Ik zie de zon langzaam achter de bergen verdwijnen. Ryan en ik praten over het eten wat we missen uit Nederland en Jan zet de volume knop nog even wat harder zodat ik ook mee kan zingen met U2. We gaan heuvel op heuval af, door het water en door de woestijn. Reizen is zoveel leuker als je op het dak van de Jeep zit. Dit is zeker een van de geweldigste momenten in mijn leven. We wachten op een leeuw en turen het hele gebied af met onze ogen maar het enige wat we zien zijn gieren die langs de kant van de weg zitten te wachten op vers vlees. De afgelopen dagen waren een avondtuur. Reizen van de ene tribe naar de andere is een echte ervaring die ik nooit zal vergeten. Het was geweldig om met Jan Schlegel rond te touren … de basisleider van mijn DTS … Ik heb zoveel geleerd over fotografie en mijn camera barst van de foto's. Diepe gesprekken rond het kampvuur zetten mij aan het denken over de toekomst, maar zodra ik in mijn tent lig denk ik daar al niet meer aan. Ik wil genieten van het hier en nu. De families die in hutjes wonen en elke dag de wildernis in gaan om te jagen. We drinken water dat eruit ziet als modder en ik dank God dat ik een Lifestraw heb zodat ik alles kan drinken wat ik wil. Zelfs het water uit de bekende Omo-fivier, die langzamerhand leeg begint te lopen. We bidden voor regen en overall waar we komen, elke nacht valt de regen met bakken uit de hemel. We krijgen een feestmaal van de leiders van elke stam omdat ze in geen maanden regen hebben gehad. We eten niet veel … rijst en pasta en meestal wat crackers. Maar, ik heb iets gegeten wat niet veel mensen hebben gegeten: krokodil! Jan wilde per se een krokodil voor zijn foto's dus gingen de jagers op stap. "Een kleine!" riep Jan nog, "want een jongen moet hem op zijn schouders kunnen!" Uren later kwamen ze terug met een iets grotere krokodil dan verwacht. 5 mannen moisten helpen dragen. Dit was een echte menseneter. De families in de tribe waren overvrolijk, dit was een heus feestmaal. Ik moet toegeven dat krokodil echt heel lekker is ook al klinkt het vreselijk vies. De groep waarmee ik rondreisde was geweldig en we hebben veel geode gesprekken met elkaar gehad, heel veel gelachen en ook gehuild. Het is nogal zwaar om armoede onder ogen te komen en te weten dat je er op dat moment niet veel aan kan doen behalve bidden om regen en … een krokodil. Met trots kijk ik terug naar de foto;s die ik heb genomen en ik zie e rook echt wel groei in. Mijn passie gaat steeds meer groeien. Daarnaast ben ik ook weer begonnen met schrijven en ik werk nu mee aan het Magazine project van onze YWAM base. Ik moet een verhaal schrijven over "wat een outreach eigenlijk is" en gebruik daarvoor als voorbeeld "mijn" outreach. Alles in het Engels dus dat word wat.

Ik zit momenteel in Addis Ababa, de grote stad! Heerlijk om weer in de stad te zijn. Overal mensen, over chaos en overall wat te doen. Er is hier internet en telefoon bereik, dus ik ben weer helemaal in de bewoonde wereld. Ook wel weer gek hoor, om van het ene leefklimaat (hutjes, voedselloos, droogte en hitte) over te stappen naar het andere (huis, toilet, eten, koude avonden). Ik ga proberen er het meeste uit te halen deze komende drie weken. Drie weken … dan weer terug naar Herrnhut. Oh, how I miss Herrnhut, en Holland. En bij deze aan een ieder die dit leest: Ik mis jullie ook ontzettend!

Bedankt voor alle steun en alle gebeden!

Heel veel liefs uit Ethiopie,

Emma,

ps: nu ik in Addis ben kan ik misschien foto's uploaden … misschien … tot snel!