen ze belachelijk snelle auto's krijgen waarmee ze daarna dragraces rijden. Het gaat zelfs zo ver dat er in Christchurch, de grootste stad van het Zuidereiland, een 'Cruise ban' is opgelegd.

-Er in Franz Jozef al eens 2,1m neerslag op 1 dag is gevallen?

-De mensen blijkbaar vriendelijker en vriendelijker worden als je meer naar het Zuiden gaat?

-We voor deze blog te typen en foto's te posten een namiddagje in de McDonalds hebben gezeten zonder frietjes te bestellen?