Iedereen de 'Goodmorning Vietnam' playlist geluisterd op Spotify? Mooi, dan kunnen jullie verder met deze blog. Een verhaal over effectiviteit, van de gebaande wegen af en een scooteravontuur.

Maandag 13 april.

We moeten vroeg opstaan om een Chinees visum aan te vragen maar het gaat niet. Vooral bij Marloes wil het niet lukken. We zijn te grazen genomen door een verschrikkelijke kater. Gisteravond nam Monica ons mee naar een club omdat ze daar nog een fles wodka tegoed had. Zo gezegd zo gedaan. Het bleek echter de grootste club van Hanoi te zijn en het werd een zwaar en geslaagd feest. We waren na het ontbijt niet in staat om naar de ambassade te lopen dus we namen een taxi. Gisteren hadden we reeds de papieren in orde gemaakt en de aanvraag was zo gepiept. We voelden ons inmiddels iets beter en besloten terug te lopen. Monica had voor die avond een nachtbus geregeld naar Ha Giang, het meest noordelijke puntje van Vietnam. Die dag brakten we wat uit en om negen uur lagen we in onze nachtbus.

Dinsdag 14 april.

We hebben heerlijk geslapen als we om half vijf aankomen in Ha Giang. We hebben geen idee waar we een scooter kunnen huren en lopen door de donkere straten van dit slaperige stadje. Klinkt dit onveilig? Welnee, oude mensen die hardlopen en mensen die ons slaapplekken aanbieden, is niets mis mee. Rond kwart voor vijf lopen we een Guesthouse binnen en dommelen wat weg op de houten stoelen. De eigenaar wordt wakker en spreekt geen woord Engels, perfect. We maken het scootergebaar en geluid. Hij belt iemand en ik krijg een slecht Engels sprekende Vietnamees aan de telefoon met het aanbod van een scooter. Kom maar op zeg ik. Kwartiertje later staat hij op de stoep met een prima Yamaha Jupiter 100cc voor zeven dollar per dag. Hij is te vriendelijk voor woorden want hij neemt ons mee naar een ontbijtplek, een benzinestation en het immigratiekantoortje waar we een vergunning moeten aanvragen voor een verblijf in het uiterste Noorden van Vietnam, dichtbij de grens met China. We hoeven niets vooruit te betalen en krijgen de papieren van de scooter mee, hij tekent zelfs een plattegrondje van de route uit achterop een pamflet van Ho Chi Minh. We stappen op de scooter en zeggen dat we over drie dagen terug zijn, hij zegt dat hij weer naar bed gaat want hij is moe. Al snel bevinden we ons in een wonderbaarlijke wereld van bamboebossen, karstbergen, kabbelende beekjes en prachtig geklede mensen die langs de weg lopen of op het land werken. Met vier bergpassen is het veel stijgen en dalen. We eten onze eerste nasi, drinken onze eerste rijstwijn en komen na 164km aan in Dongvan. Na Dongvan ligt de mooiste weg van Vietnam, misschien wel van de wereld en ik kan het niet laten om net voor zonsondergang al even een kijkje te nemen. Onbeschrijflijk. We eten weer een lekkere nasi en drinken een biertje. We zijn uitgeput.

Woensdag 15 april.

Marloes heeft lekker geslapen. Ik ook wel maar werd om half vier wakker om van gillende varkens. De volgende dag hoor ik van de eigenaar van het hotel dat elke nacht rond die tijd varkens worden aangeleverd op de markt en natuurlijk geslacht worden. We stappen na lekkere pannenkoeken en een kop koffie op de motor en rijden onder een heerlijk zonnetje naar de grens met China. Ook hier weer prachtige uitzichten (incl.mega grote Vietnamese vlag) maar het mooiste moet nog even wachten. We hebben gisteren natuurlijk al even dat voorproefje gehad maar na terugkomst van de grens gaan we er echt voor. 22 kilometer weg langs met links een enorm ravijn en rechts prachtige karst bergtoppen. Ons hart slaat op hol en ik wil hier niet meer weg. We hebben voor vandaag veel kilometers gepland maar ik wil niet meer. We boeken een kamer in Meo Vac, een dorpje aan het einde van de 22 kilometer weg, doen een tukje en rijden weer terug over de prachtige weg. Om uiteindelijk weer terug te rijden naar Meo Vac. Toeristen zijn schaars, hooguit tien. We drinken twee liter bier uit een klein vat, een paar saucijzen en zonnebloempitten. De lokale mensen lachen ons steeds uit als we met hen proosten of naar hen lachen. En als je wordt uitgelachen dan weet je, je bent weg van de wereld vol toeristen. Je bent een exoot, je bent de alien. Maar het maakt niet uit want als je lacht, nemen ze je op en drinken ze met je. Zo toosten we 's avonds tijdens onze nasi, what else, met de lokale bevolking met rijstwijn. We zijn wederom kapot, meer van de adrenaline en de drank dan van de kilometers op de scooter.

Donderdag 16 april.

Ruim 150 kilometer voor de boeg vandaag, dus op tijd weg. We ontbijten met een broodje ei terwijl er tien meter van ons af verse tofu wordt verkocht en nog eens tien meter verderop een hond aan stukken wordt gesneden. Na het het broodje doen we een kopje koffie en nemen de lokale mensen een biertje. Acht uur 's ochtends, waarom niet? Het is niet zo zonnig als afgelopen dagen en onze kont doet zeer. We komen uren lang bijna niemand tegen en ik word duizelig van de bochten. Nooit in mijn leven heb ik zoveel bochten gemaakt. Zonder overdrijven, elke honderd meter maak ik zes bochten hebben we geschat. Flauwe bochten, haarspeldbochten. Schakelen en remmen als een malle. Maar ik hou er van. We halen in en worden ingehaald. Iedereen zwaait of toetert even, living the good life. Maar niet alleen de bochten zijn een record. Ook de stijgingen en dalingen zijn een absoluut record. We hebben over vierhonderd kilometer minimaal zestig bordjes met 10% stijging/daling gezien. Meer of minder werd niet aangegeven maar je krijgt een idee. Met nog vijftig kilometer voor de boeg ben ik uitgeput en na onze nasi doe ik een tukje van vijftien minuten. De laatste vijftig kilometer is de weg in slechte conditie maar ik heb vleugels en manoeuvreer als een offroad specialist over al het gravel en tussen de kuilen door. Eenmaal aangekomen in Ha Giang zitten we onder het stof en in een lokaal koffietentje frissen we ons op. We rijden naar het busstation om een nachtbus naar Hanoi te boeken. We doen nog ergens een bakkie koffie, natuurlijk nasi en leveren de scooter in. Geen krasje, wederom niet. Even afkloppen natuurlijk maar we hebben inmiddels duizenden kilometers gereden zonder enig incident. Maakt ons dat toppers? Nee, dat waren we al. We lopen naar de bus en vallen snel weer in slaap.

Vrijdag 17 april.

En toen was het vandaag. Om vijf uur 's ochtends aangekomen, om half zes zitten we in een parkje aangrenzend met de Chinese ambassade. Midden op het plein staat kameraad Lenin, het communisme is hier nooit ver weg. Ho Chi Minh (met de route!) zit nog veilig in mijn broekzak terwijl we toeschouwers zijn van; vrouwen die dansen op een veel te snelle beat, badmintonners, voetballers, hardlopers, hakkiezakkieballers, vrouwen die elkaar masseren, een kungfu master met een veel te opgefokte hond, paartjes die stijldansen oefenden, ouwe vrouwen die een soort tai chi deden en misschien wel de meest aandoenlijke was een man van in de vijftig die zijn eentje stijldanspasjes deed. Wij doodden de tijd verder met het eten van noedels en foto's nemen van Ho Chi Minh's mausoleum en toen was het half negen. We konden ons visum ophalen. Natuurlijk nadat we een briefje inleverden voor een bonnetje, wat we ergens anders weer moesten betalen om vervolgens weer naar de ambassade te gaan om het visum op te halen. Communisme/socialisme is bureaucratie! Maar we hebben hem binnen, en we hebben maar meteen treintickets geboekt voor zondag op maandagnacht naar China.

China, dat voelt voor ons als thuiskomen. China, en dan in het bijzonder Yangshuo en the Giggling Tree doen ons hart sneller kloppen. Thuis is Nederland, maar na ons bezoek vorig jaar aan Xinjiang en Tibet heeft China definitief een plek in het diepste van onze harten veroverd. Deel van onze grote wereldreisdroom was werken in the Giggling Tree. Die droom heeft plaatsgemaakt voor iets belangrijkers, ook al was die beslissing moeilijk. Na China gaan we naar Hong Kong en vliegen we de 25e naar Nederland. Dan is onze wereldreisdroom gedeeltelijk waar geworden en genieten we na van alle fantastische momenten, maar gaan we ook genieten van de tijd die komen gaat. En waar sommige dromen vervliegen, wordt die leegte opgevuld met nieuwe dromen.

Dit was de een na laatste blog. We hopen dat jullie genoten hebben en houd de website in de gaten voor een een afsluitende blog met onze hoogtepunten, lijstjes etc..

Ciaociao