Ban kwee kom? Goed, dankjewel. Dit is Vietnamees voor 'hoe gaat het met je' en heeft ons een dikke week gekost voordat we het goed uit konden spreken. Maar nu lukt ons, samen met xin chao (hallo), cam on (dankjewel), dam biet (doei), cafe sua da (ijskoffie) mot/hai/ba/bon (een/twee/drie/vier) en natuurlijk bia (bier). Als je denkt dat dit niet veel is dan heb je dat verkeerd gedacht. Als je denkt dat dat dit veel is dan heb je ons op waarde geschat. Want tot nu toe spreekt er geen andere toerist die we tot nu toe zijn tegengekomen zoveel Vietnamees. We proberen in elk land zoveel mogelijk zinnetjes en woordjes te leren maar het Vietnamees is verreweg de moeilijkste taal. Oh nee, Koreaans is nog lastiger. Ondanks dat we ons best doen met de taal zijn de Vietnamezen lastige mensen om te doorgronden. Ze hebben een enorme trots wat het moeilijk maakt om te onderhandelen. Aan de andere kant zijn hoofdzakelijk de vrouwen erg vriendelijk en handtastelijk. Je kunt lekker met ze ouwehoeren en zijn niet te beroerd om je een vriendschappelijke pets tegen je kont of rug te geven. Dat was wel even wennen in het begin, want in geen enkel ander Zuid-oost Aziatisch land deden ze dit. Maar ik hou er wel van, lekker pittig volkje. De mannen zijn hier sterk afwisselend in vriendelijkheid. Maar in het verkeer zijn mannen en vrouwen gelijk. Zo gek als een deur. Anticiperend rijden bereikt hier een nieuw niveau maar ook dat is weer een uitdaging. We hebben in verschillende plekken scooters gehuurd en met mijn stuurmanskunsten en Marloes haar navigeerskills veroveren we af en toe een stukje Vietnam. De Hai Van pas was de laatste verovering. Ruim 170km van het pittoreske Hoi An naar de voormalige hoofdstad Hue. Hai Van betekent zee wolk maar met ons weer geluk hadden wij een stralend zonnetje toen we de berg opslingerden en weer afscheurde. Voor de liefhebbers, Top Gear heeft over dit stukje weg een keer een special gemaakt.

Afgelopen weken hebben we met twee Fransen opgetrokken. Jaja, de nationaliteit die onder aan de lijst met favoriete nationaliteiten op reis bungelt. Grappig genoeg wilden ze echter niet met Fransen geassocieerd worden, niet de eerste keer dat een Fransman/vrouw dit aangeeft. Wij zijn er wel trots op hoor dat we Nederlanders zijn! Naja, Anya en Frederique dus. Leren kennen in Dalat en met ons meegekomen naar Quy Nhon. Klein, donker en allebei een dikke bos krullen. Marloes voelde zich totaal een reus bij die twee 'zussen' maar ook totaal op haar gemak. Ik overigens ook hoor, vrouwelijk schoon gecombineerd met humor is nooit weg. In Quy Nhon hebben we enkel liggen bakken op het strand en lopen ouwehoeren met de lokale bevolking. Zo was er een 59jarige man met een nepbril die armpje wilde drukken met mij. Geen idee hoe ik weer in zoiets verzeild raak maar goed. Wel met de Vietnamese techniek natuurlijk want hij speelde thuis. Vingers in elkaar verstrengeld en dan op de knieën achter een plastic kindertafeltje plaatsnemen. Deze ouwe knar was best sterk maar het ging keurig gelijk op. Hij begon plots te schreeuwen en harder te duwen dus ik deed hetzelfde. Resultaat was een patstelling van een aantal minuten met veel geschreeuw. Natuurlijk kwam het hele dorpje kijken en lachen naar die gekke blanke tegen die oude hippe man met zijn nepbril en modieus scheiding. Op een gegeven moment stonden mijn biceps in brand en leek het me beter voor zijn aanzien om de oude man te laten winnen. Leuk leuk leuk. Vervolgens hebben we maar weer rum met cola op het strand gedronken en heb ik nog een potje gevoetbald op het strand. Toen we terugkwamen hadden Anya en Fred bij de buren een baantje versierd. Ze zouden dus niet helemaal meegaan naar Hanoi maar we gingen nog wel met ons vieren naar Hoi An. Wat een irritante busrit met schreeuwend buspersoneel was dat zeg. Voelden we ons even vee.

Anya en Fred waren net zulke fanatieke eters als ons en moesten ook net als ons kleding laten maken. Met een vrouw naar de winkel is al vermoeiend, laat staan drie stuks. Maar gelukkig mocht ik zelf ook wat laten maken dus dan wordt het toch wat leuker. De vier dagen dat we in Hoi An zagen er als volgt uit. Ontbijten, naar de stad fietsen, broodje met varkenspate en weet ik wat eten bij de Banh Mi Queen, kleren passen, kleren passen, noedels eten, kleren passen, door de straatjes struinen, sieraden laten maken, bier van 12 cent drinken en weer eten, terug fietsen en doodvermoeid in slaap vallen. En aangezien ik een man ben, is dit heeeeeeeel erg zwaar. Zo zwaar dat ik er voor paste om 's ochtends om vijf uur op te staan om zonsopgang te zien en naar een niet bestaand vissersdorp te fietsen. Owja, af en toe hadden we ook even tijd om op het strand te liggen natuurlijk, vergeet ik dat bijna. En nu zijn Anya en Fred weer in Quy Nhon en liggen wij in de trein naar Hanoi. Vier bakken noedels, een banaan, een bus Pringles, een pakje koekjes, een fles water en rum met cola moeten ons er doorheen slepen. Klinkt ook weer wat overdreven want wij houden van treinen. Na de gemotoriseerde tweewieler wel ons favoriete vervoersmiddel, vooral met de 'Goodmorning Vietnam' playlist van Spotify op. In Hanoi wacht ons, naast hopelijk ei-koffie, ook Monica. Niet jij tante Monica, maar mijn vriendin Monica die ik ruim zes jaar geleden heb leren kennen tijdens mijn studie in China en die me vijf jaar geleden al eens door Vietnam heeft rondgeleid. En dan zit Vietnam er weer bijna op met als laatste bestemmingen een boottocht door Halong Bay en een motortocht langs de grens met China.

Jullie genieten inmiddels van de eerste zonnestralen? Hebben jullie ook wel verdiend hoor na al dat druilweer. Drink er een biertje op zouden we zeggen, doen wij ook elke dag!

Ciao!