Twee weken geleden heb ik samen met twee meiden van Monash een road trip langs een van de highlights van Australie gedaan: De Great Ocean Road. We hadden een wicked campervan gehuurd: kleine campervans die bijna uit elkaar vallen van ellende maar wel heel goedkoop zijn, perfect dus! Ons busje was in het thema van David Hasselhof, genaamd 'The Hoff", knalgeel met een 100% hippie design. We vertrokken donderdagavond van huis om 's avonds richting The Grampians National Park te rijden. We reden langs de skyline van Melbourne met zonsondergang met de muziek keihard aan, geen idee waar we zouden slapen of hoe de komende dagen eruit zouden gaan zien. Na een aantal uur rijden en een pitstop bij de Mac besloten we te stoppen, gezien er een storm bezig was die ons busje bijna van de weg blies. Straatverlichting langs de wegen in Australie is schaars, maar gelukkig hadden we met Wikicamps (handige app voor kamperen in Aus) een soort "kampeerplek" gevonden. We vonden het niet nodig om een echte kampeerplek te zoeken en 30 dollar te betalen, dus hadden we maar op de parkeerplaats voor het 'Shady Acres Caravan Park' geparkeerd, in the middle of nowhere. Uiteindelijk best een prima optie ten opzichte van onze andere alternatieven; de donkere truckers stops langs de verlaten weg. We hielden onze eerste rode wijn borrel in ons busje en na wat schuiven hadden we zelfs een handige tactiek bedacht om met drie chicks in het bed achterin goed te kunnen liggen. We reden de volgende morgen een half uurtje voor openingstijd weg in onze pyjama zodat onze overnachting ook gratis zou blijven, om op de hoek van de straat even te ontbijten en ons om te kleden. We reden verder richting de Grampians, ondertussen steeds meer het typische bordje met de kangeroos tegen te komen. We werden gewaarschuwd door onze Australische vrienden om bij de Grampians goed op te letten voor kangeroos, gezien ze hier zo normaal zijn als een muis in de binnenstad van Utrecht.

We reden langs verlaten wegen en oranje zandpaden en zagen honderden kangeroos langs de weg. Eenmaal aangekomen bij de Grampians kochten we een kaart van het gebied, en reden we langs een aantal highlights zoals bijvoorbeeld de Grand Canyon. Eind van de middag reden we door naar Port Fairy, een plaatsje aan de kust waar we zouden overnachten om te beginnen aan de Great Ocean road. Met zonsondergang reden we over een lange rechte weg, met zover als je kon kijken niemand in de buurt. Met ons favoriete nummer - 'War' van Kensington - scheurden we zo hard als ons busje het aankon langs de velden.

Toen de zon net onderging kwamen we aan in Port Fairy, waar we een mooie parkeerplaats bij het strand uitzochten om te overnachten. We parkeerden ons knalgele busje maar voor het bord met 'No camping' in de hoop dat er geen ranger o.i.d. langs kwam. Uit de achterkant van het busje maakte we heerlijke pastasalade en met een paar flesjes rode wijn en wat toastjes was onze tweede avond alweer voorbij. We werden wakker met het geluid van de golven op het strand en aten een gebakken eitje voor we verder reden langs de GOR. We kwamen langs prachtige uitzichtpunten waar je de kliffen en het blauwe water kon zien. We hadden de tip gekregen om naar Johanna beach te rijden om te overnachten. We namen de afslag van de hoofdweg en kwamen op een zandpaadje die steil met haarspeldbochten naar beneden ging. Ons busje paste net op de weg, al was het nog steeds twee richtingsverkeer, haha. We kwamen beneden aan en zochten een plekje in het gras. Wederom was er een bepaalde kampeervergunning nodig, maar het leek ons sterk dat een ranger regelmatig de moeite nam om een uur die weg in te rijden richting de middle of nowhere om een paar wildkampeerders te spotten. We maakten couscous salade en eindigden de avond met 's mores op ons gaspitje.

We waren 's morgens vroeg opgegaan om de zonsopgang op het strand te zien. Het was zo ontzettend mooi en verlaten, de zon kwam langzaam op achter de bergen en verlichte eerst alleen de golven in de branding, en toen steeds meer van het strand en de kliffen. Inmiddels hadden we ons ontbijt het strand op gesleept en hadden we een eitje gebakken in de rotsen om vervolgens de zon helemaal op te zien komen met een glaasje jus d'orange in onze handen. Er was nog steeds helemaal niemand te bekennen in de wijde omtrek, ook al was het strand adembenemend.

We stapten het busje weer in en reden de GOR weer op. We namen een afslag naar Cape Otway, waar een stralend witte vuurtoren op een klif stond. De weg erheen zat vol met koala's in de bomen, en het uitzicht vanaf de vuurtoren was fantastisch. We gingen verder naar de Twelve apostles, een van de bekendste iconen van Australie. Er waren net meerdere busladingen toeristen, en gezien we het ook het liefst met zonsondergang wouden zien besloten we ergens te parkeren en een middagdutje te doen in het busje. Toen we in aankwamen was de lucht prachtig roze en het uitzicht weer ongelofelijk mooi.

Na een momentje genieten reden we verder langs mooie kliffen en stranden terug richting Melbourne. We sloten de road trip met een heerlijke pizza in een beachbar in het surfplaatsje Torquay. Die avond was de laatste moonlight cinema in de stad, dus besloten we daar nog even langs te rijden. We konden het busje toch pas maandag terug brengen dus sliep ik samen met Laura in het busje op een parkeerplaats in de stad voor we afscheid namen van 'The Hoff' de volgende ochtend en snel terug moesten naar Monash om onze colleges te halen.