Na Sint Maarten komt 12 november. Al in augustus hadden we een ticket uit China geboekt, op een dag dat Airasia een mooi voordelig prijsje had voor de vlucht Chengdu - Kuala Lumpur. Want hoewel de plannen zijn om na China, Indonesië te bezoeken, gaan we eerst naar Kuala Lumpur om een zestig dagen visum aan te vragen. Dat is ongeveer hoe lang we in Indonesië zullen verblijven en het is wel zo makkelijk dat we ons in Indonesië niet meer druk hoeven te vermaken over evt. verlengen ed.

Goed, einde China dus. Eerlijk gezegd waren we er behoorlijk aan toe. Na 7.5 maand China gaan de Chinezen soms flink op je zenuwen werken. En als dat eenmaal gebeurt…dan is het lastig om dat gevoel kwijt te raken en wordt het steeds getriggerd. Begrijp ons niet verkeerd, onze ervaringen in China waren geweldig. Over het algemeen zijn Chinezen heel vriendelijke mensen, ondanks die taalbarrière willen ze je met alles helpen, ze zijn eerlijk en zullen je niet snel afzetten. Maar ook is het cultuurverschil soms groot, vooral met de gepermanente vrouwen van rond de 40-50. Als je er een treft, wees gewaarschuwd. Dit zijn namelijk Chinese dametjes die nog armoede hebben meegemaakt maar nu een stuk beter bedeeld zijn. Dit betekent dat zij zich daarom ook een stuk beter voelen dan een minder rijke landgenoot. In de bus in Jiuzhaigou werd nog eens bevestigd dat ze niet de allervriendelijkste Chinezen zijn. De bus zat bijna vol en er stapten nog 2 gepermanente dames van rond de 40/50 in. Er moest plaats gemaakt worden voor een van hen dus mensen schoven netjes op en legden hun tas ergens anders neer. Maar in plaats van een 'dankjewel' of zelfs gewoon niets zeggen, zei deze vrouw: 'Opschieten. Snel.' We kunnen ons niet voorstellen dat je in de trein in NL dit zegt tegen iemand die plaats voor jou maakt zodat je ook kunt zitten. Blijkbaar denkt die vrouw dat ze dit kan maken omdat ze rijker is. Ook het gedrag van rijke Chinezen tegenover bedienend personeel is echt verschrikkelijk arrogant. Behalve deze dametjes (die nog wel te omzeilen zijn), begon ook het schreeuwen te irriteren. Dit is niet te omzeilen aangezien het volume ALTIJD een aantal decibellen hoger zit. Normale gesprekken klinken als een ruzie, met bijbehorend geschreeuw en lichaamstaal.

Met andere woorden, China en zeker werken in China…met Chinezen, was een geweldige ervaring. We hebben veel geleerd en ook prachtige landschappen en minder prachtige maar wel interessante mega-steden gezien. Maar het is tijd voor afwisseling; andere mensen, andere cultuur, andere taal en ander eten.

Dus, 12 november Kuala Lumpur. Toen we uit het (spiksplinternieuwe)vliegtuig stapten, voelden we de reislust weer opborrelen. Een tropische lucht, palmbomen en het vakantiegevoel kwam helemaal terug. Weg met de elektrische dekens en de handschoenen (jahaa, die waren nodig!!), lang leve de airco! En het verschil met China is groot. Voor Marloes is Maleisië (waar Kuala Lumpur ligt..) het eerste Aziatische land wat ze bezoekt, na China. Wat ons vooral opvalt, is de stilte. We kunnen bijna niet geloven dat het verkeer in een toch best grote stad (hoewel voor Chinese begrippen dit natuurlijk meer een groot dorp is) zo stil kan zijn: geen getoeter, een verademing. Ook stoppen de auto's voor je…en dit zonder te toeteren! Daarnaast spreekt iedereen Engels, lachen de mensen, smaakt de rijst weer heel anders (kokos!) en kun je zoveel Westerse producten krijgen dat de overgang ons haast teveel wordt.

Van tevoren was het plan om hier vooral niets te doen, enkel en alleen ons visum aan te vragen. Dat is gedeeltelijk gelukt. We hebben amper iets van de stad gezien, alleen even op de foto geweest met de welbekende Petronas-Towers en Marloes heeft vanochtend een uurtje sightseeing gedaan (ze kon het toch niet laten). Het visum is binnen (hoewel dat bijna niet door was gegaan vanwege een defecte visum-printer op de ambassade) en we hebben het gratis ontbijt (peanut butter jelly sandwich!!!) van het hostel ook gegeten als lunch en avondeten. Toch zijn we elke dag op pad geweest; en wel naar de Pavilion: een luxe winkelcentrum op de weg van het Monorel-station naar de Indonesische ambassade. Heerlijk, vooral de kerstsfeer die daar al helemaal aanwezig was. Zo waren we dus toch wat 'drukker' dan verwacht.

Wat we echter niet hadden voorzien, is dat ons bezoek een zwart randje kreeg. Zondag kregen we te horen dat Marloes' oom Harry is overleden. Ondanks dat hij sinds een paar weken in het ziekenhuis lag en vele complicaties hem troffen, was het voor ons onverwacht. Gedachten waren dus bij thuis, de familie en minder bij het reizen. Vrijdag (morgen) wordt hij begraven en we zullen er in gedachten bij zijn. We willen de familie die dit lezen, veel sterkte toewensen.

Vandaag stappen we opnieuw in het vliegtuig; dit keer naar Bali. Daar zullen we schoonzus Danique treffen die daar voor stage is in het kader van de PABO. Maar niet voordat we KL, dat is Kuala Lumpur, een voorlopig cijfer hebben gegeven (voorlopig omdat het plan is om hier nog terug te komen). We geven KL een 8,5. Het is een relaxte stad met zoals gezegd weinig lawaai, makkelijk van A naar B te reizen (zelfs te lopen…zo 'klein' is het!!), leuke winkelcentra (waar 8u 's avonds een ware frenzie ontstaat bij de vleesafdeling; dan krijgen de kippenvleugeltjes en de sushi namelijk de -50% sticker) en een lekker klimaat (hoewel het ook flink regent). De mensen zijn super vriendelijk en ons hostel heeft gratis boterhammen met pindakaas en jam; wat wil je nog meer?

Tot in Indonesië!

D&M