Nederlanders en kamperen, vroeg of laat zouden we er toch een blog aan wijden. Onze tent is een mooie inleiding, want een tent staat op een camping en op campings staan ............... precies, vul maar in. Of toch niet? Afgelopen dagen stonden we op een camping op 1100 meter hoogte en geen gele nummerborden te bekennen op de parkeerplaats terwijl toen we door het dal reden zeker 1 op de 3 tegenliggers Hollands was. Bij het tekenen van het gastenboek zagen we dat de laatste Nederlanders getekend hadden op 20 juni, 2 en 8 juli. Betekent dit dat ons volkje niet van gastenboeken houdt of niet van kamperen op hoogtes? Afijn, onze tent. Tijdens de voorbereiding dachten wij; een maand roadtrip Scandinavië = auto = basic = tent. Koop je dan een nieuwe tent als je ook een heel mooi exemplaar kan lenen? Zo'n oer-Hollandse drie persoonstent met voortent van het merk Marabou ooit door de familie Rotensen gekocht bij de Vroom & Dreesmann toen Marloes een jaartje of zeven was (lieve lezers, ze is nu 27), met stokken en heel veel haringen. Lenen natuurlijk! Daar maken we nu helemaal de blits mee tussen de Noorse supersonische tentjes zonder stokken waar je in moet duiken zo laag. Het verbaast ons dat die dingen nog haringen hebben. Wij zijn inmiddels helemaal bedreven in het opbouwen en afbreken van onze geliefde 'Mammoet'. Zijn kleuren kun je gerust anti camouflage noemen. Als een bakbeest torent hij boven alle andere tentjes uit, Met zijn hoekige vormen is hij de Theo Maassen in een film van Johan Nijenhuis, een Fiat Uno op de Autobahn, als Dirk Kuyt in het shirt van Real Madrid. Zowel Deense als Belgische wandelaars hadden onze tent reeds opgemerkt en het leek hen een zeer comfortabele tent, toch een mooi compliment. Schapen zijn er overigens ook niet van weg te slaan. Maar zodra we weer in het dal op de campings zijn waar de vijftigplussers met gehuurde campers en eind dertigers met kinderen net uit de poepluiers bivakkeren, lijkt onze tent meer in zijn hum. Dat Nederlanders luidruchtig kunnen zijn weten we (Geke en Herma, stelletje kakelende kippen). Dat ondervonden we maar eens te meer toen we verstopt achter handdoeken tegen de zon, een Nederlands stel besloot hun tent naast de onze te zetten (lieverd, tot waar kan ie? Lieverd, wil je eerst een aperitiefje of gelijk eten? Lieverd, wil je nu koffie of nog even wachten? Lieverd, wil je nu afwassen of straks? Lieverd, heb je wel eens gehoord over Rama?). Om vervolgens te klagen dat het zo druk was op de camping wat hen deed besluiten 2 ipv 3 nachten te blijven. We willen niet alle Nederlanders over 1 kam scheren maar het was wel typisch. Goed, voorbij was de rust maar gelukkig mochten we de dag erop weer gaan wandelen! En hoog in de bergen ga je die stemmen dan toch een beetje missen. Af en toe hoor je het zachtste taaltje ter wereld van onze zuiderburen, de harde klanken van onze oosterburen, heeeeeeel veel knäckebröd verhalen maar nooit die luide Hollandse stem met die typische rauwe G.

Vandaag zijn we bij aankomst op de camping in Trollveggen op onze wenken bediend. Onze 'Mammoet' moet weer een pas op de plaats maken tussen alle kolossen van tenten om ons heen. De helft van ons veldje is Nederlands, de andere helft een mengelmoes van andere Noord-Europeanen. Van de gesprekken krijgen we dit keer niets mee, we horen enkel het geluid van de rivier die vlak voor onze tent stroomt.