Kia ora!

Over onze vorige blog ligt inmiddels een klein stoflaagje dus we dachten dat het tijd werd voor een nieuwe. Twee nieuwe, so brace yourself. Ik heb de eer om te vertellen over Nieuw-Zeeland, waar we vandaag precies een maand geleden van terug kwamen.

Twee maanden eerder...

Het Noordereiland!
We waren dus geland in Auckland en we hadden een soort van tour met een hop-on hop-off bus. De organisatie heette 'Magicbus' wat nogal eens leidde tot de vraag of we wiet gerookt hadden als we op de Magicbus zaten te wachten. We hebben een rondje Noord- en Zuidereiland in iets meer dan drie weken gemaakt wat ik niemand aanraad. (Wijze reistip #1: als je ooit naar NZ gaat, trek dan twee/drie weken per eiland uit.)

Vanuit Auckland zijn we naar the Bay of Islands gegaan, waar we een van de zeldzame dagen mooi weer hadden. We zaten in een super gezellig hostel, net een grote huiskamer. Het vervelende was dat er een piano stond waar ik niet op mocht spelen, echt een kwelling.
Daarna weer terug naar Auckland. We kwamen tot de ontdekking dat de Magicbus niet altijd even handig was. Hij gaat namelijk niet op elke dag dus soms zit je ongewild in verschrikkelijke plaatsen vast (kuch Auckland). We zijn toen maar zelf met het openbaar vervoer naar Matamata gegaan waar Hobbiton (het dorpje waar de hobbits in Lord of the Rings wonen) gefilmd is. We waren precies op het goede moment want de hele set is na het filmen van The Hobbit zo gelaten en niet weer helemaal afgebroken zoals na de LOTR-trilogie. Guus en ik waanden ons dus echte hobbits. Het was echt precies zoals in de film (zie of de film of de foto's).
Hierna kwam Rotorua (uitspraak: Rwowerwoea). De stad is in een vulkanisch gebied gebouwd wat natuurlijke warmwaterbronnen betekent en geisers en mud pools, maar ook dat er 24/7 een rotte eierenstank hangt (zwavel ruikt naar rotte eieren, hoewel ik me altijd afvraag of iemand ooit rotte eieren heeft geroken). En echt heel erg.
Na Rotorua zijn we geloof ik naar Taupo gegaan waar me niets anders meer van bijstaat dan regen. Toen naar het National Park waar we de Tongariro crossing wouden doen: 8 uur wandelen door vulkanisch gebied wat heel erg zwaar maar ook heel erg mooi schijnt te zijn. Helaas werd dat afgeblazen omdat het ook daar te slecht weer was.

Van hieruit op naar Wellington, de hoofdstad. Wederom hebben we een LOTR-tour gedaan, vooral om te zorgen dat mijn eindeloze sessies langs schoenenwinkels een beetje gecompenseerd werden. Wie had ooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om All Stars in maat 39 te vinden? (Wijze reistip #2: ga in Melbourne winkelen, niet in Wellington.)
Vanuit Wellington zijn we met de Interislander ferry naar het zuidereiland gegaan. We moesten wel een kostbare dag, waar we er al te weinig van hadden, wachten omdat het weer te slecht was voor de pont.

Het Zuidereiland!
Het zuidereiland is een stuk mooier dan het noordereiland, veel meer zoals je in films en documentaires ziet. Hogere bergen, veel bossen, meren. Ik had heel erg veel zin om in Franz Joseph een gletsjertocht te doen, ware het niet dat die geannuleerd werd door - driemaal raden - het slechte weer. We hebben er de volgende dag alleen een klein stukje van kunnen zien, half verscholen in de mist.

Gelukkig was het niet veel later daarna op naar Queenstown! Guus en ik lagen al een paar weken wakker van de bungyjump die we daar zouden doen. Niet de gewone van de brug, maar de EXTREME variant vanuit een gammel bakje dat tussen twee bergen ingespannen was. We werden een beetje gerustgesteld door het feit dat er bij AJ Hackett (de organisatie van de man die bungyjumpen uitgevonden heeft) nog nooit iets mis was gegaan.
De tocht naar de bungy was denk ik enger dan de bungy zelf: met een 4WD een gravelweg op die ongeveer recht omhoog ging. Daarna met een soort skiliftje richting het gammele bakje. Eenmaal in het gammele bakje kwam het engste gedeelte: je lag op een soort tandartsstoel zodat ze het tuigje rond je voeten konden binden, maar de stoel zat half los zodat je zo'n valgevoel kreeg als je een beetje naar achteren bewoog. Jammer ook dat achter je de afgrond was.
Het springen zelf heb ik amper bewust meegemaakt: van te voren heb je al bedacht wat er allemaal door je heen zou kunnen gaan, maar op dat moment stond ik daar gewoon, ze telden af en ik sprong terwijl ik niet eens zeker wist of ze al bij 1 waren. Het naar beneden vallen was wel echt AWESOME! Of zoals Guus zei toen hij weer bovenkwam: ,,Yeah, it was alright."

De volgende dag hadden we een cruise door Milford Sound, heel mooi en ontspannend allemaal. Gelukkig was ik een stuk minder zeeziek dan op de ferry, dat was niet grappig.

Na Queenstown zijn we naar Dunedin gegaan, een grauw studentenstadje waar toevallig een rugby-wedstrijd was op de avond dat wij daar aankwamen. Guus en ik dus enthousiast in geel en blauw geschminkt om het lokale team The Highlanders naar een overwinning te juichen. Ik moet zeggen dat ik rugby een verschrikkelijk saaie sport vind. Het is twee seconden rennen met de bal, dan duiken alle spelers op een hoopje en nadat iedereen weer gekalmeerd is gebeurt precies hetzelfde.

Het laatste grote ding op het zuidereiland was het zwemmen met dolfijnen. Ik wou oorspronkelijk graag op een walvistour gaan, maar dat was vrij duur dus toen deden we dit maar wat ongeveer $30,- pp duurder was (maar specialer en leuker en geweldiger en zo!). Hoezeer 'zwemmen met dolfijnen' ook als een droom van een of ander 10-jarig basisschoolmeisje klinkt, het was toch wel heel erg speciaal. De zee was super wild dus ik heb helaas de hele boot ondergekotst, maar de momenten in het water waren wel heel erg de moeite en het geld waard. Er waren denk ik ongeveer honderd dolfijnen en als je rondjes ging zwemmen en ze aankeek, gingen ze rondjes met je mee zwemmen.

Hierna was het helaas weer op naar het noordereiland, terug naar Auckland voor onze vlucht naar Sydney met Aerolineas Argentinas. (Wijze reistip #3: vlieg met Aerolineas Argentinas als je ooit de kans hebt, hoe dodgy het ook klinkt! Het was de goedkoopste vlucht, geen extra kosten voor bagage onder 20 kg, goed en veel eten zelfs op onze 3 uur durende vlucht. Niet à la Ryan Air zeg maar.)

Ik heb al wel besloten dat ik nog een keer terug moet naar Nieuw-Zeeland en dan wat rustiger aan en met mooi weer. Of de aankomende Europese zomer om daar te gaan skiën. Sweet as!

Lyanne