We verlaten Siem Riep om met een openbare bus de ongeveer 300 km naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja af te leggen. De rit zal vijf tot zes uur in beslag nemen. We zijn ruim op tijd bij het busstation en ik loop een beetje rond. Het is een troosteloze vieze bende waarin de straatverkopers gewoon hun handeltje drijven. Naast onze groep zijn er alleen backpackers.

De bus is redelijk comfortabel en is voorzien van airco en wifi. Dat geeft mij de gelegenheid om onderweg mijn blog bij te werken waar ik dankbaar gebruik van maak.

Af en toe hoor ik een flink getoeter en ik zie de chauffeur een paar keer inhalen waarvan ik gespannen oplet of dat wel goed gaat. De tegenliggers moeten soms flink uitwijken maar ondanks dat het eerste stuk een eenbaansweg is is die ruimte er wel en komen we heelhuids aan in Phnom Penh. Phonm Penh heeft niet echt voorsteden en wanneer je de stad bereikt ben je ook al vrij snel in het centrum. Zoals gebruikelijk staan naast onze bus ook de nodige tuktuks klaar die wel een ritje willen verkopen. Een stel van onze groep zitten er al bijna in. De koffers gaan in een kleine bus en wij in een wat grotere. We zijn met vijf minuten bij het hotel en de lobby is daar weer het gebruikelijke ritueel van kamersleutel, tegenwoordig een pasje op creditcard formaat krijgen, je koffer aanwijzen. Daar wordt een label aangehangen waar je kamernummer opgeschreven wordt en 10 min later wordt de koffer bij je kamer afgeleverd. Vaak is het ook zo dat je koffer op een bepaalde tijd op de gang moet staan en dat deze dan wordt opgehaald. Wel even controleren of je koffer er inderdaad bij staat. Het is de hele reis goed gegaan.

Nadat ik mijn spullen op mijn kamer heb gezet ben ik een rondje gaan lopen. Ik had gezien dat verderop in de straat de markt begint en dit blijkt de lokale markt te zijn. Deze is wel de smerigste die ik tot dusver heb gezien en geroken. Ik was van plan nog wat citroengras mee te nemen maar ik denk dat ik dat maar achterwege laat. Ik grijp de eerstvolgende gelegenheid aan om van de markt af te gaan en kom in een gebied met allemaal vaste winkeltjes. Hier koop is snel een SD kaart voor mijn tablet want het geheugen is vol. Dat komt door alle foto's. Ik wil graag mijn foto's niet alleen op mijn camera hebben staan, ik heb gezien wat ermee kan gebeuren. Bovendien kan ik foto's dan niet meer in het blog plaatsen en zonder foto kan ik het blog niet uploaden.

Ik loop een beetje rond drink ergens wat en besluit langs het water te lopen. lk heb al een aantal mensen gezien die het niet breed hebben en ik krijg de behoefte om hen wat te geven, zeker nadat ik een gesprekje heb gehad met twee jonge Cambodjaanse vrouwen over Social security and welfare in hun land. Dat is er dus niet er is niemand die naar deze mensen omkijkt. Aan de andere kant kent ik ook de verhalen van misbruik maken van de toerist en vind ik het moeilijk om onderscheid te maken maken wie het echt nodig heeft.

Ik ga op het muurtje tussen het water en het park zitten en kijk wat er om mij heen allemaal gebeurd. Er staat ook een monnik bij het muurtje zo'n twee meter van mij af. Ik zie een aantal collega's van hem de stenen trap naar beneden aflopen om aan boord te gaan. De monnik staat daar over het water te staren en dan gebeurd we iets bijzonders

Er komt een man langs die geen benen meer heeft en zich voortbeweegt op een oud skateboard met teenslippers aan zijn handen. De monnik spreekt hem aan. Of hij wat te drinken wil? De man krijgt een fles mangosap en een bus springels dat aangeschaft wordt bij een straatverkoopster en betaald wordt door de monnik. Even later meld zich een jong ventje, deze lijkt het minder nodig te hebben maar krijgt toch een fles met sap. De monnik staat er nog even en maakt dan aanstalten om naar de boot te gaan. Hij is al halverwege de trap als ik hem eindelijk heb ingehaald. Ik vertel hem dat ik zie dat hij de mensen van Phnom Pengh ondersteunt en ik vraag hem hoe ik hem kan ondersteunen? Hij is erg verrast en verteld dat hij dit moet doen vanwege zijn geloof maar dat het hem ook een goed gevoel geeft om te doen. Ik vraag hem of hij het goed vind dat ik hem wat geld geef zodat hij zijn werk kan blijven doen? Hij is nog verraster dan eerst. Intussen is ook de eigenaar van de boot erbij gekomen, of ik even wil betalen als ik met de boot mee wil. Ik zeg dat ik dat niet wil en dat ik alleen maar met deze monnik wil praten. Verbouwereerd zie ik hem weer vertrekken.

De monnik is het er mee eens dat ik hem geld geef voor de people in most need. Ik geef hem 20USD een druppel op een gloeiende plaat natuurlijk maar goed besteed.

Ik ben een beetje ontroerd door deze ontmoeting, de verassing op zijn gezicht en zijn open blik hebben me geraakt.

Later kom ik de dames tegen, zij zijn de andere kant opgelopen en in het red light district terecht gekomen. Hoe een simpele keuze om links of rechtsaf te gaan de ervaring die je hebt beïnvloed. Vandaag was ik blij naar rechts te zijn gegaan.