Hi there Dutchie Blokes and Sheila's!

I know, het is veel te lang geleden dat ik heb geschreven. Eigenlijk is het maar een dikke week geleden, maar voor mij voelt het als drie maanden. Tijd is een niet te bevatten begrip. Door de ontelbare indrukken die op me af zijn gekomen sinds ik de Nederlandse bodem heb verlaten, lijkt het alsof ik in die anderhalve week een jaar ouder ben geworden. Natuurlijk is dit in op een bepaalde manier ook wel correct te noemen, daar ik afgelopen donderdag, zonder al teveel bombarie, mijn negentiende verjaardag heb kunnen vieren. Dit is echter niet waarvoor jullie vandaag naar mijn blog zijn gesurft, dus ik zal snel mijn verhaal beginnen.

Waar was ik gebleven? Hmm, het vertrek vanuit Singapore. Na een dikke twee uur te hebben zitten praten op het vliegveld met Roger Moore (althans zo heb ik hem later genoemd naar zijn bouw en Britse accent), vertrok mijn vlucht naar Perth. Een halfleeg vliegtuig was wat ik aantrof. Een raar gezicht, maar ideaal voor de passagiers. Heel prima vlucht en al snel in Oz. In de rij voor de douane- en paspoortcontrole werd het even zweten, daar iedere boy van mijn leeftijd problemen had met deze hindernis. Gelukkig kon ik zonder problemen doorlopen. Blijkbaar waren ze niet bang voor de uitzuigkwaliteiten van deze brave, goedbedoelende en vooral arische knul. Daarna de bagagecontrole, waar men het geen enkel probleem vond om ons dik een half uur te laten wachten om eens uitgebreid door de koffers van een aantal medepassagiers te spitten. Gelukkig viel het ook hier bij mij alles mee, waardoor ik zonder kleerscheuren de Australische grens overstapte. Wat een land, hier zou mijn avontuur gaan plaatsvinden. Hier stond mijn tante al met een grote glimlach op me te wachten. Een heerlijk onthaal en geweldig om elkaar weer te zien. Na de eerste zinnen van verwelkoming begon ik direct over een Qantas-office. Carine (mijn tante) begreep nog niet geheel waarvoor ik daarheen wilde, maar we moesten en zulden er wat mij betreft even langs. Tien minuten en 1000,- A$ later liep ik als tevreden, en op dat moment bijzonder welgestelde, man de aankomsthal uit.
Die middag en avond vooral uitgebreid zitten bijpraten en op tijd naar bed. Ik was gebroken van de reis en het gebrek aan slaap de nacht ervoor. Die nacht maakte ik een opvallend verre reis naar dromenland, daar kon geen aardse wereldreis naar de andere kant van de wereld tegenop.

Woensdag, de elfde van de elfde, was mijn eerste echte dag in Australie. Ik moest om elf uur bij de CommonWealth Bank zijn om daar te tekenen en m'n bankpas op te halen. Daarom reden we, met een aantal detours, 's morgens vroeg naar Perth. Daar lekker ontbeten en op tijd bij de bank. Aldaar heb ik een staaltje van de Australische vriendelijkheid meegemaakt. Ik weet dat de medewerkers van een bank ervoor moeten zorgen dat nieuwe klanten zich gewenst voelen, maar dit was buitenproportioneel vriendelijk. Hier kunnen ze bij de Rabobank alleen maar van dromen. Nooit zo vaak 'no worries, no worries at all' en 'is there anything else I can do for you' in zo'n korte tijd gehoord. Na de bank zijn we doorgereden naar Kings Park, de grootste en meest indrukwekkende groenverzameling van Perth. Met een bijna wolkenloze lucht, een mooie dertig graden en een stralende zon was het eigenlijk een perfecte dag te noemen. Het strakgemaaide gras en de tropische palmbomen maakte dat ik spontaan begon te denken over een studententijd in Perth. Met je boeken in de zon, genietend van een magnifique uitzicht studeren… Daar kan geen Nederlandse stad tegenop.

Donderdag de twaalfde was ik theoretisch gezien jarig. Ik besefte het totaal niet, er was zoveel leuks en nieuws om me mee bezig te houden. Toch maakten we er een speciaal dagje van. Overdag lekker gaan lunchen en 's avonds fish & chips gaan eten in Freo (Freemantle, een havenstad bij Perth). Echt een topavond, nog nagewandeld op het strand met de zeelucht om het af te maken. Wel zorgde Carine ervoor dat ik wist dat ik jarig was, ze vertelde namelijk iedere bekende die we tegen kwamen (en dat waren er nogal wat) dat ik jarig was. Daardoor van vele, voor mij onbekende, voorbijgangers felicitaties ontvangen.
Vrijdag de dertiende had veel ongeluk kunnen brengen. Een dag waar grote groepen bijgelovigen met huivering tegenop zien. Laat het voor mij nou ook nog eens de eerste dag als vrijwilliger in de ouderhulp zijn, dat kon haast niet goed gaan. Ik was al voorbereid op gebroken heupen door voorbijschietende zwarte katten en verdwenen kunstgebitten na het onderdoorlopen van een ladder. Gelukkig viel dit allemaal mee en konden we aan het eind van de dag ieder weer levend, zonder kleerscheuren en met dezelfde set tanden in de mond weer naar huis brengen. Verder heb ik me die middag kostelijk zitten vermaken met een van de bejaarden, een uit Nederland afkomstige dame die al dik vijftig jaar Down Under woont. Ze sprak, zoals ze zelf ook grif toegaf, met een heerlijk Nederlands uitgesproken Engels. Zo zei ze tijdens een woordspelletje: 'Der ar wotter sneeks. I no det, bikos I was bit bij wan.' (Een phonetische uitschrijving van: 'There are water snakes. I know that, because I was bit by one.') Kostelijk is het best passende woord.
Die avond naar een schitterend concert in de Saint George's Cathedral, waarna we onder het genot van een glas wijn de voorbije dagen besproken. Heerlijk ontspannen, precies zoals het hele leven hier loopt.
Zaterdag zijn we naar New Norcia gereden. Een Benedictijnengemeenschap waar nog een zevental monniken woont. Geweldige Spaanse bouwstijl uit de 19e eeuw en een ongelofelijke alomheersende rust. De vliegen waren de enige boosdoeners die onze overweldigende kalmte wilden verstoren. Met tientallen, misschien wel honderden tegelijk leken ze een poging te doen om ons genoeg te irriteren om ons in een gesticht te laten belanden. Ze beten niet, waren niet geinteresseerd in ons eten of zoetigheden, maar wilden alleen maar op onze huid zitten en in onze ogen kriebelen. Wat een onmogelijke beesten. Als ik een shotgun had gehad, was het idee deze te gebruiken zeker in me opgekomen.
Die avond nam Armanda, een Groningse jongedame die hier ook in huis verblijft, me mee naar een plaatselijk feestje. Naar een feestje waar je niemand kent kan slecht uitpakken, maar deze avond was meer dan gezellig. Heel veel mensen ontmoet en allerlei ideeen gekregen. Daarbij werd ik door Ned uitgenodigd om een kleine twee weken later mee te gaan surfen (waar ik natuurlijk vol overtuiging op in ben gegaan) en kon Jen me wel aan een baantje in de nabijgelegen orchard helpen. Zo was het buiten een gezellige, ook nog eens een hele productieve avond.

Na een verder rustig weekend ben ik Maandag de stad, Perth, ingedoken. Vele kilometers gemaakt en ontzettend veel gezien. Bij een aantal Backpackers punten naar binnen geweest waar ik weer vanalles heb opgestoken. Daarbij weer een paar mensen gesproken en afgesproken om snel eens bij elkaar te komen. Uiteindelijk in het YHA hostel zitten eten met een Zweedse, die al een hoop had meegemaakt. Dat is het voordeel als backpacker, je hebt altijd wel wat om over te praten.
Dinsdag hebben we de laatste voorbereidingen getroffen voor de te ontvangen gasten, die die avond aan zouden komen. 's Avonds laat van het vliegveld gehaald en nog even zitten borrelen. Gezellige mensen met, net als ik, grootse plannen.

Voor zover we nu kunnen overzien zullen we (en daarmee bedoel ik Carine, de twee gasten, Wouter en Els, en ik) Maandag en Dinsdag naar Wave Rock gaan, een geweldige rotsformatie op een schitterende plek. Later die week naar Rottnest Island, een perfecte snorkelplek waar men ook wel in is voor een klein, misschien wel minuscuul, feestje. Carine zal dat thuisblijven, dus dan ben ik met Wouter en Els.

Lieve mensen, dat is het wel zo'n beetje voor nu, ik moet er een eind aan breien. Samenvattend kan ik zeggen dat het goed met me gaat, heel goed kan ik wel zeggen. Ik voel me hier ontzettend thuis, mensen zijn overweldigend verwelkomend en de sfeer is gewoon super ontspannen. Er staat nog zoveel moois op de planning en er is nog genoeg waar ik naar kan uitkijken. Het is en het wordt een toptijd.

Ik denk aan jullie, every now and then. De groeten daar!

See ya!

Wouter