Daar zijn we weer met een knaller van een update! En omdat er werkelijk niks is gebeurd dan sollicitatiebrieven schrijven, geen antwoord, weer solliciteren en nog minder antwoord, heeft deze blog er twee weken over gedaan om geschreven te worden. Wel is er de laatste paar dagen een belangrijke verschuiving plaatsgevonden, en daar gaan we dan ook lekker lang zeikerig op in! Kortom: verschuif al je afspraken het komende half uur, ga alvast nog een keer naar de WC en pak een kop koffie, want het komende half uur ben je van mij!

Woensdag (de 18e)

Voor het eerst is er twijfel in mijn hoofd geslopen. Ik ben nu een maand in Perth, en de baanmogelijkheden in de sport industrie blijken aan deze kant van het continent dun gezaaid. Bedrijven nabellen heeft ook niet geholpen, want de manier Down Under is dat alles online gebeurd. 'Hou de website maar in de gaten' is standaard de reactie die ik krijg. En bij het navragen waarom ik een baan niet heb gekregen, blijkt de vacature vaak intern ingevuld. Er moet met andere riemen geroeid worden, want dit is niet waarvoor ik ben gekomen..

Donderdag

Melbourne begon door mijn hoofd te spelen. Wanneer ik bij de job websites niet Perth, maar heel Australia als zoekgebied gebruik, blijkt dat meer dan de helft van de banen in Melbourne te zijn. Mijn oorspronkelijke keuze voor Melbourne werd gewijzigd doordat Hidde in Perth zat. Maar de opties zijn hier dusdanig dun gezaaid, dat het nu tijd wordt om mijn leven niet een kleine bocht in te sturen, maar het stuur daadwerkelijk door te pakken en met een ruk naar rechts (Oostkust. Niet kabinet. Daar werkt ook dat blijkbaar namelijk niet) door te sturen richting Melbourne. De afkeer en het neerkijken van alle Australiers die ik in Nederland heb ontmoet ('Er is niks in West Australië, wat moet je daar doen' en 'Ga je spijt van krijgen, kom nou maar gewoon naar Sydney/Melbourne') gaat nu daadwerkelijk een kans krijgen om zijn gelijk te bewijzen. Het leven in Perth is leuk, maar het is niet echt wat ik had gehoopt toen ik een maand geleden vertrok.

Vrijdag

De knoop is doorgehakt: ik ga naar Melbourne. De enige keuze ging nog tussen Melbourne en Sydney, maar de baanmogelijkheden in de sportwereld lijken voornamelijk in Melbourne te zijn. De stap naar Sydney is echter klein, en ook Adelaide ligt in de buurt. Kortom: ik kan makkelijker verplaatsen, terwijl in West Australië alleen Perth is en verder niks. Nu weet ik hoe Almere zich moet voelen.

Zaterdag

Het hostel in Melbourne wordt een mooie: hartje centrum, vlakbij het grote Emirates Cricket Stadium en op steenworpafstand van het tenniscomplex van de Autralian Open. Een 15-baans tenniscomplex waar ieder liefhebber zijn tennisballen bij af zou likken! Helaas ben ik geen enorme tennisfan. Toch best leuk.

Naast de goede locatie oogt het hostel op de website schoon, modern, redelijk luxe en heeft het goede recensies. Maar het belangrijkste nog, het hostel is SCHOON! De muizen, kakkerlakken en bed beestjes die me iedere nacht nu wakker houden kan ik definitief gedag zeggen. Ga maar Duitsers pesten ofzo.

Buiten het boeken van mijn vlucht en hostel om, stond zaterdag de hele dag - voor de verandering - weer eens in het teken van een loodzware kater. Weapon of destruction: goon. Voor iedereen die nog nooit naar Australië is geweest, of simpelweg gewoon smaak heeft: goon is de naam voor het lokale slootwater, geserveerd in een wijnfles. Spotgoedkoop, en met een reden: het basis bestandsdeel is vis. Plus alcohol. Gooien ze er nog een beetje druivenextract bij, en dan heb je goon. Goed voor je omega-3, maar daar blijft het ook wel bij. De kater die je van goon krijgt, kan het beste omschreven worden als: je voelen alsof je net een ritje van een trucker hebt gehad (maar dan zónder tientje achter je oren na afloop) en met het gevoel alsof er 10kg. extra lood aan je hoofd is toegevoegd. Je hoofd ondergaat hetzelfde effect als je piemel tijdens het kijken van bejaardenporno: niet omhoog te krijgen. Het opstarten na een avondje goon drinken gaat traag, en als je mazzel hebt langzaam.

Met een batterij welke zowel fysiek als mentaal leeg was en een nutteloze dag moest ik me voorbereiden op een avond stappen. Hidde was op date, dus ik heb spicy roast duck gehaald, inclusief een fles chili-olie. Met het zweet van mijn hoofd afdruipend ben je na een avondmaal vaak redelijk opgeladen om weer het club-harnas aan te trekken. Enige batterij die nog gevuld moest worden: de mindset. En daar heb ik de perfecte manier voor uitgevonden: Skypen met Timo! Timo is mijn vaste partner-in-crime voor de stapavonden in Den Haag. Hoewel de crime-scene zich vaker in Amsterdam afspeelde, heb ik met hem legendarische avonden aan mijn repertoire toegevoegd. Mocht ik ooit in Nederland weer nieuwe comedy-sets gaan schrijven, dan gaat er minstens één hoofdstuk 'Avonden-met-Timo' heten. Bizarre avonturen, stapavonden met veel drank en de natuurlijke mindset dat IEDERE vrouw de onze is (in de sociale wetenschap God Mode genoemd), maakt hem de perfecte tool om m'n mentale batterij op te laden. En dat is gelukt: na een gesprek over koetjes en kalfjes, maar zoveel awesomeness dat zelfs Skype het niet meer aan kon, trok ik het Timo-infuus er uit en was ik volledig opgepompt om de clubs de domineren.

Nadat Hidde thuiskwam en we allebei heldhaftig een fles goon naar achteren hadden gewerkt om de synthetische God Mode te verkrijgen, doken we The Deen in. De avond kan in één zin omschreven worden. Bas is back! Het Timo-effect was van kracht, en hoe: iedereen binnen een straal van 5 meter was mijn eigendom. En het mooie van dit effect is dat ik door middel van NLP het effect kan conserveren en een aantal keren hergebruiken. Welke dus mooi meegenomen wordt naar de oostkust. Kortom, bericht aan alle moeders in Melbourne: 'lock up your daughters, there's a new sheriff in town!'

Maandag

Vandaag naar het Museum of Western Australia geweest.

De tijdelijke expositie 'Debts of Honor' - over dat er blijkbaar een oorlog tussen Australië en Oost Timor is geweest - was leuk, maar niet meer dan dat. Wel waren er een aantal mooi opgezette dieren in de permanente expositie zichtbaar, zoals een aantal fossielen van dinosaurussen en ander wildlife. Waar wij alleen met opgezette koeien, een schaap en incidenteel een duinvos aan komen zetten, zet Australië daar de Dodo en emoe'stegenover.

Daarnaast was er een expositie over de Aboriginals, de oorspronkelijke bevolking van Australië. Deze bushmensen zijn op brute wijze door de Britten naar het binnenland verwezen, en alle basisbehoeften is van ze afgepakt. Met deze expositie kunnen de Australiërs het voor zichzelf rechtlullen. Kunnen zij ook weer lekker slapen.

Hierna heb ik mezelf nog verder in de cultuurpot geduwd, en het West Australian Museum of Modern Arts ingedoken. Slecht idee. Wel paar mooie foto's geschoten.

En in de avond zijn Lee en zijn vriendin Caroline (Die Duitse) uitgegaan naar The Deen. En ik kan verklappen: het Timo-effect was in werking, de avond was LEGEN….. DARY!

Dinsdag

Na wederom een episch drakengevecht gewonnen te hebben, trok ik (de ridder) mijn harnas (de kater) uit en ging op de zojuist meester gemaakte draak (fiets) naar Kings Park. Even wat paniek bij het landing ondanks de grote biodiversiteit, maar ik heb m aardig onder de knie. Wat info over het park: Kings Park is een van de blikvangers van Perth compleet met aangelegde botanische tuin.

Daarnaast is er een oorlogsmonument ter nagedachtenis aan alle gevallenen in de oorlogen, met binnenin het monument alle namen van de gesneuvelden. Morgen (25 april) is het in Australië ANZAC-day, vergelijkbaar met 4 mei in Nederland. Maar vandaag vierden ze de rekrutering van 16 nieuwe soldaten. Per toeval was ik daarbij, en was dus getuige van een indrukwekkende inauguratie.

Tot zover weer een verse update. De volgende update komt vanaf de oostkust, met hopelijk een paar stappen dichter bij de doelstelling waarvoor ik uiteindelijk naar Australië ben gekomen. Melbourne, be ready to get your ass kicked!!