Op 16 november nemen we de bus naar Besisehar, het vertrekpunt van het Annapurna-circuit, een trektocht die door vele beginnelingen ondernomen wordt omwille van het feit dat er onderweg voldoende theehuisjes te vinden zijn voor eet-en slaapgelegenheid en je dus niet in een tent hoeft te slapen.
Jammer genoeg wordt deze route de laatste jaren om zeep geholpen doordat de Nepalese overheid wegen aanlegt waardoor je ondertussen al tot ver in de bergen met de jeep naar boven kan. Als gevolg daarvan zijn er meer en meer trekkers die ervoor kiezen de meest gemakkelijk bereikbare stukken met de jeep te doen ipv te voet, net als ons! Wij doen dit vooral omdat we het niet aangenaam vinden op jeeproutes te wandelen en om op die manier wat kostbare tijd te besparen, die we dan liever spenderen aan zijroutes en dagwandelingen op smalle bergpaadjes, dicht bij de bergen en ver weg van jeeps, stoffige wegen en uitlaatgassen!

Na heel wat onderhandelen met jeepchauffeurs vertrekken we eindelijk uit Besisehar en rijden met de jeep tot in Chyamche. Onderweg begrijp ik waarom we dit onmogelijk met de bus kunnen doen: de hobbelige wegen liggen er zo slecht bij dat we regelmatig de lucht invliegen en soms met ons hoofd tegen het plafond botsen. Dit op zich valt nog mee, vergeleken met hoe dicht we vaak bij de rand van de vallei rijden en ik mij al inbeeld hoe we in the worst case scenario met onze jeep in de rivier te pletter storten, aay caramba! Als we vier uur later arriveren in Chyamche, kunnen we niet gelukkiger zijn dat we met beide benen en heelhuids uit de jeep stappen!

We brengen onze eerst nacht door in een theehuisje en ondervinden voor het eerst het systeem van gratis overnachting als je daar ontbijt en dineert, gemakkelijk! Van ervaren Italiaanse trekkers Peo en Teo krijgen we nog wat tips ivm hoogteziekte en off we go!

Ons vertrekuur ligt dagelijks tussen 7 en 8u en we wandelen gemiddeld 7 uur per dag. Op onze kortste dag stappen we amper 5 uur en onze langste dag bestaat uit 11u wandelen. Op de eerste dag wandelen we al meteen 10 uur - een zware dag, want we zitten duidelijk nog niet in ons ritme - en zien we op die tijd het landschap zelfs al lichtjes veranderen. Vanuit de jeep zagen we constant metershoge etages van rijstvelden die zorgen voor magnifieke panorama's, maar wij zijn op onze eerste dag al gauw omgeven door dunne bamboebossen en voelen ons bij momenten in de jungle. Dit gevoel wordt alleen maar versterkt als we plots zilver langur-aapjes vanuit de bamboe naar ons zien gluren. De komende dagen blijft de omgeving spectaculair veranderen! In het begin wandelen we vooral naast een kolkende rivier in een diepe vallei zonder enig uitzicht omgeven door hoge bergflanken, doorkruisen we vele typische Nepalese bergdorpjes draaiende aan gebedsmolentjes en respect opbrengend voor de hardwerkende vrouwen met zware houtmanden op hun rug. Geleidelijk aan klimmen we letterlijk uit het dal, zien we de rivier kleiner en kleiner worden en verdwijnt het oorverdovende geluid van de snelle rapids. De jungle verandert in dichtbegroeide dennenbossen en het claustrofobische gevoel dat daarmee gepaard gaat maakt op zijn beurt plaats voor weidse uitzichten op wit besneeuwde bergtoppen en het zalige gevoel om onze longen vol te zuigen met verse frisse berglucht! Als we nog hoger klimmen, verdwijnen ook de bomen en lijkt het wel alsof we de bergpieken die een paar dagen geleden nog zo ver weg leken, nu haast kunnen aanraken!

Aangezien we op drie dagen tijd bijna 2100 m gestegen zijn, moeten we in Manang een rustdag inlassen om te acclimatiseren zoals alle andere trekkers, dit om hoogteziekte te vermijden. Op deze rustdag zien we vele trekkers terug die we onderweg ontmoetten en door met de ene te gaan lunchen en met de andere warme appeltaart te eten als vieruurtje, vliegt de tijd.
Het is vandaag ook de 60ste verjaardag van mijn mama, dus op deze dag mis ik haar nog meer! Stilletjes hoop ik dat mijn cadeautjes uit verschillende landen op tijd tot in België geraakt zijn en dat ze blij verrast is. Bij deze nog een gelukkige 60ste verjaardag mama! Ik heb het op mijn manier gevierd door Tibetaanse gebedsvlaggetjes op te hangen in de hoop dat ze mijn verjaardagswensen voor jou meenemen met de wind tot in België!

In de namiddag wonen we ook een informatiesessie bij over hoogteziekte die dagelijks wordt gegeven door vrijwillige dokters en verpleegkundigen. We krijgen heel wat info over de verschillende hoogteziektes en hoe ze te behandelen, maar vooral te voorkomen. Belangrijkste tip: voldoende water drinken! Ik laat mijn hartslag en bloeddruk meten en alles is prima in orde!
Ondanks dat heeft de informatie me toch een beetje schrik aangejaagd over wat de hoogte met je lichaam kan doen, maar dat houdt ons niet tegen om de tocht verder te zetten. Uit voorzorg blijven we de dag nadien nog een extra dagje in de buurt van Manang en doen we een acclimatisatie-dagtocht naar Ice Lake, waarbij we op één dag 1 km stijgen. Op die manier ondervinden we al wat de hoogte met ons lichaam doet en of we klaar zijn voor de hoogte van de Thorung La pas. De wandeltocht naar het Ice Lake wordt één van onze mooiste waarbij we zonder enige kwaaltjes volop genieten van de soms letterlijk adembenemende uitzichten over bijna het hele Annapurna-gebergte! Het ijsmeer lijkt wel een pak hoger te liggen dan we hadden ingeschat. Heuvel na heuvel vragen we ons op den duur af waar dat ijsmeer toch blijft? Na 5 uur wandelen zijn we nog zo blij als we eindelijk het spiegelgladde bevroren ijsmeer te zien krijgen! We vertoeven zeker een uur aan het meer, observeren de yak-kudde en profiteren van de eindeloze stilte en het alleen-op-de-wereld-gevoel met ons tweetjes :)
Als de ijskoude wind om onze oren begint te fluiten, is dat een teken om de terugtocht aan te vatten, die een pak minder lang duurt dan de heentocht. Op welgeteld 2 uur tijd staan we beneden, maar auw onze knieën! Een vermoeiende dag waarbij we de grenzen van ons kunnen hebben afgetast, maar zoooooooooooo de moeite waard!

Door onze acclimatisatie-tocht voelen we ons helemaal klaar voor het zwaarste gedeelte van de trektocht: het oversteken van de Thorung La pas.
Maar daarvoor moeten we eerst nog drie dagen trekken en nog eens 2000 meter stijgen! Het stappen verloopt al wat trager omwille van het gebrek aan zuurstof dat we beginnen te voelen naarmate we stijgen. Hoe hoger we gaan, hoe kouder het ook wordt, dus als we in ons theehuisje aankomen, kruipen we steeds om ter dichtst bij de kachel en worden de avonden des te gezelliger! In Letdar bijvoorbeeld mondt de avond uit in een ukulele-party waarbij de Franse Melany op haar mini-gitaar tokkelt (die ze inderdaad de hele trektocht meeneemt!) begeleid door haar zachte stem, dansende toeristen en vier Nepalese porters die typische Nepalese liedjes zingen zoals "Resham firiri", een liedje dat nog dagenlang in mijn hoofd blijft hangen!

Op de grote dag van de Thorung La pas, vertrekken we om 6 uur als het nog schemert in de snijdende ijskoude wind, op naar de top! Het voelt alsof mijn poep eraf vriest en reikhalzend kijk ik uit naar de zon die hoger klimt om zo mijn achterste te verwarmen! Naarmate we stijgen wijzigt ook ons perspectief van de besneeuwde bergpieken. In plaats van ernaar te kijken vanuit kikkerperspectief en ons heel klein te voelen, wandelen we nu echt naast en tussen de bergtoppen en bekijken we sommigen zelfs vanuit vogelperspectief, indrukwekkend! Het duurt dan ook niet lang of onze voeten wandelen in dichte pakken sneeuw omsingeld door een witte woestijn, heel bijzonder!
Iets na tienen bereiken we eindelijk het hoogste punt van onze trektocht: de Thorung La pas op 5416 m, amai mijn voeten! Woehoew, we hebben het gehaald, zonder hoogteziekte, hoofdpijn, diarree, bleinen, verstuikingen,… :)
Dit is letterlijk en figuurlijk ons hoogtepunt! Daarom nemen we even de tijd voor een afscheidsritueel voor Tims mama en hangen we Tibetaanse gebedsvlaggetjes op voor haar. Het is een zwaar geladen en tegelijk ook bevrijdend ritueel omdat we nu even de tijd nemen om erbij stil te staan en daardoor de tranen vloeien.
We beseffen ook dat de berg die zij beklommen heeft, wel duizend keer zwaarder was dan wat wij de voorbije dagen ondernomen hebben en wensen dat ze samen met ons in Nepal kon zijn.
Na dit emotioneel moment, is het hoog tijd om de pas af te dalen naar Muktinath. Een lange weg die we enorm onderschat hebben, zo blijkt en dit vooral omdat je moeilijk kan doorstappen in de vele platgetreden sneeuwpaden die spiegelglad liggen en waarbij uitglijdgevaar constant om de hoek loert. Zo blij als we gisteren waren om in de sneeuw te wandelen, zo hard vervloeken we nu de sneeuw die ook de paden bedekt zodat we ons zelf een weg naar beneden moeten banen, afzien! Soms zakken we tot onze knieën weg in metersdiepe sneeuw en op andere momenten hebben we schrik om uit te glijden en ver naar beneden te vallen. We focussen ons op de weg naar beneden en als het even moeilijk wordt, denken we aan de trekkers die hier een maand geleden vast kwamen te zitten in de sneeuwstorm en de nachtmerrie van hun leven beleefden. We kunnen ons amper voorstellen dat je deze lange route in een sneeuwstorm moet afleggen en prijzen ons gelukkig dat wij in een stralend zonnetje op ons gemak kunnen afdalen. Na 11 uur wandelen, een tergend trage afdaling en de langste en zwaarste dag van allemaal, arriveren we eindelijk in Muktinath en vallen na een megalekkere yak-sizzler te verorberen moe maar voldaan in slaap in onze warme slaapzak!