Na precies 9 maanden was het een tof weerzien met de ouders Luc en Martine. Het was dan ook het eerste wat ze zeiden: "het is precies een zwangerschap geleden dat we jullie gezien hebben (deze keer zonder doopsuiker)". Zo waren we vertrokken voor drie weekjes Peru en voor de ouders de eerste grote reis buiten Europa.

Van een jetlag was er niet echt sprake, al hadden ze wel wat moeite in het begin om hun lichaam te stellen naar het Peruviaanse ritme. Alles verloopt hier véél trager en veel meer op het gemak, waardoor het wel even wennen is een klik te maken van de Belgische Vlug-Snel-Rap mentaliteit. In het begin hoorden we dan ook af en toe eens: "amai dat duurt hier lang". Terwijl dit voor ons al de normaalste zaak van de wereld was. OEJ OEJ wordt dit terug wennen bij onze thuiskomst.

Al zijn we binnen twee maanden terug thuis en kijken we er naar uit jullie allemaal terug te zien en terug ons gewone leventje aan te vatten..... ONZE REIS ZIT ER NOG NIET OP! Misschien toch nog snel even vermelden dat onze thuiskomst vast staat op zaterdag 7 september. Maar genoeg over ons thuisland, we hebben nog heel wat te vertellen over Peru.

Na twee dagjes Lima waarbij onze ouders bijna 'gek' kwamen van al het lawaai, drukte, getoeter, racende auto's, ... namen we onze toevlucht in Ica. Fientje heeft weer haar opzoekvaardigheden gebruikt om voor ons een betaalbaar hotelletje op te zoeken MET zwembad. Lekker zonnetje, af en toe eens een verfrissende plons en met een pisco sour in de hand was dit de ideale plaats om even alle werkstress los te laten en volledig te ontspannen. Vier dagjes op ons lui gat zitten, daarvoor zijn de ouders niet naar Peru gekomen.... Een piscotour waarbij we de geheimen van dit Peruviaanse drankje leerden kennen, een bezoekje aan de gigantische duinen van Huacachina waar we ons hebben gewaagd aan een buggytour en Fien en Koen aan het allom bekende 'sandboarden'. Voor mama en papa stond er ook een dagtrip op de planning naar de Ballestas eilanden waar penguïns, dolfijnen en een grote diversiteit aan vogels en vogelstront (hé mama) te bewonderen waren. Ondertussen heeft papa al evenveel foto's en filmpjes genomen zoals wij op de volledige wereldreis hahahaha

Na Ica stonds Arequipa op de planning waar onze culturele en archeologische wensen vervuld werden. Een eeuwenoud slotklooster (echt iets voor papa ), prachtige kerken, mooie 'parken' (zo noemt Koentje namelijk het Plaza de Armas, geloof me, je kunt je er geen park bij voorstellen ) We hadden ook papa zo ver gekregen om zich te wagen aan een Peruviaanse kookles. Wat onzeker, maar met glans geslaagd in het bereiden van een gevulde (pikante) peper met een slaatje en een aardappelschotel. Aan patatjes geen tekort in dit patatenland. Met meer dan 3000 verschillende aardappelen zijn de uitzendingen van Jeroen Meus 'De patat' er niets mee. We hebben hier zelfs na tien maanden nog eens een kroketje kunnen eten, mmmmmm

Natuur, Natuur, here we come!
Met een lokale bus stonden we 6 uur later middenin de Colca Canyon, in het dorpje Cabanaconde. Even teleurstelling toen er een fout in onze reservatie van de hostel met pannekoeken als ontbijt was (NOOOOOOOO) en we op zoek moesten gaan naar iets anders. Voor Fientje even wat minder toen ze al bij aankomst geplaagd werd met koorts. Een griepje? De hoogte(3100m)? Het deed er niet toe, de prachtige colca canyon zal dus voor in een ander leven zijn.
Dan maar de ouders en het kakkernest alleen op stap. Vroeg opstaan was de boodschap om de reusachtige conder vogels (spanwijdte >2 m) te bezichten bij de overpopulaire mirador (uitkijkpunt) 'cruz del condor'. Het was echt de moeite om deze vogels, net zoals zweefvliegtuigen, op de warme luchtstroom (termiek) hoger en hoger boven de canyon uit te zien komen.
Koentje kon met zijn energie de voorbije dagen geen weg. Een afdaling in de canyon samen met moeder en vader was dus welgekomen. Na één uur van alleen maar dalen zijn de ouders teruggekeerd. De warmte en de hoogte maakten het wandelen zeer intensief. Respect voor deze twee jonge 60'ers om zich tussen al dat jonge geweld in de canyon te wagen. Koen daarentegen had nog wat energie te verbranden en koos om tot in het dal te wandelen. Eenmaal aangekomen aan de rivier was er een beslissing te nemen: terugkeren langs dezelfde weg (SAAAAAAAI) of een uitdaging aangaan en een tweedaagse wandeltrip afhaspelen in één dag (OOOO YEAAA). Hij begon dan ook met veel enthousiasme aan het vele klimmen en dalen. De laatste hindernis van de dag was er eentje om U tegen te zeggen. Een klim van 2-3 uur met een hoogteverschil van 1100 meter en daar ging het mis..... Het was geen goed idee om onvoorbereid aan zo'n trip te beginnen. Weinig water en weinig eten zijn geen goeide mix bij zo'n inspanning en weer. Na één uur klimmen was alle energie OP. Na in totaal 3 uur afzien toch de top bereikt en zoals een oud, stijf manneke de warme douche in de hostel opgezocht. Een niet al te blij vrouwtje kon dus ook niet veel medelijden opbrengen voor de talloze krampen waar hij mee te maken kreeg (quote:' het is je verdiende loon na zoiets doms te doen') en voor één keer had ze gelijk

Sacred Valley

Na een nachtbus aangekomen in Cuszo, de bakermat van de inca's. De sacred valley staat daarom ook bekend om zijn zeer hoog aangeschreven culturele en archeologische waarde van de Inca bevolking. Tijd dus om Indiana Jones te spelen!
Omdat onze ouders zich op voorhand zeer veel zorgen maakten omtrent hoogteziekte probeerden we gedurende de volledige trip de best mogelijke route te volgen om deze syptomen te vermijden. Ollantaytambo lag iets lager en dieper in deze zeer mooi vallei, de keuze was dan ook snel gemaakt om in dit pitoreske dorpje en prachtige omgeving een aantal dagen te vertoeven alvorens naar de allombekende Machu Picchu verder te reizen per trein. GELUKKIG hadden we een reservatie voor deze zeer dure, maar prachtige treinrit gemaakt een dagje voor we naar de site van Machu Picchu zelf zouden afreizen want.... door de hevige regen was door een grondverzakking het spoor beschadigd met als resultaat dat alle treinen voor die dag afgelast waren. Na een goed uur aanschuiven nieuwe tickets proberen te bemachtigen voor de volgende dag. Bij het aanschuiven hoorden we het personeel zeggen: 'trein van 6uur vol' trein van 10 uur vol' trein van 12 uur vol'. s*** daar ging onze lange dag op Machu P. De trein van 13 uur dan maar en om 15.30 aangekomen in Aguas Calientes, het vertrekpunt naar de impossanste inca ruïne. Iets na 16 uur aangekomen en gelukkig nog een groot uur kunnen rondlopen, foto's nemen, genieten en je afvragen hoe in godsnaam de inca's zo'n bouwwerk voor elkaar hebben gekregen. We hadden blijkbaar één van de drukste dagen op Machu Picchu uitgekozen omdat op 21 juni de Inca's het nieuwe jaar vierden. Ze maakten namelijk gebruik van de 'Pacha Unanchaq' of zonnewijzers en wetenschappelijk gezien blijft de zon gedurende een aantal dagen op precies dezelfde plaats staan.

De Heilige vallei was nog niet van ons verlost want er stonden ons nog bezoekjes te wachten naar Maras, een diepe kuil in de grond waar de inca's aan terrasbouw deden. Het doel hiervan was niet om in massa te produceren, maar om te experimenteren en na te gaan op welke hoogte, welk klimaat bepaalde planten, grassen, granen het beste groeiden. Op dezelfde dag stond er nog een bezoek aan de zoutmijn van Salinas op het programma. Wat normaal een saaie terugrit naar Cuszo moest worden, draaide uit op een heel mooie, gezellige namiddag.

Cuzco gekte

Ook in deze Inca stad hadden we ons bezoek niet slechter kunnen timen. De inca's vierden namelijk op 24 juni 'Inti Raymi' of het begin van een nieuw zonnejaar. Deze traditie wordt nog steeds in eer gehouden met een volledige week feest met als hoogtepunt de viering op 24 juni. Dat onze ouders niet van drukte houden was al duidelijk in het begin van onze trip, maar dit was toch nog een heel andere bedoening. Cuzco zelf was een charmante stad met vele mooie pleintjes, kleine straatjes,... en de zondagsmarkt in het nabijgeleden Pisac was dan weer niet goed voor onze portemonnee. Ondertussen hebben onze ouders al een extra Peruviaanse zak gekocht om al hun en onze souveniertjes mee te nemen.

Lake Titicaca of het meer der misselijkheid

Onze volgende stop en ook onze laatste alvorens af te zakken naar La Paz waar madre en padre hun vlieger richting Belgenland nemen. Puno gebruikte we als uitvalbasis om een prachtig uitstapje te maken richting Sillustani en de volgende dag het meer der misselijkheid te ontdekken. We hadden namelijk een boottrip gepland richting de Uros eilanden en het eiland van Taquile op het altijd rustige lake titicaca, amai mijn voeten gerard! Het was een zeer gezapige en mooie boottrip tot de uros eilanden, maar de golven richting eiland taquile zorgde ervoor dat iedereen, inclusief locals, lijkbleek van de boot zijn gestapt. Ooit al een blanke Peruviaan gezien? Echt grappig, ookal kon er geen lach van ons gezicht af op dat moment. Om het verhaal volledig af te maken was dat eiland het bezoeken niet waard. Na twee uurtjes bekomen stond er ons alweer een drie uur durende afzien marathon te wachten op diene 'domme' boot. Drie uur werden er vier en uiteindelijk in het donker aangekomen te Puno! YES we survived Lake Titicaca. Dit meer wordt zo gehyped, maar persoonlijk (Fientje & Koen) vonden wij er niet veel aan. Gedurerende onze trip hadden we al vééééél mooiere meren gezien, maar het hoogste meer ter wereld heeft natuurlijk een bepaalde aantrekkingskracht.

See ya in 2 months

Afscheid nemen is nooit tof. Toch was het zo ver in La Paz. We kunnen terugblikken op een echt toffe drie weken met onze ouders. Met tal van gezellige en hilarische momenten, raar maar waar voornamelijk van ons vader. Als hij grappig wil zijn lukt het niet altijd even goed, maar dit maakte hij dubbel en dik goed door onbewust de grappigste te zijn van het hele gezelschap. Proficiat papa! Het is je eindelijk gelukt!!

Nog enkele weetjes

Het was echt gene zever dat papa evenveel foto's/filmpjes gemaakt heeft zoals wij gedurende de wereldreis. Misschien licht overdreven, maar hier toch even de cijfers.

Papa: 22 gigabyte over 21 dagen
Wij: 24 gigabyte over 141 dagen

We wensen papa dan ook veel plezier met het selecteren van de beste foto's en filmpjes hahahahahhahaha

- Papa is een betere kok dan verwacht! Vanaf nu hoeft madre het kookfornuis niet meer aan te raken

- Water kookt sneller op hogere hoogte, dit door mindere luchtweerstand

- Lake Titicaca is 165 km lang

- Water loopt nog steeds van hoog naar laag ( hé vader)

Bolivia

Momenteel vertoeven we nog steeds in La Paz om uit te maken waar we onze tijd in Bolivia zullen spenderen. Hopelijk kunnen we jullie binnen enkele weekjes weer verrassen met een sappig boliviaans avontuur!

Ciao