16-02-2011

Vandaag een lange rit voor de boeg. Helaas voelt R-nie zich niet 100%, zal je net zien met zo'n lange rit, iets te vaak nasi goreng gegeten, te vettig. De rit duurt volgens het programma 12 uur en onderweg is het bochtig, hobbelig en op zich niet zo veel te zien. Mensen wonen niet echt in dorpen, maar eerder langs de kant van de weg, waar het allemaal gebeurt. Hier is de markt, kinderen lopen langs de weg naar school toe, iemand zit aan de kant van de weg iets in het gras te rommelen. We hebben nog een stop voor een cacaoplantage. Habib is echt een kenner op het gebied van planten. Een boom is een boom denk je, maar hier is het anders, het eten groeit ongeveer langs de kant van de weg. De weg slingert en draait en slingert nog een keer de andere kant op. We stoppen nog bij een oude man die goud uit een rivier zeeft, we passeren de evenaar en dan na nog een heleboel bochten komen we aan in Bukittingi. Het idee om morgen in de kloof te gaan wandelen, skippen we maar even. Even chillen en bijkomen. Ook voor Habib, die moet ook volledig afgedraaid zijn. We storten in bed, Bert eet nog een spaghetti bolognese in het restaurant van het hotel en dan is het tijd om heeeeeeeeeeel lang te slapen.

17-02-2011

Nadat R-nie na een goede nachtrust, een pilletje en douche is opgeklaard, ontbijten we buiten op het terras van het hotel. Het alternatieve programma van vandaag is een kijkje in de stad, die niet echt wonderbaarlijk mooi is. We bekijken de klokkentoren en lopen via, na wat de dierentuin blijkt te zijn, naar Fort de c*** (inderdaad met cock). Niet echt spannend en lopen daarna via de hangbrug naar het museum gevestigd in een Minangkabauhuis. Dit is DE streek, dus moet je hier geweest zijn. Musea inrichten is niet de sterkste kant van Sumatra, maar het gebouw ziet er erg mooi uit en met de getoonde voorwerpen krijg je toch een beeld van de cultuur. Terwijl Bert haar veters strikt, krijgt ze de geur van een olifant in haar neus, blijken er inderdaad in een soort greppel iets lager, 2 olifanten onder een afdakje te staan. De hokken zien er allemaal erg armoedig uit en de dieren, als die er in zitten, hebben het niet breed. We lunchen en voeren nog een kort gesprek met veel nederlands erin, met de man van de eigenaresse van het restaurant. Echt bijzonder hoeveel nederlands er hier wordt gesproken. Met een "doei" lopen we terug naar het hotel.