26-02-2011

Gisteren zijn we in Kalibaru aangekomen. Na de lunch lopen we nog wat rond en veel mensen zeggen weer gedag. Een man nodigt ons uit in zijn huis. We schrokken wel even toen we binnenkwamen. Er lag een strookje grastapijt op de vloer, de rest was gewoon beton. De man spreekt een paar woorden engels maar het wordt ons toch duidelijk dat hij een boer is met weinig grond. Hij verbouwt alleen rijst. de helft van de oogst verkoopt hij en de andere helft houdt hij zelf. geen vetpot als je daar met je gezin van moet leven. Hij heeft 3 schoolgaande kinderen. Hij heeft geen bed, maar slaapt op een matras op de vloer. 's Avonds in het restaurant van het resort gegeten, ook hier zijn geen mensen die ook een vorkje meepikken.

Vandaag hebben we geen verplaatsing zodat we op ons gemak kunnen ontbijten onder het "genot" van het geluid van het maaien van gras door een motormaaier. We lopen verder de plaats Kalibaru in en komen veel kinderen tegen met uniformpjes aan. Ze zeggen vrolijk gedag. Een man van een winkel nodigt ons uit om bij hem in huis te komen. Dit huis ziet er een stuk beter uit dan dat van gisteren. Hij vertelt dat het moeilijk is hier geld te verdienen en dat hij heel graag weg wil, bv. naar Nederland.