19-02-2011

Eerst zou onze vertrektijd 09.00 uur zijn, maar Habib heeft iets anders bedacht en we vertrekken om 07.30 uur. We krijgen een enigszins vettig ontbijt met toast (iets wat Habib nog steeds niet snapt dat wij dat eten) op het terras uitkijkend op een rustig meer. De ligging van het hotel is super, veel kamers met zicht op het meer, het is alleen enige tijd geleden dat er echt actie is geweest. Er liggen bij een soort aanlegsteiger nog boten en een waterscooter uit het jaar nul. Echt zonde dat er niet veel toerisme is en het levendiger is. In de veronderstelling dat Habib nog een programma heeft om Sumatra mee af te sluiten stappen we in de bus en rijden via de andere kant van het meer naar Padang, de luchthaven. We zien rijstvelden voorbij flitsen, resten van afgebrokkelde, ingestorte huizen als gevolg van de aardbeving van 2009. Maar helaas stopstop is er vandaag niet bij. Geen fotofoto. Om 10.30 uur rijden we met gierende banden de Minangkabauluchthaven binnen en na een zeer kort afscheid is Habib vertrokken. Had blijkbaar vreselijke behoefte om zijn vrouw weer te zien. De rit naar huis is een tocht van minstens 20 uur en hij wilde daar blijkbaar nu gelijk aan beginnen. De fooi die we in een envelopje, gedecoreerd met hollandse klompjesn hebben gedaan, wordt haastig in zijn broekzak gestoken en klaar. De luchthaven ziet er enigszins uit de tijd uit. Omdat we zo vroeg zijn kunnen we onze bagage niet kwijt, er is geen koffietentje of een stoel/bank, dus hangen we op het bagagekarretje. Het inchecken van de bagage (wijzelf hebben al een zetel toegewezen gekregen) wordt afgehandeld door 2 personen. Een voor het inchecken en de ander hangt een label aan de tassen en zet deze op de lopende band een 0,50 meter verderop. Daarna gaan we naar boven, drinken een kop koffie, betalen één of andere service charge en gaan door een poortje waar een man ons bonnetje scant in een apparaat dat piept en terima kasih roept. En dan heeeel veel keer achter elkaar. De wachtruimte is helaas alleen dat, geen tax free shoppen, geen luchtjes, geen chocolade, geen onbenullige prulletjes. Na een overstap in Jakarta komen we om 17.20 uur aan op Yogya, waar helaas niemand op ons staat te wachten. Tot de chauffeur er gehaast aankomt en zich voorstelt als Yogi. Zou hij weten dat er een film over hem in de bioscoop draait? We kijken elkaar niet aan, te gevaarlijk. We rijden naar ons hotel bij de Borobudur en komen in het donker aan. We dineren heel luxe met lasagna, zie verder foto's van ons onderkomen.

20-02-2011

We hebben gisteren, in het al zeer luxe hotel, nog een upgrade gehad van de kamer. De suite is zo groot zodat we elkaar en onze bagage constant kwijt zijn. We hebben een hal, een living, 2 toiletten, een stortdouche met waterbak (de afvoer was niet berekend op de grote hoeveelheid water), een bagagekamer en natuurlijk een heeeel grote slaapkamer. Op het bed ligt een dik dekbed en een sprei, iets te veel van het goede bij de hoge temperatuur hier. Het kosste nog aardig wat inspanning om het dekbed uit de hoes te krijgen, eerst 8 overhemdknoopjes losmaken, en dan nog 4 dubbele strikken. Het circus van de Borobudur begint vroeg, zodat we al om 6.00 uur aan het ontbijt zitten. Valt echter even tegen voor zo'n luxe tent, alleen toast met jam of een ei. We lopen naar de ingang van de tempel, slechts 50 meter van ons hotel. Hier kijken we onze ogen uit naar alle reliëfs, boeddhabeelden, etc. Echt schitterend om te zien. Op de tempel lopen 1001 studenten die zoals gewoonlijk weer hun engels met ons willen oefenen, deze keer zien we er maar eens vanaf ze te woord te staan, er is immers zo veel te bekijken. Na 2,5 uur zijn we het zat, en lopen via heel veel toeristenkraampjes terug naar ons hotel. Yogi adviseert ons even te gaan zwemmen, blijkbaar zien we er nogal oververhit uit of we stinken een uur in de wind. Het zwemwater was inderdaad heerlijk en opgefrist na het bad en nog een douche rijden we in 1,5 uur naar Yogya. Onderweg zien we nog de verwoestende werking van de vulkaan Merapi. Een koude lavastroom met grote stenen erin heeft een spoor van vernieling achtergelaten. Volgens de chauffeur is het een week geleden gebeurd. Veel ramptoeristen bezoeken nu de plek, waar direkt al de nodige eettentjes zijn opgericht. (saté-lava).

21-02-2011

Vandaag hebben we een stadstoer, dat houdt in een bezoek aan de Keraton (het sultanspaleis), het waterpaleis en een batik-, wajangpoppen- en zilverfabriek. Bij het paleis krijgen we een rondleiding van een oude dame die nederlands spreekt, alleen dan wel heel zachtjes. Een vertederend mensje, dat wel. In de loop van de rondleiding ontstaat er enige hapering in het verhaal, dus wordt het: mevrouw, meneer, deze foto (3 keer) op deze foto ziet u de sultan toen hij 10 jaar oud was. Ze loodst ons langs allerlei zalen, waarin geschenken staan van andere landen, ook Nederland neemt een belangrijke plaats in. Er is een sultan geweest, waarvan onze gids de stamboom laat zien, die 15 vrouwen en 78 kinderen had. Is een druk baasje geweest! Het is überhaupt steeds weer verbazingwekkend hoeveel mensen hier nederlands spreken. Na dit bezoek gaan we verder naar het waterpaleis, zeg maar de sauna en luxe baden van de sultan. Het begin ziet er best fraai uit, maar als we verder lopen, blijken er mensen te wonen/werken op het terrein en in de wirwar van deze straatjes zijn nog enkele vervallen gebouwen te zien die ooit de badkamer, etc. geweest moeten zijn. Wij konden het hier niet echt vinden, dus zijn we al redelijk snel naar de uitgang gelopen. Vervolgens een demo batikken. Erg intensief werk waar ook een behoorlijk prijskaartje aan blijkt te hangen, zien we in de winkel. De kleding die er hangt is echter niet van europese stijl. De zonnejurkjes zijn toch al een poosje uit de mode, dus niets gekocht. Vervolgens nog een winkel met wajangpoppen, die blijken van leer te worden gemaakt (nooit geweten) en er zijn ook nog een aantal fraaie houten exemplaren. Aan de overkant zit nog een zilverfabriekje, waar mensen miniscule bloemetjes in elkaar draaien op ringen. Heel kunstig, maar niet de smaak van Bert/R-nie. Daarna vonden we het tijd voor lunch en gezien de warmte was het programma zo wel voldoende.