Bonzoer toelemondeu,

Nieuw-Zeeland zit er zo goed als op! Jullie zullen waarschijnlijk al wel uit de vorige verslagen gemerkt hebben dat we het hier echt wel naar onze zin hebben gehad. Vooral het Zuidereiland was voor ons een hoogtepunt, het is soms onvoorstelbaar hoe knap het er is. We hebben er verschillende superknappe wandelingen gemaakt in de ongerepte natuur, zo'n vriendelijke mensen ontmoet en gewoon zo genoten van alles... Qua natuur wordt dit moeilijk te overtreffen. Het is ons wel opgevallen dat je niet naar hier moet komen om op zoek te gaan naar een toffe stad. Deze zijn er volgens ons niet echt, voor een leuke stad moet je eerder in Europa zijn. Maar daarvoor kwamen we ook niet naar Nieuw-Zeeland. We kwamen naar hier om met onze eigen ogen te zien of het land echt zo knap is als de vele foto's en films (Lord of the Rings) doen vermoeden. En miljaaarrrrrr, dat is het!

Op woensdag komen we al vroeg aan in Queenstown en vullen we de dag eigenlijk met een hele hoop saaie dingen. Het is toch barslecht weer… We rijden langs onze goede vriend McDonalds om hier onze batterijen op te laden en het gratis internet uit te buiten, we doen inkopen bij de supermarkt en we glippen bij een hostel binnen om een warm doucheke te pakken ;-). 's Avonds rijden we al naar het eindpunt van de Routeburn Track, één van de meest prestigieuze 'Great Walks' van NZ.

Deze tocht begint in het schitterende Fiordland National Park en gaat daarna dwars door het Mount Aspiring National park. Het hoogste punt van de wandeling is Harris Saddle (1277 m). De uitzichten van hieruit over de omliggende bergen zijn fantastisch…

Wij gaan proberen om hier morgen in 1 dag naartoe te wandelen en terug. Een tripje van 25 km!

D-Day. Of gewoon donderdag. Vandaag staat de 'koninginnenrit' op het programma. We gaan vanaf het eindpunt van de Routeburn Track naar het hoogste punt wandelen, om dan terug af te dalen naar de parking. We krijgen 9 uur voor deze wandeling, daar draaien wij onze handen niet eens voor om:-). En nu serieus… 8 uur en 15 minuten nadat we vertrokken zijn, komen we volledig dood aan. We zijn lichtjes opgebrand, een beetje in het rood moeten gaan en Sige's teentjes hangen er nog maar half aan. We pakken een stoeltje en genieten met een pintje na van de zot vermoeiende maar o-zo mooie tocht. Vooral het stuk vanaf de 2e hut tot Harris Saddle was echt de moeite waard. Tijdens deze steile klim boven de boomgrens zijn we opnieuw super knappe landschappen gepasseerd. Het voelt gewoon leuk aan om vanboven op een berg te staan en 360° rondom een bangelijk uitzicht te hebben. Het leuke is dat we het mooiste stuk van de Routeburn Track hebben gedaan en dat dit ons geen cent gekost heeft. Enkel wat lui zweet mss… ;-)

Vrijdag doen we het rustig aan. We gaan terug naar Queenstown en kuieren hier heel de dag wat rond. Tegen de avond rijden we nog langs de New World (= supermarkt) om inkopen te doen voor de Milford Track, onze 4-daagse trektocht die maandag begint. Het menu dat we samenstellen is om je vingers bij af te likken: muesli, melkpoeder, energierepen, energiedrank, noten, rozijnen, quinoa, rijst, nog meer noten, tonijn, thee, chocomelk, snoepjes om Sige content te houden en van alle andere lekkere dingen. Dat wordt smullen!

Zaterdag eindigt als een prachtige dag. Ook vandaag zijn we in Queenstown gebleven en genieten 's avonds aan het water met de ondergaande zon op ons gezicht en het geluid van een accordeon op de achtergrond van de schitterende omgeving waarin de stad ligt. Geen wonder dat hier meerdere scènes van 'The Lord Of The Rings' zijn opgenomen! Voor de rest hebben we ook vandaag niet veel anders gedaan dan eten, drinken en luieren. Soms mag dat :-)!

De volgende dag rijden we naar Te Anau, de uitvalsbasis voor het Fiordland National Park en de Milford Track. We stoppen bij het DOC-centre om onze ticketjes voor de trektocht op te pikken en checken ineens even het weerbericht. Dit ziet er megaslecht uit… Milford Sound, het eindpunt van de track, staat dan ook bekend als één van de natste plekken ter wereld. We rijden dan maar naar de plaatselijke outdoorshop om fatsoenlijke regenspullen te huren. We mogen er in onze XXL-regenjassen dan wel uitzien als pinguïns, nat worden zullen we (hopelijk) niet. Vooraleer we op zoek gaan naar een slaapplek, stoppen we nog bij 'Miles Better Pies' om een overheerlijke pie te eten. Wij zijn fan!

Het inpakken van onze tassen neemt de hele avond in beslag, maar uiteindelijk krijgen we toch alles weggestoken. We zijn klaar voor de tocht!

Milford Track - Day 1 Weer: bewolkt Aantal kilometers: 5

Rustig dagje vandaag… Misschien wel te rustig! We nemen om 10.30u de boot in Te Anau Downs en komen een dik uur later aan bij het begin van de wandeling. De tocht naar Clinton Hut, onze eerste slaapplaats, duurt maar 1 uur en 15 minuten. Onderweg passeren we vooral 'Beech forest', een typische vegetatie van hier. Dit mossig bos is heel mooi maar heeft 1 groot nadeel: er zitten massa's sandflies. Superirritant!

De hut zelf is dik in orde en tegen alle verwachtingen in blijft het de hele dag droog. 's Avonds krijgen we nog een briefing van de Hut Warden en eten we onze eerste lekkere rijstmaaltijd. Het is wel een beetje jammer dat we vandaag maar even moesten wandelen… Morgen begint het zwaardere werk, de volgende hut ligt op 6 uur van hier en onze rugzakken zijn best zwaar… dat kan ook nog vermoeiend worden!

Milford Track - Day 2 Weer: eerst zonnig, dan regen Aantal kilometers: 16,5

Vandaag was al veel beter dan gisteren. Dit is het soort wandelingen waar we van houden: eerst een stukje sprookjesbos (prachtig 'Beech forest'), gevolgd door een geleidelijke klim door de vallei naar de volgende hut. We hebben al een eerste glimp opgevangen van de Mackinnon Pass, de bergpas die we morgen moeten oversteken. Het ziet er indrukwekkend uit! De uitzichten over de vallei en de bergen waren bij momenten al echt vet. Wat gaat dat dan morgen wel niet zijn? Het enige waar we ons een beetje zorgen om maken, is het weer. Het is harder beginnen regenen sinds we in de hut zijn aangekomen en het ziet er niet veel beter uit voor de volgende 24 uur. Ach, voorlopig hebben we al geluk gehad en we hebben het naar onze zin op 'The finest walk in the world'!

Milford Track - Day 3 Weer: eerst regen, dan zonneschijn Aantal kilometers: 14

Vandaag was bangelijk! De dag begint al goed wanneer de Hut Warden onze kamer binnenkomt en zegt dat we met zen allen de Mackinnon Pass op moeten omdat het zo'n slecht weer is. Een halfuurtje later gaan we op pad en al snel wandelen we tot op onze knieën door het water. We zien nu wat mensen bedoelen als ze zeggen dat je de Milford Track niet echt hebt gewandeld als je geen regen hebt gehad. Er druipt overal water vanaf en er ontstaan tientallen watervallen. Het is prachtig!

Wanneer we boven op de Pass aankomen, breekt de lucht plots helemaal open. De uitzichten van hieruit over de 2 valleien zijn té, maar echt té zot. We weten gewoon niet waar we eerst moeten kijken! We zien nu waarom dit één van de mooiste wandelingen ter wereld is. Het is hier echt bangelijk… Even later komen we aan bij de 'day shelter' en zien we het toilet met het mooiste uitzicht van NZ. Supernice!

Na een lekker middagmaal (een paar zotte energierepen), beginnen we aan het zwaarste stuk van de tocht: een afdaling van 970 meter naar de Arthur Valley. Onderweg passeren we nog massa's watervallen en komen we uiteindelijk beneden aan. Hier maken we nog een extra wandelingetje naar de voet van de Sunderland Falls, de hoogste watervallen van NZ. We worden hier zeiknat maar het is het waard. De waterval is superwild na al de regen van de voorbije nacht en ziet er schitterend uit!

Na dit zij-tripje wandelen we nog het laatste stukje en komen we uiteindelijk aan bij Dumpling Hut, de slaapplek voor de 3e nacht. Wat een superdag!

Milford Track - Day 4 Weer: eerst bewolkt, dan gietende regen Aantal kilometers: 18

Zoals altijd wegen ook vandaag de laatste loodjes het zwaarst… De vermoeidheid begint toe te slaan wanneer we voor de 4e dag op rij gepakt en gezakt op pad gaan. De wandeling naar 'Sandfly Point', het eindpunt van de track, is 18 kilometer lang en voert ons voornamelijk door 'Beech forest'. We komen nog een paar schitterende watervallen tegen maar zien vandaag eerlijk gezegd het minst. Dit heeft alles te maken met het weer: het begint te gieten en er hangt overal mist.

We zijn zeiknat maar supercontent wanneer we op het einde na 53,5 kilometer wandelen bij 'Sandfly Point' aankomen. We made it!

De Milford Track was echt een succes. We hebben leuke mensen ontmoet, mooie dieren gezien, soms afgezien maar vooral heel veel plezier gehad. Gelukkig hebben we maar 1 dag in de regen moeten wandelen. Vooral de 3e dag, wanneer je bovenop de Pass staat en een bangelijk uitzicht hebt over de 2 valleien, draagt de wandeling. Als je hier slecht weer hebt, mis je echt wel hét mooiste stuk van de track. Wij hebben geluk gehad: bij ons was de lucht helemaal blauw, en verdomme, we hebben ervan genoten!

Na de wandeling nemen we in Milford Sound de bus terug naar Te Anau Downs. We rijden nu via de Milford Road, een weg die ook bekend staat als één van de mooiste ter wereld. Vanuit de bus geven we onze ogen de kost en geloof ons… ook dit is weer enorm knap! Door de gietende regen raast het water in talloze watervallen van de steile bergwanden naar beneden. We hebben nog nooit zoveel watervallen naast elkaar gezien, supercool!

Een uurtje later komen we bij onze camper aan en rijden we naar Te Anau om een warm doucheke te pakken. Daar hebben we nu toch lichtjes nood aan :-). Hierna eten we een pizza en rijden we door naar een rustig plekje om te slapen. Deze keer geen stapelbed en snurkers in de kamer, maar gewoon wij met zen tweetjes onder een lekker warme dons. Zalig!

Op vrijdag verlaten we Te Anau en zijn prachtige omgeving en rijden we door richting de Catlins, een rustig kustgebied dat helemaal in het Zuiden ligt. Onderweg stoppen we nog bij de Clifden Caves. In deze pikdonkere grotten trekt Jasper er gewapend met 2 zaklampen op uit en doet hij de 300 meter lange wandeling door smalle gangen. Het is best zot hoe donker de grotten zijn… Als je het licht uitdoet zie je zelfs hier en daar gloeiwormen zitten! Na een halfuurtje kruipen, soms op zijn buik, ziet Jasper licht op het einde van de tunnel. Dit zou echt wel niets voor mensen met claustrofobie zijn!

Hierna rijden we verder naar de Catlins en stoppen we in Curio Bay. Tegen de avond wandelen we naar het strand waar extreem zeldzame stukken versteend bos liggen. Wanneer we hier aankomen, wordt onze aandacht echter al snel door iets anders zeldzaams getrokken: er wandelen een paar geeloog-pinguïns naar hun nestjes in de bossen aan de baai.

De geeloog-pinguïn is één van de zeldzaamste pinguins ter wereld met een totaal geschatte populatie van tussen de 6000 en 7000 dieren.

We zetten ons op een rots weg en kijken van hieruit naar deze komieke beestjes. Het is supergrappig om te zien hoe de pinguïns wandelen en springen: armpjes tegen het lichaam, kopke vooruit gebogen en slefferen met de voetjes, net zoals pingu ('mweeeup-mweeeup') dit doet :-)!

Na een tijdje komt er zelfs een pinguïn samen met een van zijn jongen op minder dan een meter afstand van ons. Normaal gezien zijn dit superschuwe beestjes maar het lijkt erop dat we vandaag geluk hebben. We blijven muisstil zitten en kijken hoe mama-pinguïn ons op haar dooie gemak voorbij waggelt. We hebben er een nieuw favoriet dier bij!

De volgende morgen rijden we iets verder naar de Cathedral Caves, een enorme grot aan het strand die enkel bereikbaar is bij laagtij. Hierna rijden we naar Porpoise Bay en zien we na een tijdje een paar Hector-dolphins opspringen uit het water. Supervet!

De Hector-dolphin is de kleinste en één van de zeldzaamste dolfijnen ter wereld. Hij komt enkel in NZ voor en zijn populatie wordt geschat op ongeveer 7000 dieren.

We genieten nog even van het zicht op deze kleine rakkers en rijden dan verder naar Nugget Point, een andere plek waar we 's avonds geeloog-pinguïns kunnen zien. We zien hier inderdaad opnieuw pinguïns maar dit keer van op een veel grotere afstand. Het is hier namelijk verplicht om naar de dieren te kijken vanuit een schuilplaats… Zijn wij blij dat we gisteren in Curio Bay zijn gaan kijken! Even later zien we verderop nog een zeeleeuw en eindigen we 2 daagjes wildlife-watching in de Catlins :-).

Op de 7e dag rustte hij… en wij ook! We rijden 's morgens verder richting Dunedin en houden een dagje strand aan de Otago Peninsula. Omdat het in de namiddag overtrekt (wat een belabberde zomer is het hier!), maken we van de gelegenheid gebruik om onze tassen al wat in te laden en de camper op te ruimen. Morgen gaan we nog langs Gay & Murray (de familie die we ontmoetten aan Lake Tekapo) en overmorgen moeten we de camper al inleveren in Christchurch. Wat vliegt de tijd hier… 's Avonds proberen we nog tevergeefs een Royal Albatros te spotten op de tip van de Peninsula en stoppen we bij schemering nog aan Pilots Beach waar we gaan kijken naar Blue Pinguïns die aan land komen.

De Blue Pinguïn is de kleinste van alle pinguïns. Een volwassen beestje is ongeveer 30 cm groot en weegt rond de 1 kilo.

Om ervoor te zorgen dat de diertjes niet teveel verstoord worden op de tocht naar hun nestjes, komen er 2 vrijwilligers van het DOC (Department of Conservation) alles een beetje in de gaten houden. We mogen geen foto's trekken maar af en toe schijnt één van de vrijwilligers met een speciale zaklamp op de pinguïns zodat we toch iets kunnen zien. Het is vooral megaschattig om te zien hoe ze na een hele dag vissen in de oceaan met zen dertigen tegelijk op het strand aanspoelen, hahaha. We blijven nog even stokstijf staan en wat later wandelen er een paar pinguïns vlak naast ons naar hun nestjes. Weeral een geslaagde avond!

Maandag & dinsdag brengen we veel tijd door in de auto en pakken we onze bagage verder in. We rijden helemaal van Dunedin naar Christchurch om hier de camper terug af te zetten en stoppen op maandagavond nog in Timaru. Hier mogen we logeren bij Gay, Murray en de kinderen en hebben we opnieuw een gezellig avond. Wat een lieve familie!

Morgen vliegen we terug naar Auckland en over 3 dagen zitten we in Zuid-Amerika. Spannend :-)!

De laatste 2 dagen waren zo van die dagen die er teveel aan zijn. We zitten al met onze gedachten inZuid-Amerika en 2 vluchten nemen op 3 dagen is gewoon vermoeiend. Het vervelende is dat je niet echt iets kan doen tussenin… Het leuke is dat we voor de eerste keer 'Couchsurfing' geprobeerd hebben.

Couchsurfing (www.couchsurfing.org) is een sociale netwerksite waarop je met verschillende mensen van over de hele wereld in contact kan komen. Het bijzondere aan deze site is dat de meeste van deze mensen een slaapplaats bij hun thuis aanbieden. Zo kan je dus als reiziger bij eender welke persoon in eender welke stad terechtkomen en zo nieuwe mensen leren kennen, lokale info krijgen, enzovoort. Best een leuk concept!

We zitten nu bij een grappige familie in West-Auckland. Ze zijn 8 jaar geleden vanuit Zuid-Afrika naar hier geëmigreerd en ze houden er echt wel een bijzondere levensstijl op na. Zo besloot Lorenzo (de vader) om in Nieuw-Zeeland te komen wonen nadat hij hier slechts 12 uur was en al werk had gevonden. Hij voelde zich hier meteen thuis en houdt, net zoals de rest van de familie, wel van een uitdaging ;-). Het is leuk om mensen te ontmoeten die hun dromen najagen en elke dag nemen zoals hij is. Zo zouden er meer moeten zijn, al is dit niet gemakkelijk denken we… Wij vinden het in ieder geval een aangename eerste 'Couchsurf'-ervaring!

Zo luitjes, dit was het dan weer. Het volgende berichtje zal vanuit Zuid-Amerika zijn!

Hasta Luego, salut en de kost

Jasper & Sige xxx

Wist je dat:

-Jasper zijn goede steunzolen is kwijtgeraakt na de Milford Track? We zijn ze vergeten van het dak van de camper te halen, waarop ze lagen te drogen…

-Jasper in Queenstown al voor de 2e keer moest blazen in NZ?

-Je een groep pinguïns een 'Raft' noemt? (zoals een school vissen, een kudde koeien,…)

-We in Dunedin een politieauto zagen voorbij rijden met een doek over de zwaailichten waarop 'Out of Service' stond? Haha

-De broer van Lucy, de moeder van het gezin waar we in West-Auckland verbleven, de uitvinder van de vuvuzela is? Serieus, Neil van Schalkwijk is zijn naam! Vuuuuuuu-vuuuvuzelaaa shawala shawala (handjes draaien)