Bij één van de schappen met wodka hopt een oude heer met grijze haren mee op Poolse rap-muziek. We zijn op de Chopin Airport in Warschau, waar we wachten op een turboprop naar Chisinau. Ongeveer veertig van de tachtig zitplaatsen zijn bezet, want Moldavië is geen populaire bestemming. Wij zijn wél blij dat we erheen kunnen, omdat het de laatste staat is van Europa die we nog niet hebben bezocht.

In de aankomsthal worden we opgehaald door een chauffeur die is gestuurd door Hotel City Park. Even later rijden we in zijn Skoda, uiteraard met horizontale barst in de voorruit, in het landschap dat we goed kennen van Rusland: een lichtbruine taiga die er uitziet alsof het net winter is geweest, in de verte een brede rivier, rood-wit gestreepte fabrieksschoorstenen en grauwe wooncomplexen uit de tijd van Stalin. Op de radio popmuziek van Kiss FM.

Vanaf de zevende en daarmee bovenste verdieping van Hotel City Park hebben we zicht op de flinke stroom auto's in de Grigero Vieru boulevard. We gaan snel naar buiten en wandelen door een klein park in herfstkleuren naar de Wederopstanding Kathedraal om de mooie muurschilderingen te bewonderen en een kaarsje te branden. We horen een biechtende vrouw huilen. Buiten maakt Yvonne een foto van een kater met een scheur in z'n oor, die lekker op de kerktrappen in de zon ligt.

We lopen langs de brede Stefan cel Mare boulevard, vernoemd naar de held die op 10 januari 1475 het Ottomaanse leger in de pan hakte en zo de titel 'Athleta Christi' (kampioen van Christus) verwierf. Aan de boulevard ligt bij het Nationaal Theater een "Vânzare de picturi și suvenire" oftewel een markt met kunst en souvenirs. Voor tien Lei, ongeveer veertig euro-cent, kopen we twee communistische speldjes met de tekst 'турист' (toerist). Toepasselijk. Bij een andere vriendelijke mevrouw kopen we een zwart T-shirt met Chisinau. Ze legt in het Russisch uit dat ze heel slecht kan horen en zien, dus we moeten vertellen welk biljet we aan haar geven en zelf het wisselgeld pakken. Ach... Daarna kopen we sokken bij een mevrouw die niet goed kan rekenen. Mooie grijze sokken met witte beren kosten 170 Lei. Ik geef een biljet van 200 en ze geeft me 140 terug. Uiteraard repareer ik deze miscalculatie. Terwijl ik op een bankje mijn nieuwe sokken aantrek, aangezien ik koude voeten heb, spelen twee oude mannen een potje schaak aan een tafel op het gras. We bekijken nog even een paar gietijzeren koppen van Lenin. Ze lijken ons wel authentiek, maar zijn een beetje prijzig.

De schemering daalt langzaam neer in de straten van de hoofdstad, de hemel kleurt van blauw naar roze naar zwart. In het gele licht van de straatlantaarns blijven de bedelende bejaarden en gehandicapten roerloos achter. We geven hier en daar wat Lei, maar het voelt als druppels op een gloeiende plaat. Dit is het armste land van Europa, nog veel armer dan bijvoorbeeld Roemenië of Albanië.

Bij Moldavisch restaurant La Taifa eten we dolma, gegrilde aubergines en "steik" (steak). Een goede Cabernet Sauvignon erbij van het Moldavische wijnhuis Fautor. Terug in het City Park Hotel bellen we de receptie voor een kurkentrekker. "My colleague coming help," zegt de receptioniste. Mooi, dan kunnen we nog een glas van het huis Purcari drinken voor we gaan slapen. Ongelooflijk, wat maken ze hier lekkere wijn! Niet te laat slapen, want het was een lange dag, aangezien we om vier uur 's ochtends zijn opgestaan. En morgen gaan we vroeg naar een niet bestaand land...