Vanmorgen om half 6 van huis vertrokken. Gelukkig was Frans zo lief om me met de auto te brengen, scheelt toch weer wat gedoe en tijd in vergelijking met de bus. Op Schiphol wat ontbeten en gemeet met Nelien die werd uitgezwaaid door Annekoos, Rachel en Margreet. Even de flightbag om onze backpack en gaan met die banaan. Meteen al na vijf minuten volgde de eerste drempel op de weg.... Ik hoorde mijn naam roepen en Frans overhandigde mij mijn mobiel... Zo lekker hoor, was ik die bijna vergeten. Bij het inchecken van onze bagage ontdekte ik dat ik niet alleen een grotere en zwaardere dagrugzak had dan Nelien maar ook mijn backpack was ruim 3 kg zwaarder. En dan had ik nog wel zoveel spullen weggelaten. Op het moment van afscheid was ik al weer een stuk rustiger. Nu gaat het echt beginnen en ik kan er niets meer aan veranderen. En deze reis dus met mijn taststokje, dat vind ik nog wel het engst. Gelukkig werd ik bij de douane controlle nog wel herkend als mijzelf ondanks mijn kleine facelift door het nieuwe bekkie. En... Voor mijn op het laatste moment gekochte camera heb ik wel een fatsoenlijke memorycard en usbstick nodig. Dus die schaften we meteen aan en na een koffietje en een rookpauze voor Nelien begaven we ons naar de gate.
Aldaar maakte Nelien me erop atent dat we toch wel door heel veel ensen werden bekeken. 'komt dat nou door mijn nieuwe look?' vroeg ze zich waarschijnlijk af. NEE, het komt door mijn nogal lange vriend: mijn stokkie. 10 minuten lounchen later mochten de business klassers zich inchecken en ja, daar hoor ik nu ook bij. Tjarda incl. stokkie = business klas incheck! Langs de al rijen mensen en hup het vliegtuig in. Ik kreeg te horen waar de emergency exits waren en kreeg zelfs een rampen to do boekje in braille. Heel trots las ik de eerste zin erg gewichtig voor voor Nelien: Welkom bij AirFrance.... Dit leverde een enorme lachbui op.
In Parijs checkte we onze gate en konden we al inchecken dus wij met mij en stokkie voorop langs de rijen mensen om wederom te kunnen inchecken met de Business class. In het vliegtuig verbaasde Nelien zich dat we 'gratis' eten kregen en dat iedereen zo behulpzaam en vriendelijk was. Achterin het vliegtuig scoorden we een aantal keer wat snacks en drinken. De de mannelijke pursor vond het nodig om mijn hand te pakken als die me iets aangaf. Of de deur open te houden bij de wc of me naar mijn plaats te begeleiden. Pfff, hoe reageer ik nou weer op die vriendelijk bedoelde gesters....
Een hele lading eten, gaan zitten op de verkeerde zitplaatswat slapen, lezen over Lima en Peru en kletsen later waren we er eindelijk. Mijn tip om het tweede briefje over of je nog dingen wilde aangeven niet in te vullen bleek nogal een vlater omdat we deze alsnog in de rij moesten invullen. Bij de bagage band checkte 2 honden onze bagage op etenswaren en drugs. Zagen er zo lief uit. Met de rugzak liepen we naar de aankomsthal waar we werden verwelkomt door een bordje met Tjarda Struik. Een gezette vrouw met haar retard collega uit zwitserland pikte ons op. Wat tips en dom gelul later waren we bij het hostel. Oeps, dat ziet er toch iets anders uit dan op internet.... Inimini kamer, gedeelde badkamer, stinkie beddengoed en het is hier koud! Fijn dat we onze gear mee hebben. Is mijn backpack niet voor niets zo vol. Na wat semie georganiseer van de backpacks een snelle KFC maaltijd en enorm veel extreem starende Peruanen later lagen we na een verfrissende douche lekker in ons bedje. Natuurlijk werd ik op de NL tijd wakker, wat midden in de nacht hier betekend. Even Appen met mijn geliefde en dan verder proberen te slapen door het gesnurk van Nelien (oftewel Pluisje door het weer krijgt ze een pluizenbol als haar). Trus Trus