Hallo allemaal,

Wat gaat de tijd toch snel voorbij. Ik realiseer me net dat ik alweer 4 weken op vakantie ben. Inmiddels heb ik Adelaide en Alice Springs achter mij gelaten en daar wil ik jullie graag wat over vertellen.
Maandag ochtend om 06.00 uur kwam ik met de bus vanuit Melbourne aan in de stad Adelaide. Na een uur zoeken vond ik eindelijk de hostel My Place. Een super leuke en gezellige hostel. Veel mensen zeggen ook klein maar fijn. Er waren veel Duitsers en Fransen en voor het eerst ben ik meerdere Nederlanders tegengekomen in de hostel. Ook erg vriendelijk personeel bij de receptie en was deze hostel voor de verandering gewoon schoon. De eerste twee dagen heb ik de stad verkend en heb ik meerdere musea bezocht, het parlement en de botanische tuin. Woensdag 9 januari ben ik in de hostel Sanne uit Alkmaar tegengekomen. We zijn samen naar Glenelg beach geweest en hebben een gezellige dag gehad. Die dag was het voor het eerst weer even rond 25 graden. Echt heerlijk dat temperatuurtje! De dagen daarvoor was het 35 of 40 graden. Wij Nederlanders zijn dat soort temperaturen niet gewend en de Australiërs zijn die daling van 40 naar 25 graden niet gewend dus iedereen liep daar in lange kleding rond en Sanne en ik gewoon in onze zomerkleding. Echt een grappig gezicht was dat. Toen we ook vertelde dat wij naar het strand gingen, werden we raar aangekeken en voor gek verklaard. "Ja dat zijn Hollanders"
Eenmaal terug in de hostel hebben Sanne en ik nog gegevens uitgewisseld. We zien elkaar weer in Sydney.
De volgende ochtend was het alweer tijd om mijn spullen in te pakken en richting Alice Springs af te reizen. Daar ben ik van 10 t/m 15 januari geweest. De afstand met de bus van Adelaide naar Alice zou mij bijna twee dagen kosten en ik zou s'nachts aankomen. Dat was geen optie en de trein was helaas al uitverkocht. Er zat dus niks anders op dan weer te gaan vliegen. Deze keer was ik wel goed voorbereid en had ik van te voren een speciale reisziekte pil ingenomen. Mijn vlucht verliep gelukkig prima en ik had nergens last van. Tijdens het vliegen had ik overigens een prachtig uitzicht over het landschap van Australië. De lucht was glas helder dus ik kon vanboven af alles zien. Weliswaar wel in het klein, maar ik heb heel erg veel verschillende kleuren gezien van het landschap en hier en daar wat huizen en wegen.
Rond 12.00 uur kwam ik aan op airport Adelaide. Toen ik uit het vliegtuig stapte voelde ik direct de hitte als een donderslag binnenkomen. Gelukkig stond de speciale shuttle bus al klaar om mij weg te brengen naar de hostel dus ik zat al gauw weer in de omgeving van airco. Eenmaal in de hostel aangekomen besloot ik direct wat verkoeling te zoeken en gelukkig heeft deze hostel een zwembad in de tuin dus ik hoefde niet lang na te denken.

De volgende ochtend was het zo ver. Om 06.00 uur werd ik opgehaald door de gids van de Uluru Rock Tour. De tour zou 3 dagen gaan duren en ik zou de echte outback van Australie gaan ervaren, zien, voelen en beleven. Kortom woestijn here I come! en samen met nog 20 andere mensen kon het avontuur beginnen. We zijn eerst richting Kings Canyon gereden, maar de wandeling naar de top van de berg was helaas afgesloten vanwege de hitte. Alice Springs heeft namelijk sinds 3 jaar weer te maken met een hitte golf. Sinds 1 januari 2013 is het 40 graden of meer geweest. We hebben toen een korte wandeling gemaakt van rond de 50 minuten langs de Canyon. We hadden overigens geluk dat de Canyon niet was afgesloten, want 2 dagen daarvoor was er rond dat gebied een grote bosbrand geweest. Onderweg richting de Canyon konden we ook heel goed zien waar de bosbrand was geweest. Een indrukwekkend gezicht, maar tegelijkertijd ook heel erg treurig. Een groot deel van dat gebied was volledig zwart en hier en daar zag je nog rook. Het leek wel een slagveld.
Daarna zijn we richting Kings Creek gereden en ook daar hebben we een korte wandeling gemaakt, want inmiddels was de temperatuur opgelopen naar 45 graden. Na de wandeling zijn we naar een camping gereden en mochten we daar het zwembad inspringen. Iets waar we ons allemaal op verheugde. Na het zwemmen zijn we doorgereden naar Curtin Springs. Daar hebben we middenin de woestijn en in the middle of nowhere in de buitenlucht geslapen, onder een schitterende sterrenhemel. Ik heb die nacht nog nooit zoveel sterren gezien. Zelfs de Melkweg was te bewonderen. Ik zal dat nooit meer vergeten! Daarnaast zagen we ook in de verte flitsen van het onweer. We hebben er geen last van gehad, maar ook dat was indrukwekkend om te zien.

De volgende ochtend werd ik wakker van de zonsopgang. Ook dat was zeer bijzonder. Rond 06.00 uur zaten we weer in de bus richting Kata Tjuta. Ook dat is een bekende Rock hier in Australië. Gelukkig begon de ochtend wat minder warm dan de dag daarvoor, dus we hadden er met z'n allen zin in om daar wat langer te gaan wandelen. We begonnen eerst met 3 kilometer en omdat er gelukkig een koude wind was mochten de mensen, die dat wilde, de wandeling van 7,4 kilometer lopen. Ik was daar een van en samen met nog 8 andere begonnen we aan de wandeling. De achterblijvers en de gids zouden ons tegemoet lopen bij de laatste uitkijk punt. Het was een pittige tocht, maar ik wilde het voor geen goud missen. Het uitzicht was prachtig en in de verte zagen we dikke grijze rook en dat betekende dat daar weer bosbranden waren. Ik heb overigens tijdens die drie dagen geen last gehad van bosbranden. Ik begreep ook van de gids dat Australië niet of nauwelijks meer raar opkijkt op bosbranden. Bosbranden komen hier al duizenden jaren voor. Veel van deze bosbranden ontstaan door de flitsen van het onweer, sigaretten en flessen die in de natuur worden gegooid en door de sterke zon ontstaat er dan vuur.

Na 2 uur lopen kwamen we aan op de top van een van de Rocks. Ik merkte dat ik het moeilijk had door het warme weer en het was lang geleden dat ik zo intensief had gesport. Nadat ik was bijgekomen begon het afdwalen en daar is het helaas misgegaan. Ik zette mijn voet verkeerd en toen viel ik op mijn billen, 3 stenen naar beneden. Het deed enorm veel pijn en op mijn kuiten zaten schaafwonden. Gelukkig kreeg ik van iedereen hulp en zowel de gids als een echtpaar uit Oostenrijk begeleide mij de berg af en boden mij hulp aan. De hulp van de gids viel mij helaas achteraf tegen. Hij had geen alcohol bij zich om mijn kuiten schoon te maken en ik moest zelf vragen naar ijs voor mijn kuiten, want het zouden ook enorme blauwe plekken worden. Gelukkig hadden anderen wel allemaal medicijnen bij zich en boden mij meer hulp aan.
Na mijn val, werd een ander meisje uit China onwel dus we moesten weg uit het gebied en op zoek gaan naar verkoeling. We zijn toen naar de camping gegaan voor de tweede nacht. Daar heb ik een douche genomen, want ik zat onder het rode zand en wilde zo snel mogelijk mijn kuiten schoonmaken. Nadat iedereen weer was opgeknapt en ik mij ook weer wat beter voelde, zijn we richting Uluru Rock gegaan. Eerst hebben we het cultureel centrum bezocht om meer te weten te komen achter de verhalen van Uluru Rock en vervolgens hebben we een korte wandeling gemaakt van 30 minuten langs de Rock. Daar vertelde de gids ons nog meer over de inboorlingen die hier wonen en de verhalen die leven bij deze Rock. Ik vond het zeer indrukwekkend en helemaal toen ik hoorde dat al 36 mensen zijn omgekomen tijdens het klimmen of afdwalen van de Rock. Je mag namelijk de Rock beklimmen, maar uit respect en het gevaar wordt gevraagd het niet te doen. Toch zijn er mensen die blijkbaar hun leven daarvoor willen geven en geen respect hebben voor iemands cultuur. Het zijn overigens vooral Amerikanen en Japanners die de Rock beklimmen en dat verbaasd mij helemaal niks. Een tweede verhaal, wat mij overigens zeer verbaasde en waarvan ik walgde, is dat de Australische regering heeft besloten om de beklimming van de Rock pas te sluiten wanneer er 40 mensen zijn overleden. Kortom de komende 3 sterfgevallen tellen niet mee, maar persoon nummer 40 wel! Kan iemand mij dat uitleggen???
Na de wandeling zijn we richting de parkeerplaats gegaan waar we ons avond eten kregen en waar we ook een prachtig uitzicht hadden op Uluru Rock tijdens zonsondergang. Het was schitterend!, maar voor mij ook een zeer bijzonder moment. Ik dacht namelijk direct aan mijn nicht Annemieke, die 20 jaar geleden ook op deze plek stond.
De volgende ochtend moesten we nog vroeger op, want nu zouden we zonsopkomst meemaken bij Uluru Rock. Ook dat was prachtig, want nu zag je de Rock in het zwart i.p.v. in het rood omdat de zon nu achter de Rock bevond. De lucht werd langzaam maar schitterend geel en de eerste zonnestralen gaven je direct het gevoel van een nieuwe dag. Na zonsopkomst zijn we nog 1 keer naar de Rock gegaan voor een laatste wandeling. Je kon kiezen uit 3, 6 of 9 kilometer. Ik heb toen die van 3 kilometer gelopen. Ik was namelijk nog steeds herstellende van mijn val en bovendien moest ik ook echt even rustig aan doen. Tijdens het lopen zagen we op de top van de Rock mensen lopen. Je zag ook dat mensen moeiten hadden om zich vast te houden aan de loophekken. De gids vertelden ons dat de klim ook heel erg stijl is! Echt eng was dat om te zien. Gelukkig is die ochtend niemand overleden. Na de wandeling zijn we richting het vliegveld van Uluru gegaan. Daar namen we al afscheid van 6 mensen die eerder weg moesten. Daarna zijn we nog naar een Camel farm gereden. Daar mochten we voor $ 7 een ritje maken op een kameel. Ik heb dat niet gedaan omdat ik dat al had ervaren toen ik op vakantie was in Egypte.
Eenmaal terug in de hostel heb ik toen een heerlijke plons gemaakt in het zwembad en dacht ik, ondanks mijn val, aan een geweldig avontuur! Ik weet nu wat een woestijnklimaat is, hoe 50 graden aanvoelt, dat ik in 3 dagen tijd nog nooit zoveel water heb gedronken, dat ik beter moet luisteren naar mijn lichaam en dat ik mijn grenzen niet meer moet opzoeken. Ondanks dat ik een aantal jaren op scouting heb gezetten veranderde deze hitte alles. Dat vond ik overigens ook het enige minpunt aan deze tour. De warmte zorgde er namelijk voor dat ik er niet volledig van heb kunnen genieten. Een absolute les voor in de toekomst mocht ik ooit nog z'n woestijn tour doen. Dan is het gewoon een maand kiezen waarin de temperatuur wel beter te behappen is.
Maandag 14 januari heb ik een rustdag genomen. Ik heb toen veel geslapen en heerlijk gezwommen in het zwembad. Ik merkte ook dat ik daar behoefte aan had ook door mijn val. De volgende dag was het alweer tijd om mijn spullen in te pakken en te vliegen naar mijn volgende bestemming namelijk; Cairns. Op naar The Great Barrier Reef!!!