Oh yeah, deze blog wordt mede mogelijk gemaakt door de McD. Tijdens onze omzwervingen over de aardbol zijn we tot de conclusie gekomen dat er geen betere WiFi is dan die van de McD. Dus we hebben de navigatie via het keuzemenu 'restaurants' van de camping ingesteld op de McDonalds in Östersund. Na al die smac en E nummers van ons campingvoedsel zijn we wel weer toe aan de kleur en smaakstoffen van onze vriend Ronald McDonald. Onze welvaartskilo's zijn er weer zo goed als vanaf dus Big Mac, today you're my best friend. Hoe we al die kilo's zijn kwijtgeraakt? Wandelen, klimmen, hiken, of een combinatie van die drie.
Wandelen associeer ik met het volgen van een gemarkeerd pad door de bossen op een zonnige zondagmiddag (vandaar de naam zondag, denk ik). Klimmen doe je tegen een wand met touwen, of je gebruikt in ieder geval handen en voeten om een hoogteverschil te overbruggen. En hiken? Geen flauw idee, het is wel een hip woordje en het dekt redelijk de lading van een dag lang lopen door ruig terrein. En Noorwegen is ruig! Wandelen doe je vanaf de parkeerplaats naar het startpunt van een berg en dan gaat het al snel over in klimmen. Al die mooie foto's op deze blog? Minstens 7u lopen en een hoogteverschil van minstens 1300m overbruggen. Het volgende gaat sowieso in onze daypacks (hip woord voor rugtas); drie halve liters water, regenbroek, wind/regenjack, half brood, chocopasta (puur), broodmes, zakmes, sultana's (hartig en rozijnen & krenten), mueslirepen en EHBO spullen. En het belangrijkste, de Canon G16. Ideaal aan hiken door bergen en langs fjorden en gletsjers zijn de watervallen waar je je watervoorraad kunt bijvullen.
De hikes starten hier dus allemaal bergop, je hartslag schiet meteen omhoog. Annely van A-fit bootcamp zal dit wel afkeuren heb ik weleens gedacht om dit zo zonder warming-up te doen maar ze weet ook dat ik kanonnen van kuiten heb, de longinhoud van een paard en een hart zo sterk, daar zeg je u tegen. Maar het is simpelweg verstand op nul, niet te ver vooruit kijken en stampen. Marloes is hier een ster in. Turbodiesel aan en gaan. Vaak hou ik haar niet bij, zo snel gaat ze. Aan de ene kant vind ik dit wel prima want dan kan ze ook het pad zoeken. Onder de boomgrens staan rode T's op bomen en stenen en boven de boomgrens heb je steenstapels waar een rode T op is gespoten. Vooral die T's onder de boomgrens zie ik bijna niet door mijn kleurenblindheid, die vallen dan zo lekker weg tegen het groen en in de schaduw. Als ik dan voorop loop, wijk ik regelmatig van het pad af. Het geeft een kick om steeds hoger en hoger te gaan en richting de sneeuw of een uitzichtpunt te lopen. Soms krijg je een lichte teleurstelling te verwerken. Als je bijvoorbeeld niet hebt gelezen dat je voorafgaand aan de hoogste berg van Noord-Europa, de Galdhøppigen, nog twee toppen mag beklimmen. Voor ons idee zijn wij sterke klimmers, vergeleken bij de Noren een middelmatig clubje. Hele families incl. grootouders sjouwen zo'n berg op alsof het een zondagse wandeling door het Spaarbankbos betreft. Om over afdalen maar niet te beginnen. Marloes noemt mij gekscherend weleens een berggeit om hoe makkelijk ik over stenen en rotsen spring en klim. Dikwijls ben ik voorbij gerend door vaders en moeders met kinderen tussen 7-12 jaar. Gelukkig komen we altijd veilig beneden en dat is niet altijd vanzelfsprekend. We hebben al met een touw over een gletsjer moeten afdalen, door de sneeuw moeten schuiven, met touwen langs steile wanden, touwbruggen en over richels van een meter breed met links en rechts prachtige afgronden. Goede schoenen zijn het halve werk en de andere helft doen we met gezond verstand. In de brochures of de Lonely Planet worden ook altijd kompas, kaart en Nordic Walking sticks geadviseerd. Kompas en kaart zijn inderdaad handig bij meerdaagse wandelingen over paden waar bijna geen mens komt en die Nordic Walking sticks zijn ook niet gek. Ik vond het altijd malle dingen als ik weer een groepje vrouwen over de dijk van de Hoogeveensche Vaart zag wandelen. Maar toen spraken we tijdens de afdaling van de Galdhøppigen een Noor die speciaal met zijn zoon uit Oslo was gekomen om deze berg te beklimmen. Zijn zoon was overigens al naar beneden gerend omdat hij 'toilet motivation' had. De Noorse man vergeleek de Nordic Walking sticks als de extra armen die een Orang-Oetan gebruikt bij het zwieren door de bomen. Dat beeld vond ik lastig te kopiëren naar de dames op de dijk maar toen ik tijdens de afdaling hem die sticks zag gebruiken om balans te zoeken begreep ik zijn vergelijking wel. Sowieso maak je tijdens zo'n bergtrip makkelijk een praatje, ook al starten alle gesprekken in het Noors. Blijkbaar gaan we goed door voor Noren. Het gezamenlijk afzien, het gezamenlijk genieten, het schept toch een band en een interessant gespreksonderwerp.
Met het schrijven van deze blog en uploaden hebben we de bergen en Noorwegen achter ons gelaten. Het was een fantastisch land met een adembenemende natuur. De prijzen zijn hier abnormaal hoog maar als je het campingvoedsel al in koud kikkerlandje inslaat, is het prima te doen. Het autorijden is zo ongelooflijk leuk, allemaal rustige bergweggetjes met af en toe flinke haarspeldbochten. We zetten onze tocht voort in Zweden om vervolgens om de Botnische Golf heen Finland in te rijden. Het weer is tot nu toe heel erg zonnig, we hebben al een flink bruin kleurtje. Hopelijk hebben jullie genoten van dit verhaal vanaf ook een zonnige plaats.
Tot snel!