Bienvenido en Chile y Argentina!

De afgelopen weken hebben we weer heel wat kilometers afgelegd. Ondertussen ligt Chili al achter ons en zijn we dwars de Andes overgestoken, Argentinië in. We hebben een tijdje met Nele rondgetrokken en absoluut een bangelijke tijd met haar gehad. Het beetje van Chili dat we gezien hebben (vooral de gemeenschap en Parque Nacional Huerquehue), heeft indruk op ons gemaakt en we zien er nu naar uit om Argentinië verder te ontdekken. Hoewel we hier nog maar een goede week zijn, hebben we al de beste steak en het beste ijsje uit ons leven gegeten. Dat beloofd!

Vrijdag is een vreemde, of laat ons zeggen, een bijzonder lange dag… We zijn vandaag terug in de tijd gegaan! Ons vliegtuig stijgt op in Auckland om 16u40 waarna we op dezelfde dag, na een vlucht van 11 uur en 30 minuten, in Santiago landen om 11u45 plaatselijke tijd. Van een tijdsverschil gesproken! Een klein jetlaggeske lijkt ons dan ook wel op zijn plaats en bijgevolg voelen we ons vrijdag en zaterdag niet zo fit :-). We doen het dus maar even rustig aan…

Op zaterdagnamiddag wandelen we nog even door Bellavista, een kleurrijke wijk in Santiago. We doen een terrasje en drinken een klein bierreke. Nu ja, klein… de pinten komen hier in hele flessen, inclusief draaidop, van 1 liter. Even een pintje gaan drinken kan hier dus al snel uitlopen en wat moet dat dan wel niet zijn als er rondjes worden gegeven?

's Avonds nemen we de metro en stappen we op de bus richting Temuco. Morgen zien we Nele en Waiki, we kijken er echt naar uit!

De dagen bij Nele en Waiki in de gemeenschap zijn echt leuk. Het doet deugd om te zien hoe Nele hier helemaal in haar element is (niet dat dit zo moeilijk is; het is hier prachtig) en ook de kennismaking met Waiki verloopt vlotjes. Hoewel wij maar amper Spaans spreken en hij geen Engels kan, verstaan we elkaar toch op onze eigen manier. Zo beschikt Waiki over de kennis van enkele elementaire woorden uit de Nederlandse Taal, zoals 'pintje pakken?'. Vaak moet er niet meer gezegd worden om een leuk gesprek op gang te krijgen ;-). Wanneer we uit de gemeenschap vertrekken, hebben we er zelfs al moeite mee om hem achter te laten. T'is ne goeie, van ons mag hij blijven!

We zien graag hoe hij en Nele er hier zonder enige vorm van luxe (lees: zonder toilet, douche, elektriciteit,…) in slagen om gelukkig te zijn met elkaar. We denken niet dat veel mensen die in een Westers land zijn opgegroeid dit zouden kunnen. Ons respect hiervoor is dan ook groot en we zijn blij dat we dit met onze eigen ogen kunnen zien. Wij dragen tijdens ons bezoek dus graag ons steentje bij!

Elke dag opnieuw loopt onze persoonlijke wekker 's morgens af: "Djaaasper Loos, Djaaaasper Loos, Sige Péters!" Het geroep komt van Waiki die het plezant vindt om ons elke morgen uit ons veel te kleine tentje te zetten. Dit is dan ook de aanleiding voor 1 van de vechtpartijtjes die tussen hem en Jasper ontstaan. De grapjas ;-).

Overdag houden we ons samen met nog een paar andere mensen (Gonzalo, Nico, Pato en Pati) bezig met lopende projecten van Nele en Waiki. Zo zoekt Sige in de rivier naar grote stenen om hiermee het padje door de tuin verder aan te leggen en helpt ze mee met het vlechten van enkele omheiningen van bamboe.Jasper steekt een paar dagen met de mannen de rivier over om bomen om te zagen en bamboe te kappen. Hiermee zal er later een grote omheining rond het huis en de omliggende grond gemaakt worden. Ondertussen wordt er ook nog iedere dag zelf brood gebakken, gedronken, gewassen en gezwommen in de rivier.

De avond eindigen we bijna altijd met een BBQ, een drankje en een gezellige babbel rond het kampvuur. We komen alle 8 goed met elkaar overeen en hebben 4 dagen heel veel lol :-).

Woensdagavond merken we dat de regen hier roet in het eten kan gooien. Het is deze keer dan ook geen gebraden BBQ-vlees dat onze magen vult. Iedereen kruipt in het huisje van Nele en Waiki en wij trakteren ze op een Belgische specialiteit: pannenkoeken met Nutella en banaan. Al bij al maken we er zo toch nog het beste van!

Op donderdag nemen we na enig oponthoud en met pijn in het hart afscheid van iedereen en zet Antonio (de man van Juana Calfunao, Waiki's moeder) ons af op de weg naar Villarica voor het begin van een hectische avond. Na 2 uur liften worden we eindelijk opgepikt en nemen we in Villarica de bus naar Pucon waar we door Luis, een vriend van de familie Calfunao, worden opgepikt. Het plan is om morgen naar Parque Nacional Huerquehue te trekken om hier een tweedaagse wandeling naar de warmwaterbronnen van de Rio Blanco te maken. De planning van deze trip verloopt een beetje chaotisch (we worden eerst verteld dat we de wandeling nooit op 2 dagen kunnen doen) maar uiteindelijk krijgen we toch alles geregeld en kruipen we uitgeput in bed.

De volgende morgen nemen we al vroeg een busje naar het nationaal park. Na een halfuurtje wandelen komen we aan bij Refugio Tinquilco waar we een deel van onze spullen achterlaten. Als alles goed gaat zullen we hier morgenavond terug aankomen en een nachtje blijven slapen. Patricio, de sympathieke eigenaar van de refugio, zegt dat de wandeling ongeveer 7 uur duurt. We smeren onze beentjes dan maar goed in en gaan op pad.

Het eerste stuk van de tocht worden we al gelijk getrakteerd op een serieuze klim en een schitterend zicht op de Volcan Villarica. Hierna wandelen we naast verschillende meren en machtige Araucania's waarna we terug wat afdalen om de laatste 3-4 uur over glibberige paadjes door een bos te lopen. Het is jammer dat dit stuk van de tocht niet meer zo interessant is en het wordt mentaal nog zwaarder wanneer we even de weg kwijtraken… Gelukkig komen we terug op het juiste spoor en houden we nog even vol met de warmwaterbronnen die op ons wachten in het achterhoofd.

Een uurtje later zien we de eerste tekens van beschaving en komen we aan bij de 'Termas Ecologicas del Rio Blanco'. We laten onze spullen achter bij een refugio en doen nog een laatste krachtinspanning om bij de thermen te geraken. Deze zalig warme bronnen maken zoveel goed… we laten ons in het water glijden en komen helemaal tot rust. Het is bangelijk om nog eens in warm water te kunnen weken, dat lijkt al eeuwen geleden! We blijven in de thermen liggen tot het donker wordt en we een stel gerimpelde bejaarden lijken, dat hebben we wel verdiend. Morgen moeten we weer de hele weg terug, jeuj!

Op zaterdag wandelen we dus helemaal terug naar het begin van het nationaal park. Het is vandaag nog warmer dan gisteren, wat het er allemaal niet eenvoudiger op maakt. Vooral het laatste stuk is fysiek en mentaal best zwaar. We hebben alle 3 wel last van iets en een fris cola'ke zou toch echt wel smaken. Uiteindelijk komen we lichtjes afgepeigerd bij de Patricio aan en houden we daarna ons gemak. Vanavond eten we hier mee en dat treft want we hebben van al dat wandelen best veel honger gekregen. Jammer genoeg laat het lekkere eten nogal lang op zich wachten (het is half 11 wanneer we aan tafel gaan) en heeft Jasper al teveel buikpijn gekregen. Waarschijnlijk heeft een mengeling van honger en vermoeidheid zich op zijn darmen geslagen want zaterdagnacht voelt hij zich maar… plat :-).

Zondag is een klotedag… We nemen het busje terug naar Pucon en krijgen 's middags het slechte nieuws dat de vokke van Sige zojuist is overleden. We doen voor de rest van de dag dus niet meer veel…

Maandag zitten we bijna de hele dag op de bus. We steken de grens over en komen 's avonds aan in Bariloche, een populaire Argentijnse stad. Aangezien er hier in de buurt een hoop te zien is, zullen we hier wel een paar dagen blijven.

De omgeving van Bariloche is er weer eentje om in te kaderen: de stad ligt aan de oever van het enorme 'Lago Nahuel Huapi' dat omringd wordt door de grillige bergkammen van het Parque Nacional Nahuel Huapi. Vooral tegen zonsondergang, wanneer de bergen oranje kleuren, wordt het hier supermooi…

Op dinsdag houden we ons gemak. We hebben het best druk gehad de laatste tijd en kunnen dus wel wat rust gebruiken. Alleen al het feit dat de wekker ons vandaag niet wakker maakt, doet goed. In de namiddag verkennen we de stad, eten we een heerlijk ijsje bij 'Helados Jauja' en gaan we nog langs 'Club Andino Bariloche' om informatie te vragen over de verschillende trekkings in het nationaal park. Het valt ons op dat Argentinië veel goedkoper is dan Chili en dat de pils hier belachelijk weinig kost. Wij voelen ons hier natuurlijk onmiddellijk op ons gemak ;-).

Omdat de batterijen weer een beetje zijn opgeladen na gisteren, beslissen we om woensdag nog eens iets actiefs te doen. We nemen de bus naar de Cerro Campanario en huren hier 3 mountainbikes waarmee we vandaag de bekende 'Circuito Chico' willen afleggen.

Deze route van 27,5 kilometer passeert een paar van de mooiste landschappen uit de omgeving. Je kan de weg per bus, auto of, voor de meer sportievere mens, per fiets afleggen. Wij kiezen natuurlijk voor de laatste optie.

De eerste 20 minuten van de fietstocht zijn ronduit hilarisch. We zien er met ons fietshelmpjes en veiligheidslintjes uit als een stel ontsnapte debielen en ook het schakelen tussen de verschillende versnellingen verloopt niet bij iedereen even vlot. Het lachen vergaat ons echter al snel wanneer we enkele pittige klimmetjes moeten doen… Na een kilometer of 10 slaan we een zandweggetje in en rijden we naar de 'Colonia Suiza' waar we een ambachtelijk marktje bezoeken. We eten hier een kleinigheidje voor de lekkeren honger en stappen terug op onze blitse fietsen. Tijdens de rest van de fietstocht wordt er nog serieus getaffeld, gelachen en afgezien maar na ongeveer 6 uur komen we uiteindelijk toch terug bij de fietsenverhuur aan. We hebben onderweg genoten van de schitterende omgeving en zijn ook nog even gestopt bij 1 van de meest befaamde hotels van Argentinië: Hotel Llao Llao.

Nadat we de fietsen ingeleverd hebben, denken we er nog even aan om de Cerro Campanario te beklimmen maar dit idee laten we al snel varen wanneer we merken dat we toch niet meer zo fit zijn zoals we dachten. We nemen de bus terug naar Bariloche en houden het voor de rest van de avond rustig. Dat hebben onze billen wel verdiend!

Donderdag loopt een beetje anders dan gepland. De bedoeling was om een tweedaagse trektocht naar een refugio in de bergen te maken, maar we eindigen de dag op een terrasje met een Stella'tje voor onze neus en de sleutels van een appartement op zak. Of hoe het soms helemaal anders loopt dan verwacht, maar toch goed is!

Het eerste deel van vrijdag zijn we in de ban van de verdwenen bankkaart. Nele is haar kaart kwijtgeraakt en we proberen deze dan ook tevergeefs terug te vinden. In de namiddag gaan Jasper en Sige nog even naar Playa Bonita, een strandje aan het meer, en spreken ze 's avonds met Nele aan de voet van de Cerro Campanario af.

Het uitzicht van op de top van de Cerro Campanario behoort volgens National Geographic tot de 10 mooiste ter wereld. Het is de bedoeling om hier een mooi plekje te vinden om op onze eigen manier afscheid te nemen van Sige's vokke.

We beginnen aan de steile klim en komen een dik halfuurtje later boven aan. We wandelen naar een soort platform en zien wat ze bij National Geographic bedoelen: het uizicht van hier is één van de mooiste die we tijdens onze hele reis al hebben gezien. De combinatie van de verschillende meren, bergen, kleuren en weidse zichten is super! Ook het feit dat er niemand meer is, maakt het allemaal nog een beetje beter. We gaan wat verder en komen na een klimmetje over rotsen bij een groot kruis op de top van de berg. Op deze plek nemen we afscheid van Sige's vokke… Het is hier gewoonweg zo mooi en zo gepast om dit te doen. Hopelijk heeft hij ons zien zitten, maar daar zijn wij eigenlijk wel zeker van. We mogen dan wel zo ver van huis zijn, niemand was even zo dicht bij de hemel en vokke zoals wij…

Wanneer we terug afgedaald zijn, nemen we de bus naar Bariloche en bereiden we ons voor op het laatste avondmaal. Morgen reizen wij naar Mendoza en gaat Nele de andere kant uit. Omdat we allemaal wel zin hebben in een goed stukje vlees, stappen we bij een 'parilla' (een traditioneel Argentijns steakrestaurant) binnen.

Hier worden we enthousiast ontvangen door een ober met ADHD en bestellen we een grote vleesschaal met frietjes, een slaatje en een goei fleske rode wijn. Het vlees dat we even later op ons bord krijgen is ronduit fantastisch. Vooral de filet mignon is superlekker en smelt gewoon in de mond. Dit is zonder twijfel het lekkerste stukje vlees dat we ooit al hebben gegeten. Nog nazwijmelend van het lekkere eten beloofd Jasper plechtig dat we nog meer parilla's zullen bezoeken. Dit smaakt naar meer!

Op zaterdag nemen we jammer genoeg afscheid van Nele. We hebben echt een leuke tijd met haar gehad en vonden het leuk om weer even iemand bekend te zien. De dagen die we samen hebben doorgebracht in de gemeenschap waren super en zelfs leerrijk. Bedankt Nel voor je leuke gezelschap, wij hebben ervan genoten!

In de namiddag stappen wij op de bus en beginnen we aan onze 19-uur durende rit van 1200 kilometer richting Mendoza.Niets bijzonders dus ;-).

Wanneer we de volgende dag in Mendoza aankomen, gaan we gelijk naar onze hostel. Sige heeft de nacht gedeeltelijk op het toilet van de bus doorgebracht en kan dus wel wat slaap gebruiken… We houden het vandaag rustig en doen in de namiddag nog een terrasje. 's Avonds wandelen we naar een grote wijndegustatie ter ere van Vendimia 2011 die zich uitstrekt over enkele straten naast onze hostel. Er speelt een livebandje op straat, de sfeer is uitgelaten en we proeven 6 glazen wijn voor maar 5 euro. Lekker!

La Fiesta Nacional de la Vendimia (het nationale wijnoogst festival) is Mendoza's grootste jaarlijkse event. Duizenden wijnfanaten van over de hele wereld komen gedurende een week naar hier om wijn te proeven en te genieten van de festiviteiten in de stad.

Maandag huren we fietsen en trekken we op verkenning door de stad. We vluchten al snel uit het drukke centrum en rijden naar het gigantische 'Parque General San Martin' waar we een mooi plekje aan het water zoeken en rustig een boekje lezen in de schaduw. Morgen blijven we nog een dagje hier en woensdag vertrekken we naar Salta, de Andes in!

Vriendjes en vriendinnetjes, dat was het dan wel weer…

Tot de volgende en waarschijnlijk ook laatste keer!

Heel veel kussen & knuffels,

Sige en Jasper

Wist je dat:

-Wanneer we bij de parilla in Bariloche een fooi gaven, de ober aan een bel trok en de rest van het restaurant begon te klappen? Wij hadden eerder al meegeklapt wanneer er aan de bel getrokken werd, en hoopten toen nog op een rondje van de zaak. Van verschillende gewoontes gesproken…

-Het ijsje in Bariloche met de smaken tiramisu en chocomousse éééécht wel lekker was?

-De Argentijnse bouwvakkers nogal stereotiep zijn? Wanneer Sige en Nele voorbij een werf lopen, komt het gefluit plots van alle kanten.

-Er een klein Chileens meisje in een refugio haar 'tekeningen' aan Sige probeerde te verpatsen? Op haar bladen stonden alleen een paar lijntjes en niets dat ook maar op een tekening leek. Wij waren verbaasd :-).

-Wij even moesten wennen aan de Zuid-Amerikaanse sociale codes? Bij ons zit het allemaal toch iets gemakkelijker in elkaar…

-De sirene van een ambulance hier best wel gek is? Het lijkt wel of er een lunapark voorbij komt rijden.