Honduras

Om 4:45 zouden we eigenlijk vertrekken richting de grens van Honduras met een prive busje. Daarna zouden we overstappen op lokale chickenbussen (zoals beschreven in de blog over Nicaragua). Dit zou een erg lange trip worden richting Tegucigalpa, de hoofdstad van Honduras. Voor een shocking bedrag van 10dollar konden we upgraden en zouden we per bus over de grens gaan, direct naar ons hotel in Tegus (zoals de Centraal Amerikanen Tegucigalpa ook wel noemen). The deal was done, op een enkeling na, wilde iedereen wel relaxen, slapen én om 6:00 vertrekken én nog (veel) eerder aankomen ook.

Niet heel exiting natuurlijk maar wel een relaxed besluit.

Om 6:00 zaten we in de bus voor de lange tocht richting Honduras. De grens overgang was weer een bijzondere ervaring. Gelukkig hoefde we deze niet te lopen met onze tassen zoals van Costa Rica naar Nicaragua. Het was erg ongeorganiseerd allemaal. Op een blaffende, knorrende en nog meer dierengeluiden makende man na die ongegeneerd naar alcohol vroeg in plaats van geld oid. was het erg wel vrij rustig en liep er niet veel 'gespuis'. Honduras staat niet bekend om zijn veiligheid op straat. Dat is ook wel te zien aan de gevangenissen huizen met dubbel prikkeldraad en tralies. Ieder parkeerwachter/bewaker/winkelbeveiliging heeft minimaal een revolver op zak, maar het liefst gecombineerd met een shotgun.

Aangekomen in Tegus was het al bijna 17:00. We konden ons hotel beter niet uit gaan volgens tourguide Martin. Om 18:30 gingen we gezamenlijk met de bus naar het verAmerikaniseerde winkelcentrum inclusief Zara, HugoBoss en PizzaHut. De winkels gingen om 20:00 al dicht. Erg jammer want er was veel moois zoals jurkjes, oakley brillen en GoPro artikelen.

Terug in het hotel (om 21:30) gingen we slapen want de volgende dag zou wederom een lange reisdag worden. Dit maal naar de Bay Islands (Roatan Island), Honduras.

Om 4:45 moesten we klaarstaan om in de bus naar het busstation gebracht te worden. De bussen die daar stonden varieerden van chickenbussen (die trouwens vaak ook zijn gepimped met stickers en lichtjes) tot 'touringcars'. Wij zaten dit keer in een bus uit de laatste catagorie. De bussen zijn vrij relaxed maar wel smerig en je wil, als je hebt geslapen (of een poging hebt gedaan tot), het liefst zo snel mogelijk je haren wassen omdat het hoofdkussen vaak erg smoetzig is en stinkt. Gelukkig zaten er in deze bus hoofdkussen hoezen boven om de stoelen heen die 'wit' waren: Iedereen draaide zijn/ haar hoes om. Na een erg lange busrit met weinig stops waren we bij het busstation in la Ceiba, een plaatsje in de buurt van de haven met boten naar Roatan, aangekomen.

We namen taxi's omdat de buurt van de haven onveilig zou zijn. Prima!

Aangekomen bij de haven moesten we erg lang wachten op de boot (nog zo'n 2 uur). De boot was een soort snelle boot zoals die naar Terschelling. Je kan bij deze boot alleen wel buiten op het dek zitten.

Het eiland Roatan ligt ongeveer 50km uit de kust in de Carib. De boot deed er iets minder dan 1,5 uur over van instappen tot aanmeren.

Aangekomen op Roatan was het al donker. Jammer, want iedereen was na deze (2e op rij) reisdag wel benieuwd!

Roatan is één van de drie Bay Islands van Honduras. Het is alleen in (volgens mij) geen enkel opzicht zoals Honduras. De aanblik doet aan Curacao denken; het heldere water, de jacht boten, veel vakantie vierende Amerikanen en palmbomen. De inwoners van Roatan zijn zeer divers. Een (groot) deel is afstammeling van de slaven die zijn gedumpt door de Engelsen. Ook zijn er veel mensen uit Engeland te vinden die er permanent wonen. Engels is de eerste taal op Roatan, en dan pas Spaans. Een ander groot verschil met de rest van Honduras zijn de kosten: De Bay Islands zijn veel duurder als 'the main land'.

De avond van aankomst waren er wegwerkzaamheden in West End (het dorpje in Roatan waar we verbleven voor de komende 2 dagen). Dat betekende dat de bus die ons vanaf de boot naar het hotel zou brengen niet verder kon dan ergens halverwege 'mainstreet' (West End ís main street). De rest moesten we lopen. Ferry en ik waren blij met onze backpacks, want de straat is van zand. De meisjes met de roltassen hadden het dit maal wat minder getroffen...

Na een snelle douche aten we in de 'bare feet bar', onderweg had de propper van deze bar al ingespeeld op onze hongerige buikjes: '5 dollar BBQ'. De groep was redelijk geenthousiasmeerd.

Het eten was niet om over een huis te schrijven, maar het was wel gezellig!

De volgende dag had niemand activiteiten gepland. We wilden eerst het eiland in het daglicht zien en even goed bekijken wat er allemaal te doen was.

Dit laatste gingen we doen bij het 'kantoor' van een van de vele duikscholen (Roatan Divers). Zij vertelden ons over de prijzen voor (leren) duiken, snorkelen, en eventuele andere mogelijkheden die we elders konden vragen (zoals scooters huren). We besloten met een klein groepje met de boot naar het rif te gaan om daar te gaan snorkelen.

Het rif is het één na grootste rif in de wereld en het is werkelijk prachtig om te zien! De meeste duik en snorkel spots bevinden zich erg dicht bij het strand, en het is dan ook leuk om vanuit diverse plaatsen bootjes met duikers te zieng aan.

Snorkelen hier was een compleet andere ervaring dan snorkelen in Montezuma, Costa Rica. In Roatan hebben we ontzettend veel verschillende vissen gezien waaronder ook een baracuda en finding-nemo-visjes. Op ons bootje naar de snorkel plek ging ook een duiker mee. Hij bleef bij ons in de buurt en het was leuk om hem over de bodem te zien gaan tussen het koraal door.

Bij terugkomst in de boot had hij een vis gevangen met zijn speer: Een 'Lion Fish'. Deze vis hoort oorspronkelijk niet thuis in het rif en men zegt dat de vis hier terecht is gekomen door een orkaan en dat hij wellicht uit een of ander aquarium afkomstig is. Omdat de vis hier niet hoort heeft hij geen natuurlijke vijanden en plant de vis zich dus ongegeneert voort, en hij eet hierbij veel andere diertjes op. De vis (of eigenlijk het visje) ging na aankomst direct naar de huiskat die er heerlijk van aan het smullen was. Grotere Lion Vissen eten ze zelf op, zo vertelde de duiker.

Na het snorkelen gingen we kijken wat de meiden aan het doen waren die niet mee waren gegaan snorkelen. Ze zouden op het strand van 'Half Moon Bay' (een van de twee baaien van West End) liggen. Daar lagen ze ook, alleen velen stonden ook in het water met een beteuterd gezicht. Er zitten namelijk verschrikkelijk veel zandvlooien op de stranden van de Bay Islands. De benen van sommige meiden zaten redelijk onder de rode vlekjes. Op zich niet erg, maar de vlekken blijven ongeveer een week en blijken ook nog eens ontzettend te jeuken!

'Half Moon Bay' is omringt door leuke barretjes en winkeltjes en bedrijfjes. Ferry en ik besloten even rond te gaan lopen en te gaan kijken waar we een klein hapje konden eten. Een politie agent zag ons een beetje "zoekend" rondlopen en vroeg of we (duh) iets zochten haha. We vertelden dat we iets kleins wilden eten voor niet te veel geld en dat een lokaal tentje daarvoor leuk zou zijn. Hij verwees ons naar een lokaal tentje waar ze onder meer kip, rijst en ander typisch voedsel hadden. De plekjes die we hadden uitgekozen om te zitten waren direct aan de straat. Eenmaal uitgegeten liepen er twee jongetjes voor de tweede keer voorbij met hun mandjes vol stenen. We werden toch wel nieuwschierig wat ze nou precies verkochten. We hadden een leuk praatje met deze jongetjes (9 jaar oud) en we kochten twee stenen die hun vader had bewerkt in beestjes.

We hadden redelijk veel gegeten en niet echt rekening gehouden met het avond programma... Een maaltijd bij een typisch Roataanse familie. Een grote donkere dame genaamd Macy kwam ons hier eerder al warm voor maken (op een redelijk commerciele manier). Omdat de hele groep in leek te zijn voor dit diner hadden we ook maar ingestemt. Deze vrouw zou vast goed moeten kunnen koken ook.

Om 19:00 uur kwamen we aan in een klein dorpje (gemeenschap). De buurt was versierd met balonnen en de muziek knalde uit de speakers bij aankomst. Was dit voor ons?? Nee, dat zou toch niet? Al gauw bleek van niet: De neef van Macy was net geslaagd. De hele buurt was hier voor uitgekomen dus het was een boel gezelligheid op de straat.

Het eten was een soort van lopend buffet, met allereerst de beste soep die ik ooit geproeft heb, aardappelen, wortel, kip, bananen en ui... Een combinatie die ik zelf niet snel zou kiezen maar het was heerlijk. Helaas was de rest van het diner matig... De kippenpootjes waren niet heel bijzonder, evenals de rijst en groenten. De vis was te veel gezout. Ook was onbeperkt rum&cola beloofd. Helaas was er een tijd lang geen cola, en alleen rum en 7up. Later kwam er wel een fles cola op tafel. Eigenlijk veel te weinig om met de rum te mixen dus later dronken mensen de rum met een soort van bananensap.. Voor veel mensen was het al een soort van stap om te gaan omdat dit diner 30(!) dollar pp koste, dus dit was wel een beetje zuur.

Het 'leed' werd snel verzacht voor de meesten toen na het eten de groep feestenden mensen naar het plein voor onze tafel kwam om typische dansen uit te voeren. Het begon met een soort dans rondom een paal met het vasthouden van lintjes (jullie hebben vast geen idee, maar deze dans beschrijven is ook niet te doen haha), vervolgens limbo dansen en daarop volgend een soort van 'vrij' dansen. Letterlijk erg vrij dansen, of ook wel 'vrei'.. Zelfs de allerkleinsten kunnen hun billen al schudden zoals alleen Beyonce dat doet in haar video clips. Het was wel erg leuk om te zien hoe iedereen danst; jong / oud, kreupel/ scheel... en niemand kijkt raar als je het ook probeert. Iedereen van de groep heeft wel even gedanst, in meer of mindere mate. Hoe kun je ook anders als iedereen om je heen los gaat. We voelden ons welkom en misschien zelfs heel even 'part of the community'.

De volgende dag hadden Ferry en ik niets gepland op Roatan. De twee Belgische dames gingen een scooter huren, tourguide Martin zou een boot regelen om naar het grootste (populaire) strand van Roatan te gaan en anderen wilden gewoon chillen. Dit laatste hebben wij ook gedaan. We hebben biologisch ontbeten bij een yoga school, vervolgens hebben we wat geshopt en daarna zijn we gaan SUPPEN bij Steve's paddle shack op 'Half Moon Bay' (Even voor degenen die dit niet weten, SUP staat voor Stand Up Paddeling en je staat op een mega surf plank te roeien met 1 peddel). Toen we uit voeren (of uit supten?) zagen we de duikboot waarover we gelezen hadden in de Lonely Planet net uitvaren en onder gaan. Deze duikboot is van een duikboot-geobserdeerde Amerikaan. Hij heeft de boot zelf gebouwd en je mag met ongeveer nog 2 personen met hem mee naar beneden tot een diepte van 600 meter. Dit is alleen (uiteraard) erg prijzig. Het was alleen al erg tof om de yellow submarine (ja, hij was ook echt geel!() te zien gaan! We hebben een half uur rondgepeddeld en dat was erg mooi zo op het kristal heldere water. Na het SUPpen kregen we een biertje aangeboden en zijn we nog even op het strand blijven hangen.

Aan het eind van de middag zijn we op een van (de vele) houten stijgers gaan zitten met een biertje en een chipje en hebben we gezellig gekletst met een Amerikaan. Al wachtend op onze was, wachten op de was was nog nooit zo relaxed.

's Avonds gingen we uit eten en namen we afscheid van Ina, zij bleef nog enkele dagen op de Bay Islands om te duiken.

Aan ons verblijf op de Bay Islands was alweer een einde gekomen: De volgende dag zouden we (wederom vroeg) vertrekken richting Copan, Honduras.

De reis naar Copan was in een woord 'vreselijk'. De reis zou 7 hooguit 8 uurtjes duren. Eerst met de bus (in de tropische regen) naar de boot, vanaf de boot in de taxi en vervolgens in 2 verschillende (touringcar) bussen. De 'pech' begon bij de eerste stop van bus 1, de bus had motorpech en dat moest gemaakt worden. Na een half uur hadden ze de motor al gemaakt, dus dat viel gelukkig erg mee. Helaas zouden we onze aansluiting nu waarschijnlijk wel missen. Het geluk leek weer weder te keren toen we onze aansluitende bus tegenkwamen onderweg. We mochten uitstappen, in rap tempo de spullen overladen en onze reis vervolgen richtin Copan! Helaas hadden we geen stop voor de banos (toiletten) gehad.. dus sommigen hadden hoge nood. Bus 2 bleek achterin (naast de stoelen van Ferry en mij) een WC te hebben. Dat is dus echt voor de wanhopige reizigers... gat-ver-damme wat kwam daar een geur uit! Na enkele uren in deze bus te hebben gezeten hoopten we dat we er bijna waren maar we kwamen vast te staan in een file. Waarschijnlijk was er een ongeluk gebeurd... Al met al heeft de reis van ongeveer 7 uur 12 uur geduurd. Bij aankomst in ons hotel in Copan waren er dan ook meiden die letterlijk een sprintje trokken naar de WC.

Copan, of ook wel bekend als de Copan Ruinas, is een rustig klein plaatsje. Het is een kwartiertje lopen gelegen vanaf de beroemde Mayan Ruinas genaamd Copan Ruinas. De bevolking is er heel vriendelijk. Ik dacht dat het weekend was op dag van aankomst, omdat de straten gezellig bedrijving waren: Veel mensen liepen er rond en ook veel kinderen waren nog aan het spelen.

Na zo'n lange rit was iedereen helaas behoorlijk gaar, dus het bezoeken van een bar of laat staan het verkennen van Copan kwam er niet meer van. Na het eten zijn we gaan slapen om de volgende ochtend zo fris mogelijk te zijn voor het bezoek aan de Ruines!

Vroeger vond ik geschiedenis al ontzettend interessant en dit zou de een na laatste dag van onze trip zijn, dus dit wilde ik niet missen. Iets meer dan de helft van de groep ging mee en na het ontbijt van half 8 vertrokken we te voet richting de Copan Ruinas.

Tourguide Martin had daar al een gids voor ons geregeld die volgens hem heel goed was. Dit zou maar 35 dollar kosten gedeeld door het aantal mensen dat mee ging. Onderweg naar de Ruinas kwamen we de Duitser Chris tegen. Hij ging de Ruines ook bezoeken, en we nodigden hem uit met ons mee te lopen en zo kon hij meedelen in onze groep en zo ook (goedkoop) een gids hebben. Aan het einde van de rondleiding door de gids zei Chris 'hoe laat worden we opgehaald', dus hij voelde zich vast snel thuis bij onze groep hihi ;)

De Copan Ruinas zijn erg groot en een heel groot deel van de Ruinas is nog niet eens uitgegraven en opgebouwd. Dat duurt nog jaren en jaren. Het is niet de grootse Ruinas, maar de Copan Ruinas hebben iets speciaals: Een hieroglieven trap (de grootste ooit gevonden) met op de gehele trap hierogrlieven met de belangrijkste gebeurtenissen. De trap telde 62 treden en meer dan 2000 incripties, het bijzondere is dat de eerste 15 treden nog intact waren en er staan zoals ze zijn gevonden. Ze hebben de rest waar mogelijk opgeknapt en waar nodig nagemaakt (aangevuld). Een deel van de trap is in 1891 verkocht aan de USA (universiteit museum), dat is erg zonde want het is nu een gat iets over halverwege de trap in het midden. De gids vond dit ook zonde maar het is een beslissing geweest uit het verleden en Honduras had het geld nodig.

De Mayan hebben in de Ruinas ook veel beelden staan vooral van hun goden en koningen. De beelden van de koningen (de mayan zelf) waren bijzonder om te zien. Veel van de koningen waren behoorlijk vol van zichzelf. Je kunt dat zien aan de manier waarop ze zijn afgebeeld op de beelden. Verder was het uiterlijk bijzonder te noemen; uitpuilende ogen, grote oren.. Niet moeders mooiste. Maar 'anders' was mooi in de Mayan tijd. Er is zelfs een verhaal wat de gids vertelde over het maken van gaten in de tong door middel van vissen graten.

In de beelden was ook te zien dat symetrisme heel belangrijk was. De Mayan staan ook bekend om hun logica en hun wiskundigheid in het berekenen van de 'cycle's' of life. De Mayan hebben ook een kalender van 365 dagen, net als dat wij die nu hebben. Ze hebben het leven in cycles voorspeld, we zijn in 2012 aan het einde van de 5e cycle. Er staat volgens de Mayan een belangrijk astromisch iets te gebeuren. De 6e cycle die hierna volgt zou beter moeten zijn; een cycle van voorspoed.

Ten slotte wil ik nog over de Mayan zeggen dat ze hebben 'bedacht' dat mensen gemaakt zijn vanuit corn (mais). Waarom dit dan goed zou zijn is Ferry en mij niet helemaal duidelijk geworden maar de gedachtengang er achter was wel ineressant als je het mij vraagt. Corn heeft dezelfde cyclus als mensen: De Corn is 9 dagen in verwachting (de vrouw 9 maanden). De corn zit deze tijd in een 'zak' (is de vrouw haar buik), en in deze zak zit 'vocht' (bij de vrouw spreekt dit voor zich denk ik ;)? Het vocht bij de corn staat voor het water uit de mayan onderwereld = onder de grond). Deze gedachte over 'corn people' kwam ook terug in enkele van de beelden.

Al met al een hele mooie en leerzame ervaring!

Na het bezoeken van de Copan Ruinas moesten we helaas alweer haast maken want onze volgende stop is 'Antigua', Guatemala. Een klein stukje uitgedrukt in kilometers vanaf Copan maar om er ook echt te komen duurt redelijk lang. De wegen zijn er soms erg slecht en er is veel verkeer waaronder ook veel langzame vrachtwagens die je niet altijd even gemakkelijk in kunt halen.

As we speak, of 'as I write', zijn we op de weg naar Antigua. Hier sluiten we onze vulcano trail af.

Vanavond nog uit eten, morgen nog een dag met (een deel van) de groep en dan gaan we weer verder.

We zijn uitgenodigd door onze tourguide Martin om mee te gaan naar El Salvador om zijn moeder te ontmoeten en de muy heromosa (heel mooie) stranden te bezoeken. Let's go!