Kia Ora!

Welkom in Nieuw-Zeeland! We moeten nu zo ongeveer wel het verst mogelijk verwijderd zijn van thuis. Er heerst een beetje een dubbel gevoel bij ons… Langs de ene kant wringt het dat de tijd zo snel gaat en dat we al op de helft zitten, maar langs de andere kant zijn we heel benieuwd naar wat er nog gaat komen. Laat ons even duidelijk zijn: Nieuw-Zeeland is prachtig tot hiertoe! We hebben al vaak tegen elkaar moeten zeggen: 'hadden wij dit in België ook maar…' Momenteel doorkruisen we het Noordeiland en zijn we op weg naar het Zuiden. Iedereen vertelt ons dat het daar nog mooier moet zijn. Dat beloofd…

We pikken de draad terug op op woensdag 29 december. Na 2 maanden verlaten we Australië met pijn in het hart. Een korte vlucht van 3 uurtjes brengt ons op het Noordeiland van Nieuw-Zeeland. We zijn in Auckland, de grootste stad van het land . Omdat dagen zoals deze vrij vermoeiend zijn (luchthavens, met de tassen sleuren, vervoer regelen,…) doen we niet veel meer wanneer we in de hostel aankomen. Morgen begint onze trip door NZ!

De volgende dag rijden we terug naar de luchthaven om onze camper op te pikken. Naar goede gewoonte kan dit bij ons ook nu niet van een leien dakje gaan. Ze kunnen onze betaling niet vinden, terwijl we een afschrift met alle gegevens kunnen voorleggen. Best raar, maar onder het motto 'alleen kalmte kan u redden' wachten we af. Uiteindelijk is na anderhalf uur alles in orde en stappen we in onze 'El Cheapo Cruiza'!

Deze blitse (ahum…) camper zal ons onderkomen worden voor de volgende 41 dagen. Het leuke is dat hij een verhoogd dak en een ijskastje heeft. Ook over het comfort hebben we niet te klagen. Het zou in feite een verdomd goed campertje zijn moest hij niet zo suuupertraag zijn :-) De combinatie van een oude dieselmotor met een automatische versnellingsbak in een bergachtig landschap is niet top. Dit is soms erg frustrerend voor ons en voor de mensen die traag achter ons de berg op tuffen.

We laten Auckland achter ons en rijden naar Paihia, een stadje gelegen in de Bay of Islands waar we Nieuwjaar zullen doorbrengen. Hoewel we maar een goede 230 km moeten rijden, doen we hier dik 4 uur over. Het duurt gewoon veel langer om ergens te geraken omdat het landschap hier zo heuvelachtig is. Da's toch wel even wennen!

Onze eerste indruk van Paihia is niet echt overweldigend. Het stadje heeft weinig charme en het slechte weer maakt het strand er niet mooier op. We parkeren langs de weg, koken in de camper en staan er van versteld hoeveel JHONNIES er hier rondrijden… Het lijkt wel of we op één of andere foute tuningmeeting terecht zijn gekomen. Elke, maar dan ook echt elke jonge gast rijdt in een fout getunede auto inclusief megasoundsystem en een uitlaat met een diameter van 20 cm eronder. Hard optrekken en superstoer kijken is hier blijkbaar een kunst. Wij voelen ons hier thuis, stoer kijken is our middlename!

We verkennen het stadje te voet en vinden een parkeerterrein waar we vrij goedkoop kunnen overnachten. Omdat wij wel van goedkoop houden, rijden we hierheen en gaan we slapen. Hopelijk valt het weer morgen mee, dan kunnen we op strand en in een t-shirt Nieuwjaar vieren.

Op oudejaarsdag blijven we overdag niet in Paihia. We zijn de drukte en de jhonnies even beu en rijden richting Matauri Bay.

In Matauri Bay staat een monument ter nagedachtenis van de Rainbow Warrior. Dit vlaggenschip van Greenpeace stond op punt om richting Tahiti te vertrekken om hier te protesteren tegen Franse kernproeven wanneer het op 10 juli 1985 door Franse geheime agenten werd opgeblazen in Marsden Wharf (Auckland). Tijdens de explosie stierf er 1 activist, Fernando Pereira. Dit incident veroorzaakte heel wat opschudding in Frankrijk en de rest van de wereld. Niet enkel omdat Frankrijk een terroristische aanslag op het grondgebied van een natie die hen tijdens 2 wereldoorlogen had geholpen goedkeurde, maar vooral omdat hun geheime agenten werden opgepakt en gevangen genomen. De Fransen gebruikten al hun politieke en economische macht (inclusief een boycot voor alle producten die uit NZ kwamen) en dwongen zo uiteindelijk de repatriëring van de 2 terroristen af.

De overblijfselen van het schip hebben nu een eeuwige rustplaats bijde Cavalli eilanden gekregen. Deze eilanden kan je zien vanuit Matauri Bay, waar zich ook het monument bevindt.

We stoppen onderweg nog even in Kerikeri om hier het oudste huis (the Kemp House) en het oudste stenen gebouw (the Stone Store) van Nieuw-Zeeland te bezoeken. Buiten het leuke winkeltje dat in de Stone Store is ondergebracht is er hier eigenlijk niet veel te zien. The Kemp House ziet er gewoon belachelijk nieuw uit, wij zouden er zo in willen wonen!

Een halfuurtje later komen we na een steile afdaling aan in Matauri Bay. We parkeren onze auto en vragen op de plaatselijk camping de weg naar het monument, wat zich blijkbaar op de top van een heuvel naast het kampeerterrein bevindt. Na een venijnig klimmetje bereiken we de top en hebben we een schitterend uitzicht over de baai en de eilanden. Het monument is vrij groot en krijgt vooral kracht door de omgeving waarin het is geplaatst.

Het is al laat in de namiddag wanneer we terugrijden naar Paihia. We rijden naar een kampeerterrein vlak naast de kust en vliegen in den drank: Nieuwjaar komt eraan! Het geeft ons een beetje een festivalgevoel om hier zo te staan. Overal wordt er gelachen, gedronken en muziek gedraaid. Tegen de avond begint het te miezeren en gaan we ons avondeten halen: fish & chips met bier (da's eens wat anders dan een fancy diner met champagne). Na het eten trekt het gelukkig terug open en maken we kennis met onze vriendelijke Engelse buren die ook graag een klein bierreke drinken. Vooral Charlie, een spuuglelijke Brit, is onze makker. Het is gewoon grappig om te zien hoe hij volledig voldoet aan het beeld dat wij hebben van 'a fine British bloke': lelijke tanden, grappige kop, beirezat, sappig accent, vriendelijk en constant vloeken. Hij zou zo kunnen meespelen in één of andere Britse misdaadfilm, en dat vinden wij helemaal top. Na een tijdje beginnen we toch al best beschonken te worden en vragen we hoe laat het is: half10! Dat slaagt tegen, het lijkt al later, vooral omdat er al een paar zijn die uit hun tent liggen te spauwen en Nieuwjaar zeker niet zullen halen.

Tegen half12 dreigt het ook bij ons stil te vallen. We grijpen in en wandelen richting het strand om hier naar het vuurwerk te kijken dat ze gaan afsteken van op schepen in de baai.

10..9..8..7..6..5..4..3..2..1..HAPPY NEWYEEEAAARRR!!! PFIIIEUWWW PFIEEEUWW KNAL KNAL BOEM KUSKUSKUS. Ge kent da hé ;-) Het is wel leuk om eens in een t-shirtje op het strand Nieuwjaar te kunnen vieren. Na het mooie vuurwerk wandelen we naar de stad om ons hier nog de genadeslag toe te brengen in één van de vele danscafeetjes. In de vroege ochtend wandelen we goed meurig terug richting de camping. Het was ne goeie, maar we hebben jullie wel gemist!

Het nieuwe jaar begint niet met voorspoed. Althans, niet voor Sige. Zij krijgt vandaag af te rekenen met 'the mother of all hangovers' en heeft de hele dag een emmer tussen haar benen staan. Platte vijg! Gelukkig is Jasper nog nooit zo fris geweest en leidt hij de dag toch nog in goede banen. (Rara wie heeft dit geschreven :-))

We laten Paihia voor wat het is en rijden riching Waipoua Forest, een oeroud bos waarin de 2 grootste Kauri's (= soort boom) ter wereld staan.

Na een kort middagdutje komen we aan in het bos en maken we onze eerste stop bij Tane Mahute, de grootste Kauri ter wereld. Deze mastodont is 51,5 meter hoog, 13,5 meter breed, rond de 2000 jaar oud en… INDRUKWEKKEND! We worden er allebei nogal stil van. Wat een grote boom zeg!

Hierna rijden we naar een parking 6 kilometer verderop om naar de breedste Kauri ter wereld te wandelen. Wanneer we na een halfuurtje een bocht om komen en Te Matua Ngahere zien, lijkt het alsof we op een muur van hout kijken. Deze boom is misschien nog indrukwekkender als Tane Mahute, gewoon omdat hij een open plek rond hem heeft en de volwassen bomen die naast hem staan op lucifers doet lijken.

Moe van al die bomenbezoeken (hihi ;-)) rijden we terug richting Auckland en stoppen we bij een rest area met een prachtig uitzicht. En zo is de eerste dag van het nieuwe jaar die niet zo goed begon toch nog goed geëindigd…

Op zondag rijden we een heel stuk en stoppen we uiteindelijk bij een meertje langs de weg, op 70 km van Rotorua. We genieten nog wat van het weertje, het verfrissende water en brengen hier de nacht door.

De volgende morgen vertrekken we vroeg en rijden we door een landschap vol grasheuvels naar Rotorua. Het zijn deze heuvels die Peter Jackson in 'the Lord of the Rings' gebruikte om de scènes waar de Hobbits wonen in op te nemen. Het is hier dan ook echt mooi!

Rotorua staat vooral bekend omwille van zijn geothermische bronnen, zijn explosieve geisers en zijn borrelende modderpoelen. De stad ligt midden in de meest actieve thermische zone van Nieuw-Zeeland en is daardoor een toeristische trekpleister geworden. Hoewel de zwavel ervoor zorgt dat er continu een geur van rotte eieren hangt, bezoeken er jaarlijks bijna 3 miljoen mensen de stad. Omdat de Maori deze plek vereren, kan je hier ook talloze Maori-dorpen bezoeken, de ene al meer toeristisch dan de andere.

We komen aan in Rotorua en zien al snel dat je hier best wel veel moet betalen om toegang te krijgen tot de mooiste geothermische gebieden. Dat krijg je natuurlijk in een supertoeristische regio… We rijden dan maar naar het Kuirau Park, een vulkanische zone midden in de stad waar je gratis in kan rondwandelen. Wanneer we uitstappen ruiken we onmiddellijk de onmiskenbare geur van rotte eieren, best goor en grappig tegelijkertijd! Het park zelf stelt niet echt veel voor, al zien we wel enkele borrelende modderpoeltjes en stijgt er her en der stoom op uit de grond. Het is wel raar om te zien dat er gewoon mensen vlak naast het park wonen… Die moeten hun was toch ook niet teveel buiten hangen!

Omdat we nu toch in de buurt zijn en we in België niet echt de kans hebben om een thermisch gebied te bezoeken, besluiten we 1 park uit te kiezen waarvoor we willen betalen. Nadat we wat over de verschillende parken gelezen hebben, rijden we uiteindelijk naar Orakei Korako Thermal Cave & Thermal Park. Dit park ligt meer afgelegen, is minder toeristisch dan de anderen en wordt in de Lonely Planet omschreven als 'het mooiste thermische gebied van Nieuw-Zeeland'.

We kopen kaartjes en worden met een bootje naar de andere kant van Lake Ohakuri overgezet. Hier begint de 'boardwalk' die ons dwars door het thermische landschap leidt. Tijdens de wandeling van ongeveer 2 uur passeren we langs sputterende geisers, surrealistische maanlandschappen vol gekke kleuren, borrelende modderpoelen en een unieke geothermische grot. Het is echt supercool om dit te zien! Het contrast van de grijs-oranje stukken aarde waaruit dampen en kokend water komen met de groene natuur er rondom is echt bizar maar onvoorstelbaar mooi! Wat zit de natuur toch vreemd in elkaar, het lijkt wel alsof we op een andere planeet zitten…

Na ons bezoek aan dit prachtige park stappen we terug in de camper en rijden we verder richting Taupo.

Deze stad ligt aan het grootste meer van Nieuw-Zeeland, Lake Taupo. Het meer is 606 vierkante kilometer groot en werd ongeveer 26500 jaar geleden tijdens één van de grootste vulkaanuitbarstingen ooit gevormd.

We stoppen onderweg nog even bij spectaculaire watervallen, de Huka Falls. Op deze plek stroomt de langste rivier van NZ, de Waikato, door een smalle geul tussen de rotsen waarna ze 10 meter naar beneden valt. Het is vooral machtig om te zien hoeveel kracht erhierachter zit… Even een voorbeeldje: per seconde stroomt er hier 200.000 liter water naar beneden, dat is genoeg om in 1 minuut 5 Olympische zwembaden te vullen. Best zot, niet?

's Avonds slapen we op een gratis kampeerterrein naast de Waikato. Het is in NZ echt wel gemakkelijk om een goedkope slaapplek te vinden, en dat is wel oké!

Op dinsdag schijnt het zonnetje weer lekker en houden we een rustig dagje aan Lake Taupo. In de late namiddag rijden we terug naar de stad om vervoer voor de volgende dag te boeken. We gaan morgen namelijk de Tongariro Alpine Crossing doen, één van de mooiste ééndagswandelingen ter wereld. Om na deze wandeling terug bij onze camper te geraken, hebben we dus vervoer terug nodig.

Hierna rijden we naar Turangi, een stadje dat dicht bij Tongariro National Park ligt. Op aanraden van de vrouw bij wie we het vervoer geboekt hebben, rijden we naar een klein haventje waar we mogen overnachten. Handig!

Woensdagmorgen zijn we al vroeg uit de veren, smeren we onze boterhammekes en maken we onze borst al nat voor een wandeling van 19,4 km lang die bekend staat als 'een uitdaging'. We rijden naar het vervoerbedrijfje en worden om kwart voor 9 's morgens aan de start van de crossing afgezet. Het weer is prachtig en na een bemoedigende 'good luck and keep your feet happy' van onze chauffeur beginnen we eraan!

7 uur en ontelbare trappen, hellingen en afdalingen later komen we afgepeigerd maar heel content aan bij het eindpunt. We hebben de Tongariro Alpine Crossing overleeft! Het is zonder twijfel één van de mooiste en zwaarste wandelingen die we ooit gedaan hebben. We zijn geklommen tot op een hoogte van 1886 meter en hebben ontelbare schitterende uitzichten over de verschillende bergen van het nationale park gehad. We zijn tussen de gestolde lavabrokstukken langs een vulkaan gepasseerd, hebben Mt. Doom van de Lord of the Rings gezien en zijn langs prachtig gekleurde meren gelopen. Het heeft heel wat moeite gekost, maar we zijn echt blij dat we deze wandeling gedaan hebben. Het was ook een goede oefening met oog op de vierdaagse trektocht die we op het einde van de maand gaan doen. Supervet!

Omdat we na deze wandeling toch nog eens een douchke kunnen gebruiken, rijden we naar Turangi en slapen we op een kampeerterrein. We maken van de gelegenheid gebruik om de batterijen van al onze spullen nog eens op te laden en vallen moe maarvoldaan in slaap!

Op donderdag zijn we allebei toch 'een beetje' stijf ;-) Sige heeft wat meer last, haar teentjes slagen wat blauw uit en zijn overgevoelig, waarschijnlijk doordat deze gekneld zaten tijdens de steile afdaling van gisteren. We rijden vandaag weer een heel stuk richting Martinborough en stoppen 's avonds bij een rest area langs de weg.

Vrijdags trekken we nog eens naar de kust! Na een rit van 60 kilometer over verlaten weggetjes komen we uiteindelijk aan bij Castlepoint, een heerlijk rustig 'einde-van-de-wereld' kuststadje. Tijdens onze wandeling naar de vuurtoren worden we bijna omver geblazen door rukwinden. We genieten nog even van de rust die er hier heerst en rijden dan lekker uitgewaaid naar Martinborough. Hier stoppen we in het mooie heuvelachtige landschap nog even bij een wijngaard waar we proeven van heerlijke rode wijn (Pinot Noir) vooraleer we onze tocht verder zetten naar Cape Palliser. De rit naar deze Kaap is vooral tijdens de laatste kilometers echt supergraaf. We rijden op een weg met aan de ene kant de woeste zee met zwarte stranden en aan de andere kant rotsachtige kliffen en bergen. Wat is Nieuw-Zeeland toch mooi…

Uiteindelijk komen we via een onverhard weggetje aan bij de mooie vuurtoren van de Kaap. De beklimming naar de toren is best zwaar: we moeten via 250 gammele trapjes omhoog en worden boven opnieuw getrakteerd op 'een stevig windje'. Maar, zoals meestal loont het de moeite en krijgen we een machtig uitzicht over de omgeving. Nadat we terug afgedaald zijn, wandelen we nog even naar het rotsachtige strand en valt het ons plots op dat het hier stikt van de zeehonden die liggen te zonnen. Het is echt leuk om deze beestjes in het wild van zo dichtbij bezig te zien. Een halfuurtje later rijden we een stukje terug naar Ngawi, waar we mogen kamperen naast de zee. We drinken nog wat, koken lekker en genieten van de ondergaande zon. Het leven kan toch goed zijn!

Op zaterdag 8 januari is het exact de 100ste keer dat we in een ander bed wakker worden. We doen het rustig aan en rijden tegen de middag naar Putangirua Pinnacles Scenic Reserve om hier een wandelingetje te maken naar 'the Pinnacles', een spectaculaire rotsformatie van gravel en stenen die door jaren van erosie schitterende vormen heeft aangenomen. Hierna rijden we nog even terug naar Cape Palliser om nog eens dag te zeggen tegen onze nieuwe vrienden, de zeehonden. We ontdekken nu zelfs een hele kolonie met kleintjes tussen de rotsen! Bij het vallen van de avond wakkert de wind stevig aan en rijden we terug naar ons mooie kampeerplekje om te slapen.

Zondag is onze laatste dag op het Noordereiland. We rijden naar Wellington om hier de ferry te nemen en wandelen overdag nog een beetje rond in de stad. We bezoeken het grootste museum van NZ, Te Papa en rijden tegen half 6 's avonds aan boord om koers te zetten naar onze volgende stop: het Zuidereiland!

Dikke kussen, knuffels, regenbogen en dat iedereen zo een toffe vrienden als ons mag hebben in het volgende jaar!

Da we nog veul meuge meuge en niks moete moete!

xxx

Sige & Jasper

Wist je dat:

-Jasper in Paihia voor de eerste keer in zijn leven een alcoholcontrole heeft gehad? Hij moest enkel zijn naam in een apparaatje zeggen en er kwam op dat hij nuchter was. Dat is wel veel makkelijker als bij ons…

-Onze camper echt de traagste ter wereld is? :-) Voor de rest vinden wij hem wel leuk hoor.

-In Nieuw-Zeeland de LPG duurder is dan diesel? Diesel is het goedkoopst, gevolgd door LPG en de belachelijk dure benzine.

-Sige tijdens de laatste kilometers van de Tongariro Alpine Crossing als volgt antwoordde op een vraag van Jasper: 'Ik moet zwijgen want ik kan alleen nog maar zagen!' Hahahaha

-Er vanaf de rotsen van Orakei Korako per dag 20 miljoen liter water in Lake Ohakuri stroomt?