Eindelijk naar Afrika!

Ik zit in een blauwe stoel op de binnenplaats van het guesthouse waar we een uur geleden zijn aangekomen. Dit dorpje, met een onmogelijke naam, ligt midden in de Usambara Mountains, waar ik sinds zaterdag rondtrek. Ik had geen idee hoe groen en vruchtbaar Afrika kon zijn. Mijn laatste keer in Afrika was ik in westelijk sahara gebied waar de grond gebarsten van de droogte was en de enige kleur die je zag het rood van de aarde was. In dit gebied echter bekleden de bomen het gebergte als een smaragdgroen tapijt, omzoomd door de helderblauwe lucht. Aan de bomen hangen rijpe mango's, perziken, bananen, pruimen en peren, klaar om geplukt te worden en in manden naar de lokale markt gedragen te worden op de hoofden van meisjes in kleurige kanga's met bijpassende hoofdband.

Met een lokale gids, Athumani, loop ik van dorp naar dorp, waar kleine kinderen, zo schattig met hun bruine ondeugende snoetjes en grote zwarte ogen, als ze me zien, lachend 'Mzungu, Mzungu' naar me roepen. Dat betekent 'Witte'. Sommigen zijn wat brutaler en roepen: 'Give me money!' Die negeer ik. Op aanraden van Athumani heb ik een grote zak snoepjes gekocht en als we leuke kleintjes tegen komen geven we ze er eentje. Een paar wilden geen snoep maar een pen voor school. De armoede is schrijnend hier. Kinderen zijn in lompen gehuld en kunnen vaak niet verder leren na de basisschool omdat ze op het land hun ouders moeten helpen. Aan de andere kant loopt iedereen met een big smile op zijn gezicht rond en lijken de mensen meer te genieten van elkaar en nemen de tijd om te relaxen. Een vaak gehoorde uitspraak hier is 'Hakuna matata', wat 'Geen probleem' betekent. Ik heb het erg naar mijn zin hier. Mooie natuur, lekker eten, vriendelijke mensen, de hele dag in de bergen lopen. Meer heb ik niet nodig voor een geslaagde reis.

Athumani heeft me zaterdag van het busstation in Mombo opgepikt. Ik was moe en geirriteerd door de lange reis vanuit Dar es Salaam in de meer dan overvolle, stinkende bus en de pogingen van onder andere de bus chauffeur om me zoveel mogelijk geld afhandig te maken. Na een uur in de bus kwam ik erachter dat hij me én drie keer de prijs heeft laten betalen (na afdingen!) én nog eens extra geld voor mijn bagage eiste én dat die stomme bus niet eens naar Lushoto ging. Maar ja, dat hoort er nu eenmaal bij. Als je rond reist in een arm land zien sommige mensen je als een wandelende portemonne die ze zo snel mogelijk moeten legen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen. Waarschijnlijk zou ik precies hetzelfde doen als ik een lege maag had. Maar leuk is anders. Gelukkig onderhandelt Athumani deze week voor me.

Het eindpunt van de trekking door de Usambara's was Mtae, waar we van een spectaculaire zonsondergang genoten. Ik kijk terug op een geweldige week met de volgende hoogtepunten.
- Het slapen in een hutje met open uitzicht op de klif in Irente's viewing point.
- Het klooster van de rooms-katholieke missiepost waar we gelogeerd hebben. De gastvrijheid van de zusters, het prachtige zingen in de kerk tijdens de avondgebeden en de vredige Engelse tuinen rondom de gebouwen.
- De driejarige peuter die hijgend de heuvel kwam opgerend, even op adem kwam met een naar me uitgestoken hand en vervolgens er net zo hard vandoor ging met de gewilde snoepjes in zijn hand, dit alles zonder een woord te zeggen.