Tiny Het werd weer eens tijd.Zoals ik de laatste keer schreef gingen we naar Copan, waar we weer zouden gaan zipline. In Mexico hebben we ook geziplined, dus we waren wel benieuwd hoe het nu zou zijn. Maar het was weer helemaal gaaf, want waar we in Mexico door de jungle gingen, gingen we deze keer over de bomen heen, wat een geweldig uitzicht gaf. En in Mexico was het 6 banen met als langste 200 meter, hier waren het wel 15 banen en de langste was wel 1 km. Het duurde deze keer dus ook veel langer, maar 10 banen had ook wel genoeg geweest, want je werd het wel een beetje zat op het laatst, maar het was weer erg leuk om te doen. Bovendien hebben we in Copan ook de enige (als ik het goed begrepen heb) mayaruine gezien, In vergelijking met de ruines die we in Mexico en Guatemala hebben gezien, stelde deze niet zoveel voor. En ik weer niet wat het is, een of andere vloek ofzo maar elke keer als we zo een ruine bezoeken, worden we helemaal moe in ons lijf, zo ook nu, het werd dus een rustige dag. Na Copan gingen we eerst naar Santa Rosa, waar we een sigarenfabriek bezochten. Het was erg leuk om te zien om hoe ze eerst de bladeren droogde, daarna voorbereide en sneden om er vervolgens sigaren van te rollen, waarna ze verpakt werden. Helemaal handgemaakt. We kregen ook nog een souvenier mee, maar die bewaar ik wel voor een andere leifhebber. Daarna reden we verder naar Gracias, waar we een paar dagen gebruikte om eerst een trektocht te maken en warme bronnen te bezoeken en op de terugweg nog een waterval. Er werd ons gezegt dat de trektocht heel zwaar zou worden, en nog zwaarder toen de auto die ons er heen zou brengen kapot ging, en we er dus heen moesten lopen. Maar eenmaal op weg bleek het dus helemaal niet zwaar te zijn het was eigenlijk gewoon een wandeling in een hele mooie natuur. Onderweg kwamen we voorbij een hutje waar een oude dame helemaal alleen woonde echt in de midle of nowhere. Ze leeft van de buit die haar zoon vangt als hij jaagt, en verder plukt ze koffiebonen, die ze roostert en verkoopt op de markt, dat was leuk om te zien hoe ze dat deed. En het was facinerend om te zien hoe zo een oud vrouwtje daar helemaal alleen diep in het bos leeft. Voor de lunch konden degene die vonden dat ze nog niet genoeg gelopen hadden, met een paar gidsen mee op nog een nieuwe trektocht, en die was ZWAAR!! Het was er vreselijk steil en de brandende zon maakte het er niet makkelijker op. Het was goed te merken in onze benen de dag erna, maar het was echt vet. De weg naar huis, waar we er op gerekend hadden dat we met de auto konden, kreeg de auto een lekke band en moesten we weer lopen. De volgende dag hadden we het geluk dat we naar warme bronnen gingen en heerlijk verwent werden, dat was je reine wellness, met voetmassage op ronde stenen, modderbaden, een waterval die masseerde, en baden met verschillende terperaturen met uitzicht op prachtige natuur, dat was echt genieten. Die warme bronnen willen we wel mee naar huis. Het is wel heel speciaal dat er zulk warm water uit de grond kan komen, heel fascinerend. Voordat we weer terug gingen naar Tela waar de Honduras reis begon en wat eigenlijk een beetje onze basis is, bezochten we nog een waterval. In Mexico hadden we ook al een paar hele mooie watervallen gezien dus we dachten niet dat die nog overtroffen konden worden, maar dat konden ze dus wel. Het speciale van deze waterval was dat je er achter kon komen, niet zoals in een tekenfilm waar ze er gewoon naar toe kunnen varen of zwemmen, Wij moesten er naar toe klimmen over rotsen, en het leek wel of we in een enorme donderbui terecht waren gekomen. Het was echt vet. En ook hier had ik weer plezier van mijn onderwatercamera, nu kunnen jullie een indruk krijgen hoe het is om achter een waterval te staan, het is echt een hele speciale belevenis om achter zo’n waterval te komen en zoveel water met zoveel kracht voor je naar beneden te zien komen. Daarna kwamen we dus weer terug in Tela, waar we een overnachting hadden om daar vandaan met de vroege veerboot naar het duikerseiland Utila te gaan waar we weer een duikcertificaat konden halen. Maar dat verhaal houden jullie tegoed. Groetjes van Wendy

Tiny Tela Honduras Nu ben ik in Honduras, maar eerst wil ik nog even vertellen wat we de laatste week in Mexico gedaan hebben. We in Playa del Carmen, wat je kan vergelijken met Sunny Beach (Bulgarije) Daar lagen we elke dag op het strand, winkelde wat we konden (schoenen, kleding, sieraden enz.) en en gingen elke avond uit en kregen gratis drinks. We leefden een luxe leven met sushi, cocktails en beachparties, helemaal niet gek.dus. Zondag de 14de waren we met z’n vijfen om te gaan skydiven. Dat was het wildste dat ik ooit heb meegemaakt! We kwamen aan bij een klein vliegveld, en namen om de beurt plaats in een klein vliegtuigje wat een beetje op een zweefvliegtuigje leek, samen met een piloot een fotograaf en nog een waar ik samen mee sprong en die ook de parachute zou bedienen. Het was al heel mooi om gewoon te vliegen boven de caribische zee, met zijn mooie stranden en eilanden. Toen we op ca. 10.000 voet 83 km.) hoog waren, werd de deur geopend en moest je buiten het vliegtuig op een treeplank bij de vleugel gaan staan. Het was maar goed dat ik vastzat aan een die al heel vaak gesprongen had, anders was ik nooit op die treeplank gekomen. Ik dacht even dat ik dood ging. De fotograaf stond al klaar en ik kan me niet eens meer herinneren wie er het eerste sprong, maar ineens viel je gewoon. Het was het allerwildste(?) gevoel om daar 45 seconden lang in vrije val bijna op ze kop naar beneden te vallen. Na 45 seconden ging de parachute open, en daalden we met een prachtig uitzicht op luxe zomerhuizen met pools op dak, een turkoois blauwe zee, witte zandstranden en Playa del Carmen. Het duurde 12-15 minuten voordat we weer landen op het strand. Het waren de beste 300 euro die ik ooit heb uitgegeven. Op de foto’s van het skydive hebben jullie vast wel gezien dat mijn haar enigsinds rood is geworden. Zaterdag hadden Camilla en ik een beautydagje gehouden, eerst hadden we op het strand gelegen, daarna kregen we een uur massage, wat erg lekker en goedkoop was, vervolgens moest Camilla naar de kapper om geknipt te worden, en terwijl ik daar zat ete wachten vond ik in een kappercatalogus een oranje haarkleur waar ik helemaal verlieft op werd, en ook gelijk mijn eigen saaie haarkleur zat was. Dus toen Camilla klaar was gingen wij op zoek naar haarverf. Maar in Mexico houden ze blijkbaar niet van oranje, dus ,namen we de kleur die er het dichtste bij kwam. De andere wisten van niks, dus dat was wel grappig om hun reactie te zien toen ik onze kamer uitkwam met mijn knalrode haren. Maar het leek erop dat ze het leuk vonden, en nadat ik er zelf ook een beetje aan gewend was, was ik er zelf ook blij mee. Maandag ging de reis verder naar Honduras, degene die naar huis gingen, gingen al vroeg weg, en wij vijf die doorgingen naar Honduras hadden de ochtend de tijd om verder te pakken. Wat we ook wel nodig hadden, want we hadden een deel problemen met die grote pakken met kleren en schoenen die we eigenlijk naar huis hadden willen sturen. Toen Camilla en ik in een supermarkt waren om te kijken of we daar wat papieren konden copieren, was er bij de ingang een man die vroeg waar wij vandaan kwamen, toen wij antwoorden dat we uit Denemarken kwamen, zei hij in het deens dat hij ook deen was en bezig was met een documentaire voor Discovery channel, en ons graag wilde interviewen. Dus nadat we in zijn kleine Mini cabriolet de halve stad doorgereden waren om onze papieren te copiere, hebben we ons laten interviewen. Dat was heel merkwaardig maar ook leuk. Het ging over allerlei onderwerpen; o.a. opvoeding, onze reis en sex. Eerst stonden we gewoon op straat, maar later reden we terug naar ons hostel in zijn kleine autootje terwijl hij maar praatte en filmde. Een hele vreemde en onverwachte belevenins als je alleen maar even wat papieren wilt copiere, maar over een jaar zijn wij te zien op Discovery Channel. Na een wat lange tijd met vertraagd vliegtuig en lange wachttijden kwamen we maandagavond laat aan in ons hotel in Tela in Honduras, waar de nieuwe groep op ons wachtte. Dat was wel even wennen, nadat we de mensen van de andere groep zo goed hadden leren kennen. We kwamen van een wolkenloze hemel in Mexico naar vreselijk slecht weer in Honduras. Hier heeft het tot vandaag, vrijdag, alleen maar geregend, we zien hier nu voor het eerst de zon. De eerste dagen hier hebben we een beetje rond gekeken in de stad, en gebruikt om de andere wat beter te leren kennen. Woensdag hadden we een boottocht naar een nationaal park, en het was vreselijk slecht weer. We hebben daar 3 kwartier rondgesopt in de stromende regen, aan de ene kant vreselijk irritant, maar aan de andere kant ook wel weer grappig om mee te maken, want het was ondanks de regen nog steeds warm. We kregen daar een lunch wat bestond uit gefrituurde vis, gefrituurde bananen die naar patat smaakte en rijst met bonen; typisch Honduriaans eten. Op de weg terug zagen we plotseling 2 wilde dolfijnen, dat was echt vet. Ik hoop dat we zeg een keer zien en dat we er een keer mee kunnen snorkelen of duiken. Vandaag zijn we in de ene na grootste botatische tuin van de wereld geweest. Toen we daar waren was het weer voor het eerst heel mooi, en de tuin was dan ook echt heel erg mooi. In Honduras is het wel gevaarlijker dan in Mexico, we spraken in de botanische tuin een meisje dat vertelde dat ze op klaarlichte dag van haar tas was beroofd toen ze terug fietste van het strand. Wij hebben dan ook in plaats van strand de beschikking over een gesloten hotelgebied met svimmingpools, strandstoelen en andere faciliteiten. Erg lekker en veiliger. Jullie hoeven dus niet over ons in te zitten. Morgen rejsen we verder naar Copan voor een par dagen, waar we o.a. gaan zipline en nog een paar ruines gaan bekijken. Dit was het weer even, er volgen binnenkort weer fotos van het leven in Honduras.

Tiny Hej, ;) Eindelijk weer even tijd voor een opdate. De 28ste februarie gingen we verder naar Valladolid. Op weg daarheen bezochten we Mexico’s hoogste mayaruine, Coba, waar we ook opgeklommen zijn. Weer op weg naar beneden was onze gids zo stom om een stukje naar beneden te rennen, viel toen en brak zijn been. Ondanks dat bleef hij toch onze gids. De Minibus is een automaat, dus hij reed ons gewoon verder naar de volgende stop na de ruine, een cenote. In Valladolid zijn we naar 3 cetotes geweest, hebben veel te veel gewinkeld in de belachelijk goedkope winkels, (waar we overgens niets op tegen hadden) een rondrit door de stad gemaakt met de bus, en het beste van alles Chichen Itza! De eerste cenote die we in Valladolid gingen bezoeken lag 5 kilimeter van onze hostel, dus de 2 jongens, Rikke en ik gingen daar op de fiets naartoe. De minibus reed het grootste stuk voor ons uit zodat we niet zouden verdwalen, maar de terugweg meenden Rikke en ik dat we zelf de weg wel terug konden vinden. De 2 jongen bleven daar nog en de minibus vertrok ook later dan wij. Het eindigden ermee dat wij een uur in de stad rondgefietst hebben omdat we niet meer wisten in welke straat ons hostel lag. Gelukkig kon Rikke zich de naam van ons hostel nog herinneren, dus toen we op een gegeven moment langs een toeristenkantoor fietsten, hebben we daar de weg gevraagd. Wij hebben in elk geval wat van de stad gezien, en verdwalen doen we in Valladolid niet meer. Op onze tocht door de stad viel ons oog helaas ook op een aantal leuke winkels, waar we ons later op de middag behoorlijk uitgeleefd hebben. Dinsdag stond Chichen Itza op het programma, een van de 7 wereldwonderen. Daar hadden we allemaal naar uit gekeken. Als het tot een van de 7 wereldwonderen is uitgeroepen moest het wel heel speciaal zijn. En dat was het ook!! Het was heel fascinerend om te zien hoe alles geplaatst en gebouwd was ten opzichte van de zon, geluid en verschillende symbolen, daar moeten heel preciese berekeningen en waarnemingen aan vooraf gegaan zijn. Er kwam bijvoorbeeld een echo met een fluitend geluid vanaf de top van de hoofdpyramide Kukulkan, als je terwijl je ervoor stond in je handen klapte. Onderzoekers menen dat het geluid lijkt op het fluiten van de Quetzalvogel, wat voor de mayabevolking een heilige vogel was. Hoe konden ze dat maken? En er is ook een bebouw met 2 pilaren waar de zon elk jaar op 21 juni en op 21 december (de langste en de korste dag) precies tussen deze 2 pilaten opkomt. Ik vond dat zo interessant om daarover te horen. Die gebouwen zijn daar echt niet bij toeval zo gebouwd. Na deze rondleiding hebben we nog wat souvenirs gekocht en zijn daarna verder gegaan naar een cenote. Deze cenote was heel gaaf, want halverwege rond was er een trap, waar je van verschillende hoogtes van af kon springen. Wij sprongen natuurlijk van het hoogste punt, wat ca 5-6 meter hoog was. Het was wel een uitdaging om van die rand te springen, maar zo konden we vast wennen voor als we later gaan skydive. Donderdag reisden we verder naar Ek Balam. Het was de bedoeling dat we allemaal op de fiets daar naar toe zouden gaan, maar onze gids moest vanwege zijn been toch met de minibus, en daarom kozen de meeste ervoor om maar lekker lui in de bus te stappen. Maar Julie en ik namen de fiets door de jungle. Er werd gezegd dat het een 40 km lange tocht was waarvan 15 km door de jungle, geen probleem dat konden wij wel. En we konden het ook, maar het was dan ook geen 40 kilometer. We hebben ongeveer 10 km door de jungle gefietst over wat je toch wel een pad kon noemen en toen nog 10 km over een asfaltweg, dus het was eigenlijk gewoon een heerlijke tocht. Ek Balam is een klein plattelandsdorpje, net zoiets als het jungledorpje Nuevo Durango , waar we in het begin van onze reis waren. Hier woonden we net als in Nuevo Durango ook in hutten, maar toen we die keer in Nuevo Durango aankwamen waren de meeste van ons nogal verrast over het feit dat het er zo primitief was, dat waren we helemaal niet gewend. Maar nu we in Ek Balam hetzelfde aantroffen was er eigenlijk niemand die wat aan te merken had, iedereen was tevreden. Daaruit blijkt toch wel dat we in de loop van onze reis allemaal flexibeler zijn geworden, en het niet meer uitmaakt onder welke omstandigheden we moeten wonen, als we maar een plek om te slapen hebben is het al gauw goed. Hier heeft elk dorpje 1 ding waar ze hun geld mee verdienen. In Nuevo Durango was dat etenswaren, terwijl Ek Balam bekendt staat voor zijn hangmatten. Rondt het kleine dorpsplein waren er 6-7 huizen waar een heleboel hangmatten waren uitgestald in allerlei kleuren en patronen, en ook een statief waarop iemand een hangmat aan het maken was. Onze gids had verteld dat we moesten wachten met het kopen van een hangmat tot we in Ek Balam kwamen. Dat waren we nu, dus gelijk de eerste dag storte iedereen zich op de hangmatten om de mooiste te vinden. De volgende dag gingen we met een boot een rivier op om vogels te kijken (birdwatching), dat was een hele mooie tocht, waar we pelikanen, andere vogels en ook een heleboel mooie flamingo’s zagen. Onderweg deden we nog een klein eilandje aan waar we een mayabad konden proberen. Eerst gingen we zwemmen in een meertje, waar het water nog zouter was dan in de dode zee. Het water was helemaal roodachtig en stonk nogal, en het was echt heel raar om daar in te gaan, want als je in het water ging liggen, plopte je gewoon omhoog. Heel leuk. Het was eigenlijk onmogelijk om gewoon te zwemmen, want je kon niet onder water blijven. Daarna werden we allemaal ingesmeerd met een modderachtig goedje, wat heel goed voor de huid zou zijn vanwege allerlei vitamines, mineralen en zouten. Daar hadden we veel lol mee. Toen iedereen ingesmeerd was, gingen we allemaal weer in de boot en vaarden we weer terug, om daar weer in een meertje te springen om ons af te spoelen. Onderweg in de boot droogde de modder helemaal in en toen we opstonden krakeleerde we helemaal, wat een heel raar gevoel was en ook wel een beetje zeer deed omdat het aan de haartjes op onze huid trok. Na het bad hadden we allemaal een heel zacht velletje. Ik weet niet of het verbeelding is en ook niet of het echt helpt maar leuk was het in elk geval wel. Nu zijn we bij onze laatste bestemming aangekomen Playa del Carmen, waar we tot maandag blijven. Hierna gaat onze groep uit elkaar, sommige gaan naar huis, andere reizen alleen verder, en dan zijn er nog wij met z’n vijfen die aan de volgende reis met Adventure.dk naar Honduras beginnen. De laatste week hier wordt gevuld met nog meer winkelen, luieren aan het strand en het nachtleven. Een weekje standvakantie dus. Het plan was ook dat we zouden skydive en gaan duiken waar haaien zijn, maar daar is het nog niet van gekomen. We kregen te horen dat de haaien er momenteel niet zijn, maar het kan zijn dat dat in Honduras nog gaat lukken. Maar als het goed is gaan we aan het einde van de week nog wel skydive. Het gaat jullie goed en geniet van het weer:)

Tiny Hey, Zoals ik de laatste keer al schreef zijn we nu weer terug in Mexico. Voordat we een paar weken geleden Mexico verlieten, had onze gids gezegd, dat als we weer terug kwamen in Mexico we uit dankbaarheid bijna de grond zouden kussen. En hij had gelijk, Mexico voelt wel een beetje als ons thuisland hier, het was alsof we weer ‘thuis’ kwamen. We kwamen aan in Chetumal, waar we de rest van de dag vrij hadden. Hier vierde we de verjaardag van Ditte, met taart en een enorme schaal lasagne, wat erg lekker was. Dinsdag trokken we verder naar Kantemo, waar we fietsen zouden huren en dan naar een grot zouden fietsen. Om naar die plaats te komen, waren we met z’n vijfen, die met het openbaar vervoer moesten. Dat werd 2 uur in een propvolle minivan, ze nemen het hier niet zo nauw, ze blijven maar opvullen. We gingen eerst naar een restaurant om te eten, en daar moesten we ook een paar uur wachten voor dat we de fietsen konden halen, gelukkig had het restaurant een zwembad, waar we dankbaar gebruik van maakte, want het was behoorlijk warm. Om bij de grot te komen moesten we door de jungle fietsen, en dat was nogal een beproeving aangezien het zadel van mijn fiets loszat. Dat draaide en bewoog naar alle kanten, wat het fietsen niet echt makkelijk maakte, gelukkig was het niet zo ver. Toen waren we dus bij de beruchte slangegrot. Er was ons verteld dat sommige van de voorgaande groepen waren gaan huilen toen ze bij de grot kwamen, en bij de infoavond in december werd er ook verteld dat die grot zo wild en griezelig was omdat de slangen er van het plafond naar beneden zouden hangen, en daar hadden wij ons natuurlijk op verheugd, (de een wat meer dan de ander) Wij hadden ons voorgesteld dat als we de grot in kwamen we dan duizenden slangen aan het plafond zouden zien hangen. Bovendien was ons verteld dat er bij schemering ook grote zwermen vleermuizen uit de grot vlogen die zo dicht om je hoofd zouden vliegen dat je de vleugelslagen kon voelen. Maar dat viel allemaal wat tegen. Er waren wel veel vleermuizen, maar die vlogen niet om je hoofd, en toen we in de grot kwamen waren er maar 2 slangen te zien, waarvan er een ver weg tegen de zijkant aanlag. Maar de andere slang hing inderdaad van het plafond naar beneden, en was net een vleermuis aan het verorberen, dus we hebben nog wel wat gezien. Daarvandaar moetsen we verder op de fiets (mijn zadel was gelukkig weer vastgezet) door de jungle, naar een soort kamp waar we zouden slapen. Die fietstocht was een uitdaging want het was inmiddels donker geworden, en er waren steeds rotsen en boomwortels op het pad, je moest dus steeds snel reageren, en we hadden alleen een lamp op ons voorhoofd als lichtbron. Gaaf was het wel! Als avondeten kregen we een sandwich en daarna gingen we met kano’s de rivier op om krokodillen te zoeken. We hadden allemaal een voorhoofdlamp (?) op, en als je dan over de rivier keek, zag je hier en daar een paar kleine lichtgevende rode stippen naast elkaar, wat dus krokodilleogen waren. Je kon daar dan langzaam naar toe varen en er soms heel dichtbij komen. Net voordat we terug zouden gaan, was onze boot maar een halve meter van 2 gote krokodillen vandaan, die plotselig onder water doken en onder onze boot zwommen... toen stond mijn hart wel even stil! Ik had wel graag bij onze gids in de boot willen zitten, want voor hem was het namelijk niet genoeg om alleen maar naar die krokodillen te kijken, nee hij sprong in het water en ving met zijn blote vuisten en krokodil en kiepte hem in de boot:P De plek waar we zouden slapen, was een stuk primitiever dan de vorige keer dat we campeerde. Nu kregen we elk een mat en een slaapzak en moetsen we maar een slaapplek zoeken. Er was een overdekt terras, en een hoge toren waar we op een platform konden liggen. We kozen uiteraard voor de toren. In de bosjes kon je naar het ‘toilet’ en er was geen stromend water, goed dat het maar voor een nacht was. Ik had wel een douch kunnen gebruiken, want na zo’n warme dag plak je aan alle kanten. Midden in de nacht werd ik wakker van het gestommel van de andere, het was gaan onweren, en een aantal van ons wilde naar beneden. Wat een goed besluit was, want het dak van het overdekte terras lekte niet zo erg als dat van de toren. Degene die in de toren gebleven waren, moesten in elk geval de slaapzak over hun hoofd trekken om niet helemaal kletsnat te worden. De volgende dag, woensdag, gingen we verder naarTulum waar we tot zondag blijven. Hier hebben we onder andere een heerlijke dag doorgebracht op het mooiste en meest fotogenieke strand wat we tot nu toe gezien hebben. Het was echt een lekkere dag, waar we allemaal even behoefte aan hadden. We hadden nog niet eerder de gelegenheid gehad om een hele dag op het strand te liggen. We hebben hier een zandslot gebouwd (een schildpad waar andere mensen foto’s van kwamen nemen). En we hebben een heleboel super mooie foto’s gemaakt. Het was haast ongelofelijk dat je met een gewoon fototoestel zulke mooie ansichtkaartfoto’s kon maken. Maar eigenlijk makkelijk genoeg, want het was er gewoon zo mooi. Toen we thuis kwamen was het duidelijk te zien, dat zonnecreme noodzakelijk was geweest, en ook waar we waren vergeten te smeren. Ik had in elk geval een aantal rode plekken op mijn hals, een rood oor en rode ooglede. Daar leren we weer van. Vandaag zijn we weer wat aktiver geweest. We zijn naar een cenote gefietst, wat een grot met water erin is. Hier hebben we rond gekeken en gesnorkeld, wat heel speciaal was. Morgen gaan we naar het bekende mayadorp in Tulum, en zondag reizen we door naar Vallodid. Ik hoop dat het met jullie ook goed gaat, en ik kan jullie geruststellen dat wij aan de oostkust van Mexico zijn en daarom geen last hebben van de Tsunami.

Tiny Zondags reisde we verder naar San Ignacio in Belize. Hier hebben we de eerste paar dagen gebruikt om wat rond te kijken, een Amish dorp te bezoeken en ijs te eten, wat de lokale amish bewoners hadden gemaakt en wat erg lekker was. Bovendien konden we hier ook weer eens normaal slapen, wat in Guatemala niet echt meeviel omdat we daar een agressief kippehok en blaffende honden als buren hadden. Het Amish dorp viel wat tegen, want er leefde een canadese amish bevolking die tractors en machines hebben, en dus moderner zijn dan wij verwacht hadden, maar ze zagern er nog wel steeds uit zoals we verwacht hadden met baard, hoed en ouderwetse kleren. De bus die ons erheen bracht was eigenlijk al een belevenis op zich. Die zou thuis in elk geval nooit door de keuring komen! Er zat steenslag in de hele voorruit (?) (zie foto), en tussen de banken zat hier en daar niet meer dan 15 cm beenruimte. Over het algemeen stond de hele bus zo’n beetje op instorten! Na een paar dagen in San Ignacio, stond er camperen in de jungle bij Bartons Creek Outpost op het programma. We hadden verwacht een camping aan te treffen waar electriciteit ontbrak en de wc een gat in de grond was, want onze gids Alberto had verteld dat een paar meisjes van de vorige groep in tranen waren uitgebarsten, en naar huis wilden toen ze op de camping aankwamen, Maar wat wij aantroffen was een heerlijke plek aan een rivier, waar een paar tenten stonden en ook een gebouw met gewone toiletten, stromend water en zelfs tv. Hier konden wij het wel een paar dagen uithouden dus. We gingen even op verkenning in de jungle, maar het was er zo modderig en glat, dat we maar weer omkeerde. De volgende dag hadden we een zware dag in het vooruitzicht, eerst een 1,5 km lange kanotocht naar de Bartons Creek cave, wat een hele mooie grot was waar duidelijk te zien was dat de mayabewoners daar geweest waren, want er lagen potscherven en schedels. En fdaarna stond de Death Defying tocht op het programma. We konden kiezen uit een watervalpark om te zwemmen en de Death Defying tocht, een 7 km lange ‘wandel’tocht door de jungle Deze werd beschreven als wild en uitdagend, dus die koos ik, en daar heb ik geen spijt van! Na het ontbijt vertrokken we. Al vrij snel kwamen we bij een rivier die we moesten oversteken. Er lagen stenen die we met wat geluk konden gebruiken om droog over te komen, maar al vrij snel hadden we allemaal natte schoenen, dus die stenen lieten we voor wat ze waren en liepen we gewoon door het water. Dat was maar goed dat we daar aan begonnen waren, anders had het wel een hele langduurige kwestie geworden, want we staken die rivier nog zo’n 30 keer over om ons doel, een waterval, te bereiken. De tocht ging door dicht begroeide jungle, dus het was omhoog en omlaag, tussendoor, onder en over rotsen, bomen en door de rivier met kniehoog water. Echt heel leuk! De laatste paar keer dat we de rivier over moesten was het dieper en kwam het water tot borsthoogte en moesten we er doorheen met onze tassen boven onze hoofden. De lunch werd genuttigd op een plek met het tot nog toe beste uitzicht: de waterval van 120 mtr hoog. Daarna begonnen we aan de terugtocht. Deze keer kruipend en klimmend langs de rostwanden, want we hadden het vrij koud gekregen en vonden het niet aanlokkelijk om weer door het water te gaan. Het was net zoiets als een klimwand het was alleen een stuk moeilijker om fatsoenlijk steun voor je voeten te vinden en iets om je aan vast te houden, uiteraard hadden we geen zekerheidslijnen, dus als we zouden vallen zouden we direct in het water belanden. Een behoorlijke uitdaging! Maar ik heb het gered om zonder hulp en droog over te komen!! Naast dat het gaaf was om steeds te moeten kijken waar je je voeten neer zette, was de natuur ook mega mooi. Het was werkelijk een geweldige tocht. De volgende dag, donderdag, reisden we door naar paradijseiland Caye Caulker, wat we een beetje vergeleken met Jamaica, want alles was heel chill (?) en voldeed aan het motto van het eiland: ‘Go Slow’ wat op een bord stond daar waar we op het eiland aankwamen. Het was een heel gezellig eiland, en het had nog fijner geweest als het weer goed was geweest; onder ons hele verblijf was het bewolkt en waaide het. Daar baalde we wel wat van, want we hadden eigenlijk wel zin in een beetje ontspanning, hetzij in een hangmat of aan het strand. Ik ben met een paar andere nog naar het buureiland San Pedro geweest, dit was een wat groter eiland waar we wat rond gekeken, gewinkeld en gegeten hebben. De laatste dag op het eiland, zijn we wezen snorkelen. Het weer was gelukkig wat opgeklaard, en het water was prachtig turkoisblauw. Bij de eerste stop, zagen we een massa koraal en kleurige vissen, de volgende stop werd Sharks Ally genoemd, en daar was ook alle reden toe, want daar zagen we een paar haaien! Ik had eigenlijk verwacht dat ik banger zou zijn toen ik haaien zag zwemmen, maar als je zo op het water ligt en het door je duikbril ziet, lijkt het alsof je in een andere wereld bent en die haaien niet bij je kunnen komen. Nu waren het ook geen gevaarlijke haaien maar gewoon een paar ‘nurse sharks’ die maar zelden mensen aanvallen. Bij de laatste stop zagen we schildpadden, grote roggen en nog meer haaien. Het was een geweldige snorkeltocht. Na het eiland Caye Caulker kwamen we weer terug in Mexico, waar we heel blij mee waren, want zodra we de grens over waren was er een wolkenloze hemel met een stralende zon, en het was er erg warm. We bezochten een groot taxfree gebied bij de grens, waar we ons even uit konden leven met shoppen. Nu zijn we in Chetumal, waar we lekker hebben genoten van de zon, en onze kleren hebben gewassen. Morgen gaan we weer camperen en gaan we onder andere de beruchte slangegrot bezichtigen, waar er slangen aan het plafond hangen. Ook gaan we midden in de nacht met een kajak de rivier op om krokodillen te zien! Daar verheugen we ons op. Hopelijk gaat het jullie goed daar, en verdwijnt het koude weer snel.

Tiny Hallo allemaal, Hier eindelijk weer én update! We hebben de laatste 2 weken slecht internet gehad, vandaar dat ik zo lang niet geschreven heb. We kwamen woensdag 10 februarie aan in Guatemala, na een hele onbehagelijke rit over een vreselijk hobbelige grindweg. Ik ben geloof ik nog nooit zo opgelucht geweest, toen we, na 2 uur hobbelen op dat vreselijke grindpad in een bus die rijp voor de schroothoop was, weer op een asfaldweg belande. Om de rit van San Cristobal naar Guatemala wat te onderbreken hadden we overnacht in het zuiden van Mexico vlakbij de grens met Guatamala. (deze duurde 7 uur). Woensdag staken we dus de rivier over naar Guatemala en hebben de dag doorgebracht in het natuurreservaat Arcas, waar mishandelde wilde dieren worden getraind om weer teruggeplaatst te kunnen worden in de natuur. Er waren een heleboel spider monkeys (apen) , papagaaien, andere vogels en ook een tijger. Bij sommige dieren was het goed te zien dat ze echt helemaal gestoord waren. Maar er worden toch elk jaar ca 600 dieren teruggeplaatst. Het helpt dus wat er gedaan wordt. En van de redenen dat we naar Guatemala gingen was Tikal, het belangrijkste mayadorp. We gingen daar ’s morgens om half 6 al naar toe, want we hadden gehoord dat de zonsopgang boven Tikal ontzettend mooi zou zijn. Maar net als in Mexico hebben de mensen hier geen haast, wat betekende dat we te laat kwamen. Maar het was even goed lekker dat we er zo vroeg waren, want nu waren er nog geen andere turisten, en het was ook nog niet zo warm. Het was een heel groot dorp, maar ik vind het nog steeds moeilijk om me voortestellen, hoe het er uit heeft gezien, want wat je ziet zijn een aantal hoge gebouwen die van steen gemaakt zijn. Maar we kregen in elk geval een goeie conditietraining, met al die trappen die we op en af gingen:). Vrijdag gingen we ‘zipline’, dat was gaaf! We waren daarvoor in de jungle, waar we eerst via een ladder in een boom moesten klimmen, en vandaar ging er een kabel naar een andere boom 100 meter verder. We hadden allemaal een tuig aan waarmee we aan de kabel gekoppeld werden, en dan was het dus gewoon gaan! Bij de volgende boom werd je dan weer aan de volgende kabel gekoppeld en verder maar weer naar de volgende boom. Je voelde je echt net Tarzan, toen je daar tussen de bomen in de jungle doorvloog;). Er waren 6 of 7 stops, het was dus veel te snel voorbij. Maar gelukkig gaan we in Honduras nog een keer zipline. Er komt een videofilm van het zipline zodra ik goed net heb. Dichtbij ons hostel lag een beschermd park met wilde dieren, waar je een 6 kilometer lange wandelroute kon volgen. Deze ging heuveltje op en heuveltje af, dus het was vrij zwaar en de brandende zon maakte het niet makkelijker. Maar dit werd beloont toen we aankwamen bij een uitkijkpost, daar werden we verrast met een super mooi uitzicht!! Die dag hadden we ook eindelijk weer de gelegenheid om wat te zonnen, want de afgelopen dagen was het weer niet zo heel goed. Die avond heb ik de anderen geleerd hoe je gevulde pannenkoeken maakt. Wat ik kan toch niet helemaal zonden de pannekoeken van Kvie Sø:).

Tiny Hej, Hier weer een opdate. Na een 6 uur lange busrit, kwamen we aan in Palenque. Een klein dorpje waar we maar 2 nachten bleven. Het hostel wat heel gezellig was, lag iets buiten het centrum in een jungleachtige landschap, waar we dus een schitterend uitzicht hadden. Het enige wat er op het programma stond was Palenque national park en een waterval, maar we watren het er allemaal snel over eens dat het tot nu toe het beste is geweest. In Paleque national park gingen we eerst het National Antropologisch Museum bekijken en daarna parkens Mayadorp, dat in een geweldig mooi heuvelachtig landschap lag, en ons dan ook meerdere keren een schitterend uitzicht gaf. Zie fotos. Vervolgens reden we naar de 45 meter hoge waterval Misohai, wat ook gewoonweg super mooi was. Na een dag met volle zon en zweterige shirtjes waren we allemaal toe aan een frisse duik, dus dat deden we dan ook. Het badderen onder een waterval was een erg leuke belevenis, hoewel de grote waterval te krachtig was om onder te staan. Maar er waren ook meerdere kleine, waar we wel onder konden. We waren ook in een grot waar een waterval in was. Dit was echt een van die vette(?) dagen, waar we een heleboel gezien en beleefd hebben. ’s Avonds gingen we naar een restaurant met livemuziek en vuurshow, waar het wederom heel gezellig was. De volgende dag gingen we door naar San Cristobal, waar we nu nog steeds zijn. Op weg daarheen reden we nog even voorbij de bekende watervallen Aqua Azul, wat eigenlijk een gebied is met vele kleinere watervallen met, zoals de naam al zegt, azuurblauw water. Sommige van ons namen er een duik, anderen namen genoegen met rondkijken, want het weer was niet zo mooi als de dag ervoor en bovendien miezerde het. De weg naar San Cristobal was een 5 uur lange en extreme bergrit, met ongeloofelijk mooie vergezichten/uitzichtspunten (?). San Cristobal is zoals jullie misschien al kunnen raden een dorp dat vrij hoog in de bergen ligt, en het is hier een stuk kouder dan dat we gewend waren. Mijn fleecetrui en skionderbroek heb ik hier in elk geval nodig gehad. Hier hebben we een deel van onze tijd gebruikt aan het rondneuzen op de bekende ‘Hand craft markt’ waar oneindig veel handgemaakte sierraden, sjaals, lederwaren en souvenirs te vinden waren. Ik moet ook bekennen dat ik hier mijn geld niet in mijn zak kon houden. Een andere bezienswaardigheid hier is de kapel, die alleen te bereiken is via een trap met 307 treden, wat een strijd! Maar eenmaal boven was er weer een prachtig uitzicht, onze moeite was weer dik beloond. We hebben ook gevaren op een rivier waarvan ik helaas de naam niet meer weet. Deze was 90 meter diep en aan beide oevers omgeven door 1km hoge rotsformaties. Hier zagen we onder andere 4 in het wild levende krokodillen, reigers, gieren en een heleboel andere vogels. Het was gaaf om die krokodillen zomaar in de natuur te zien. Gisteren hebben we paard gereden. Een rit van 1½ uur om boven in een klein dorpje te komen. Hier mochten we geen fotos nemen, omdat de dorpsbewoners geloven dat fotos hun ziel stelen. Daar bezochten we een kerk waar mayavolk traditiegetrouw heel gaan om genezen te worden van ziekten, voordat ze naar een dokter gaan. In de kerk zitten een paar vrouwen waarvan gezegt word dat ze geesten kunnen verdrijven die andere mensen kwaad willen doen. Ze doen dit door middel van gebeden en het aansteken van kaarsen. En al naar gelang de ernst van de ziekte gebruiken ze een ei of het bloed van een kip die in kerk geslacht word en daarna gekookt en opgegeten wordt door de zieken en zijn familie. Toen wij er waren was er (helaas) alleen een klein kind dat genezen moest worden. Er werd een zak met 6 eieren gebruikt, die beurteling over het kinderlijfje en een paar brandende kaarsen gehaald werd. Dit was heel speciaal om te zien. Na een korte tocht over de markt in het dorp, moesten we weer huiswaards, waar we ons niet echt op verheugden, want we hadden allemaal een behoorlijk pijnlijke kont, van de rit er heen. Het eerste deel van de rit terug bestond het terein uit lage bosjes, rotsen en smalle paden, en daar moesten wij te paard doorheen! Dat was behoorlijk zenuwslopend, want die paarden waren vrij klein, deden absoluut niet wat je wilden, en liepen bovendien de hele tijd boven op elkaar, zodat het voorste paard meerdere keren een knie in/tegen (?) z’n kont kreeg. (Ik, Tiny, weet niet zeker of ik die laatste zin helemaal snap, ik kan het me in elk geval niet helemaal voorstellen) De tweede helft van de rit ging over op asfalt, wat stukke beter zou moeten zijn, als die paarden zich maar wilden gedragen en gehoorzamen. Maar dit deden ze dus niet, het was dan weer gallop, dan weer draf en als tie moe werd ging het stapvoets, het schoot allemaal echt niet op. Maar leuk was het wel, erg leuk zelfs. Alleen valt het zitten vandaag niet mee. Vandaag hebben we een vrij dag, die in het teken van de zon en pannekoeken zal staan. Voor morgen staat er een 10 uur lange bustoer naar de grens met Guatamala op het menu. Ik hoop dat jullie de kou overleven, ik klaag dan wel eens dat ik het hier koud heb, maar dat is denk ik niets in vergelijking met jullie:D

Tiny Hallo allemaal, Na én busrit van 2 uur, zijn we nu aangekomen in Campeche. Onze gids Alberto wees ons rond in de stad, om ons een indruk van de stad te geven. Het is een erg culturele stad met vele archeologische bezienswaardigheden, wat ons helaas niet zo heel erg veel zei. Toen het ook nog eens begon te regenen, zijn Julie, Nanna, Camilla en ik maar lekker gaan winkelen, dat was leuker. Een van de dingen die we niet zullen vergeten hier van Campeche, is ons uitstapje naar een grot; we hadden een vrije dag en Alberto kwam met wat ideeen om de dag in te vullen. Hij wist een grot hier in de buurt (80 km verderop), die heel mooi zou zijn. Een aantal van onze groep wilde daar graag heen en Alberto ging ook mee.We vonden een minibus met 2 chauffeurs die ons daar wel heen wilde brengen, prima dus. Wij waren met z’n zevenen en vonden dat de bus daar aardig mee gevuld was, maar dat vonden die dikke chauffeurs niet (die overgens de hele weg grillworsten en roombroodjes hebben zitten eten, waar de hele bus vreselijk naar stonk), zij bleven er dus blijgezind steeds maar mensen bij stoppen, op het laatst zaten er zelfs vier in de bagageruimte, maar dat nemen ze hier niet zo nauw. Toen we na 2 uur rijden bij de grot aankwamen en deze gezien hadden, waren we het er ook allemaal overeens dat het de hele rit waard geweest was (tot dan toe), de grot was heel erg mooi en fascinerend. Het plan was om ook de Mayapyramide Etzna te gaan bekijken, die daar ook ergens in de buurt lag, maar eerst moesten we weer transport zien te vinden, wat niet de eenvoudigste opgave was, daar we ons ergens in the midle of nowhere bevonden. Na een uur te hebben staan liften zonder enig resultaat, hebben we het plan Etzna maar opgegeven, en zijn naar het dichtsbijzijnde dorp gelopen (1½ km.) vanwaar er een bus naar Campeche zou gaan, alleen was er niemand die ons kon vertellen wanneer die ging, dus er zat niets anders op dan braaf te wachten. Na een uur kwam de bus, maar die ging alleen maar naar een volgend dorp, en dan konden we daar de bus naar Campechre nemen, die kans namen we toch maar. We kwamen om 17.30 aan in het volgende dorp, en kregen daar te horen dat de bus naar Campeche om 19.00 u. zou gaan. Geduld hebben en maar weer wachten. Het wachten hebben we besteed aan een kop warme mexicaanse dhocolademælk, want het was inmiddels begonnen te regenen en het was een stuk afgekoeld. De chocolade was niet helemaal wat we verwacht hadden, ze doen er daar namelijk kaneel in, ach hebben we dat ook eens geproefd. De dag eindigden ermee dat we om half negen weer in Campeche waren, ons uitstapje naar de grot had in totaal 10½ uur geduurd, een half uur in de grot en tien uur transport. We hadden een vreselijke honger, want we haddden er niet mee gerekend dat we eten voor de hele dag mee hadden moeten nemen. We vonden een Japans restaurant, die nog wat lauwe resten had, daar ze eigenlijk al gesloten waren, maar dat maakte ons niet uit als we maar wat te eten hadden. De volgende dag merkten we de gevolgen daarvan aan onze buiken. Campeche is een echte vissersplaats, dus dat moesten wij ook beleven. Onze gids had een afspraak gemaakt met 2 vissers, die ons wel mee uit vissen wilde nemen. Dat was echt heel leuk We kregen allemaal een lijn vastgebonden aan een colafles, met daaraan een haakje met dooie tonijn en een stukje lood, en vissen maar! Sommige van ons hadden de smaak al snel te pakken, en haalden de ene na de andere vis op. En toen ik eindelijk door had hoe het moest, heb ik er ook wel 3 gevangen. Nu hebben we het er maar niet over hoe groot de vissen waren, maar het was in elk geval ontzettend leuk om te proberen. Het was onze bedoeling dat buit s avonds als avondeten moest dienen, maar de vissen waren te klein en zagen er ook niet echt eetbaar uit, dus het werd er een uit de supermarkt. We hadden onder anderen Ballonvissen gevangen, ik geloof tenminste dat ze zo heette, want terwijl ze lagen te blasen (zoals een kwaaie kat) zagen ze er ook behoorlijk opgeblazen uit, waar wij de grootste lol om hadden. Na het vissen bezochten we een museum, waar we wat geschiedenis over de stad kregen. Het museum was in een oude burgt, die vroeger de stad beschermde tegen piraten. Dat was heel interessant om te zien. We reizen nu verder naar Palenque, en hebben een busreis van 6 uur voor de boeg. Hej, hej.

Tiny Hai , Na een paar dagen in de jungle, zijn we nu weer terug naar wat we beter kennen; een gewone stad met een gewoon hostel met gewone bedden en zelfs een zwembad. We hoopten er dus op dat het goeie weer bleef, wat eigenlijk maar half gebeurde. De meeste dagen was het 's morgens super lekker, met minst 30 graden, maar halverwege de middag begon het dicht te trekken tot het helemaal bewolkt was. Eigenlijk was dat helemaal niet erg, want dan was het beter uit te houden als we rondliepen. Rond de middag lukte het altijd nog wel om wat te zonnen, zodat onze huid al een mooi goudbruin kleurtje begint te krijgen. We kwamen in 2 minibussen naar Merida, en tijdens die rit hebben we ons enorm verbaast over de regels in het verkeer. In de autos ontbreken zowel gordels als neksteunen, en men loopt en fietst ook zonder problemen gewoon op de snelweg. Maar kom je bij een tankstation, dat moet iedereen de auto uit, want stel je eens voor dat die de lucht inspringt. De dagen hier in Merida hebben we doorgebracht met het bekijken van oude gebouwen en musea, De engelse taal is hier toch blijkbaar nog niet doorgedrongen, want er wordt uiterst zelden vertaald naar het engels. We begrijpen er dus geen klap van en gissen maar naar wat er staat, wat wel een beetje jammer is. We zijn ook naar grote een markt geweest. Hier verheugden we ons erg op, wij dachten namelijk "winkelen", maar de markt was binnen in een klein gebouw met een laag plafond, (de mensen zijn hier vrij klein, de meeste komen niet verder dan mijn schouders), er hing dus een vrij bedompte lucht, en de vele kraampjes met eten en met dieren maakte dat er niet beter op, het stonk er dus behoorlijk. De kraampjes met groenten en fruit zagen er al niet veel beter uit, een beetje a la de vuilnisbak van de Spar supermarkt (waar ik thuis werk) nadat wij gesorteerd hebben in onze groente/fruitafdeling;) De volgende dag kregen we de kans om echt te winkelen in de straatjes hier in de buurt, daar waren betere winkels. Maar ik moet me inhouden, want ten eerste past het niet in mijn rugzak en ten tweede heb ik geen zin om er mee rondt te slepen. Maar Merida heeft niet alleen in het teken gestaan van zwembad, winkelen en oude gebouwen, We zijn namelijk ook naar de dierentuin geweest, wat beter was dan we in eerste instantie verwacht hadden. De entree was gratis, vandaar onze niet al te hoge verwachtingen. Eenmaal binnen bleken er leeuwen, tijgers, nijlpaarden, apen, krokodillen slangen, giraffen en degelijke te zijn, het was dus eigenlijk hartstikke leuk. De beesten hadden alleen niet bepaald veel plaats, veel van de grote dieren liepen alleen maar heen en weer of in 8-vormen, een groot verschil met de dierentuinen in Denemarken. Morgen trekken we verder naar Campeche. Het gaat jullie goed.