Op zaterdagochtend vertrok onze eigen tour naar de Salar, hoewel we dat even hadden opgegeven toen we twee uur lang met onze backpacks op de bus hadden staan wachten. Die bleek ons vergeten te zijn maar kwam ons alsnog ophalen, met alle andere toeristen minder blij in de bus. Het bleek dat zij al langs de douane waren gekomen en inmiddels stond er enorme rij voor. Tactisch werden we na een aantal Spaanse scheldwoorden voorin de rij neergezet waarna we een exit stempeltje kregen.

Na de grens met Bolivia werden we overgeheveld in verschillende jeeps waar we kennismaakten met onze 4 medereizigers, een Brits en Frans stel, en de chauffer/gids/kok Andres. Al snel werd ons duidelijk wat het tourbureau bedoelde met ´basic English´, dit is ongeveer yes, no and good.

Met zeven man enigszins comfortabel in de jeep reden we door woestijn en berggebieden langs verschillende Lagunas in verschillende kleuren, waar flamingo´s leven en lama´s grazen. Per dag maakten we meerdere stops voor het uitzicht of om foto´s te maken van de omgeving. De eerste nacht was in een basic hostel met dormbedden zonder douches, de tweede nacht in een zouthotel, waar de muren geheel van zoutblokken waren gemaakt. Op dag drie ging de wekker om 4 uur om de zonsopgang op de zoutvlaktes te zien. De eerste keer dat we de echte Salar te zien kregen was surreeel. Het lijkt een groot sneeuwlandschap, zo wit en uitgestrekt als het is. Midden in de salar bevindt zich een eilandje met cactussen en lama´s, wat er helemaal niet lijkt te passen. Natuurlijk moesten we ook leuke foto´s maken in de salar, door de uitgestrektheid kun je hier van alles manipuleren. Wij bleken er helaas niet zo goed in dus de resultaten vallen een beetje tegen, onze medereizigers waren een stuk serieuzer hierin :)

Door de enorme hoogtes en de snelheid van stijgen, de eerste dag slapen was op 4700 (!) meter, werden sommigen ziek en kreeg Cindy helaas enorme hoofdpijnen. Dit werd pas iets minder toen we in Uyuni (op de Altiplano op ´slechts´ 3600 meter) waren aangekomen en we na drie dagen hoogte een beetje gewend waren.

In het plaatsje Uyuni zelf was echt niets te doen. Diezelfde avond zou de trein naar Oruro, richting La Paz, vertrekken maar deze bleek door stakingen niet te rijden. Verschillende bussen gingen nog wel hoewel de dagen erna ook vele stakingen waren gepland. Dus besloten we maar direct de bus naar La Paz te pakken, voordat we vast zouden zitten in Uyuni.... een nachtbus die tien uur hoort te duren maar uiteindelijk de langste busrit ooit bleek te worden...

De bus vertrok enthousiast en het eerste halfuur hadden we de slappe lach van het schudden en trillen van de bus op de unsealed roads terwijl je een kopje thee probeert te drinken en de lauwe spaghetti te eten. Het bleek dat de chauffeur met razende snelheid over de ongeasfalteerde met gaten bezaaide weg durfde te rijden. Na een paar uurtjes te hebben geslapen stopte de bus opeens en begon deze achteruit te rijden. Niets aan de hand leek ons tot de bus toch minstens 10 km lang achteruit had gereden en vervolgens door een greppel de bus langzaam om liet draaien. Overal Bolivianen met zaklampjes langs de kant van de weg die de verschillende bussen hierin begeleidden. Het bleek toch een van de vele stakingen te zijn en ons werd verteld dat we weer terug naar Uyuni gingen! :-( Vanaf daar konden we wellicht via een andere weg...

Na weer even te zijn gaan slapen werden we wakker met een uitzicht op de zoutvlakte?! De bus reed letterlijk over de Salar wat er prachtig uitzag, wederom met zonsopgang, maar al snel realiseerden we ons dat we dus al 9 uur in de bus zaten en we eigenlijk weer terug bij Uyuni waren... dit bleek nog maar het begin. De volgende 5 uur ging de bus over de meest belachelijke kleine offroad wegen waar je toch ten minste een 4x4 voor nodig leek te hebben. Soms leek de bus vast te zitten of hoorde je de onderkant langs de stenen schrapen maar wonderbaarlijk genoeg bleef de bus maar doorrijden. Na een half uurtje te stoppen (dit bleek de volledige nachtrust van onze chauffeur) gingen we weer door. Uiteindelijk kwamen we eindelijk op asfalt terecht.

Bij het eerste plaatsje konden we enigzins achterhalen waar we waren, namelijk Huari, dus waren we ondertussen in 15 uur rijden 160 kilometer ver gekomen?! Iedereen schatte in dat het nu toch maar een paar uurtjes zou zijn. Op schema kwamen we dan ook vlot in Oruro waar we de volgende break hadden. Nadat de driver ons verzekerd had dat de rest van de rit zonder problemen zou zijn (en dat La Paz dus maar 3 uurtjes verderop was), bleek op het moment van vertrek toch dat er twee stakingen waren en de bus niet zou gaan rijden. We kregen twee opties: tot 7 uur ´s avonds in Oruro blijven wachten hopend dat de stakingen zouden oplossen, of direct naar de staking toerijden en dan met backpacks en al om de roadblocks heenlopen en een local bus te zoeken, en dat 2x natuurlijk. Na enig informeren bleek de laatste optie niet zo fris, tja soms vragen de stakers geld voor doorgang maar soms beginnen ze ook met stenen te gooien als er toch langs wilt komen.

Dus iedereen besloot even te wachten, en zowaar kwam einde van de middag het nieuws dat de stakingen waren opgelost. ´Enthousiast´ gingen we dus na 20 uur reizen op weg naar La Paz. Natuurlijk eenmaal halverwege bleek dat de stakingen gewoon nog bezig waren en allerlei politieagenten onze bus aan de kant maanden. De drie chauffeurs hadden het inmiddels ook wel gehad en gingen lopend op zoek naar allerlei alternatieve routes langs de stakingen heen. Uiteindelijk vonden ze een landweggetje waar de bus eigenlijk niet overheen kon maar door twee man begeleid probeerden ze het toch. Meerdere keren dachten we dat de bus nu toch echt ging kapseizen want deze ging van links naar rechts. Maar uiteindelijk kwamen ze er langs en konden we naar La Paz! Na 24 uur doemden dan toch echt de lichtjes van La Paz op... en na 25 uur mochten we eindelijk de bus uit!!!

Dus nu zitten we in La Paz, en vermaken ons hier prima in deze chaotische, drukke, smoggy en ´loco´ stad. We blijven even een paar dagen voor we de volgende bus weer instappen...