Na afscheid te nemen van Koen zijn ouders kon opnieuw een avontuur beginnen. De befaamde 'Death road' stond de volgende dag op het programma en bracht ons toch wat zenuwen. Met een mountainbike naar beneden racen, een concept waar al ettelijke toeristen het leven verloren zijn. Maar wat waren dat zenuwen voor niets ... een goede gids, perfecte fietsen, goede bescherming én goede remmen maakten van deze trip alweer een toffe ervaring!

De volgende dag waagde Koentje zich aan het beklimmen van de 6088 meter hoge berg Potosi, een primeur maar een avontuur waar hij zich al lang eens aan wou wagen (en aangezien je in België alleen maar heuvels hebt moest het hier wel gebeuren!). De tweedaagse tocht was zeer zwaar, voornamelijk omdat hij de tweede dag om middernacht aan de klim moest beginnen, maar wat een voldoening toen hij de top haalde. Er was even twijfel toen zijn klimpartner Joachim last kreeg van bevroren vingers en de gids ongerust was hij zijn vinger zou verliezen. Beide klimmers dus zeer blij als zijn vingers beetje per beetje begonnen op te warmen!

Tijdens dit avontuur bleef Fien in de hostel aangezien ze een voedselvergiftiging had opgelopen door Chinees te eten (de tweede keer al, lieve mensen, help mij eraan te herinneren NOOIT meer Chinees te eten!) en het toilet haar beste vriend was geworden. Een aantal dagjes ziek wezen in La Paz waardoor we er veel langer dan gepland gebleven zijn. Toen Fien zich eindelijk een beetje beter voelde, tickets naar de jungle geboekt waar we Koentje zijn verjaardag zouden vieren en nadien sinds lang samen lekker iets gaan eten. Helaas pindakaas stak een biertje van de tap de volgende dag er een stokje voor (de zoveelste blunder, dit hadden we echt moeten weten!). De nacht van 5 op 6 juli was om op zijn minst te zeggen een klote nacht met de nodige toiletbezoekjes. 's Morgens vroeg kwam er een ziekenwagen aan te pas om naar het dichtbijzijnde ziekenhuis te rijden dus de jungle moesten we aan ons laten voorbijgaan. Bij het eerste ziekenhuis was er geen plaats meer, terug in de ziekenwagen en op naar de volgende. Uiteindelijk toch een plaatsje gevonden in een "super delux Boliviaanse ziekenhuis" (zeer sarcastisch!). We hadden zelf een tv in onze kamer!!!!! Na de nodige paardenmiddelen na drie nachtjes uit het ziekenhuis ontslaan, YES..... of toch niet??? De arts had namelijk al gezien dat Fientje er ook echt niet goed uitzag en na een kort onderzoek vond hij het toch raadzaam om ook via infuus antibiotica te krijgen. Met signalen van uitdroging en 12 dagen diarree leek dit ons ook het beste. Hilariteit alom in de hostel toen ze Koen alleen zagen terugkomen en hij het verhaal moest vertellen dat nu zijn wederhelft aan een plastieken draadje hing in het ziekenhuis. Na zes dagen ziekenhuis konden we eindelijk terug beginnen genieten en onze reis terug aanvatten.
Doch voelden we ons allebei nog niet de oude en waren we meerdere kilo'tjes afgevallen. Rustig aan doen was dus de boodschap en hoe beter tot rust kunnen komen door de volgende dagjes onze intrek te nemen in een VIER sterren hotel in Cochabamba. Er was zelf een picolo die onze bagage naar de kamer bracht, waaaaaaaaaauw. De komende 2 dagjes niet anders gedaan dan gerust en voor het eerst in tien maand heerlijke warme badjes (met badschuim!!) genomen (zie foto's).

Na deze zalige verwennerij was het terug tijd voor wat actie. Sucre, de witte parel van Bolivia, was onze volgende stop en we waren er volledig weg van. Een 'laid back' sfeer, het prachtige plaza principal, de vele toffe restaurantjes/bars zorgden ervoor dat we niet weg wouden. Maar de lokroep van de paardjes en de vier daagse salar de uyuni toer vanuit Tupiza was te verleidelijk.

We hadden de tip gekregen van medereizigers dat de paardentocht uit Tupiza een must do was. Goed meegenomen was dat we ook vanuit dit wild west dorpje de befaamde trip richting de zoutvlakte van Uyuni konden maken. De paardentocht was .... niet echt een succes ... te noemen. Het weer was blijkbaar zéér slecht naar Boliviaanse normen. Voornamelijk de wind/gozen maakten het een gevaarlijke trip. Wij die als middagmaal een woestijn te verorberen kregen, de paarden die bang werden en toen, toen gebeurde het......(cliffhanger)................................... Fientje haar rijvaardigheden waren voorzichtig uitgedrukt zeer beperkt te noemen en opeens begon haar paard te stijgeren. Een onzachte aanraking met de grond en een aantal 'poep' blauwe plekken als gevolg (zie foto). Gelukkig zonder erg maar voor mijn wederhelft de laatste keer dat ze een paard heeft proberen te bedwingen.

De nummer één op tripadvisor om de vierdaagse jeep trip te doen was Tupiza tour! Kan niet mis gaan dachten wij, hadden wij het even bij het misse einde! Bij onze eerste ontmoeting werd al duidelijk dat onze gids, Jorge, en zijn vrouwtje, Lourdes de kokkin, niet de meest sociale mensen waren en dus ook enkel maar op commando iets van uitleg gaven. Voor onze twee medereizigers, twee Fransen, was het onmogelijk om Spaans of Engels te spreken waardoor de communicatie zeer moeilijk verliep. De decibellen in de auto overstegen dan ook nooit het absolute minimum, jammer!
Gelukkig waren we met drie jeeps van hetzelfde bedrijf waardoor tijdens de pauzes of tijdens het avondeten contact konden hebben met nog twee belgen, Inez en Koos, en twee gekke UK vriendinnen. De rest van het gezelschap bestond uit allemaal Fransen, die het zoals gewoonlijk onnodig vonden om zich ook maar een beetje aan te passen zowel naar gedrag als taal toe. Meer en meer tijdens onze reis krijgen we de indruk dat de Fransen denken dat ze het superieure volk zijn en iedereen zich maar moet aanpassen aan hun noden, normen en taal wat echt frusterend kan zijn.

De vier dagen waren fantastisch mooi en we zijn heel blij dat we het gedaan hebben, maar de organisatie en de gidsen trokken op niets! Dingen beloven die niet uitkomen, continu liegende en gemene gidsen, .... met andere woorden, een enorm slechte ervaring! Nog een geluk dat we zo'n toffe mensen hebben leren kennen, dat was alvast zeer positief!

Toen we op de laatste dag aankwamen in Uyuni en we van daaruit een bus wilden nemen naar Chili, kregen we te horen dat we die pas 2 dagen later konden nemen. Onverwachts dus een paar dagjes in het erg toeristische (met bijgevolg onvriendelijke locals) dorpje waar er bijna enkel Italiaanse restaurantjes waren. Niets voor ons dus J

De grensovergang naar Chili was niet niets ... we hebben 7u gewacht aan de grensovergang en waren bijgevolg ipv om 14u in Chili er veel later. Zo zijn we rond 22u aangekomen in San Pedro (De Atacama), maar hadden we gelukkig al snel een hostel gevonden. 40€ voor de goedkoopste kamer, serieus wennen dus na het goedkope Bolivia. San Pedro de Antacama is niet voor niets de duurste bestemming in Chili ... amai onze voeten Gerard

Wat staat er hier in ons weekje Chili op onze planning: een inleiding in de astronomie aangezien hier de beste bestemming is om sterren te zien, hotsprings bezoeken, rust aan het strand in Arica en surflessen volgen (een herhaling van 5 jaar geleden waarbij het Fien niet gelukt was ook maar één keer recht te staan en dit absoluut onaanvaardbaar vindt)

Tot gauw lieve vrienden, want volgende week krijgen jullie terug een nieuw verhaal !!!