Hallo beste mensen, hier is weer een reisverslag, samengesteld op de avonden waarop niet veel anders te doen was dan op mn telefoon te pingelen:

Na twee nachten in het hostel vonden we het wel mooi geweest, 26$ per nacht voor een bed op een kamer met 8 anderen die allemaal hun steentje bijdragen in het wakkerhouden of wakkermaken van hun kamergenoten. En 8$ per dag voor wifi ging ons ook een beetje ver. Misschien zat was er nog wel een couch beschikbaar ergens in Brisbane.. Binnen een paar uur hadden we een afspraak met Al, die 15 minuten lopen van ons hostel woonde.

Toen we daar aankwamen moesten we door een duister hol vol met hippie kleren; de John Lennons, Mick Jaggers en Ché Guevara's waren goed vertegenwoordigd daar. En tussen al die kleren, rommel en troep kwam de boomlange hippie himself aanlopen. Al is een Duitser die 25 jaar geleden naar Australië is gekomen. Zijn passies zijn wiet, sigaretten, drank, Pink Floyd en wiet. Per dag eet hij niet meer dan een vitaminepil en een pizza of een magnetronmaaltijd. Hij heeft zijn winkel onder zijn huis, waar ook Scott, Dééé en Sebastian wonen. Scott is een schizofrene dertiger verslaafd aan tabak en crack, leverancier van Al en tevens kattenliefhebber. De hele dag zuigt hij aan een zelf gebouwde crack-installatie en kijkt hij tv. Hij woont er met zijn gevonden kat Dééé van 'misschien tien maanden'. Sebastian is in de twintig, net ontwaakt uit een uit de hand gelopen paddo-trip van een paar weken, drankverslaafd en balend als een stekker omdat hij sinds die week weer aan het werk is. 'Never ever start working Bart!' Is een van zijn lessen. Ook woont er nog een geit, die alle voedselresten opeet.

Dit alles wisten we natuurlijk nog niet toen we die winkel binnenstapten, onze tassen dropten en voor de tweede keer naar de autobarn gingen lopen (50 minuten) om een auto te kopen. Die donderdag was een speciale dag in Brisbane want het was de eerste dag sinds twee maanden dat het weer regende. Wij kochten een Ford Falcon waar we in kunnen slapen, ook campingspullen waren inbegrepen. Maandag konden we de auto ophalen en lekker weg uit Brisbane; een leuke stad, maar na een paar dagen wel bekeken, vooral omdat we alles te voet moesten doen. Alleen moesten we nog wel werk regelen voor vanaf maandag, en onze hoop was gevestigd op WWOOF, een organisatie waar 2400 boerderijen in Australië bij zijn aangesloten en waar je kunt werken voor je kost en inwoning. Na vele belletjes, mailtjes en vooral afwijzingen hadden we toch eindelijk een dame die ons vanaf maandag voor een of twee weken wel kon gebruiken.

Nu nog het weekend in Brisbane en vooral bij Al doorkomen.. Op de eerste avond bij Al verbaasde hij ons met de verhalen die zijn overgebleven hersencellen nog konden ophoesten. Onder het genot van een pakje peuken vertelde hij ons over zijn leven in Australië, dat hij hier 5 jaar in een schoolbus heeft geleefd aan Bondy Beach. Elke ochtend kon hij met een stickie in z'n hand de zon zien opkomen boven de oceaan. Hij vertelde eigenlijk het meest over wiet, hasj en het smokkelen ervan, wat hij aan anderen overlaat. Tijdens zijn verhalen vergeet hij af en toe wat hij ook al weer wilde vertellen, en als je hem wat vraagt moet je het minstens een keer herhalen.

De vrijdag, zaterdag en zondag gaan vrij snel voorbij; we wandelden af en toe naar het centrum, bezochten Mount Coo-tha en vielen elke nacht lekker in slaap met hij knetteren van de crack in Scotts pijpje in de kamer naast ons. Op zondag liet Al ons zien hoe je zelf een shirt kunt versieren en maakte een mooi shirt voor me. Ook vertelde hij ons dat hij Scott eruit wilde zetten, omdat hij die nacht weer iemand over de vloer had. Hij vertelde ook dat Scott (20 jaar jonger) zijn vriendje was en dat hij 25 jaar geleden naar Australië was gekomen om er rustig op mannen te kunnen vallen. Maar Scott en Al was niet meer, en nu kwamen er geregeld mannen over de vloer bij Scott. Toch best pijnlijk als je ex een verdieping hoger de bloemetjes buiten zet met een ander. Niet meer dan 3 meter verder dan waar wij sliepen overigens!

We waren intussen dus ook wel weer blij om die maandag de auto op te halen en naar Gold Coast te vertrekken om 20 hectaren aan land gereed te maken voor een Horse Farm. De eigenaar hiervan is Lisa, ook zij komt uit Duitsland. Daar gaan we weer dachten we, maar zij heeft weer een heel ander verhaal. Haar man moet multi miljonair zijn, die zit ergens in China voor zijn werk. Zij gebruikt het geld om dit enorme stuk land aan te pakken en er paarden te laten grazen. Wij werken samen met Jìn een andere wwoofer uit zuid Korea. Hij is minstens zo traag van begrip als Al, maar bij hem ligt het niet aan zijn wietgebruik (hij weet namelijk nieteens wie Bob Marley is) maar aan zijn belabberde Engels. Toch is het na een paar dagen wel een vriend van ons geworden, en lagen we regelmatig in een deuk met hem. Een gemiddeld gesprek ging ongeveer zo:
"Jín, do you know U2 ?"
"Huh?"
"Do you know U2?"
"Oh yes of course! You want to use?" Terwijl hij zijn telefoon pakt, YouTube aanklikt en trots naar me kijkt dat hij eindelijk wel iets kent. Dus ik zeg: "No not YouTube, U2! f***face!"
"Oh I don't know, stupid dutchies!"

Terwijl Lisa op haar tractor, maaimachine of graafmachine rijdt, moeten wij takken en bomen naar hopen slepen om het in de fik te zetten. Ook mocht ik op haar nieuwe tractor een paar hectaren maaien. Dat was echt kicken. Terwijl ik daar over dat stuk land mijn baantjes trok, profiteerde een lokale langpootvogelfamilie van alle kikkers en salamanders die de dodelijke messen van mijn trekker ternauwernood konden ontwijken. Dachten ze veilig te zijn, belandden ze in de bek van die vogels. Ook hier vinden we dus weer profiteurs. Ook was het nog even spannend toen een bijna gedoofd vuurtje door sterke wind weer oplaaide, en hoewel Lisa zei dat het geen kwaad kon stond binnen 10 minuten toch een heel stuk landschap in de hens. Hadden we toch bijna een bosbrandje Queensland op ons CV kunnen bijschrijven! Maar de brandweer was er op tijd bij en suste het vuurtje. Verder is het best zwaar werk, ook door de brandende zon door dat dunne laagje ozon, en dan is prikkeldraad recycleren net zo romantisch als het klinkt..

Lisa is een echte powerwoman die haar mannetje wel staat. Misschien is het wel iets Duits, want we konden ook maar beter de telefoon aan Al geven toen we een klacht over de simkaarten hadden. En hij zou haar dan wel commanderen dat geld nu terug te zetten, und nein, niks anders. Een beetje commanderen kan Lisa wel, vooral die Koreaan krijgt het er soms van langs haha. Maar ze is een goede vrouw, we krijgen goed en lekker te eten, slapen in een caravan op een camping bij het strand en hebben het weekend om te doen wat we willen. Daar staat tegenover dat we vroeg opstaan (rond 6:30) om vroeg te beginnen met werken. Dat is hier ook wel nodig, niet alleen omdat het rond het middaguur zo warm is, maar ook omdat de zon hier al rond 17:30 onder gaat. En als onze dag er dan rond een uur of 20:00 bijna op zit, en we best moe zijn, bedenken we even dat ons thuisfront bijna 'grote pauze' heeft, dolló z'n chocolade eet, Diana d'r rijlesje, boppie studeert en dat Olton net wakker is haha. Dat tijdsverschil blijft raar, wij staan op als jullie gaan slapen en andersom bijna.

Onze caravan was trouwens niet veel meer dan een op internet gekochte geel-roze kist op wielen met en bed en een koelkast. Lisa was best op haar centjes, dus die konden we ook zelf wel oplappen toch? Plek voor 1 in het bed, en 2 buiten in de voortent op stretchers. Het leek stevig tot een verdwaald cycloontje voorbijkwam en het de vooroorlogse caravan bijna lanceerde. Het schudde alle kanten op, zo erg dat Korea ook maar besloot dat buiten slapen geen optie meer was. Op de camping was verder niet veel te beleven, hoewel je vast enorme lol zou kunnen hebben als je een camera zou mikken op de ingang van de ingang van het wc gebouw. Deze camping heeft namelijk een ingewikkeld codeslot op het wc gebouw geplaatst. Hoge nood en de zorgvuldigheid die nodig is voor de code zijn geen goede combinatie, dus ik kan me voorstellen dat er na wat spastische bewegingen toch nog vaak naast het gebouwtje wordt geplast.

Na een week hadden we wel genoeg gehad van het werk, de caravan en van Lisa en planden we ons volgende verblijf op een farm iets boven Brisbane. Het stond aangekondigd als 'WWOOF heaven', wat wij wel konden gebruiken na een week Lisa, die telkens te laat was, nooit pauze nam of rustig kon zitten en bovendien af en toe kon schreeuwen. Onze verwachtingen waren dus hoog van deze farm, maar het was anders, beter dan we verwachtten. Toen we de eerste dag aankwamen maakten we kennis met Liz en Paul, een echtpaar van rond de zestig en een andere Franse Wwoofer. Ze wonen op een schitterende plek in heuvel/bush landschap, met een beek naast hun landschap waarop ook twee kinderen van Liz wonen, die ook al weer kinderen hebben. En gek genoeg; ook de vader van haar kinderen woont op datzelfde stuk land met zijn nieuwe vrouw! We zullen zien hoe dit bevalt...
Hou je taai, ik hoorde -10 in Twente.