De reis.
In April van het vorig jaar boekte ik deze reis naar IJsland om twee redenen. Een ik wil graag walvissen zien en twee met eigen ogen de magie van het Noorderlicht ofwel Aurelius Borealis aanschouwen. Dat is de voornaamste reden dat ik deze reis in de winter wil maken. Zie ik dan ook nog walvissen is dat mooi meegenomen.

Dinsdag 8 februari gaat de wekker om 05.45. Mijn vlucht naar Heathrow vertrekt om 10.20 uur en ik wil op tijd zijn ivm alle coronachecks. De vlucht naar London verloopt spoedig en een half uur voor verwachtte aankomsttijd maken we een keurige landing. Dat komt mij goed uit want ik moet van terminal 3 naar terminal 2 en dat kost zo'n 75 minuten.
Eenmaal aangekomen in terminal 2 blijkt de vlucht ernstig vertraagd te zijn, pas om 13.00 uur wordt bekend dat we vertrekken van gate B31 zo'n 15 minuten lopen. Daar aangekomen zie ik net het toestel binnen taxieen dus duurt het nog even voor er is schoongemaakt en bijgetankt. In het toestel mag ik een andere betere plek kiezen volgens de stewardes en ik kies een plekje bij het raam. Uiteindelijk vertrekken we tegen twee uur en landen we in een besneeuwd Keflavik, het internationale vliegveld van IJsland en de thuishaven van Icelandair. Die landing vind ik best wel spannend met die sneeuw en gladdigheid. Ik denk dat ze het vaker gedaan hebben want ook deze landing verloopt gladjes. De trap tegen het toestel zetten kost iets meer moeite en omdat we even moeten wachten zie ik mijn kleine koffertje uit de buik van het toestel rollen. Dat is in ieder geval goed gegaan met de overstap. Ik verbaas me er trouwens altijd weer over hoeveel hanbagage sommige mensen meenemen maar goed.

Eerst in de rij voor de douane. Ze willen graag weten hoe lang ik blijf, nog net niet wat ik kom doen. Mijn komst is blijkbaar aangekondigd want er wordt instemmend geknikt van achter het glas. Missschien is het mijn leeftijd of mijn opvoeding want ik heb altijd een beetje ontzag voor die gasten van de douane. Dan mijn koffertje van de band halen en dan door de coronacheck. Dat is een fluitje van een cent. Thuis, eigenlijk op het werk, had ik een barcode uitgeprint, deze werd gescand en ik mocht door. Toen was ik buiten in het schemerdonker en de temperatuur rond het vriespunt, niet al te koud wat er staat bijna geen wind. Tot 18.45 moeten wachten totdat de bus eindelijk vertrok. Na bijna anderhalf uur in de bus, eindelijk in het hotel. Na het inchecken mijn spullen gedumpt en 500 meter verderop een pizza gaan eten. Die was op zich niet slecht maar de ambiance was niet echt waar ik van hou. Terug in het hotel nog even via de wifi vanuit mijn bed met Aad gebeld. Het was me het dagje wel.