Backpacken zonder backpack

Ik heb altijd geloofd dat ik tot veel in staat was, m'n eigen aanpassingsvermogen hoog ingeschat. Toch ben ik nu toch bijna tegen een spreekwoordelijke muur aangelopen, de titel geeft de fundamenten van deze muur al duidelijk aan. Laat ik bij het begin beginnen.

Ik was mijn vorige verhaal gestopt op het moment dat ik ging eten in Londen. Ik geef even korte samenvatting van wat daarop volgde. Na heerlijk te hebben gegeten en een filmpje te hebben gekeken, bracht de bus ons weer terug naar het vliegveld. Hier bleek dat er met het doorboeken van onze tickets (het doorschuiven naar de avondvlucht) een fout gemaakt was. Goddank bleek dit niet te betekenen dat we niet meekonden, maar we moesten wel twee wachten bij de incheckbalie, daar ze alles opnieuw moesten invoeren. Uiteindelijk kwamen ze eruit, konden we inchecken en langs de douane. Hierna begon het wachten... De vlucht was enorm vertraagd om tal van redenen, dus een periode van vier uur moest worden overbrugd. Ik heb de knop van brave, ietwat bekakte, bankboy omgezet naar praktisch denkende backpacker, heb een bankje zonder leuningen gescoord en ben luid snurkend in slaap gevallen.

Ik werd gewekt door een net teveel zwetende Japanner. (Waar deed hij me toch aan denken... Oh ja, dat was het.. de veel te hard werkende drummer van Gotta Catch Em All... Met haarband en al... Een opmerking die alleen door ingewijden geplaatst kan worden.) Een vreemde gewaarwording, een van de grootste, drukstbezochte luchthavens ter wereld, maar geen andere passagiers dan zij die meegaan met mijn vlucht, maar goed, daar was het dan ook een uur 's nachts voor.
Naar de gate, wachten, controle, wachten, mededelinkje hier, wachten, mededelinkje daar, wachten, vliegtuigje in, wachten, vliegen... Het was zover, ik zat in een heerlijke stoel in een immens, indrukwekkend vliegtuig. Een Airbus A380 voor de liefhebbers. Ah gezellig, een jong, vast erg verliefd, stelletje naast me... Mijn eerste gedachte, een gedachte die al werd ontkracht door een dikke, niet te missen traan die langs de wang van de jongen liep. Pas toen ik beter naar ze keek zag ik dat ellende de boventoon voerde bij deze twee anti-tortelduifjes. Hij met rode ogen, zij met een afgewend gezicht en nog 13 uur naast ze te gaan. Nee, ik zie geen enkele mogelijkheid om het woord gezellig aan deze vlucht te koppelen. Verder heerlijk gegeten, geslapen en filmpjes gekeken hoor, niets op aan te merken.

Ik weet dat ik ontzettend on-Wouter's klink op het moment, maar mijn Hollandse achtergrond, waar klagen met de paplepel wordt ingegoten, laat even van zich horen. Er is nog meer te vertellen... De volgende paragraaf is de laatste negatieve. Ben je niet in de mood, sla 'm gerust over.

Prima vlucht, rustige landing, als eerste bij de bagageband, geen bagage. Ik kan hier stukken over volschrijven, wat ze met ons, vermoeide en vertwijfelde passagiers deden, maar daar wil ik mijn kostbare internettijd niet aan besteden. De uiterst beknopte samenvatting is dat na dik drie uur wachten iedereen toch zijn bagage vond, behalve ik. Formulieren ingevuld. Ondertussen vier uur na de landing, om twee uur 's nachts, een taxi gepakt (mijn geregelde pick-up was ondertussen allang verdwenen natuurlijk) en me naar m'n hotel laten brengen. Ik wist van te voren al dat mijn hotel in de Red Light District lag, maar zo'n buurt had ik niet verwacht. Twee uur 's nachts op de uitgaansavond in een dergelijke buurt is geen pretje. Bleek ook nog eens dat mijn hotel kamers per uur verhuurd, wat zorgde voor klikkende hakken en kreunende vrouwen all over the place. Ik heb me in jaren niet zo ongemakkelijk, misschien zelfs wel angstig gevoeld als die nacht...

Gelukkig zag alles er de volgende morgen een stuk vriendelijker uit. Daarbij kwam het besef dat ik daar helemaal niet zoveel te vrezen had als ik in eerste instantie dacht. Er is een eerste keer voor alles en daar leer je van. Die dag, zondag, heb ik heel wat gezien en heel veel gelopen. Het hart van de stad, Orchard Road, van binnen naar buiten uitgeplozen. Rondgelopen in Little India en het National Museum of Singapore met een bezoek vereerd. 's Avonds naar de film geweest met de Engelsman die ik in London had ontmoet, even rustig zitten was geen luxe na deze dag. Daarna nog een biertje gepakt en gelachen met een stel semi-beschonken Singaporezen in een plastic-stoelen bar ergens op een plein. Daarna de bus naar huis gepakt, drie minuten angstig door de rosse buurt gelopen en snel mijn enigzins veilige hotel binnengegaan. Uiteindelijk (het duurde lang, waarschijnlijk door het tijdsverschil) in slaap gevallen en pas laat wakker geworden. Ik werd uiteindelijk wakker gebeld door de receptie met de boodschap dat mijn tas was afgeleverd, een hele opluchting. Vandaag heb ik het heerlijk rustig aan gedaan. Stukje stad bekeken, naar de grote Chinese tempel geweest en lekker gegeten. Nog een laatste biertje gepakt met de eerder genoemde Engelsman en afscheid genomen. Een laatste tripje naar het hotel en aldaar de nodige voorbereidingen voor de reis van de volgende morgen getroffen. Slapen zat er die nacht niet in. Ik was die middag te laat wakker geworden en het tijdsverschil hielp verre van mee. Uiteindelijk besloten om wakker te blijven en de potentiele moeheid van de volgende dag maar voor lief te nemen. Om zes uur stond m'n taxi klaar en om half zeven was ik op de Airport. Daarmee was het Singaporeze hoofdstuk, dat ondanks de nodige tegenslagen toch een buitengewoon positief gevoel met zich meebracht, afgesloten. Singapore hield op bij de deuren van de Airport. Daar waande ik me weer in een andere, westerse wereld en kon in alle spanning achter me laten. Met een uurtje of acht zou ik voet zetten op Australische grond, niet te besseffen.

Ik heb alweer veel geschreven, misschien wel teveel om in eens te lezen. Ik laat het voor nu hierbij en ik zal snel mijn eerste Australische bevindingen met jullie delen. Voor de mensen die minder graag lappen tekst lezen, maar wel graag op de hoogte willen blijven een samenvatting van het bovenstaande.

Er is veel gebeurd en ik leef nog. Kon het veel beknopter? I guess not.

Lieve mensen, dank voor het lezen, de interesse. Laat vooral ook wat van je horen. Mail me, laat een berichtje achter, krabbel me, stuur me een postduif, ik ben overal voor in. Ik ben ook heel erg benieuwd naar jullie!

Take care!

Wouter