Seconden duurden minutenlang, minuten duurden uren. Uren dagen, jaren, decennia. Maar nu, terugkijkend vloog het om. De afgelopen 2 maanden waarin we dagelijks hebben gewerkt zijn voorbij. Sterker nog, ik typ deze blog op Sydney Airport, wachtend op onze vlucht naar New-Zealand.

Ik ga me trouwens mooi niet verontschuldigen voor de late verschijning van deze blog, keihard gewerkt hebben we. (Jahaa ouders, zelfs ik.) Na onze terugkomst in Bright vanuit Sydney hebben we nog 7 weken gewerkt, en om en nabij 3 vrije dagen gehad. Afgelopen maandag, onze laatste dag in Bright, hebben we alleen maar geslapen. Gewoon niks gedaan, dat zoiets eenvoudigs zo heerlijk kan zijn. (Ik wist dat natuurlijk al lang...)

Maar goed, ik zal proberen verder te gaan waar we gebleven waren. Het Blueberry (bosbessen) plukken ging aanvankelijk heel goed, maar naarmate het seizoen vorderde en de bessen meer blootgesteld werden aan de zinderende zon en de razend regen, ging de kwaliteit hard achteruit. Het plukken ging langzamer, en het pakken (waarbij we de bessen moeten controleren) dus ook. We hebben nog wel wat goede dagen gehad, maar de sfeer werd met de dag donkerder. Zeker toen Otto (le chef) ons kwam vertellen dat we gewoon niet genoeg verdienden omdat we niet hard genoeg zouden werken, hadden we het even helemaal gehad.

Het werd leuker toen bleek dat Georgia en Harrison (de locals) werden toegelaten tot de universiteit waar ze heen wilden, de spanning was er toen van af. Zeker omdat we daarna een filmpje maakten waarin we kilo's blueberries pletten, werd het langzamer weer gezellig. Ook was er nog een food and wine festival in het stadje en konden we met Otto mee gaan naar zijn befaamde Bowls club. (Bowls is een soort Jeu de Boules voor gevorderden) Helaas moesten de locals langzamerhand gaan stoppen met werk zodat ze schooldingen konden gaan regelen. Als afscheid kochten we een veel te klein rubberbootje en gingen we daarmee, een nog kleiner bootje en een tractorband de rivier in Bright bevaren. Er zaten verschillende stroomversnelling in de rivier en binnen de kortste keren waren Lyanne en ik liters water uit onze boot aan het hozen. Bont en blauw klommen we na 1.5 uur het bootje uit, maar zo ubervet dat het was.

Nadat we afscheid genomen hadden van Georgia en Harrison, kregen we er 2 nieuwe collega's voor terug. Geen locals, maar 2 andere backpackers uit Belgie en Italie. Ze (het waren 2 vrouwen) bleken allebei achter in de 20 en onze Duitse ook 30 jarige collega kon zijn geluk niet op. Ware het niet dat Linee (de Belgse) al een vriend had en dat Elena (de Italiaanse) niet echt geintereseerd was. Ze kwamen in onze laaste 3 weken en we hebben het best leuk met ze gehad. Wel was het raar dat we " onze" keuken ineens moesten delen. Magnus (de Duitser) at elke avond alleen noodles, dus daar hadden we nooit last van. En nu kregen we ineens Italiaanse kooklessen, waar we erg blij mee waren. Enfin, Linee bleef maar 2 weken. In die 2 weken heeft ze geprobeerd ongeveer 300 nieuwe ideeen door te voeren, hoe we beter konden pakken, en sneller, en wat we moesten doen om meer geld te verdienen, en dat fruitshakes echt wel heel gezond zijn. Een pittige dame was het. De Italiaanse was heel aardig, alleen jammer dat ze herboloog was, en net iets te zweverig voor ons tweeen. Magnus's Engels was net zo slecht van haar, en omdat ze elkaar niet konden verstaan hadden ze de grootste lol.

Het komt er op neer dat we de afgelopen 2 maanden zo'n 9000 dollar hebben verdiend. Dit lijkt veel, maar na wat boodschappen, hotels, een weekendje Sydney en de vooruitbetaling voor New-Zealand en onze trip langs de oostkust hebben we de komenden 2 maanden een dag-budget van 60 dollar. Dat word dus kalmpjes aan de de komende tijd.

Goed, ik beeindig deze blog terwijl we al in het vliegtuig zitten, onder ons de Tasmaanse zee. Na een lange periode van werken kijken we allebei ontzettend uit om weer te reizen, te wandelen en lekker cultuur te snuiven. Daarbij hebben we in de New-Zealand bus WIFI dus hopelijk wat vaker een update.

Aloha Guus