¡Hola!

Ik eindigde mijn vorige blog met ons voornemen om z.s.m. naar Bolivia te gaan. Helaas iets te vroeg gejuicht; ik was namelijk nog steeds hondsberoerd en moest weer naar de dokter. Eerst naar een gewoon ziekenhuis, waar ik gewoon werd uitgelachen om mijn klachten; met een beetje buikgriep kom je toch niet naar de SEH? Daarbij stonden ze gewoon met constant binnenlopende figuren te lullen, etc etc. Ik had zin om die gast een lel te verkopen, maar besloot verstandig te zijn en terug te gaan naar de kliniek van di-avond.
De dokter gaf me dit keer andere (sterkere) medicijnen die wel moesten helpen. Na een paar uur nog steeds geen verbetering, dus hij kwam op hostelbezoek. Bleek dat die rukkers in de apotheek van een van de medicijnen een kinderversie hadden gegeven. Lang niet sterk genoeg dus. Een tweede injectie en de goede pillen verder, ging ik ein-de-lijk een beetje vooruit. We zijn inmiddels drie weken na de eerste klachten en het gaat goed! Ik dacht dat het nooit zou gebeuren. En precies op tijd voor de Argentijnse steaks en wijntjes (want we zijn inmiddels weer veilig in Argentinië).

Maar goed, Bolivia. Niet alleen mijn buik zorgde voor vertraging, want er waren op de weg naar Copacabana blokkades door mensen die ergens tegen protesteerden (er is altijd wel íets om boos om te zijn in Bolivia!), compleet met stenen gooien en het omver duwen van auto's. Niet zo'n goed idee dus om donderdag te reizen.. Vrijdag dus opnieuw geprobeerd, maar de onrust was nog niet voorbij, want we werden op sommige stukken geëscorteerd door ME-ers terwijl we langs hele bergen steen-blokkades reden. Het zag er niet erg fris uit.

Eenmaal bij de grens met Bolivia aangekomen bleek dat de douane al dicht was. We mochten door naar Copa, maar moesten de volgende dag maar even stempels gaan halen. Kan ook alleen maar hier... Zaterdag meteen door naar La Paz, en ook op deze route was het onrustig; we moesten omrijden omdat ook hier de boeren aan het staken waren en de boel hadden afgezet. 'Lekker' door de landerijen dus, over onverharde wegen...

In La Paz zag ik na drie maanden mijn long-lost friend Jake uit Engeland weer! We hadden elkaar in Buenos Aires ontmoet en dat was dus alweer even geleden. Heel leuk om even bij te kletsen. Hij vertelde me een verhaal over de vrouwtjes met soepjurken en bolhoedjes waar ik eerder over schreef, en dan vooral over de oorsprong van hun klederdracht. Het blijkt dat zo'n 150 jaar geleden er een Engelsman naar dit gebied kwam en vertelde aan de mensen dat die strokenrokken enorm in waren in Engeland. Alle vrouwen in Bolivia meteen achter het naaimachien om ook zulke hippe jurken te maken! Dertig jaar later kwam er weer een Engelsman die nog een ladinkje bolhoedjes overhad. Hij maakte de bevolking wijs dat deze ook in waren in de UK; gevolg, alle vrouwen dragen ook nu nog deze hoedjes. Een sterk staaltje oldies but goodies, vinden ze hier...

Maar goed, de reis. Lydia en Evelien waren tussendoor nog even langs Sucre gegaan terwijl ik in La Paz was, en we zagen elkaar weer terug in Uyuni. Hier boekten we een driedaagse toer het binnenland in; o.a. naar de zoutvlaktes van Uyuni. Deze zijn 12.000 km2, wat qua grootte zo'n beetje overeenkomt met de Randstadprovincies plus Zeeland. Heel indrukwekkend! We zagen rode en groene lagunes, flamingo's, geisers, hot springs, en daarnaast vermaakten wij ons stiekem om het überdegelijke Duitse stel (van onze leeftijd), dat binnen vijf minuten al de bijnamen Woensdag en Zaterdag te pakken had. U begrijpt denk ik wel waarop deze namen geïnspireerd waren...

Niet alleen de reisgenoten zorgden voor vermaak; ook de wc's met aparte vakken voor pipi en kaka, het slapen met handschoenen en wanten met -15 graden, en onze zelfbedachte wijsheden maakten dat het een onvergetelijk toertje werd. Toch waren we allemaal blij toen we weer in Uyuni waren, want 3 dagen over onverharde wegen kan een beetje vermoeiend worden.

Gisteravond dachten we lekker het busje richting de grens met Argentinië te nemen, maar zoals in elke busrit in Bolivia, was het dit keer weer afzien. Eerder deze week was het voor mij alleen héél erg hobbelig (voor de meiden in een andere bus waren er niet-betalende reizigers en een sterke pislucht), gister was er de intense vrieskou (welke idioot zet hier het raam open??), stinkende dekens en mensen in het gangpad... Vanmorgen in de bus van de grens naar Salta was het niet veel beter, al was er wel een film en was de bus iets comfortabeler... Voor ons vanaf nu geen 'chicken bus' meer (dat is een bus waar al het vee en de rest van de inboedel mee de bus in gaat), maar hopelijk alleen nog luxe bussen met wijntjes en goeie maaltijden...

Goed, we zijn dus weer fijn in Argentinië. Iedereen heeft uitgekeken naar lekkere wijntjes en steak, dus vanavond gaan we daar naar op zoek. De komende dagen nog een druk programma, want even later gaan Lydia en Evelien alweer naar BA. Maar daar denken we nog maar niet aan...

Binnenkort meer!

Liefs Titia