Selamat Tahun Baru!!! Gelukkig nieuwjaar aan iedereen in de wereld!!! Paps en mams (die van Daniel he), gefeliciteerd met jullie verjaardag!!!

Hopelijk heeft iedereen net zo'n mooi en leuk oud en nieuw gevierd als ons, zo niet, hier dan een paar tips om het wel leuk te vieren;). Op een tropisch eiland bijvoorbeeld.

Na onze (interessante) horrortrip in Tana Toraja gingen we naar de Togean eilanden, een groep eilanden in de rare kronkels van Sulawesi. Omdat het niet mogelijk was om dit in één keer te doen besloten we een tussenstop van een dag te maken in Tentena. Volgens Marloes, de researcher van ons tweeën op het gebied van activiteiten in een gebied, was hier een leuk strandje aan een meer en een waterval. Bij Debbie, een uitstekend Engels sprekende reisagent (Engels geleerd van MTV), konden we een scooter huren en kregen we een zelfgetekend kaartje mee van de omgeving. Eerste bestemming: het strandje. Kronkelend over een weggetje met aan de ene kant het meer en de andere kant de jungle begon Marloes oooohhhhhh te roepen en te wijzen naar een vogel die voorbij vloog. Vogelkenners als wij zijn, herkenden wij hierin de Hornbill, al eens eerder gespot in een dierenpark in Hong Kong. Jesse, een jonge bioloog die wij in Tana Toraja hadden ontmoet, had hier al meer over verteld en onze interesse gewekt. Hornbills zijn grote vogels met een soort spons op hun hoofd/snavel. Debbie vertelde ons later dat het vrij bijzonder was om er daar één in het wild te zien, mooi meegenomen dus. Het mooie meer-strand was ook meegenomen, maar wegens rammelende magen besloten we terug naar de bewoonde wereld te rijden voor een lunch. Na de lunch: de waterval. Prachtig in een stukje jungle lag daar inderdaad een waterval. Het trapje om halverwege de waterval te komen was ook spectaculair. Marloes voelde wat kriebelen op haar voet en toen ze naar beneden keek, zat daar een enorm/humongous insect op (en met enorm bedoelen we: zeker zo groot als je pink!). Haha, alles in de jungle is groter, dus ook de insecten. Na een vlinderrijke trap te hebben beklommen en afgedaald, reden we terug naar Debbie. We wilden haar bedanken voor de goede informatie en meevragen voor diner, ze had ons namelijk verteld over lekkere goudvis tegenover haar kantoortje. Maar ze was ons voor en vroeg ons mee voor een feestje. Wat voor feest? Het één-jarig overlijdensjubileum van een jonge jongen uit het dorp. Alle Christenen uit het dorp kwamen bijeen voor een dienst en eten daarna. Wij gingen alleen eten, wat inhield dat we helemaal vol werden gestouwd en handjes schudden met mensen die we niet kenden. Na Debbie en vrienden het hemd van het lijf te hebben gevraagd over Indonesië en het gebied werden we op de scooter weer keurig bij ons hotel afgezet. Het was zo'n typerend moment voor Sulawesi, met de gastvrijheid die we hier constant voelen. Daar kunnen we in Nederland nog een puntje aan zuigen.

Na onze reis vervolgd te hebben kwamen we aan in Ampana, een dorp van waaruit boten naar de Togean eilanden gaan. Ons oog was gevallen op Poya Lisa, de eerste bestemming van de Togean eilanden. Voor €24,- kregen we op dit kleine eilandje een bungalow aan het strand, ontbijt/lunch/diner en gratis snorkeltrips. Vormgevers achter dit briljante concept waren Ismael en zijn vrouw, Fara de kokkin, Eman de waterman en Nine de kapitein. Allemaal leefden ze in Bomba, een dorpje tegenover eiland Poya Lisa. Op dit eiland werd ook het eten klaargemaakt aangezien er op Poya Lisa geen keuken was. Samen met ons op het eiland waren 6 Duitsers, 1 Pool, 1 Belg, 1 Sloveen en twee Australiërs. Met die laatste twee, Claude en Izzy, hadden we meteen een klik, dit zou weleens een leuk oud en nieuw kunnen worden. We zeulden al een halve maand vuurwerk met ons mee en na flink wat bier ingeslagen te hebben ,maakten we ons op voor oudjaarsavond. Ismael liet ons dikke vissen, waaronder twee barracuda's, voor het avondeten uitkiezen. Claude en Daniel hadden een plan gesmeed voor een kampvuur en waren die dag bezig geweest met hout sprokkelen. Ismael stelde voor om de vissen te grillen op ons kampvuur: prima idee. Oudjaarsavond was een avond met teveel vis, dat was zeker, maar wat een feestmaal. Met bier, muziek en een goed kampvuur leefden we net als jullie naar 12u toe. Al het vuurwerk was geïnstalleerd en om 12u vierden wij 7u eerder dan jullie het nieuwe jaar. Rond drieën was het feest afgelopen, maakte Daniel het vuur dood en keerde de rust terug op Poya Lisa. De rest van de dagen hebben we heerlijk gesnorkeld, Marloes heeft kreeften gezien en samen hebben we puffers, een zeeslang, nemo en een hele mooie tropische vis waarvan we de naam niet weten, gezien. Elke ochtend werden we volgestopt met een fruitontbijt aangevuld met vers gebakken cake en thee/koffie. Lunch was vis met noedels of rijst en groentes en diner hetzelfde verhaal. We hebben in ieder geval genoeg vis gegeten voor het eerste deel van 2012. De middag voor ons vertrek gingen we met Nine op een kleine kano de mangroves in. Mangroves hebben iets mystieks, je vaart een stille wereld in die wordt gedomineerd door vogelgeluiden, de wind die door de bomen waait en het zachte gepeddel van Nine en Daniël. Na de mangroves in ons op te hebben genomen, voeren we naar een steiger waar elke middag rond half 6 Hornbills overvliegen. Ismael had ons verteld rond de 15 tot 20. Bij aankomst vertelde Nine ons dat de vreemde hondengeluiden Hornbills waren. Na een poosje over de steiger te hebben gewandeld zagen we er plots één vliegen, en twee, en drie. En aan de andere kant nog eens vijf. Het begon al licht te schemeren en we wilden teruglopen toen er plotseling meer kwamen overvliegen. Tien, vijftien, twintig, dertig. Op een gegeven moment waren het er meer dan dertig Hornbills die van de jungle naar de mangroves vlogen. Omdat het relatief zware vogels zijn kon je bij elke vleugelslag een krachtige zwiep horen. Als we nog geen vogelkenners waren, dan zijn we dat nu zeker.

Na een heel leuk afscheid van die geweldige mensen op Poya Lisa gingen we natuurlijk terug naar Ampana waar we dezelfde avond de nachtbus naar Palu namen van waaruit we naar Balikpapan, Kalimantan zouden vliegen. Maar ook hier hadden we een dagje extra ingecalculeerd, dus die moest nog worden opgevuld, en je kunt natuurlijk wel raden met wat. Scooter huren en lekker naar het strand!!! Och, we hebben toch ook zo'n zwaar leven soms. Heerlijk gesnorkeld waarbij Daniel een nieuwe vis heeft gespot (een camouflagevis die over het zand schiet) en de prikkeligheden van minikwallen heeft moeten ondervinden.

Nu zitten we dus in Balikpapan, de duurste stad van Indonesië, vanwege de olie en kolenindustrie die hier in grote mate aanwezig is. We hebben al een McSpaghetti bij de McDonalds gegeten en vanmiddag hebben we geluncht met Jesse, je weet wel, die gast uit Tana Toraja. Hij heeft ons informatie gegeven om de jungle nabij Balikpapan in te trekken om daar Orang Utangs te spotten. Niet bekend bij toeristen, ongerept en relatief goedkoop. Men zegt weleens; 'money makes the world goes round' maar wij denken dat het meer de connecties zijn die dat doen. Zo lopen we al een week te steggelen over hoe we de 17e uiteindelijk in Kuching, Maleisisch Borneo moeten komen. Allemaal duur en veel reistijd totdat Jesse ons adviseert om een noordelijke route te nemen. Zo hadden we twee uur geleden nog nooit van Tarakan gehoord, maar na een uurtje internet en bestudering van de Lonely Planet hebben we zojuist een vliegticket richting het Noorden geboekt, en dat voor slechts €24,- per persoon. Morgen en overmorgen heel hard duimen om Orang Oetangs te zien, en dan vliegen we de 9e naar Tarakan, waar we een boot over de grens naar Maleisië nemen. Degenen die nog vakantie hebben, geniet er van, en wie weet zit jij volgend jaar 2012 wel uit op een tropisch eiland;).

Groetjes Daan en Mloes