Het is weer een nieuwe week, en dat betekent: update time! Wat zit er in het vat deze week?

- Feestjes

- Freemantle en weer een huisfeest

- De functionaliteit van Amsterdamse bluf.

- Feestjes

- Waarom voetbal toch zo mooi is

- Feestjes

En oh ja: ondertussen is er ook nog gesolliciteerd!

Zoals een goed televisie programma altijd het format volgt van één hoofdlijn die onderbroken wordt met kleine subverhaaltjes, zo vulde mijn tweede week in Perth zich ook. Waarbij het de bedoeling was dat de hoofdlijn zich zou vullen met een racket gevulde hand het van me afslaan van baanverzoeken, omdat de Australische sportwereld zich voor m n voeten had geworpen, bleek de realiteit nét iets anders te liggen. Met de schuld uiteraard volledig bij een door feestdagen langgerekt weekeinde en de paashaas.

Omdat ik weet dat ook m'n moeder dit leest, heb ik geprobeerd een poging te doen deze blog nog een serieus tintje te geven. Maar op welke manier ik het ook probeerde, via welke weg ik ook maar een serieuze draai aan de week probeerde te geven, kan ik niet om het feit heen: week 2 is een feestweek. Het begon allemaal op dinsdagavond 3 april. In de eerste week probeerden we al twee keer een club binnen te komen, maar twee keer gefaald. Zowel het ontbreken van het paspoort als de oer-Hollandse starttijd voor het uitgaan (voor de bejaarde lezers: dat is tegenwoordig 01h00 de stad in) waren er debet aan dat we bij de deur geweigerd werden. Deze keer waren we door schade en schande wijs geworden, en kwamen we zowaar ergens binnen. Omdat we een coupon voor gratis bier t.w.v. $50 hadden, was het plaats delict bepaald: Mustang Bar. Een uit de kluiten gewassen Ierse pub waar de studenten, backpackers, Australiërs en andere gelukszoekers als hondjes elkaars kont besnuffelen in de hoop een mooi teefje te vinden. Uiteraard zijn ook in deze bar de backpackers de overhand, zoals ik door begin te krijgen dat dit in elke bar het geval is. Backpackers: gelukzoekende, rondreizende vrouwen bij wie hygiëne tot het nulpunt is gedaald, de kleding inmiddels aan de mannentest wordt onderworpen (ruiken, stinkt niet, kan nog wel) en de scheermesjes zich meer in de keel dan onder de oksel en bij de benen laten zien. Kortom: niet mijn doelgroep. Op geur probeer je de backpackers af te scheiden van de Australiërs en met die preselectie een gesprek aanknopen. In de bar worden al snel avonturen uitgewisseld en ben ik die avond met een Poolse dame aan de praat geraakt die naar Australië is gekomen om haar Engels omhoog te krikken. De kledingkeuze verraadde al dat het omhoog krikken haar wel toevertrouwd was

Na een lange avond stappen werd er rekening gehouden met een volle dag van herstel. Gelukkig bleek de kans op een kater verder weg dan de kans op sneeuw in de Sahara. En dan ga je op een koude 25 graden winterdag wat cultuur inplannen. En zo kwam Freemantle op het programma, een welvarend stadje tussen de Indische Oceaan en Perth. De foto's spreken voor zich: welvarendheid laat zich in meerdere vormen zien!

Aangezien Hidde hier een paar maanden heeft gewoond en dus wat mensen kon, besloten we die op te zoeken. Een dagje Freemantle werd ook een avondje Freemantle en met een van de laatste treinen gingen we weer terug naar Perth.

De volgende dag moest Perth Glory voetballen tegen Melbourne Heart. Het NIB Stadion, waar Perth Glory zijn thuiswedstrijden afwerkt, ligt op steenworpafstand van het hostel. Met een grote tas vol Amsterdamse bluf en een aantal Cv's ben ik na de wedstrijd naar het stadion gegaan en mezelf bij de poort naar binnen gelult, op zoek naar de media- en marketingmanagers. Al bluffend heb ik iedereen bereikt en al dan niet via-via een sollicitatiebrief overhandigd. Helaas is hier nog geen reactie op gekomen, maar zoals ik inmiddels al vaker in het leven heb ervaren: een terugkoppeling kan vaak op de meest onverwachte momenten zich voordoen.

En met het bereiken van dit, komen we weer terug bij de hoofdlijn van deze blog. Lana, het meisje van het eerste huisfeestje (zie vorige blogposts), gaf een beach barbecue. En dus gingen de twee Hollandse avonturiers weer op pad naar het volgende feest. Aangekomen bij Lana thuis gingen we al snel naar het strand toe, en werd weer een slimmigheidje van de overheid onthuld. Waar Amsterdam zijn handen vol heeft aan kokende hippies in het Vondelpark, heeft West Australië deze problemen heel anders aangepakt: ze voorziet de hippies van barbecues! Op aangewezen plekken staan permanente, stenen barbecues waar iedereen gebruik van kan maken.

Inmiddels zijn er wat dagen verstreken, met wat fietsritjes en volle dagen in de bibliotheek, op zoek naar werk, als voornaamste dagbesteding. Weinig daarover te melden, maar als passievolle sportmarketeer moet ik toch de schoonheid van sport even onder de aandacht brengen. Zoals ik al eerder heb meegemaakt, is een sportactiviteit in een nieuwe groep een geweldige manier om elkaar te leren kennen. Sport bindt, sport kent geen taalbarrière en sport geeft plezier. Kortom: ik kon de meeste mensen van het hostel nog niet, en heb dus een voetbalwedstrijdje opgezet. Met één uurtje voetballen kon ik iedereen van het hostel en ben ik inmiddels ook zonder Hidde al met mensen op stap geweest. Iets meer sociale onafhankelijkheid is altijd lekker, en sport biedt de mogelijkheden om nieuwe contacten op te doen! En gewonnen met voetballen. Uiteraard.

Zaterdagavond = uitgaansavond. Om één of andere mysterieuze reden was alles 'in the zone'. Alles viel in elkaar en iedereen was klaar om de club in te duiken. De lang beloofde club The Deen stond eindelijk op het programma, en met een fles wijn achter de kiezen werd duidelijk waarom The Deen zulke hoge verwachtingen droeg: wat Mekka voor de moslims is, is The Deen voor backpackers, rokkenjagers en andere goudzoekers. Het is duidelijk: The Deen is heilige grond. En de foto's laten zien waarom. Tuurlijk, het zal wel 'het gras aan de andere kant..'-verhaal zijn, maar ik blijf er bij: wat zijn die Australische vrouwen belachelijk mooi! Echter, de fles wijn besloot in één klap al zijn alcohol af te zetten en daarmee mijn prestigieuze eerste avond tot volledige Social God Mode te transformeren. Met alle gevolgen van dien:
Dit is de standaard crew waar we de clubs mee afstruinen! V.l.n.r.: Lee, Hidde, Bas, Caroline (THE German girl van vorige blog)

En zo kan ik ook nog wel een verhaaltje vertellen over het uitgaan op maandagavond, maar de foto's doen al het werk al voor me! En nogmaals: godzijdank dat ik een camera heb, zodat alle vergeten mentale plaatjes weer een kleine herinnering krijgen. Nogmaals, Pim, bedankt voor de camera! Ik heb nog nooit in twee weken zoveel belachelijke foto's van mezelf gezien.

En zo zijn we weer aangekomen bij het einde van deze aflevering. Maar niet, voor dat we verteld hebben dat:

- het zoeken van een baan me te lang duurt. Ik ga een bijbaantje zoeken totdat ik een fulltime baan kan krijgen.

- Ik woensdag daarom een sollicitatiegesprek heb als Late Night Sports Officer in Freemantle.

- de zoektocht naar een baan zich van Perth heeft verschoven naar de rest van Australië. Mocht ik een baan kunnen krijgen in Melbourne, dan verhuis ik met het grootste gemak daarheen.

- gezegd moet worden dat ondanks de leuke tijd tot nu toe, het gemak van Nederland en vooral Amsterdam toch nodig gemist wordt! Ik ben op een missie, en die missie gaat slagen, maar Amsterdam: ik kom ooit zeker terug!