Rond 6AM worden we gewekt door schreeuwende mannenstemmen op straat die mensen ronselen om in hun collectivo te stappen richting Quiché. Het is een goed begin van een vermoeiende dag die nog zou volgen. We besluiten om niet opnieuw in te dommelen en gaan op zoek naar een ontbijtplek met zicht op de markt. Opnieuw wordt ons eten aangevuld met tortilla's en gemalen bonen - ik moet zeggen dat ik er wel een zwak voor heb - en komt het verse appelsiensap van de markt. Met een gevulde maag en vol goede moed verlaten we ons spookhotel (dat maar bestond uit 3 kamers) en gaan we op zoek naar de chicken bus (oh ja) naar Panajachel. Een vriendelijke verkeersagent leidt ons in de juiste richting, maar kan geen aanwijzingen geven wanneer er een bus komt, maar als ze komt, passeert ze wel langs hier. Nog geen 3 kwartier later verschijnt er een lege bus die rechtstreeks naar Pana (= wettelijke afkorting) gaat en we worden aangemaand om erop te springen. Terwijl we al op de bus zitten, vertelt de brave man wel dat het de bus van 11.30AM is en dat we dus ergens gaan halt houden. Dat betekende dat we 2u zouden wachten al zittend op de bus voor we zouden vertrekken. Ok, we hebben de afgelopen maanden al zoveel tijd gespendeerd al wachtend, dit kon er nog wel bij. We zijn wel gewend om ons bezig te houden; lectuur genoeg. Echter, om 11.15 kwam een kerel ons melden dat de bus toch niet zou vertrekken, want de chauffeur had zich ondertussen bezat, borracho!!! Bij het horen van dit, krijg ik ff een "nervous breakdown" en moest ik naar adem happen. We hadden de voorbije 2u gewoon voor niets zitten wachten. Iedereen kon voor mijn part nu de hoogste boom in, ik had het helemaal gehad! Eenmaal uit de bus maande Nico me aan om voort te maken, want blijkbaar had hij de sleutels gejat van de chicken bus bij het afstappen! :o) De bus zou dus nog lang niet vertrekken, hahahahaha!!! Als een zombie ben ik dan mee een collectivo ingestapt - minibusje waar de bagage op het dak gesmeten wordt - naar Los Encuentros waar we dan moesten overstappen op een andere chicken bus. In de haarspeldbochten onderweg waren we getuige van een accident dat zojuist gebeurd was: een vrachtwagen, geladen met eieren, lag gekanteld langs de baan. Het zag er niet goed uit… Aangekomen in Los Encuentros was het dan tijd voor de volgende chicken bus, maar die gingen allemaal maar tot Solola, het dorp voor Panajachel. Er zat niets anders op dan op te stappen. Eenmaal in Solola stapten we dan op de allerlaatste chicken bus van de dag die ons eindelijk op onze bestemming zou brengen. Ik vraag me eigenlijk af of er wel toeristen zijn die gebruik maken van het lokale vervoer?! We hebben nu al meerdere keren ettelijke tijd op zo'n bus gezeten en nog geen één keer zijn we een gringo tegen het lijf gelopen. Moe en uitgeput komen we aan in Pana en we stappen het eerste café binnen dat we tegenkomen om op ons ff te komen! Het was een grote meevaller dat de EK wedstrijd werd uitgegeven op tv. Tijdens de rust is Nico dan even gaan zoeken naar accommodatie zodat we na de match toch een idee hadden naar waar naartoe. Het was een schot in de roos, een prachtig hotel met een prachtige badkamer (girls will be girls - m'n vriendinnen zouden eens moeten zien waar ik al ben blijven slapen, ze zouden er niet goed van zijn). Als kers op de taart zijn we 's avonds gaan eten bij café Bombay, waar ze lekkere Indische curry's hadden.

Panajachel (ook wel Gringotenango genoemd vanwege de vele toeristen) was in de jaren 60-70 een plek waar de hippies naartoe kwamen. En zo af en toe zie je wel een hippie over straat lopen die hier duidelijk is blijven plakken. Het stikt hier van de kraampjes die allerlei typisch etnische spullen verkopen, van kledij tot gebruiksvoorwerpen. Maya's uit de omringende dorpen zakken dagelijks af naar Pana om hun koopwaar aan de man te brengen. Elke dag opnieuw lopen ze honderden keren de straat op en af en zoeken ze volhardend naar kopers. Er hangt een relaxte sfeer en dat is zo bijzonder aangenaam. We waren opnieuw vroeg uit de veren, want per boot gingen we 4 andere dorpen bezoeken langs het Lago Atitlan. Het meer lag er bijzonder rustig bij en het zicht op de vulkanen - met de reflectie in het meer - was meer dan magisch. Onze eerste stop - en tevens ook de mooiste - was in San Marcos. Het is zonder twijfel het mooiste dorp dat we gezien hebben. Vanaf het aanmeerdok lopen er verschillende wandelpaden tussen bananen- en koffiebomen naar gezellige hotelletjes en restaurantjes. Dit is de plek waar de oudere hippies van Pana zich hebben teruggetrokken en het aanbod aan spirituele energie is overweldigend; meditatie, yoga en massage zijn overal te beoefenen. De tweede stop in San Juan vonden we niet zo bijster boeiend en we waren dan ook blij als we bij het derde dorp toekwamen: San Pedro. Deze plek lijkt het sterkst op Pana, wat wil zeggen dat er een overvloed is aan winkeltjes en eetgelegenheden. We waren net op tijd om te genieten van een gezonde lunch bij Shanti's (en opnieuw een verwijzing naar het spirituele). De laatste stop was in Santiago; dit is een lelijke en stoffige stad die nietszeggend is. Vanaf het moment dat je de boot verlaat, wordt je gelokt door touts die je naar "Maximon" willen brengen. Deze figuur is een belangrijke persoon in hun geloofscultuur en dagelijks worden er offers gebracht (in de vorm van sigaretten, rum etc). Nu moet je weten dat deze figuur eigenlijk een houten beeld is, ze vereren dit houten beeld alsof het een god is en elk jaar verhuist het beeld naar een andere woning in de stad. We hebben dit bezoekje toch maar aan ons laten voorbijgaan :o) Wel zijn we de heuvel opgelopen naar de kerk waar we een deel van een ceremonie hebben bijgewoond. Opnieuw staan we versteld als we zien hoe gelovig de mensen hier allemaal zijn. Het katholieke geloof is er echt "ingestampt" geweest door de Spanjaarden, dat is overduidelijk. In de kerk is een Amerikaanse priester begraven die tijdens de 30 jaar durende burgeroorlog werd doodgeschoten in de kerk zelf. Hij vormt nog steeds een heel belangrijk persoon van de gemeenschap. Na dit bezoek zijn we de heuvel terug afgedaald en zagen we onderweg in een café dat de Duitsers hun match tegen Italië aan het verliezen waren, geheel onverwacht! Aan de kade drinken we nog rustig iets, terwijl een hele groep Amerikaanse toeristen geteisterd wordt door Maya vrouwen die zeer opdringerig proberen te verkopen. Geen één van die vrouwen werpt nog maar een blik op ons. Na een half uur komt een Amerikaanse ons vragen vanwaar we zijn en waarom wij niet worden lastiggevallen :o) Ze snapt niet dat de vrouwen niet in ons geïnteresseerd zijn. Nu ja, wij wel… Europeanen in het algemeen gooien niet zo met hun geld en als ze neen zeggen, menen ze het ook. Het was een grappig zicht hoe de vrouwen mee tot aan de boot wandelden en daar bleven verder verkopen. De Amerikanen kenden geen minuut rust totdat de boot vertrok, hahahaha.

Panajachel bevalt ons zo, dat we besluiten nog een nachtje te blijven en een rustdag te houden en zelf wat aan shopping doen!