Xin chào!

Waar waren we gebleven... In Hué! In Hué bleek een heleboel te gebeuren, voornamelijk in een bar waar wij belandden! Daar was namelijk een Jägermeister promotiefeestje bezig, dat werd opgeleukt met flauwe drinkspelletjes en vervolgens een hilarische karaokeshow door het personeel (en later door toeristen). Ze hadden een podium met heuse instrumenten geklust; o.a. een drumstel van een watercontainer en een paar gitaren. Hier gingen ze helemaal los op, meezingend met ouwe hitjes. De manager, een vent van een jaar of 50 had de avond van zijn leven en heeft de helft van de tijd met een maniakale grijns op het podium staan raggen op het drumstel. Het was onvergetelijk!

De volgende dag vloog ik alweer door naar Hanoi (na de dubbele busreis naar Hoi An was ik wel even klaar met die nachtbussen!). Hanoi is de uitvalsbasis voor alle tripjes in het noorden, dus daar ben ik meerdere keren teruggekeerd. Het is de hoofdstad van Vietnam en heeft net als Saigon heel veel brommertjes die je van je sokken rijden. Maar de straten zijn in Hanoi veel nauwer, wat de stad toch een andere 'kleinere' uitstraling geeft.

Overigens word je ook hier, net als in de rest van Vietnam, gillend gek van het getoeter van iedereen op straat. In Vietnam toetert men namelijk om de haverklap, om aan te geven dat je weg moet wezen want ik kom eraan!!! En met zoveel verkeer op straat is er dus veel verkeer dat je moet waarschuwen dat je eraan komt. Het lijkt alleen alsof ze allemaal een zwaar minderwaardigheidscomplex hebben (of doof zijn) en denken dat je één toeter niet hoort, want ze toeteren wel vijf keer, zelfs als er niemand in/op de weg rijdt. Daarbij wordt er niet lullig gedaan over een paar extra decibellen, dus je begrijpt dat ik als onbevangen toerist soms helemaal doodmoe word van al die t*ringherrie...

Wat ook bijzonder is aan Vietnam heb ik gemerkt, is dat ze echt overal een handeltje in zien! Dit zou je niet verwachten van een land dat socialistisch/communistisch van structuur is. Alles is hier te koop, en je hoeft nooit lang te zoeken. Is het niet in een winkeltje, dan is het wel op de hoek van de straat, of ze hebben hun fiets omgebouwd tot marktplaats. Zit je op het water, dan kan je een varende minimart verwachten... En alle verkopers zijn onvermoeibaar in hun pogingen je iets aan de man te brengen. Als ze hun arm zouden kunnen losdraaien dan zouden ze die nog verkopen! Ze zullen ook rustig de halve straat met je meelopen in de hoop dat je toch iets van ze koopt...

Anyhow, vanuit Hanoi deden we de volgende dag een driedaagse boottrip door de Halong Bay. Dit is een baai met bijna 2000 kalkstenen eilanden/rotsen, waarom alleen planten groeien maar geen mensen/dieren leven. Het was heel indrukwekkend; alsof je door Jurassic park vaart. Op deze trip hebben we ook gekajakt en gefietst op één van de eilanden waar wel mensen woonden. Het was een mooie trip! Helaas ging de volgende dag Wouter met wie ik al 10 dagen op pad was, weer weg. Dus weer op zoek naar nieuwe vriendjes!

Die ga ik vast weer vinden als ik aankom in Thailand, want na lang twijfelen over Thailand of Maleisië heb ik uiteindelijk toch besloten om Maleisië deze reis over te slaan en Thailand helemaal te gaan zien. Morgen vertrek ik daarom met het vliegtuig richting Bangkok! Gek genoeg heb ik wel weer zin om daarheen te gaan, al had ik dat nooit verwacht toen ik er in september wegging. Na de hectiek van Phnom Penh, Saigon en Hanoi zal Bangkok een eitje zijn deze keer! De volgende update zal dus weer vanuit Thailand komen...

Toedeloe,

Titia