In Lima aangekomen keken we verbaasd rond. We dachten dat de hoofdstad van Peru een beetje zoals La Paz in Bolivia zou zijn maar niets is minder waar. De wijk Miraflores, waar we zaten, leek wel Europa. De prachtige groene parken, het strand met mooie kliffen op tien minuten loopafstand, luxe warenhuizen, Starbucks, Mac Donalds, KFC, Burger King en ook nog eens de Pizzahut! We begonnen meteen te kwijlen na al die gezonde weken in de natuur op een dieet van pasta en tonijn uit blik. Het is niet nodig om te zeggen dat we overal minstens een keer langs zijn geweest...

Na een paar dagen zijn de ouders en zus van Niels gearriveerd. Het was erg leuk om Cocky, Gert en Esther weer te zien en om samen met hen de schatten van Zuid Amerika verder te ontdekken.

Vanuit Lima zijn we met z'n allen naar Paaseiland (Rapa Nui) gevlogen. Rapa Nui ligt op 14.000 km afstand van het vasteland van Zuid Amerika en is daardoor erg geisoleerd. Het dichtsbijzijnde bewoonde eiland ligt op meer dan 2000 km afstand. Dit bijzondere, mysterieuze, eiland dat bij Chili hoort, staat bekend om de Moai, beelden die tot negenhalve meter hoog zijn, gemaakt van vulkanisch gesteente. Ze zijn eeuwen geleden gemaakt door de voorouders van de eilandbewoners. Het is nog steeds een mysterie hoe deze beelden gemaakt, vervoerd en opgericht zijn. Men denkt dat het voorstellingen van voorouders zijn die om vruchtbaarheid smeken. Dit is wel ironisch aangezien de boedige stammenoorlog tussen de twee bevolkingsgroepen, de kortorige en de langorige eilandbewoners, is ontstaan doordat de bevolkingsdruk in de 17de eeuw te groot werd (inwonerstal van rond de 20.000 vergeleken met het huidige 4.000) . Hierbij zijn nagenoeg alle langoren gedood.

We hebben een week op Paaseiland doorgebracht in een camping, heel mooi aan zee gelegen. De camping had een paar zwerfdieren die ons verblijf nog aangenamer hebben gemaakt. Het superlieve kleine zwarte katje Schatje werd te pas en te onpas door iedereen opgepakt, geknuffeld en gevoerd en de waakhond Brave Bello ging trouw elke keer met ons mee als we gingen joggen.

Er is maar een dorpje op dit eiland, wat niet groter is dan Texel. Het was dus heel gemakkelijk te verkennen met een huurauto waarbij we de verschillende Moai gingen bezoeken. Ook hebben we gezwommen in de zee en genoten van de reuze zeeschildpadden die vlakbij de kust in het heldere water rond dobberden. We konden ze zelfs aanraken! We zijn ook naar een traditionele dansshow geweest van de van oorsprong Polynesische eilandbewoners. Deze leek erg op de volksdans van de Maori in Nieuw Zeeland, die dezelfde oorsprong hebben. Grappig om deze overeenkomsten te zien omdat de twee eilanden zo ver weg van elkaar liggen.

Niels heeft op 26 maart de respectabele leeftijd van 34 jaar bereikt en we hebben dit gevierd tussen de indrukwekkende Moai op een prachtig bounty strandje. Het was een bijzondere verjaardag op een plek om nooit te vergeten, met de mensen die het meest van hem houden om hem heen.