Het is alweer tijd geworden om de grens over te steken naar een ander land, ditmaal Guatemala. We weten niet goed wat ons te wachten staat als we 's morgens in San Cristobal in het minibusje stappen richting Quetzaltenango of kortweg Xela. Een ding is zeker, het wordt weer een nieuw avontuur. De oversteek nam een volledige dag in beslag en we hadden de brute pech dat één van de medepassagiers een praatgrage bejaarde Amerikaan uit Texas was. De man zijn mond heeft niet één minuut stilgestaan. Blijkbaar kwam hij al 12 jaar naar Guatemala en had hij de tocht van en naar San Cristobal al meerdere keren doorlopen. Hij wist perfect wat er te gebeuren stond en fungeerde zowat als gids (we kregen zelfs schrik dat we hem zouden moeten tippen na de rit). Onze Mexicaanse chauffeur dropt ons aan de grens en niet verder. Aan de andere kant worden we opgepikt door een Guatemalaanse chauffeur, maar in tussentijd moeten we al het papierwerk in orde brengen bij immigratie. Ondertussen zijn we het al zo gewend van grensovergangen te doen, dat we ook een beetje gehard zijn. We schrokken wel even toen we "uitcheckten" in Mexico toen we het bord zagen hangen waarop vermeld stond dat we een exit tax moesten betalen, deze was niet min. Met een bang hartje toonden we onze reispassen, maar er werd niet gevraagd achter geld. We waren nog nooit zo snel buiten :o) Zoals we reeds wisten durfden de beambten aan de kant van Guatemala wel eens onrechtvaardig geld vragen om het land binnen te mogen. Als laatste passagiers van ons minibusje hielden we het been stijf en zeiden we NO toen ze geld vroegen. We eisten een ontvangstbewijs en verklaarden dat het onrechtmatig was wat ze aan het doen waren. Blijkbaar waren ze onder de indruk van ons, want als enige hebben we niets betaald. Er doken nog toeristen na ons op en ik denk dat ze bang waren dat we een scene zouden maken. Fier als een gieter groetten we Guatemala! Na een dik uur daagde ons vervoer op en waren we op weg richting Xela. Zoals gewoonlijk heb ik tijdens de rit weer een paar keer voor mijn leven gevreesd en dacht ik echt dat we eens uit de bocht zouden vliegen. In Centraal Amerika houden de mannen hier duidelijk van snelheid. Als enige passagiers voor Xela werden we net buiten de stad gedropt en stond er een taxi op ons te wachten die ons de resterende kilometers zou vervoeren. We hebben ons laten afzetten aan "El Gato Negro" - een hele leuke hostel vlak aan de centrale plaza. Toen we op verkenning gingen, vonden we meteen dat Xela een zekere droefheid uitstraalt. Het is moeilijk te verwoorden, maar we werden allesbehalve vrolijk van de stad. Wat een geluk dat de hostel zo leuk was en beschikte over een bar/ restaurant.

Omdat we niet "zot" zijn van Xela, besluiten we de volgende dag al door te reizen naar Chicicastenango; een uiterst gezellige plaats volgens onze reisgids waar de grootste markt van Guatemala gehouden wordt elke donderdag en zondag. Ons vervoer hebben we een beetje moeten uitzoeken, want er waren geen minibusjes die de rit al deden; enkel op marktdagen. Voor ons geen probleem, dan nemen we het openbaar vervoer = "the chicken bus". Ik denk niet dat er veel mensen bekend zijn met de term "chicken bus", maar het wil inderdaad zeggen dat mensen hun dieren gewoon mee op de bus nemen. De bussen zijn trouwens afgedankte schoolbussen uit de US, hilarische verschijningen. De taxichauffeur dropt ons aan het busstation, wat niet echt een station te noemen is. Het is gewoon een opeenstapeling van allemaal bussen zonder veel structuur. Onmiddellijk worden we aangesproken en aangemaand om op een bus te springen die ons naar de gewenste plek zou brengen. Na veel geduw en getrek krijgen we onze zakken weg en blijkt dat het geen rechtstreekse bus is. De mannen hadden een smoesje gebruikt om ons erop te krijgen. Nog net op tijd hadden we het door en konden we nog afstappen. Het was tijd om de troepen terug de trekken en even de rust aan de zijkant op te zoeken. Naar waar gaan we nu eigenlijk?! Terwijl ik onze bagage in het oog hield, zocht Nico naar de juiste bus. Gevonden! De rechtstreekse bus naar Chichi, hoera. En dan begon het avontuur. Gelukkig nu geen geduw en getrek met de bagage, want we waren mee de eerste passagiers van de bus. We zagen het niet zitten om onze bagage op het dak van de bus te droppen, dus sleurden we alles mee binnen. Als resultaat zaten we samen met de grote rugzak van Nico op de bank, gezellig. Toen kwam de busjongen langs en zei dat we extra moesten betalen omdat we de bagage niet op het dak wilden stapelen. Ik wou toch wel eens weten waarom. Het antwoord: de zak pakt een plaats in van een passagier, dus die plaats moet betaald worden. Zeer verontwaardigd zei ik tegen hem dat het fysiek onmogelijk is om met 3 op een bank te zitten die eigenlijk voor 2 bedoeld is en dat we weigerachtig waren om te betalen. Mmm, nog geen kwartier laten zat de bus boordevol met inderdaad 3 personen per bank plus het gangpad dat ook nog eens gevuld was met staande mensen. Echt onvoorstelbaar! De helft van de weg heeft een volslanke vrouw met haar boezem in mijn rug aangeleund :o) We konden er beiden om lachen. Na de oncomfortabele toch bijzonder lollige rit, arriveerden we in Chichi. Zonder reservatie gingen we op zoek naar het goedkoopste hotel: €8 de nacht voor een double room! Uit het gastenboek bleek wel dat er al meer dan een week geen gasten meer geweest waren. Opnieuw zoals in Xela werden we aangeklampt door bedelaars op straat. Ze zagen ons nog maar afkomen en de hand werd al uitgestoken voor geld. De armoede in Guatemala is overweldigend. Tijdens onze reis hebben we al veel arme landen doorkruist, maar de droefheid hier is toch wel heel apart. In het straatbeeld hebben we ook al veel dronken bedelaars gezien die de trappen van de kerk bezetten. Er heerst geen fierheid hier… zoals we al wel in andere arme landen gezien hebben (denk maar aan Bolivië en Peru). Voor het marktgebeuren zijn we eigenlijk nog te vroeg, maar toch is het al volop aan de gang en kunnen er al koopjes gedaan worden. Voor ons onbegonnen werk, want we hebben geen ruimte meer in onze rugzakken!