De regen trekt als een grijs gordijn door de straten van Christchurch. De muziek uit de koptelefoon van de man 4 computers verderop dreunt als het gestamp van Kolonel Hathi's mars in mijn oren. Het is een druilerige dinsdag en de vrouw links van ons zit zich hardop te beklagen over de muziek van het eerder genoemde manspersoon. Het enige probleem is, ze praat tegen het beeldscherm. Dus ik denk niet dat hij, of iemand anders trouwens, er zich iets van aantrekt. Het begin van ons verhaal klinkt misschien een beetje teneergeslagen, maar wij verzekeren jullie, dit is niet van lange duur. Het lijkt er gewoon op dat het fantastische lenteweer dat Nederland wekenlang geteisterd heeft, hier inmiddels aan de andere kant van de wereld is aangekomen. Dit mag de pret niet drukken, en geloof ons nou maar als we zeggen dat dit de pret ook echt niet drukt. Als jullie ons vatten.

De afgelopen twee-en-een halve maand door Nieuw-Zeeland hebben ons door 4 klimaten en een dubbele hoeveelheid landschappen gebracht. De overtocht met de pont naar het Noordereiland is op zijn zachtst gezegd spectaculair. Althans, dat schijnt. Anne en Joris hebben namelijk vooral zitten lezen in de boot in plaats van op het buitendek van de uitzichten genoten. Gelukkig hebben we de boot ook weer terug genomen naar het Zuidereiland 3 weken geleden, dus hebben we alsnog kunnen kijken naar al het moois. Na de eerste oversteek zijn we een aantal dagen in Wellington gebleven. Erg leuke stad (toen nog mooi weer ook trouwens) en het avondje stappen met onze Duitse, ontzettend hard snurkende kamergenoot, was zeer geslaagd. Na Wellington hebben we een busreis van 11 uur naar Auckland gemaakt. Auckland is de grootste stad van NZ, 1/4 van alle NZ'ers woont hier. Nog steeds waren de weergoden blij, want ook hier veel zonnestralen. Via Raglan aan de westkust zijn we naar Rotorua gereisd. Hier is de aardkorst zo dun, dat er overal hete lucht uit de bodem komt en stukjes groen in kokende modderpoelen veranderd. Kokende modderpoelen die naar rotte eieren en gebakken poep ruiken. Bah dus. We zijn hier wel 3 dagen gebleven want Joris moest en zou naar Hobbiton, dat is hier vlakbij. Joris is ook geweest, Anne bleef in Rotorua want die vond het: "onzin om zoveel geld uit te geven voor een tour naar een nepdorp." Of iets van dien aard.
De eerder genoemde weergoden hadden het ook een beetje gehad met de zon, want het begon te regenen en dat is vervolgens een paar weken zo gebleven.

Intermezzo: de vent met harde muziek van 4 computers naar links heeft of z'n speakers opgeblazen, of de muziek uitgezet. Kennelijk heeft het rare vrouwtje links van ons toch indruk gemaakt. Nu zit er rechts naast Anne echter een Aziatische man heel intensief (lees hoofd knikkend, voet stampend en meezingend) naar John Coltrane te luisteren. Of Charlie Parker..? Hm, ik kan het niet goed horen. Wat ik wel goed kan horen is het kokhalzende gehoest van de man 4 computers naar links die de muziek uit heeft gezet. Fascinerend, wie je allemaal tegenkomt in de bibliotheek! Maar goed, genoeg gedraald! Terug naar het avontuur!

Na Rotorua hebben we besloten om couchsurfen een keer te proberen. In Taupo hadden we gelijk great succes, we mochten bij een heel aardig stel in een mooie grote kamer met nog mooiere, grotere eigen badkamer verblijven. Kevin en Bronwyn (en Rufus de enorme kat) hebben ons verwend met lekkere pizza's van de bbq en kopjes koffie bij het ontbijt. We kwamen wel wat later bij ze aan dan gepland, Anne moest zo nodig uit een vliegtuig springen op 3,8 km hoogte. Ze heeft het overleefd, god mag weten hoe, maar we zijn er blij om :-). Tevens wisten Kevin en Bronwyn ons veel te vertellen over Tonga; ze hebben daar een tijd gewoond toen Kevin daar een baan had als boswachter. Erg leuk en nuttig! Kevin is een fanatiek wandelaar, en heeft ons tips gegeven over de Tongariro Alpine Crossing. Dit is een wandeling van ruim 19 km over een aantal zeer actieve vulkanen. Erg spannend, omdat afgelopen augustus er nog een enorme uitbarsting is geweest die een heel stuk van de Crossing letterlijk in de as had gelegd. De originele route was sinds een week weer open, dus we konden hem helemaal lopen. Heel erg mooi (en koud!) maar na deze aanslag op het gestel moest opa Joris toch echt met de beentjes omhoog.

Na de wederom fantastische oversteek met de pont, zijn we via de westkust naar het Zuiden getrokken. De westkust is erg woest met hoge bergen die vanuit de Tasmanzee bijna rechtop uit het water schieten, overgroeid met immens regenwoud. We hebben in het Abel Tasman national park nog een poging gedaan tot een flinke wandeling, maar na anderhalf uur waren we tot op het bot koud, verkleumd en zeiknat. En toen moesten we nog terug naar het hostel. Heel mooi hoor dat park, maar met zonneschijn is het vast nog mooier :-D. De mensen die aan de westkust wonen zijn een beetje bijzonder volgens de buschauffeur. Hij gaf als voorbeeld dit grapje: "A toothless man came to a tourist and asked her the following question: "Where are cousins good for?" The girl didn't know, then the toothless man said: "For practice. Hehehehe..!" Lachen he? True story! Echt gebeurd, en erg nasty.
Via een piepklein dorpje genaamd Blackball, waar we in het Hilton verbleven (echt!!) en waar het verhaaltje van net dus ook vandaan komt, en nog allemaal andere kleine, leuke dorpjes, zijn we naar Queenstown gegaan waar de eerste sneeuw is gevallen. Omdat we hier de vorige keer met Jennieke en Lotar lang zijn gebleven, zijn we dit keer na twee nachten doorgegaan naar Mount Cook. Dit is een dorpje met 123 inwoners genaamd naar de hoogste berg (3754 meter) van NZ. Alles lag onder een dikke laag verse sneeuw maar helaas mag er daar niet geskied of gesnowboard worden. Na Mount Cook zijn we via Rangitata weer in Christchurch aangekomen. Er zijn alweer wat meer straten begaanbaar dan 2 maanden geleden, maar echt veel is het nog steeds niet.

Onze laatste week in NZ is aangebroken. We hebben het onwijs naar onze zin gehad in dit land van 4 klimaten in 1 dag. Maandag 10 juni vliegen we naar Fiji; dit betekent zon, strand, zee, kokosnoten, cocktails, duiken, snorkelen en bier drinken in de zwembroek met zo'n fout Hawaiiaans overhemd erboven. Ook al zijn we dan niet in Hawaii.

Dikke kus en tot de volgende keer!