Hola Gringos!
Jullie zaten alweer een hele tijd op een nieuw berichtje te wachten, maar we zaten een paar dagen in de Andes zonder computer, televisie en andere electrische snufjes. Maar hierbij dan toch de update.

De laatste blog kwam vanuit Arequipa. Vanaf daar hebben we een bus naar Puno gepakt en konden we onderweg voor de tweede keer naar de film Avatar kijken. Puno ligt op 3830meter hoogte aan het Titicaca (spreek uit tietieghagha) meer, dat met deze hoogte het hoogst gelegen meer ter wereld is. En dat was te voelen. De hoogteziekte symptomen waren inmiddels wel verdwenen maar je merkt echt dat er weinig zuurstof in de lucht zit, dus rustig lopen en diep ademen.
Bij het hostal heb ik in mijn beste Spaans een 2daagse trip over het meer geboekt, dus de volgende dag zaten we rond 9 uur al op een bootje richting onze eerste bestemming; de Islas Flotantes van de Uros mensen. Deze eilanden zijn volledig van het riet dat in het meer groeit gemaakt en de mensen hier leven echt van het toerisme. Dat was wel een beetje jammer, maar wel was het ontzettend bizar om te zien hoe deze mensen leven in rieten huisjes op rieten eilanden en varen met rieten boten. Natuurlijk hebben wij ook even een tochtje gemaakt. De mensen hier spreken geen Spaans, maar Quechua maar gelukkig was onze gids ´Happy Bruno´ zo vriendelijk om e.e.a. te vertalen. Na De Uros eilanden vertrokken we voor een paar uur varen over dit megagrote meer. We kwamen aan bij het eiland Amantani waar verschillende families al op ons stonden te wachten. Wij werden samen met 2 Ozzies opgevangen bij de familie van Vanessa en zij maakten smiddags en savonds heerlijke aardappelsoep voor ons klaar. Het huisje was erg basic en je behoefte deed je buiten in een klein hutje, wat niet ideaal is in het regenseizoen.
Die middag nog een letterlijk adembenemende tocht op de Patchamama (moeder aarde) berg gelopen tot de top van wel 4150meter hoogte. Die avond tijdens het eten was ik helaas de enige die enigszins Spaans kon en onze Padre (vader) sprak ook een aardig woordje Spaans dus konden we praten over zijn werk als Alpacahuid verkoper en het feit dat zijn 4 kinderen kunnen studeren doordat hij af en toe toeristen bij hem thuis laat slapen. Na de aardappel maaltijd was het tijd voor een echte traditionele fiesta en Vanessa toverde ons om tot echte locals. Supervet, maar wat zwaar om op 3900meter hoogte kneiterhard in het ronde te dansen.
Na een koud nachtje op een hard maar droog bed vertrokken we naar een ander eiland op het meer; Isla Taquile. Hier kleden de mensen zich weer heel anders, dus was het weer een nieuwe wereld. De uitzichten over het meer waren ook vanaf hier weer overweldigend.
Die middag kwamen we weer aan in Puno en kochten we onze laatste bustiscket, dit keer voor de bus naar Cusco. Weer konden we onderweg genieten van de topfilm Avatar.
Toen we Cusco aankwamen hadden we eindelijk bericht over onze wandelplannen in de Andes, we zouden de volgende dag een briefing krijgen in een hotel in Cusco en de dag erna beginnen met de vervanger van de Inca Trail, The Lares Trek. Onderweg van Puno naar Cusco zagen we al veel overstroomde dorpjes en landverschuivingen en toen kregen we pas echt goed in de gaten wat hier allemaal aan de hand is.
Tijdens de briefing werd ons alles duidelijk en zo zaten we 4 maart in een bus met alleen maar Ozzies op weg naar het startpunt van onze trek. Eerst bezochten we nog verschillende Inca sites in de Sacred Valley, zoals een agrarisch complex in Moray en lieten lokale vrouwen ons zien hoe zij wol kleuren en weven in Chinchero. Het plan was om ook een ruine in Pisac te bezoeken maar daar waren de dag ervoor net weer landslides en overstromingen geweest waardoor 7 locals om het leven gekomen waren. Erg triest.
We sliepen die nacht nog in een hotel in Urubamba en op dag twee namen we eerst nog een bad in de Hot Springs bij Lares voordat we aan onze eerste 6km door de Andes begonnen. Op de markt in Calca kochten we nog de nodige Cocabladeren (jawel, die waar cocaine van gemaakt wordt die ja) zodat we geen last van de hoogte zouden krijgen en deze aan aardige mensen onderweg konden uitdelen. Ook haalden we wat potloden voor de kinderen die in de kleine communities wonen in de bergen. De eerste dag liepen we alleen maar omhoog naar 3825 meter naar het dorpje Huacahuasi waar we na 3,5 uur aankwamen in ons tentenkamp. I.v.m. de landslides sliepen we niet midden op een berg maar verbleven in tenten in de kleine dorpjes, dat was veiliger. Die nacht was het echt extreem koud en echt slapen doe je dan ook niet. Althans.. Susan niet. Dag 2 was de dag met de uitdaging, we moesten over een pass van 4482meter hoog en in totaal liepen we 14kilometer richting het dorpje Pata Cancha. Onderweg alleen tijdens de lunch wat regen gehad maar verder zelfs nog verbrand in de felle zon. Het eerste gedeelte de pass op was aardig pittig, maar vanaf dat punt moesten we alleen nog maar naar beneden. Na een eng lamamoment op een steile berg liepen we gewoon weer over modderige paadjes en sprongen we over stroompjes die er normaal niet zijn. Het is hier echt zo ontzettend mooi, vooral in het gevaarlijke regenseizoen want alles is supergroen. Onderweg kwamen we soms op de meest uitgestorven plekken schattige Quechua kindertjes tegen die helemaal blij werden van het potloodje dat je ze gaf. Dat leverde natuurlijk mooie foto´s op.
Dag drie liepen we nog weer 1100 meter naar beneden over een afstand van ongeveer 10 kilometer en na 33,5km in totaal kwamen we ein-de-lijk aan op de plaats van bestemming; Ollantaytambo. Normaal gaat de tocht dan verder naar Machu Picchu maar helaas helaas, je bent zo dichtbij maar kunt er niet naartoe... het enige wat je dan kunt doen is naar een vaas plaatselijk bier (Chicha) grijpen en je lam zuipen met de plaatselijke bevolking. Zeker geen verkeerde tweede optie. De laatste dag deden we nog een toer door de South Valley waar we Inca en pre-Inca sites bezochten in Pikillacta en Tipon. In dat laatste plaatsje kregen we de Peruaanse delicatesse voorgeschoteld, Cavia. uhm... tsja. Toch maar even proberen natuurlijk. Helaas kon je echt nog zien wat het was en moest je het beest al kluivend naar binnen werken. Voor Susan niet echt een optie en na twee hapjes was het dan ook wel weer mooi geweest. Wiebe daarentegen smulde ervan. (W:Ik wist niet dat deze beesten een functie hadden, maar nu ik ze geproefd heb snap ik eindelijk waarom ze op deze wereld zijn) (Sorry Gerdien).
Nu hebben we nog 1 dagje in Cusco en morgen vliegen we naar Lima terug, want 22 uur in de bus door de Andes heen zitten gaat ons echt een beetje te ver.
De 12e vliegen we alweer naar Mexico en is dit avontuur ook alweer voorbij. Wat ging het snel.
Peru is echt een onwijs mooi land met een rijke cultuur en prachtige natuur. Wij komen zeker nog eens terug voor Machu Picchu, maar dan pakken we lekker makkelijk de trein!!