Waarschuwing: Het lezen van dit dagboek kan schokkend zijn voor dierenliefhebbers en kinderen. Voor het bekijken van (het recordaantal) foto's raden wij de dierenliefhebbers en kinderen helemaal NIET te kijken. Vooralsnog veel plezier met het lezen van dit dagboek (en mocht je de ECHT schokkende foto's/filmpjes willen zien, je kunt ons altijd mailen ;))

Daniel en Marloes

Lief dagboek,

Dag 1: Vanochtend om 6u kwamen we met de nachtbus aan in Rantepao, het centrum van TanaToraja. De busrit was erg wiebelig en vooral Marloes heeft niet veel geslapen, net als Gijs overigens, een andere Nederlander die meereist. In het hostel Wisma Maria komen we oude bekende Andrew uit Maumere tegen samen met een andere Nederlander Jesse. Na bijgekletst te hebben vertrekken zij, ontbijten wij en betrekken we onze nieuwe kamer. Met WARM water!!!! Dat was al een maand geleden sinds wij onder een warme douche hebben gestaan. Na een dutje en lunch vertrekken we met de bemo (lokaal transport) naar KeteKesu, waar vijf originele Tongkonan huizen staan. Wauw wauwwauw, Eddy en Dorly weten wat we bedoelen. De omgeving is hier zo prachtig en de huizen zo indrukwekkend. Achter het dorp ligt een rots met hangende graven. Een aantal kisten zijn naar beneden gevallen en overal liggen beenderen en schedels. Dit kan zo in een Indiana Jones film. Het begint te regenen en we gaan terug naar het hotel waar we proberen een gids te regelen voor een begrafenis morgen. We ontdekken echter dat de tweede en de derde dag pas echt interessant zijn dus we laten morgen schieten en vervangen dit door een hike. Het is een poos geleden dat we de benen gestrekt hebben, dus het wordt weer tijd. Na wat dingen op het internet geregeld te hebben, waaronder een vliegticket naar Parijs op 27 maart liggen we om 10u afgemat op bed. - Daniel

Dag 2: De wekker ging om 7uur, maar we konden er maar moeilijk uitkomen. Toch nog steeds dat slaaptekort. Maar om kwart over 8 zitten we aan het ontbijt en om 9 uur vertrekken we weer met de bemo naar een bus terminal. Daar wachten we tot het busje vol zit en vertrekken om 10 uur; we stappen naar wederom een bumpy, steile weg uit in Lempo. We slaan koekjes en water in en wandelen naar Loko Mata. Onderweg komen we een hele groep studenten tegen uit het naastgelegen Mamasa, ze moeten van hun leraar hun Engels oefenen en zij willen vooral VAAK op de foto met ons. We moesten ook ons Facebook-mail geven, dus ik denk dat ik inmiddels 30 vrienden rijker ben. In Loko Mata zagen we graven uitgehouwen in een grote rots, enkele met tau-taus (levensechte beelden van de overledene). Erg indrukwekkend. Vanaf hier liepen we bergafwaarts naar Pana, waar we nog meer graven in rotsen zagen…maar ook een boom waar ze baby's in begraven. Ze maken dan een gat in de boom, leggen daar de baby in en het idee is dan dat de boom door- en dichtgroeit en de baby naar de hemel stijgt. Vanuit Pana liepen we verder naar Tikala en daar namen we een auto/bemo weer terug naar Rantepao; net voordat het wederom om 3uur ging regenen. De route vandaag was schitterend!! Echt de mooiste rijstvelden (en we hebben er al veel gezien dus we weten waar we het over hebben inmiddels) en de prachtigste vergezichten. Anothergreatday (dat afgesloten werd met een heerlijk biertje en de meest trieste aardappelsalade ooit voor Marloes…en een zieke Daniel)! - Marloes.

Dag 3: Valse start voor mij, gisteren iets verkeerds gegeten waar ik flink ziek van werd. Het gaat nu iets beter, goed genoeg om een scooter te besturen. We gaan met Will, Gerard en de gids Andy naar de begrafenis in RantenButa. Het is de tweede dag, de receptie. We kopen een slof peuken voor de familie als welkomstcadeau. Vandaag op de receptie komen alle gasten die een rekening hebben openstaan aan de familie van de overledene of die gewoon een varken als cadeau meebrengen. Alles wordt keurig genoteerd en zodoende gecheckt of de openstaande rekening is vereffend. De varkens gillen het uit toen ze aan een paar bamboestokken de binnenplaats werden opgedragen. De binnenplaats is omgeven met tribunes en aan het hoofd een toren met daarop de kist met de overledene. Ik mis waarschijnlijk heel veel details met het beschrijven van deze receptie maar het was ook vrij veel om te beseffen. Er werden ook buffels binnengebracht en de gasten werden in verschillende groepen naar een hoofdpodium gebracht waar ze koffie en cake kregen en werd omgeroepen wat ze mee hadden gebracht. Op een gegeven moment wordt er omgeroepen dat ze twee buffels gaan slachten voor de lunch. Normaal worden de meegebrachte buffels op de derde dag geslacht. Afhankelijk van de importantie en kaste van de persoon kan het variëren van 1 buffel tot liefst 340 buffels!!! Die 340 worden eind december geslacht. Maar hier gingen er dus twee het loodje leggen. Heel humaan werden de buffels nog lief geaaid, vastgebonden aan een staak in de grond. De kop wordt omhooggehouden, 1 man geeft een andere man een mes aan en tsjak. De strot wordt doorgesneden en de mannen nemen afstand. De buffel gaat tekeer en springt in het rond. Een enorm bizar gezicht. Het bloed komt met liters tegelijk uit de hals maar zelfs na 7 minuten is het nog niet gedaan, de buffel probeert nog een keer op te staan, slaat zijn kop voor de laatste keer achterover en blaast zijn laatste adem uit. Het wordt gevild en het vlees wordt meteen bereidt voor de lunch.Wij maken ons uit de voeten, elke middag gaat het om 2, 3 of 4 uur regenen dus we willen met de gids, die tijdens de ceremonie iets teveel bier en palmwijn heeft gedronken, nog zoveel mogelijk zien. Eerst rijden we naar een plek toe waar oude tongkonan huizen met rijstschuren staan. Totdat de Nederlanders het in 1914 veranderden, werden er naast buffels ook mensen geslacht om de rijke mensen mee te geven naar het paradijs. Deze rijstschuren lagen vol schedels van mensen als troffee. Vervolgens door naar een babyboom en een andere klif vol graven. Het hele idee van de bizarre begraafplaatsen (bomen, rotsen, mausoleums en grotten) is dat de kisten niet op of onder de grond komen tijdens de begrafenis. Het heeft te maken met de god van de hemel en de god van de grond, die wil je niet beledigen tijdens je reis naar het paradijs dus wordt je er tussenin begraven. Na deze intensieve dag hielden wij het weer op tijd voor gezien, morgen een rustige dag met enkel een bezoekje aan de markt. - Daniel

Dag 4: Vandaag is het marktdag. En in een gebied waar ze zoveel buffels slachten, moeten zij ook ergens gekocht worden. Dat gebeurt dus vandaag. Helaas voelt Daniel zich misselijk en dus gaat Marloes achterop de motor bij Gijs. De markt is een kleurrijk geheel; ze verkopen er fruit, koffie, tabak, slippers, gedroogde vis, levende vis, shampoos en natuurlijk buffels en varkens!! Op een grasveld stonden echt giga veel buffels en hun eigenaren. De meesten hielden hun buffels vast (ring in de neus) andere buffels stonden op de buffel-parkeerplaats (een modderpoel met een net overheen gespannen waar de buffels aan vast gemaakt worden). Naast de buffels liggen de varkens in bamboe-stallen, zo af en toe geslagen door hun eigenaar. Zo af en toe wordt er een verkocht en onder luid gegil wordt het varken op bamboe vastgebonden en vervolgens op een scooter gezet. Alle buitenlanders (en tevens reis-buddies voor al enige tijd) zijn op de markt te vinden. Iedereen gaat zijn weg en ik ga naar 'huis' met de bemo: we maken er een rustige dag van.

Dag 5: Ik voel me weer beter, we gaan naar een derde dag van de begrafenis oftwel; slachtdag. Het is een tegenstrijdig geheel. Je wilt inzicht in de traditie van dit volk krijgen maar het is zo bruut en wreed. De buffels worden hun gehele leven behandeld als auto's. Luxe modderbaden, dagelijkse wasbeurten, veel aaibeurten. Totdat die derde dag van de begrafenis aanbreekt. Je wilt het zien, maar eigenlijk wil je er ook van wegkijken. En uiteindelijk van weglopen. Bij aankomst zagen we heel veel buffels staan en één liggen, die was zojuist geslacht. Het was een vrij kleine binnenplaats met twee slachtplekken, pal naast elkaar. Het publiek stond er heel dicht op en de levende buffels nog dichter. Elke keer als er een buffel werd geslacht hielden de buffelhouders hun buffels afgekeerd van het ritueel. Op een gegeven moment werden op de twee slachtplekken tegelijkertijd buffels geslacht en dat terwijl de buffels die op de grond lagen nog niet helemaal uitgebloed waren. Dit werd ons iets te gortig, dus we besloten rond de 13e buffel maar te vertrekken, het publiek gilde het intussen uit. Na bijgekomen te zijn van het geheel hebben we deze dag gebruikt voor organisatorische zaken zoals het kopen van buskaartjes, onderzoek doen waar we oud & nieuw gaan vieren (de togean eilanden, poyalisa, bomba) en avondeten bestellen. Vanwege gesloten restaurants op kerstavond en kerstdag zelf hebben we vanavond maar een kerstdiner ingepland, lekker uitgebreid uit eten i.p.v. de nasi/mie goreng op de hoek. En we kunnen zeggen, het was voortreffelijk. - Daniel

Dag 6: Na 2 dagen rust, is het tijd om nog een laatste run te doen en alles te zien wat we nog niet hebben gezien. Motor gehuurd en om half 9 waren op pad. Eerst naar een van de bekendste kliffen met graven, die vooral in de ochtend voor 9u mooi moet zijn (vanwege het licht). Strak om 8.58 waren we er, en het was idd een indrukwekkende klif met mooie tau-taus. Na weer een nieuw item aan mijn collectie armbandjes toegevoegd te hebben, springen we weer op de motor op weg naar het noorden (het is mooi weer en de wegen zijn niet best in het noorden, dus je moet er zijn voordat het gaat regenen). Maarrrr…midden in de bocht voel ik de achterband onder de motor wegglijden. Ik grijp Daniel vast en hij heeft door dat er iets is: de achterband blijkt lek. Gelukkig blijkt hulp niet ver weg; een behoorlijk Christelijke monteur genaamd Mattheus installeert een nieuwe band voor zo'n € 3,20. Ondertussen proberen wij hem ervan te overtuigen dat God zijn werk wel waardeert; een vreemd gesprek. In het noorden vinden we al snel het dorpje waar we moeten zijn: Palawa. Ook hier weer 10.000 entree en t gastenboek tekenen, maar toegegeven: het is prachtig!! Hierna maakten we de fout door op zoek te gaan naar mooie vergezichten over rijstvelden (die we al hadden gezien trouwens) en kwamen we vermoeid van de gigantisch slechte en steile wegen (als je ze wegen kunt noemen) weer in Rantepao voor de lunch: tomatensoep en ananas. Toen nog alle bezienswaardigheden af in het zuiden. Natuurlijk kwam daar ook weer de onvermijdelijke stortbui die altijd rond 3uur komt. Na geschuild te hebben onder het huis van de familie en de motor uit de modder gehaald te hebben, klimmen op blote voeten een modderige heuvel op waar ook weer grimmige graven aan de rots hangen. Beetje spooky, met onweer en skeletten overal. Laatste stop was Londa, waar graven in grotten liggen verstopt. Dit was het echt toppunt van spooky: met onze gehuurde petroleumlamp een grot in waar allerlei kisten in waren verstopt. De ene grot had nieuwere kisten, de andere grot was gevuld met verrotte kisten en botten en schedels. Hmz. Terug om 5uur, nog even wat geïnternet vanwege de kerst, nasi goreng en bihun goreng gegeten en nog wat genoten van het vuurwerk dat ze hier elke avond afsteken. Vanavond is het meer omdat het kerstavond is. Vermoeiende dag. - Marloes.

Dag 7: Selamat Natal, iedereen een prettige kerstdagen toegewenst, wij sluiten het dagboek af, we hopen dat je genoten hebt en veel plezier met het bekijken van de foto's.