Na een emotioneel afscheid in Amsterdam hadden we een hele lange reisdag voor de boeg. De meeste van jullie zullen wel weten dat Lisette en ik beiden niet bepaald genieten van een vliegreis. Toen er heftige turbulentie kwam zaten we allebei alles behalve rustig in onze stoelen. Op dat moment maakte we meteen kennis met de vriendelijkheid van de gemiddelde Australier. Het meisje naast ons knoopte namelijk meteen een gesprek met ons aan om ons gerust te stellen dat ze heel vaak van Australie naar Nieuw Zeeland vloog en het allemaal prima normaal was. Het bleek ook meteen dat het stereotype Australier best geloofwaardig is, gezien de hoeveelheid 'No worries' in het gesprek.

Toen we eenmaal aankwamen in Dubai kwamen we meteen in een hele andere wereld. Alles straalde luxe uit. Nadat we onze eerste stempel in ons paspoort kregen konden we het vliegveld uit richting de stad. Ondanks dat het rond de 40 graden was liep natuurlijk niemand in de blote zomerse kleding die we bij die temperaturen gewend zijn. In de skytrain naar de stad was ook ongeveer maar 1 op de 50 passagiers vrouw, allen gehuld in lange zwarte gewaden. Gezien de hitte besloten we de luxe in het enorme winkelcentrum te gaan bewonderen. Ik heb letterlijk nog nooit zoiets gezien. Alles, maar dan ook alles kon je hier kopen. Van Prada tas tot specifiek koekje uit Engeland (Ben's cookies), van meubilair tot Texaanse steak, alles was aanwezig. Ook mochten watervallen, ijsbanen en enorme aquaria (inclusief roggen en haaien) niet ontbreken aan de decadentie van het winkelcentrum. Na 4 uurtjes gingen we weer richting het vliegveld om onze tweede vlucht richting Bangkok te halen.

Bangkok

'S avonds laat kwamen we aan op het vliegveld van Bangkok. We werden opgehaald door een chauffeur van het New road guest house, een hostel wat we in Nederland al geboekt hadden. Onze kamer was prima en had zelfs een ventilator! De deken van ons bed was zo'n anderhalve meter lang, formaatje Aziaat dus. Gelukkig was het bloedheet, het ontbrekende deel van de deken miste we dus niet! Na een heerlijk ontbijt met verse Ananas, watermeloen, toast en een erg twijfelachtige kan met "drink" water hadden we onze eerste tuktuk genomen richting het centrum. Het was echt fantastisch! Ze scheuren over de weg, spookrijdend en slippend door alle bochten heen met 60 km per uur. Dat moment zal ik nooit meer vergeten. De warme wind door mijn haar terwijl ik de slappe lach had om Lisette's angstige doodskreten en haar gescheld op de manier waarop de chauffeur reed, geweldig! Na het afrekenen van 200 Baht (5 euro) gingen we shoppen in het MBK center. We kochten de laatste dingetjes die we nodig hadden voor onze volgende stop: Het Lake House adventure.

Lake House Adventure

Maandagochtend 19 januari werden we opgehaald om richting Sangkhlaburi te gaan, waar we 5 dagen zouden verblijven op een drijvend hostel. De vijf-uur durende rit in het busje erheen was al ontzettend mooi. We verlieten snel de smog en reden langs de mooiste bossen en kleine dorpjes. We zagen toen voor het eerst hoe overal een eerbetoon was geplaatst aan de koning/koningin van Thailand. De Thaise vlag, de gele vlag (kleur en symbool voor de koning, heeft o.a. te maken met zijn geboortedag) en grote portretten waren overal in grote getale aanwezig.

Onderweg kregen we een heerlijke Thaise lunch in een wegrestaurant. Al snel bleek dat het Lake hostel vooral geboekt werd door het Deense reisbureau Yisk travel. Alle 20 passagiers waren dan ook Deens, op ons na. Gelukkig spreken de meeste Denen vloeiend Engels en ontmoette we snel Emilie, Anna, Ida en Laura. Met deze leuke Deense chicks hebben we de hele vijf dagen doorgebracht.

Bij aankomst werden we door de crew aan de waterrand opgehaald met twee kleine longtail bootjes. Het hostel was echt ontzettend mooi, zie de foto's in het mapje 'Lake house'. Samen met Emilie en Anna zaten we in de backpackers dorm room. Met een prachtig groot raam met uitzicht op het meer en de bergen hadden we een prima kamer voor het kleine bedrag wat we betaald hadden. Na een heerlijke traditionele Thaise maaltijd en een aantal koude Singha biertjes op het dakterras tijdens de zonsondergang gingen we samen naar de sterren kijken. We zaten volledig op het midden van het meer in de praktisch onbewoonde bossen van het Sangkhlaburi district. Voor het eerst in mijn leven kon ik daarom de sterrenhemel zien zonder enige vorm van light pollution. De hele melkweg en het sterrenstelsel waren zichtbaar. Dit vastleggen op een foto was helaas onmogelijk met een iPhone maar dit kippenvel momentje kunnen jullie je hopelijk wel voorstellen!

De eerste nacht op het hostel hoorden we 's nachts ineens een keiharde knal en schrokken we allemaal wakker. Lisette zei dat ze dacht dat het raam gebroken was en er echt iets mis was. Ik maakte een grapje dat het weer een panisch momentje van Lisette was maar toen ik het gordijn open deed vanaf mijn bed boven haar bleek dat we weldegelijk een enorme boomstam hadden geraakt op het meer die ons houten balkon en glazen deur volledig verwoest had. Er hing ook echt een enorme glasscherf richting de plek waar Lisette's hoofd eerst lag. Zie de foto in het album Thailand. Toen de huishouding het de volgende dag kwam opruimen flikkerde ze gewoon alle enorme glasscherven in het meer en plakten ze met kleine tape een stukje karton tegen het raam bij wijze van vervanging. Kan allemaal in Thailand...

De volgende dag kregen we ons eerste ontbijt. Bergen verse ananas, watermeloen, pannekoeken, scrambled eggs, wentelteefjes en toast met boter stonden voor ons klaar met het prachtige uitzicht op het meer. Volgensmij was de activiteit op de eerste dag oorspronkelijk het bezoeken van een waterval in de buurt. Onze "engels sprekende" Mon vertelde ons op een heerlijk typische manier dat de planning gewijzigd was: "Yes people, bad news I have for you. We go to waterfall today, but waterfall is no waterfall today because no water falling." Oftewel, het water stond te laag dus gingen we naar een vissersdorpje waar iemand van de crewleden een kennis had. Er was niet genoeg ruimte in de longtail boot voor alle passagiers dus moesten we alle beschikbare kajakken aan elkaar binden achter de boot. We boden aan om die plekken wel te nemen. Alles was natuurlijk mega onstabiel dus mijn kajak (ik lag voorop) was praktisch volledig ondergelopen met water (Haha ja ik hoor het jullie denken, typisch Ilse) dus dat was meteen al een leuk avontuur. Nu was het ook zo dat dit dorpje volledig afgelegen lag en nooit bezocht werd door toeristen. We werden daarom ook veelvuldig op de foto gezet door de bewoners van de half verzonken drijvende huisjes. Ook was er een luxueuze chalet aanwezig waar een aantal mannen mee bezig waren. Mon vertelde dat de eigenaar dit huisje bouwde om te verhuren aan toeristen zodat hij niet meer hoefde te werken. Het verschil was heel groot met zijn huis. Mon vertaalde dat hij het niet nodig vond om zelf zo'n luxe huis te hebben. Hij vond zijn half verzonken huis prima en binnenkort zou hij wel even snel een nieuw stukje in elkaar flansen om weer droog te kunnen leven. Dit pas nadat hij zijn mooie chaletje kon verhuren zodat hij geld had te eten en zijn kinderen naar een school verder weg kon sturen.

We werden daarna weer teruggebracht naar het hostel om in de zon te liggen en een beetje te zwemmen in het meer. Na nog een heeeeerlijke avondmaaltijd (Pad Thai met garnalen en zelfgemaakte Spring rolls) gingen we aan de cocktails. Onze barman/entertainment/captain/technical staff 'Bird' speelde gitaar en zong Hotel California samen met een oude Deense man terwijl wij genoten van onze Singapore Slings op het deck. Gezien ze beiden amper Engels konden was hun eigen versie van deze klassieker onvergetelijk.

Anna en ik hadden beiden een spel mee uit Nederland met een soort van gesprekskaartjes in onze eigen taal. Het was hilarisch om hun Nederlands proberen te lezen en hun poging om ons Deens te leren was ook niet bepaald gelukt, haha. Het enige woord wat ik aan de trip overgehouden heb is 'skål' wat 'proost' betekent.

Die nacht voelde ik me helaas niet goed en ging ik even naar het deck om wat frisse lucht te halen. Ik zag mijn kamergenootje Emilie op dat moment naar de wc rennen en met de geluiden die daarop volgde wist ik dat mijn eerste voedselvergiftiging eraan zat te komen. Vanaf toen heb ik helaas niet zoveel meegemaakt tot de derde dag, gezien ik alleen maar in een koortsachtige slaap in een hoekje van het deck lag met hoge koorts. Ik werd lief verzocht door de Thaise huishouding en Mon, maar alsnog ben ik nog nooit zo ziek geweest in mijn leven.

De volgende dag voelde ik me ietsjes beter en gingen we naar Coconut Island, waar een speciale soort luxe kokosnoot groeide. Hier zagen we hoe de aapjes de kokosnoten uit de boom haalde en de werknemers deze pelden op een groot hakmes. Gezien ik nog herstellende was kon ik helaas niet proeven van de kokosnoot en de speciale cacaoboon maar als ik de groep moest geloven was het heerlijk.

Na weer een heerlijke avondmaaltijd, (dit keer patat, de crew was bang om nog meer mensen ziek te maken) en ook geen cocktails deden we een potje Uno met Mon. Het voelde alsof we een grote (Deense) familie waren omdat we iedere dag samen ontbeten en dineerden aan een grote tafel en daarna spelletjes speelden en verhalen uitwisselde.

De dag erna gingen we naar een hele mooie tempel genaamd Wat Wang Wiwekaram in Kanchanaburi. Hier leerde Mon ons over het boeddhisme. Mijn geboortedag is op een maandag(net zoals de koning), wat in het boeddhisme voor de kleur geel staat en de volgende buddha afbeelding:

"Monday Buddha - Parng Harmyart

This is a standing Buddha pose, with the left hand hanging down by the side. The right hand is raised at the chest or can be both hands, palm facing outwards, in a singe-handed gesture. This posture represents "Preventing Calamities", which is also known as "Pacifying the Relatives."

The Buddha stops the relatives from fighting or pacifying his relatives.? When the Buddha came back from Heaven, he found that his relatives were quarreling about the right to use water from a river for their rice fields. The Buddha encouraged them to compromise and said that human life is much more valuable than water and it was not worth killing men for water. Then, his relatives stopped fighting.

In Buddhism, yellow is has the highest symbolic value in Buddhism through its link with the saffron robes of monks.

This color, previously worn by criminals, was chosen by Gautam Buddha as a symbol of his humility and separation from materialist society. It thus signifies renunciation, desirelessness, and humility.

Yellow is the color of earth, and thus a symbol of rootedness and the equanimity of the earth"

Ook hadden we die dag onze eerste aanvaring met exotische dieren. Bij een kleine tempel en begraafplaats onderweg waren we a lichtelijk in shock over een spin zo groot als een soepkom. Toen we daar vervolgens enthousiast weg van liepen en voorop het pad verder wouden bewandelen zagen we nog net dat er iets bewoog op het pad. Iemand riep keihard dat het een slang was waardoor we allemaal achteruit deinsden. Volgens Mon was het ook een giftige slang, alleen was hij overreden door een scooter o.i.d. want hij was (gelukkig) niet meer zo beweeglijk. Hij deed nog halfslachtige pogingen om de mannen aan te vallen die hem van de weg af probeerden te halen met een stok, maar het arme beestje kon niet veel meer.

De laatste dag verlieten we het lake hostel en gingen we met de groep naar een olifantenkamp. Lisette had van tevoren al aangegeven dat ze principieel tegen het rijden op olifanten was. Ik had natuurlijk ook het een en ander gehoord, maar wou het eerst met eigen ogen zien voor ik de beslissing zou maken.

Toen we aankwamen was het helaas al snel duidelijk dat de olifanten alles behalve goed behandeld werden. Het bloed zat nog op hun voorhoofd van de stok waarmee de eigenaren hun dieren "motiveerden". De grote kettingen hadden de huid rondom hun hals compleet weggeschuurd. Ze werden continu op allerlei plekken geschopt en geslagen met de stokken. Op een dag in het hoogseizoen zouden ze zo'n 5 keer 3 a 4 personen op hun rug krijgen voor een tochtje.
We liepen daarom door de jungle naar de verzamelplek. Dit was ook ontzettend mooi, voor mijn gevoel heb ik absoluut niks gemist.

Vanaf de verzamelplek in de jungle zouden we terug gaan bamboe raften. Hier lag verse ananas voor ons klaar met een flesje water voor we het water op gingen.

Samen met Lisette klom ik op een vlot van 3 stukken bamboe aan elkaar met een klein stokje bij wijze van roeispaan. Gelukkig zat er een kleine Thai achterop ons vlot om ons te helpen sturen. We voerden rustig met de stroom mee de rivier af richting het kamp. Wederom was dit een mooi moment waarbij je je echt even beseft hoe goed je het wel niet hebt.

Vervolgens reden we terug naar Bangkok vanaf het kamp. We hebben meerdere momenten onderweg gedacht dat we het niet zouden halen, gezien we op een gegeven moment harder reden dan een ambulance die in dienst was. Het verkeer in Thailand is een grote chaos. Alle pick-up trucks en kofferbakken zijn altijd vol geladen met mensen, sommige busjes hebben 3 keer hun eigen volume in stro of hout los op de bovenkant gebonden. Spookrijden met 150 km per uur op plekken waar je totaal niet kon zien wat eraan kwam was ook prima normaal.

We besloten in het lake hostel om bij Emillie en Anna in het hotel te zitten zodat we samen een aantal dagen in Bangkok konden doorbrengen. Toen we eindelijk 's avonds laat aankwamen in Bangkok bleek onze reservering bij Hotel Asia niet te kloppen. Na een uur smeken of ze hostels en goedkope hotels in de buurt wou bellen in het Thai was ze ons blijkbaar zat. Ze bood ons namelijk ineens een kamer aan voor de helft van de prijs die "ineens" vrij kwam. Geen probleem natuurlijk, we namen de kamer meteen en we konden weer eens heerlijk warm douchen en slapen met zowaar een airco!

De rest van onze tijd in Bangkok volgt later!