Bula vinaka!

De winter verruilen voor de zomer in een handomdraai. Welke Nederlander wil dit nou niet? Vanuit het koude Auckland in Nieuw Zeeland (-2) naar het warme, tropische Nadi in Fiji (+30). En dit alles in minder dan 3 uur. Oke, een wat lange handomdraai misschien, maar desalniettemin een handomdraai.

Op het vliegveld van Nadi werden we met alle andere passagiers ontvangen door een heel vrolijk 3-mans bandje. De tropische, blije tonen van de Fiji-ukelele's (is dit de correcte meervoudsvorm?) kwamen ons door de ietwat benauwde aankomsthal tegemoet en meteen zat bij ons de stemming er goed in. We hadden al het nodige gehoord over het beruchte "Fiji time", dus we waren blij verrast dat onze pick up zowaar op tijd op ons stond te wachten. Achteraf bleek dit de enige ervaring met iemand uit Fiji die op tijd kwam, maar hierover later meer.

We zijn de afgelopen drie weken op Fiji van de ene verbazing in de andere gevallen. Ons eerste hostel aan de westkust was heel leuk en, omdat we Nederlanders zijn mag het voor deze ene keer wel even genoemd worden, spotgoedkoop. Na 2 dagen helemaal niks gedaan te hebben, besloten we de stad in te gaan voor wat boodschapjes. Nu kwam de vloek van de Fiji time die ons daarna niet meer los heeft gelaten tot uiting. De vraag aan het lieve vrouwtje bij de receptie over hoe laat de bus ging, werd met een big smile en een welgemeend: "Soon!" beantwoordt.

Juist ja. Dat is bij ons dus gelijk aan "Geen idee meneer en mevrouw, maar het maakt niet uit. Het is hier namelijk altijd mooi weer en als je haast krijgt, ga je zweten. En we zweten hier altijd al. Het is hier namelijk altijd mooi weer."

Geduldig als we zijn, hebben we braaf gewacht tot de bus kwam en hebben vervolgens een ontzettend leuke busrit gehad met open ramen (lees geen ramen, maar opgerolde leren lappen die je voor de opening in de zijkant van de bus kunt hangen als het regent). Marktje op, groente, fruit en lekkere broodjes gekocht en vervolgens weer met de bus terug. 30 minuten te laat en om de verloren tijd goed te maken, reed de chauffeur maar een stukje over het strand. Zo is het niet erg als de bus te laat is :-).

Dit gebrek aan punctualiteit werkte erg aanstekelijk en we zijn er ondertussen ook allang aan gewend. In Nadi zijn we in gesprek geraakt met Bruce, een heel aardige Fijiaanse kerel, die erop stond om ons mee te nemen naar zijn huis in een dorpje om zijn familie te ontmoeten. Na 10x beleefd afgeslagen te hebben, heeft hij ons toch overgehaald. Lekker veel Fijiaans eten bij aardige mensen; daar houden we van.

Op naar het noorden! Na de eerste 5 dagen waren we toe aan meer paradijselijke stranden (decadent!). Local stijl met de bus en een pont naar het noorden: Taveuni Island. Erg leuk hoor, dat reizen met de locals, maar de pontjes zijn t r a a a a a a a g . . .
Anne en Joris: "What time does the ferry leave?"
Lief Fiji vrouwtje: "6 PM, my friends."
Fout, de pont ging 7 uur.
Anne en Joris: "How long does the ferry take?"
Lief Fijiaans vrouwtje: "17 to 18 hours, my dears."
Fout, de pont duurde 24 uur. En we sliepen op de grond tussen 100 snurkende Fijianen met op de voorgrond (we zaten namelijk VOOR de tv) een Westlife DVD. Great succes! De noordelijke eilanden, Taveuni en Qamea, waren wel dit alles meer dan waard, we kunnen nu zeggen dat we het paradijs hebben gezien. Zoveel groen, palmbomen, witte stranden en heldere oceaan hebben we tot nu toe nog niet gezien.

Na snorkelen, zonnen, heerlijk eten, duiken en nog meer moois zijn we 3 nachten naar Ovalau gegaan ten oosten van het hoofdeiland en zijn we bij Bobo en Karin verbleven. Bobo is een echte baas, de Bowser van Fiji zullen we maar zeggen. De eindbaas. Nog meer snorkelen, vissen, nog lekkerder eten en nog langer met onze witte billen gezichten in de zon zitten.

De laatste week hebben we in twee resorts gezeten aan de zuidkust op het hoofdeiland en dit was verreweg het meest luxe wat we tot nu toe hebben gehad (behalve dan misschien bij Peter, Sue, grandpa Bill en Jack). Hier hebben we onze eerste warme douches weer gehad! Yeah! Nadat we 2 dagen letterlijk niks hadden gedaan, hebben we besloten om iets te doen wat tot nu toe toch wel een van de allervetste dingen is die we gedaan hebben. We hebben met haaiden gedoken. Niet in een kooi en dan hopen op een haai, nee, zonder kooi, met 20 andere rare toeristen en 5 of 6 gekke Fijiaanse gidsen die ze uit de hand afgehakte tonijnenkoppen voeren. Like a boss! Meer dan 30 stierhaaien, ongeveer dezelfde hoeveelheid rifhaaien, Trevally's, Red Bass en nog 100 andere soorten grote vissen om ons heen.

Na al dit spannends hebben we nog een aantal dagen uitgerust en zijn we ondertussen naar Tonga gevlogen. We typen dit ten tijde van de zonsondergang met uitzicht over de Stille Oceaan, terwijl de heerlijke knoflookgeuren uit de keuken ons tegemoet komen.

Morgen gaan we weer naar ons prive strandje hier voor de deur, de laatste 5 weken zijn nu aangebroken en we gaan ons best doen om behoorlijk internet te vinden, zodat we de rest van de foto's kunnen gaan uploaden.

Dikke lebber vanuit de Pacific