Bier en bommen, lala lala Laos. Maar in deze editie ook Chinees nieuwjaar, prachtige landschappen, happy hours en intensieve sociale contacten.

Het kost ons op het moment moeite om tijd te vinden om een blog te schrijven. Sinds onze oversteek van Thailand naar Laos is het een constante stroom van sociale interacties geweest. Leuk, vluchtig en intensief. Het is eigenlijk voor het eerst sinds acht maanden dat we langere tijd met een groep mensen optrokken. En dat is ons supergoed bevallen. Op de slowboat ontmoetten we als eerste Grant, een goedgebouwde Engelsman die supersnel dronken werd, dan begon te giechelen als een meisje en elke avond met een meisje in bed belandde. Grant vond als snel aansluiting bij een groep Engelse meiden die op hun beurt weer aansluiting vonden bij een groepje Amerikanen. De eerste avond in Laos werd dan ook een drinkgelag die ons beiden de volgende ochtend zwaar viel. Maar we hadden weer een hele dag op de slowboat om bij te komen waar we in contact kwamen met de Nederlanders Stijn en Rianne, en Sven de Belgische muziekleraar die een paar maand per jaar reist in combinatie met zijn baan. In de tuktuk naar het hotel kwamen daar ook nog Luke en Anna bij, een Schots duo. Met deze laatste hebben we uiteindelijk het meest opgetrokken maar er kwamen nog meer mensen bij afgelopen week. Ik licht er nog een paar uit. Laura uit Nederland die vier weken zonder vriend reist omdat ze dat gewoon wil. Marieke uit Nederland die fotografe is en een paar leuke fotoprojecten tijdens het reizen doet en ook hele mooie foto's van ons heeft geschoten. Alex uit Amerika die in een rijdende barbecue werkt en van zijn baas als kerstcadeau een handwapen kreeg. Leah uit Canada die met haar vriend in een omgebouwde schoolbus in de bossen woont, zonder elektriciteit of stromend water. En dan nog een tiental mensen waar we een dag of wat mee hebben opgetrokken. Inspiratie, dat hebben we vooral gekregen. En weinig rust.

Met de slowboat kwamen we in Luang Prabang aan, een plek waar ik mooie herinneringen aan heb van een reis vijf jaar geleden met Jan. Het was nu ietsjes drukker, dat wel. Het was Chinees nieuwjaar en Luang Prabang heeft alles wat Chinezen aantrekt. Monniken, boetiekjes, art galeries/hotels. Dus ja, accomodatie was super lastig om te vinden. Maar na een uur zoeken hadden Anna en Marloes wat gevonden. Een prachtige waterval en een indrukwekkend bezoek aan het UXO informatiecentrum waren de hoogtepunten van ons bezoek aan Luang Prabang.

UXO informatiecentrum? Wisten jullie dat Laos het meest gebombardeerde land ter wereld is? Dat hier meer bommen zijn gedropt dan in de hele tweede wereldoorlog? Dat er negen jaar lang elke dag om de acht minuten een bom viel (allemaal door de Amerikanen gedropt)? Dat van de clusterbommen 30% nooit is afgegaan? Dat een clusterbom lijkt op een sinaasappel? Dat mensen bommen opgraven om te verkopen als oud ijzer? Maar dat ze niet weten dat het bommen zijn? Dat er vandaag de dag iedere vierentwintig uur een dode valt of iemand een ledemaat verliest omdat hij/zij op een bom stapt of opraapt terwijl hij/zij rijst staat te planten of met vriendjes/vriendinnetjes aan het spelen is? Dat Amerikaanse piloten geen doel opgegeven kregen in de vorm van een gebouw of een voertuig maar negen jaar 'blind' bombardeerden? Dat clusterbommen pas sinds 2008 internationaal verboden zijn? Apart hè, als de Westerse media je onthoudt van zulke informatie. Gelukkig zijn er heel veel goede initiatieven om bommen op te ruimen en kinderen voor te lichten. Toch doet het wat met je als je ziet dat de bevolking van Laos, een neutraal land, van niets wist maar toch bommen om hun oren kregen alleen maar omdat Amerika bang was dat de Vietnamezen via dit land wapens via het noorden naar het zuiden smokkelde. Zo zagen we in een voorlichtingsfilmpje over het verwijderen van bommen de evacuatie van een nabijgelegen dorpje. Een 96 jarige man wilde niet weg want die maakte het allemaal niets meer uit. Tijdens de geheime oorlog waren zijn vrouw, kinderen en broer opgeblazen. Na enige overredingskracht verliet de man mopperend zijn hut. Pas gewoon goed op met welk nieuws je vandaag de dag wilt geloven. De Westerse waarheid is niet de ultieme waarheid, nogmaals bevestigd door dit drama.

Na Luang Prabang gingen we naar partyplace Vang Vieng, en partyen hebben we gedaan. Vier avonden op rij naar twee barretjes waar ze op verschillende tijden gratis drank schonken. Waar we hebben gedanst tot we er bij neer vielen, spreekwoordelijk dan hè. Maar ook tuben. In een tractorband de rivier af en tussendoor bij wat barretjes drank halen. We hadden zelf al flink ingeslagen dus we hielden het bij één bar. Een heerlijk partijtje volleybal en dansen op Thaise muziek leverden ons weer wat biertjes op van lokale toeristen. Jullie weten hoe goed ik kan dansen dus dat verbaasde ons niets. Maar ook mountainbiken door prachtig karstgebergte was onderdeel van het programma. Na vier dagen met weinig slaap, veel alcohol en nog meer leuke gesprekken waren we best moe. Dus gingen we van het gebaande pad af naar de kruikenvlakte. Ik heb ooit een boek gelezen waarin deze vlakte werd beschreven en sindsdien stond dat heel hoog op mijn lijstje van bezienswaardigheden. Wat er zo bijzonder aan is? Niemand weet wie deze levensgrote kruiken heeft gemaakt of waar ze precies voor werden gebruikt. Ze liggen daar gewoon op de vlakte. Een soort vreemde mengeling tussen Stonehenge en de hunebedden. We hebben echter een superleuke dag gehad waar we lekker op ons dooie akkertje van vlakte naar vlakte reden.

En nu zijn we in Thakhek, wie kent het niet? Na een twaalf uur durende busrit tussen zwetende Laotianen zijn we nu hier. En wie komt er net binnenlopen, Alex! Samen met twee andere Amerikanen komt hij uit de hoofdstad Vientiane en stelt voor om morgen samen de vierdaagse motortocht rondom deze plaats te doen. Nou, prima. We waren hier al voor de motortocht maar hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Wij spreken jullie weer over een dikke week op de vierduizend eilanden groep. Persoonlijke mailtjes/appjes zullen dan ook weer volgen.